Κυριακή 7 Απριλίου 2013

ΔΙΑΒΑ(ΖΩ), ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

 

Η αγαπημένη συγγραφέας στις 29 Μαρτίου, ημέρα Παρασκεύη, παρουσίασε το νέο της βιβλίο με τίτλο "Σ' ένα Γύρισμα της Ζωής". Ήμουν εκεί και παρακολούθησα όλη την εκδήλωση με αμείωτο ενδιαφέρον. Σας καταθέτω την εμπειρία μου με απόλυτη ειλικρίνεια και ευχαρίστηση.


Η Αλκυόνη Παπαδάκη έχει αποδείξει 17 φορές - όσα, δηλαδή, είναι τα βιβλία της - ότι μπορεί να γράψει χρυσές σελίδες. Είναι γεγονός ότι αν πιάσει κανείς Παπαδάκη στα χέρια του, θα δυσκολευτεί αρκετά να αφήσει την ιστορία στη μέση για την επόμενη φορά, κρατά τον αναγνώστη από το μανίκι, που λένε. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με το διάβασμα και ξεκινώντας με κάποιο αριστούργημά της έγιναν οι καλύτεροι φίλοι του βιβλίου. Αυτό οφείλεται χάρη στη λεπτεπίλεπτη οξυδέρκειά της, γι’ αυτό το κοινό της την ακολουθεί πιστά. Η Αλκυόνη Παπαδάκη με πολύχρωμο, έντονο και ζωντανό παλμό καθηλώνει τον αναγνώστη ως το τέλος. 

Πάντα, όταν αρχίζω να διαβάζω κάτι δικό της, νιώθω ότι γεμίζει το κενό που μου δημιουργεί η τετριμμένη καθημερινότητα και η θανατερή κατήφεια των ανθρώπων. Με αγάπη, ελπίδα, αισιοδοξία και μια φωτίτσα που σιγοκαίει μέσα στην καρδιά μου και μου υπενθυμίζει να μη χάνω την πίστη μου στο Θεό και στον εαυτό μου, η Αλκυόνη Παπαδάκη «ζει» μέσα μου. Τη συνάντησα για πρώτη φορά στην παρουσίαση του νέου της βιβλίου, «Σ’ ένα Γύρισμα της Ζωής», στα Public Συντάγματος και, ειλικρινά το λέω, ήταν από τις ουσιαστικότερες γνωριμίες της ζωής μου ως τώρα.

Το ρολόι έδειχνε 19:10, όταν η αγαπημένη συγγραφέας κάθισε στη θέση της, απέναντι σ’ όλους εμάς. Δίπλα της πήραν τις θέσεις τους η δημοσιογράφος Ελένη Γκίκα, η εκπαιδευτικός Ζωή Κουλίζου και η ηθοποιός Άννα Αναστασιάδου. Οι δύο πρώτες μίλησαν για τη γνωριμία τους με τη συγγραφέα και για το βιβλίο. Η τρίτη, διάβασε αποσπάσματα από αυτό με την καθαρή φωνή και την εξαιρετική άρθρωσή της.

Το καινούριο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη είναι μια εικόνα της σύγχρονης εποχής. Οι ήρωες είναι παρμένοι από την εποχή που ζούμε και την εκπροσωπούν τέλεια. Είναι ο άνθρωπος που έχει καταχραστεί την εξουσία και έχει φτάσει πολύ ψηλά με αντάλλαγμα την ψυχή του, είναι ο νεαρός που ζητά τα ρέστα του και τα όνειρά του πίσω, είναι η κοπέλα που έχει παρασυρθεί από το life style και έχει χάσει τα βήματά της. Παρόλο, όμως, που το τοπίο είναι θολό, κάπου η αριστοτέχνης συγγραφέας δίνει ένα φως. Διότι, σύμφωνα με την ίδια, «οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη κάπου ν’ ακουμπήσουν». Μέσα απ’ αυτήν την ιστορία διαγράφεται η πορεία της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων, πάνω στο χάρτη της ψεύτικης ευμάρειας, της κοινωνικής υποκρισίας, της κερδοσκοπίας, των χαμένων αξιών και συνειδήσεων, της οργής, της ταπείνωσης, της απελπισίας, αλλά και της ανθρωπιάς, της μοιρασιάς, της πίστης και του αγώνα, που αφήνουν πάντα μια χαραμάδα ελπίδας για καλύτερες μέρες.

Ενώ η παρουσίαση βρίσκεται σε εξέλιξη, αφήνω το βλέμμα μου να «βολτάρει» στην αίθουσα. Αυτό που συνειδητοποιώ με συγκλονίζει. Η εικόνα των αποσβολωμένων ανθρώπων που έσπευσαν να ακούσουν και να δουν από κοντά την αγαπημένη τους συγγραφέα, ήταν μοναδική. Βλέπω άτομα που «κρέμονται» από τα χείλη του προσώπου της βραδιάς, άλλους σε βαθιά σκέψη και περισυλλογή, γυναίκες και άντρες βουρκωμένους! Είναι να μη συγκινείται κανείς ακούγοντας αυτή τη γυναίκα να μιλά; Τι να πω; Για το γαλήνιο πρόσωπό της; Για την ηρεμία στην ψυχή της; Για τα λόγια αγάπης και ταπεινότητας; Ε, εκείνη τη στιγμή ανατρίχιασα κι εγώ. Χωρίς καμία υπερβολή, δεν έχω δει τόσο προσηλωμένο κοινό. Χωρίς καμία υπερβολή, δεν έχω συναντήσει τόσο λαμπερό άνθρωπο, με τόσο φωτεινή ψυχή! Κρατώ - πέραν όλων των άλλων - τη φράση με την οποία έκλεισε το λόγο της: «Καμία νύχτα δεν είναι αξημέρωτη». 


Θοδωρής Θεοχαρίδης.