"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΟΥΣΙΝΑ"

«Ο αθλητισμός δε σου μαθαίνει να νικάς, σου μαθαίνει κυρίως να χάνεις, όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή», θα μου εξομολογηθεί σε διδακτικό ύφος ο αθλητής Απόστολος Κουσίνας στην κορύφωση ίσως της κουβέντας μας. Ο νεαρός αθλητής, πέρα από το ταλέντο του στον αθλητισμό, αυτός που θα καθίσει απέναντί του και θα μιλήσει μαζί του θα διαπιστώσει ότι διακρίνεται και στο να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, εμπνέοντάς σε με τη στάση του σώματός του και με όσα λέει. Ο 20χρονος νέος ασχολείται 14 χρόνια με τον αθλητισμό, τα 8 από τα οποία έχει αφιερώσει αποκλειστικά στο άλμα επί κοντώ. Στα 17 του φιγουράρει στη λίστα με τους 30 καλύτερους αθλητές του κόσμου. Στο βιογραφικό του μετράει επίσης δύο συμμέτοχες με την Εθνική Ομάδα και 4 λαμπρά χρόνια γεμάτα επιτυχίες, κύπελλα και μετάλλια. Την προσωπικότητά του ολοκληρώνει η κλίση του στις τέχνες και η λατρεία του για τη φωτογραφία και τη μαγειρική. Μερικές ημέρες πριν, στην πόλη των Τρικάλων, κατακτά τη 2^η θέση στο πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων, ξεπερνώντας το ατομικό του ρεκόρ και καταφέρνοντας να φτάσει στα 4m και 90cm. Ένας σπουδαίος Άνθρωπος. Ένας σπουδαίος Αθλητής.

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: 29 Ιουνίου του 2014, συνέντευξη με τον αθλητή Απόστολο Κουσίνα σ’ ένα όμορφο καφέ κοντά στο κέντρο της πόλης. Απόστολε, πού αφιερώνεις την τελευταία σου νίκη;

Α.Κ.: Καταρχάς, να σου πω ότι ήταν ένας αγώνας - στόχος. Τη νίκη την αφιερώνω σε όλους όσοι ήταν γύρω μου, κοντά μου και με στήριξαν, με καθησύχασαν και με βοήθησαν να πετύχω και κάτι ακόμη. Δε συνηθίζω να αφιερώνω τις νίκες μου σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Η προσπάθεια που καταβάλλει ένας αθλητής για να καταφέρει να είναι στο βάθρο έχει πολλούς συντελεστές. Είναι ο προπονητής, η οικογένεια, οι φίλοι.

Θ.Θ.: Πόσο καιρό προετοιμαζόσουν γι’ αυτόν τον αγώνα;

Α.Κ.: Η προετοιμασία για τον ανοιχτό στίβο και τον συγκεκριμένο αγώνα ξεκίνησε στα τέλη του Φλεβάρη, κοντά μήνες πριν.

Θ.Θ.: Είχες άγχος;

Α.Κ.: Όλως παραδόξως, όχι. Μόνο τις προηγούμενες ημέρες είχα λιγάκι. Φτάνοντας, όμως, στην πόλη των Τρικάλων τα ξέχασα όλα και προσηλώθηκα στο στόχο μου, παρότι λίγη ώρα πριν τον αγώνα άρχισε να ρίχνει χαλάζι. Ωστόσο, οι κουβέντες που ανταλλάσαμε με τους υπόλοιπους αθλητές απάλυνε την ατμόσφαιρα και μας αποφόρτισε όλους. Επίσης, δεν είχα στο νου μου καθαρά και μόνο την επίδοση. Ήμουν χαλαρός και ήρεμος και είπα «Διασκέδασέ το!»

Θ.Θ.: Ποιος ήταν ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος;

Α.Κ.: Ο Χρυσανθόπουλος Θεόδωρος, αθλητής από την Αθήνα, με ατομικό ρεκόρ 5,35.

Θ.Θ.: 10 λεπτά πριν ξεκινήσει ο αγώνας τι σκέφτεσαι;

Α.Κ.: Από τη μία, προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος στον αγώνα που έρχεται. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι είμαι εκεί για να διασκεδάσω. Πρόσφατα, πέρασα δύσκολα εξαιτίας τραυματισμών και κακών προπονήσεων και γι’ αυτό μία από τις έγνοιες λίγο πριν πάρω το κοντάρι ήταν να το νιώσω και να περάσω καλά.

Θ.Θ.: Ποιος είναι ο δυσκολότερος αγώνας που έχεις κάνει μέχρι σήμερα;

Α.Κ.: Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων το 2011 που πραγματοποιήθηκε στην πόλη Λιλ της Γαλλίας με τη συμμετοχή 180 χωρών. Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα με την Εθνική Ομάδα, ήμουν μόλις δευτέρα Λυκείου, 17 χρονών και κατέβηκα χωρίς τους γονείς και τον προπονητή μου. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο για ένα παιδί στην ηλικία εκείνη να βγαίνει στο εξωτερικό χωρίς αυτά τα πρόσωπα κοντά του για να αγωνιστεί. Παρόλ’ αυτά, εναρμονίστηκα γρήγορα με το περιβάλλον και με τον κόσμο γύρω μου και προσαρμόστηκα εύκολα στις συνθήκες των καταστάσεων. Εν τέλει, ήταν μια ευχάριστη διαδικασία.

Θ.Θ.: Ποιος αθλητής είναι το ίνδαλμά σου;

Α.Κ.: Σε μικρότερη ηλικία είχα πρότυπα τους μεγάλους επικοντιστές. Σήμερα δεν έχω. Προσπαθώ να δουλέψω όσο το δυνατόν περισσότερο για να γίνω εγώ καλύτερος. Είναι καλό να έχεις πρότυπα, αλλά πολλές φορές τα πρότυπα είναι ονειρικά, είναι άπιαστα. Γι’ αυτό προσπαθείς να γίνεις η καλύτερη έκδοση του εαυτού σου.

Θ.Θ.: Έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις τον αθλητισμό;

Α.Κ.: Βεβαίως. Σε περιόδους που θεωρούσα ότι οι κόποι μου δεν ανταμείβονταν. Κακές αποδόσεις σε αγώνες, τραυματισμοί, όλα αυτά με επηρέασαν και με ώθησαν να σκεφτώ να τα παρατήσω. Κοίτα, με το στίβο και τον αθλητισμό ασχολούμαι 14 χρόνια, είναι τρόπος ζωής. Έχω φτάσει κι εγώ, όπως χιλιάδες συναθλητές μου, σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Όταν ξαφνικά αυτό που ζεις καθημερινά σου προκαλεί δυσαρέσκεια και απογοήτευση, λες «Δεν αντέχω άλλο, θέλω να σταματήσω». Βέβαια, αυτός ο οποίος θα καταφέρει να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια και δεν πέσει στην παγίδα της αυτολύπησης, θα βγει δυνατότερος από αυτή τη διαδικασία και ενδεχομένως θα ανέβει σε άλλο επίπεδο. Καλό είναι να θυμάσαι τις διακρίσεις που έχεις ήδη καταφέρει και να ανακαλείς στη μνήμη σου αποδόσεις και νίκες από το παρελθόν. Ξέρεις τι συμβαίνει με τον αθλητισμό; Ο αθλητισμός δε σου μαθαίνει να νικάς, σου μαθαίνει κυρίως να χάνεις. Όπως στη ζωή, σπάνια νικάς. Κυρίως χάνεις.

Θ.Θ: Ποια είναι η δική σου, λοιπόν, μεγαλύτερη ήττα μέχρι σήμερα στον αθλητισμό;

Α.Κ.: Δεν είχα περάσει στον τελικό στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών - Γυναικών. Περνούσαν οι 12 κι είχα βγει 13^ος. Θα το προσπεράσω, όμως, αυτό και θα σου πω κάτι άλλο. Η μεγαλύτερή μου ήττα, Θοδωρή, δεν έχει να κάνει με αποτελέσματα, επιδόσεις κλπ. Αλλά με τον τρόπο που αντιμετώπισα εγώ μια νίκη μου. Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Έχω κερδίσει, έχω κάνει πολύ καλή επίδοση. Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη, έρχομαι αντιμέτωπος με κακές συμπεριφορές ως προς τη νίκη αυτή από γνωστούς και δήθεν φίλους, οι οποίοι  προσπάθησαν να απαξιώσουν το επίτευγμά μου. Το κακό είναι ότι τους επέτρεψα να με πείσουν. Αλλά ήμουν παιδάκι, τρίτη Γυμνασίου. Δεν είχα την ωριμότητα να σκεφτώ ότι η αιτία των αντιδράσεών τους ήταν ο φθόνος.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει στο βωμό του αθλητισμού;

Α.Κ.: Κάποιος που θα το ‘βλεπε απ’ έξω θα έλεγε ότι έχω χάσει την εφηβική και φοιτητική ζωή, που μπορεί εύκολα ο έφηβος και πολλώ δε μάλλον ο φοιτητής, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να βγει έξω και να χαρεί παρέες και καλοπέραση χωρίς περιορισμούς. Ωστόσο, το ότι είχα μία πιο πειθαρχημένη ζωή, δε θεωρώ ότι ήταν θυσία. Δεν έχω θυσιάσει κάτι. Επέλεξα να μη ζήσω κάποια πράγματα. Δεν το μετανιώνω.

Θ.Θ.: Υπάρχει σήμερα ευγενής άμιλλα στον αθλητισμό;

Α.Κ.: Δεν μπορώ να μιλήσω για όλα τα αθλήματα. Για το επί κοντώ μπορώ να σου πω ότι έχω δει την ευγενή άμιλλα σε όλο της το μεγαλείο! Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια. Π.χ. σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που ο άλλος θα επιδιώξει να σου πάρει τη θέση, εσύ του ‘χεις δώσει δικό σου κοντάρι για να κάνει άλμα. Κυνηγούμε να περάσουμε ο ένας άλλον, αλλά με την προϋπόθεση να ξεπεράσουμε κι εμείς τον εαυτό μας. Εκεί κρύβεται η πραγματική άμιλλα.

Θ.Θ.: Λοιπόν, Απόστολε, γνωρίζω και την κλίση που έχεις στα καλλιτεχνικά, θέατρο, φωτογραφία κλπ. Υπάρχει κοινός παρονομαστής στον αθλητισμό και στις τέχνες;

Α.Κ.: Δεν το έχω εντοπίσει, όχι. Το άλμα επί κοντώ θεωρείται τεχνικό αγώνισμα. Στην ετυμολογία της λέξης υπάρχει και η τέχνη, αν μπορούμε να το προσεγγίσουμε έτσι. Με πολύ ευρύτερη, φυσικά, σημασία.

Θ.Θ.: Άρα δεν υπάρχει κάτι κοινό. Είναι δύο φύσεις που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.

Α.Κ.: Ακριβώς!

Θ.Θ.: Τι οφείλεις στην οικογένειά σου, τι στον προπονητή σου και τι στους φίλους σου;

Α.Κ.: Στους γονείς μου οφείλω κυρίως κάποιες πολύ βασικές αξίες που μου έχουν δώσει: να είμαι αξιότιμος, δοτικός, να προσφέρω στους άλλους, να μην είμαι εγωκεντρικός, υπερόπτης, να έχω αυτοπεποίθηση, να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, να παίρνω αποφάσεις και να μη χάνω ποτέ τον προσανατολισμό μου. Στον προπονητή μου οφείλω το επίπεδο στο οποίο έχω φτάσει. Με τον προπονητή μου, τον Σάββα τον Κεφαλίδη, έχουμε άριστη σχέση, είναι ο δεύτερος πατέρας μου. Έχω πάρει πολλά και από ‘κείνον. Οι φίλοι μου με στηρίζουν κατά κύριο λόγο, είναι εκεί για ν’ ακούσουν κάθε προβληματισμό μου. Είναι μία πολύ καλή συντροφιά.

Θ.Θ.: Θα έπαιρνες ποτέ αναβολικά;

Α.Κ.: Ποτέ. Επίτρεψέ μου να διευκρινίσω κάτι. Είναι τελείως διαφορετικό το αναβολικό από το συμπλήρωμα διατροφής, επειδή πολλοί μπερδεύονται και συγχέουν αυτές τις έννοιες. Το συμπλήρωμα διατροφής το παίρνει κάποιος που έχει μειωμένο σίδηρο π.χ. ή για κάποια θεραπεία, ας πούμε. Τα αναβολικά, όμως, επειδή ουσιαστικά είναι ορμόνες, επηρεάζουν πάρα πολύ τον οργανισμό και μπορεί να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές σε διάφορα συστήματά του. Δεν πρόκειται να παίξω με την υγεία μου για κάτι, που στο κάτω - κάτω της γραφής κάνω επειδή μου αρέσει και αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει πίσω από μένα κάποια εταιρεία με τα άπειρα εκατομμύρια που στο μέλλον θα μου εξασφαλίσει καλή υγεία.

Θ.Θ.: Υπό αυτές τις συνθήκες θα το έκανες;

Α.Κ.: Δεν μπορώ να πω «ποτέ» για τίποτα. Αλλά πολύ δύσκολα. Διότι κατά κάποιο τρόπο παραποιείται η φύση του χρήστη των αναβολικών και δε μου αρέσει.

Θ.Θ.: Επόμενος στόχος;

Α.Κ.: Τα 5 μέτρα.

Θ.Θ.: Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 20 χρόνια από σήμερα;

Α.Κ.: Να έχω βρει μία ικανοποιητική δουλειά με αξιόλογο μισθό, να ασχολούμαι με δραστηριότητες που με γεμίζουν και να συναναστρέφομαι άτομα που αξίζουν να ‘ναι δίπλα μου.

Θ.Θ.: Και κλείνοντας την κουβέντας μας, θέλω να μου μιλήσεις για το site που μόλις πριν μία βδομάδα δημιούργησες.

Α.Κ.: Λοιπόν, θα σου πω το εξής: στο Γυμνάσιο άκουσα μια έκφραση: «Δε χωρούν δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη». Εκείνη τη χρονιά καλούμουν να χωρέσω τρία καρπούζια και τελικά τα κατάφερα. Θέλω να δείξω ότι το να ασχολείσαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα, σίγουρα δεν μπορείς να τα κάνεις όλα τέλεια. Αλλά δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να τα κάνεις… Τι εννοώ. Ο τίτλος του site είναι «Dreams Of A Young Man» και αφορά στις ασχολίες που έχω στην καθημερινότητά μου. Δηλαδή, στον αθλητισμό και κυρίως στο επί κοντώ και στην ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία και τη μαγειρική (νέα πράγματα, στοιχεία και τεχνικές, διάφορες συνταγές κλπ.). Δεν υπάρχει συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Μοιράζομαι πράγματα. Ξέρεις κάτι; Ο άνθρωπος κυνηγά συχνά το ιδανικό και το τέλειο. Μόνο που συχνά δεν ξέρει ποιο είναι το ιδανικό και ποιο το τέλειο.

Θ.Θ.: Κοινώς ποντάρεις σε κάποιους τομείς της ζωής που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον σου και φιλοδοξείς σ’ αυτούς.

Α.Κ.: Ακριβώς!

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης