Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Θα μπορούσε να ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Δεν ξέρω πόσο πιο ζοφερή μπορεί να γίνει η πραγματικότητα. Ξέρετε, μου θυμίζει την τυφλόμυγα, που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί. Μας έχουνε δέσει τα μάτια και βαδίζουμε στα τυφλά. Μόνο που στο παιχνίδι καταλήγαμε κάπου. Γραπώναμε με μια απότομη κίνηση του χεριού κάποιον και τελείωνε ο γύρος. Το παιχνίδι της πραγματικότητας; Έχει κανόνες; Έχεις τέλος; 





Πρώτα ο Μπεν, μετά η Μαντλίν, τώρα η τετράχρονη Μαρία στα Φάρσαλα, αύριο ποιος ξέρει... Το αγγελούδι με τα κατάξανθα μαλλιά, το λευκό δέρμα και τα γαλαζοπράσινα μάτια βρέθηκε τυχαία μετά από έρευνα της αστυνομίας για την πάταξη της εγκληματικότητας σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα, κοντά σε ζευγάρι αθίγγανων οι οποίοι το παρουσίαζαν ως παιδί τους. Σύμφωνα με την αστυνομία, πήραν τη μικρούλα όταν ήταν βρέφος και επί τέσσερα χρόνια, εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία της ελληνικής γραφειοκρατίας, έβγαζαν κάθε είδους πιστοποιητικά για να αποδείξουν τη σχέση τους με το κοριτσάκι. Η ίδια οικογένεια έχει 14 παιδιά, τα οποία γεννήθηκαν, ως εκ θαύματος, σε μερικούς μόνο μήνες και έπαιρνε το πολυτεκνικό επίδομα των 2.800 ευρώ. Ερωτώ: η ελληνική γραφειοκρατία είναι πράγματι τόσο αθώα και αφελής; Και φυσικά, δε μου προκαλεί εντύπωση που ο δήμος Λαρισαίων πετάει το μπαλάκι στο δήμο Αθηναίων και τούμπαλιν. Ποιος, όμως, θα δώσει πίσω στο κοριτσάκι τα χρόνια που έχασε σε μια τόσο τρυφερή ηλικία; Αλλά βέβαια, δε χάθηκε το παιδί του αχρείου που τα πήρε για να εκδώσει το τάδε πιστοποιητικό ή του Σαμαρά… Ένα άγνωστο κοριτσάκι χάθηκε, που του στέρησαν την αγάπη και τη στοργή των αληθινών του γονέων, χωρίς εκείνοι να είναι σύμφωνοι μ’ αυτό. Ε, και;




Ένα άλλο θέμα που με συγκλόνισε είναι το μακελειό που προσκάλεσαν Ισλαμιστές στο εμπορικό κέντρο Westgate του Ναϊρόμπι. Με σόκαρε το βίντεο που κατέγραψαν οι κάμερες. Είδα ένοπλους άντρες, χωρίς ίχνος δισταγμού, να ανοίγουν πυρ κατά των πανικόβλητων επισκεπτών, να εκτελούν εν ψυχρώ ανήμπορους τραυματίες που σέρνονται αιμόφυρτοι στο δάπεδο, να απειλούν μάνες με παιδιά. Δε μπορώ να βγάλω από το νου μου εκείνη τη μάνα με τα τρία της παιδιά, που προχωρεί με την κάννη του όπλου να είναι κολλημένη στην πλάτη της. 67 οι νεκροί…




Κι ανοίγω χθες την τηλεόραση και πέφτω σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Διαβάζω τον υπότιτλο του θέματος που έπαιζε εκείνη την ώρα: «ΣΑΦΗ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΝΟΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ». Τόσο καιρό τι κάνει; Όχι απλά αγνοεί την κοινωνική συνοχή, αλλά «ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ 2.500 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΣΚΟΤΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΔΕ ΔΙΝΕΙ ΔΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΟΠΕΣ, ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΡΡΗΞΕΙΣ, ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΧΩΡΑ». Κοινωνική συνοχή; Είπατε κάτι, κύριε Σαμαρά; Κι ενώ το θέατρο του παραλόγου (αν και προσβάλλω τον παραλογισμό, όταν τον ταυτίζω με αυτούς τους ανθρώπους) συνεχίζεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια, μύτη κι αυτιά μου, δεύτερο πλάνο ο Στουρνάρας, ο οποίος δηλώνει: «Ουδείς δικαιούται να υποτιμά τις θυσίες του λαού!» Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το κορμί μου…


Όσα κι αν συμβούν σ’ αυτόν τον κόσμο, δε νομίζω ότι θα αλλάξει ποτέ. Απαισιόδοξος; Ρεαλιστής…

Θοδωρής Θεοχαρίδης.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

"RED 11 - Η ΜΠΑΝΤΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ"

Ο Νίτσε έχει πει ότι «χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος». Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς τη μουσική; Μαντεύω πως θα 'ταν άτονη, άχρωμη και μονότονη. Σιωπηλή, ξέρετε, εκείνη η σιωπή που σε τρελαίνει. Και ανέκφραστη. Προσωπικά, βέβαια, πάντα θα νομίζω ότι κάτι λείπει από τη μουσική τού σήμερα. Χωρίς, όμως, αυτή έχω την εντύπωση ότι δε θα μπορούσα να ζωγραφίσω τους ήχους, να ξεφύγω από μια φορτωμένη με προβλήματα και απρόβλεπτα συμβάντα μέρα. Μια άδεια, κενή ζωή. Νους χωρίς χρώμα. «Είναι» χωρίς ουσία. Πόσο άσχημο ακούγεται! Μήπως το κομμάτι του παζλ που ψάχνω να 'ναι οι Red 11;


Η περίοδος του καλοκαιριού συνήθως μοιάζει αρκετά σύντομη. Συντομότατη δε, όταν περνάμε όμορφα. Το καθιερωμένο πλέον River Party, ο θεσμός που οι νέοι έχουν σίγουρα στο καλοκαιρινό τους πρόγραμμα, είναι ακόμη ένα δώρο του καλοκαιριού. Το πάρτι φιλοξενεί κάθε χρόνο διάσημους καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, αλλά και μπάντες νέων ατόμων που επιλέγονται μέσω διαγωνισμών για να τραγουδήσουν live. Μία εξ αυτών, ήταν φέτος οι Red 11, οι οποίοι ξεπερνώντας τους Incognito και τους Vasilina and the soul men, ανέβηκαν στη σκηνή του Youth Stage και ξεσήκωσαν όσους επέλεξαν το ξέφρενο πενθήμερο στο Νεστόριο της Καστοριάς... 


Ψάχνω και βρίσκω τον τραγουδιστή της μπάντας, ο οποίος τυγχάνει συντοπίτης μου και ακούει στο όνομα Κωνσταντίνος Θεμιστοκλέους.


Μία ωραία πρωία τού τηλεφωνώ και κλείνουμε ραντεβού στη Νύμφη του Θερμαϊκού, την όμορφη  Θεσσαλονίκη. Σάββατο, 5 Οκτωβρίου. Ώρα, πέντε παρά. Στον πολύβουο και οχλαγωγικό δρόμο της Καμάρας, ανάμεσα στους αγοραστές, τους εμπόρους και τους πραματευτές εντοπίζω μια φυσιογνωμία γνωστή. Λίγο αργότερα, καταλήγουμε στην παραλιακή, συναντώντας ανθρώπους οι οποίοι απολαμβάνουν τον απογευματινό τους καφέ με θέα το απέραντο γαλάζιο και τις μακρινές κορυφές του Ολύμπου. Μέσα, λοιπόν, σ' ένα κλίμα ανθρώπων που φοβούνται να εμπιστευτούν, να οραματιστούν και να σκεφτούν το επόμενο βήμα τους, ο Κωνσταντίνος μού ανοίγει την καρδιά του σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση δύο ωρών, οι οποίες κύλησαν όπως η θαλασσινή άμμος στ' ακροδάχτυλα των χεριών μας… 



(Θ. Θ. = Θοδωρής Θεοχαρίδης, εγώ. Κ. Θ. = Κωνσταντίνος Θεμιστοκλέους)



Θ. Θ.: Τι σημαίνει Red 11;


Κ. Θ.: Ο καθένας μπορεί να φαντάζεται ό,τι θέλει. Εμείς απλώς βρεθήκαμε μια μέρα σ' ένα στούντιο με τ' όνομα Red House και σκεφτήκαμε έτσι να πούμε τη μπάντα μας.


Θ. Θ.: Πότε τη φτιάξατε και τι σημαίνει για σένα το γεγονός ότι είσαι μέλος της;


Κ. Θ.: Τη δημιουργήσαμε τον Οκτώβριο του 2012. Τι σημαίνει για μένα… Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Είναι ανάγκη, αλλά και γούστο.


Θ. Θ.: Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σου για τη μουσική;


Κ. Θ.: Φοίτησα στο Μουσικό Γυμνάσιο Σερρών, οπότε είχα την πρώτη μου επαφή με τη σύγχρονη και παραδοσιακή μουσική. Ανακάλυψα ότι μ' αρέσει πολύ αυτός ο τρόπος έκφρασης αυτού που είχα μέσα μου.


Θ. Θ.: Τι θεωρείς πιο σημαντικό στα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας;


Κ. Θ.: Είμαστε μια πολύ όμορφη παρέα, Θοδωρή. Περνάμε καλά παντού, στο στούντιο, όταν βγαίνουμε έξω, κάνουμε πολύ χαβαλέ. Κι όπως μας έχουνε πει, η θετική αυτή ενέργεια βγαίνει και επί σκηνής και τη μεταδίδουμε όσο μπορούμε.


Θ. Θ.: Θα άλλαζες κάτι στο συγκρότημά σας;


Κ. Θ.: Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Κάτι συγκεκριμένο, όχι. Έχουμε σκοπό να μη σταματήσουμε να δουλεύουμε, ώστε να γινόμαστε καλύτεροι.


Θ. Θ.: Θα δοκιμάζατε την τύχη σας στο εξωτερικό;


Κ. Θ.: Ναι, είναι ένα από τα όνειρά μας. Προτιμούμε, βέβαια, να εξετάζουμε την πορεία των πραγμάτων βήμα - βήμα, αλλά είναι κάτι που το θέλουμε.


Θ. Θ.: Τι αγαπάς και τι μισείς σ’ αυτό το συγκρότημα;


Κ. Θ.: Αγαπάω πολλά, δε μισώ τίποτα. Απολαμβάνω το κέφι μας, τον τρόπο που συναναστρεφόμαστε, τα live





Θ. Θ.: Ποιο είναι το μουσικό σου είδωλο;


Κ. Θ.: Αρκετοί, στη φάση που είμαι ο Alex Turner.


Θ. Θ.: Υπάρχει κάποιος στοίχος που σε εκφράζει;


Κ. Θ.: Των Pink Floyd: «Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall».


Θ. Θ.: Τι παραπάνω είχατε από τους Incognito και τους Vasilina and the soul men και φτάσατε στο Νεστόριο Καστοριάς;


Κ. Θ.: Επειδή τους είδαμε live, δεν είχαμε τίποτα παραπάνω. Ο κόσμος μάς βοήθησε, με την ψήφο του. Και ξέρεις, είναι τόσο όμορφο να βλέπεις ότι έχει απήχηση αυτό που κάνεις.


Θ. Θ.: Πιστεύεις ότι η μουσική παιδεία διδάσκεται απαραίτητα σε ένα μουσικό σχολείο και σε ένα ωδείο ή αποκτάται και με την αυτοδιδασκαλία;Κ. Θ.: Η μουσική υπάρχει μέσα μας. Σε κάποιους περισσότερο, σε κάποιους λιγότερο. Σ' ένα ωδείο απλώς μαθαίνεις τον τρόπο να την εξωτερικεύεις.


Θ. Θ.: Υπάρχει κάποιο άλλο ταλέντο που θα ήθελες να είχες;


Κ. Θ.: Θα 'θελα να ζωγραφίζω, γιατί είναι ένας ακόμη ωραίος τρόπος να βγάζεις αυτό που έχεις μέσα σου. Αυτό είναι το κίνητρο στην τέχνη.


Θ. Θ.: Τι απεχθάνεσαι περισσότερο στους ανθρώπους;


Κ. Θ.: Το μίσος και το φθόνο.


Θ. Θ.: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;


Κ. Θ.: Το αδιέξοδο στα ρίσκα.


Θ. Θ.: Ο εαυτός σου με μερικές λέξεις;


Κ. Θ.: Αισιόδοξος, ονειροπόλος, επίμονος και τρολλάκι, κατά γενική ομολογία.


Θ. Θ.: Ποιο είναι το βασικό σου ελάττωμα;


Κ. Θ.: Δεν έχω ελαττώματα! (Γέλια!!!) Είμαι ισχυρογνώμων, όμως μόνο όταν είμαι 100% σίγουρος για κάτι.


Θ. Θ.: Γάμος ομοφυλόφιλων: αν περνούσε το σχετικό νομοσχέδιο στη χώρα μας θα το δεχόσουν ή θα τασσόσουν κατά;


Κ. Θ.: Θα το δεχόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη, διότι καμιά πολιτεία και κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει την ευτυχία σε κανέναν.


Θ. Θ.: Χρυσή Αυγή: πιστεύεις ότι κάνει καλό ή κακό στην πατρίδα μας;


Κ. Θ.: Κακό.


Θ. Θ.: Γιατί;


Κ. Θ.: Δημιουργεί ανελευθερία, είναι μια αντιδημοκρατική δύναμη, η οποία διαπνέεται από μια ιδεολογία και μια ρητορική που στηρίζεται στο μίσος, το οποίο δεν οδηγεί πουθενά. Δεν πιστεύω ότι οι Χρυσαυγίτες έχουν τη συνταγή για να βγούμε από την κρίση και σε καμιά περίπτωση δε θα πάνε μπροστά την ελληνική κοινωνία, αν και πρόκειται για ένα κόμμα με μεγάλη απήχηση.


Θ. Θ.: Τι σιχαίνεσαι στην Ελλάδα του '13;


Κ. Θ.: Δε μου αρέσει η νοοτροπία του μεσσιανισμού, περιμένουμε κάποιον με μαγικό ραβδάκι, δεν πιστεύουμε στις δυνάμεις μας. Νομίζω πως μόνοι μας πρέπει να οργανωθούμε ως κοινωνία, να ορίσουμε ένα συλλογικό όραμα και να δουλέψουμε για να το πετύχουμε.


Θ. Θ.: Ποιοι είναι οι μελλοντικοί στόχοι σας;


Κ. Θ.: Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας είναι η δουλειά, να παράγουμε δικά μας κομμάτια. Και πάντα στοχεύουμε, βεβαίως, στη συναισθηματική επικοινωνία με τον κόσμο. 


Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης.