Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

"Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΜΑΞΟΠΟΥΛΟΥ ΔΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ"


«Η προσφορά είναι στάση ζωής. Και, εκτός από τους άλλους, κάνει κι εμάς τους ίδιους ευτυχισμένους», είναι τα λόγια της Μαργαρίτας Αμαξοπούλου. Η Μαργαρίτα είναι 20 χρονών, ζει στη Θεσσαλονίκη, σπουδάζει Νομικές Επιστήμες και σήμερα δώρισε τα μαλλιά της σε καρκινοπαθείς, που - τόσο απλά - δεν έχουν. Με τη λεζάντα «Ελπίζω ένας μικρός μπόμπιρας ή μια μικρή πριγκίπισσα να χαμογελάσει», συνοδεύει τη φωτογραφία που μοιράστηκε με τους φίλους της στο Facebook, στην οποία κρατά την κομμένη τούφα των 30 εκατοστών από το μήκος των μαλλιών της. Στην ίδια φωτογραφία, πάνω από 140 φίλοι δηλώνουν ότι τους αρέσει η πράξη της, ενώ, ακόμη, σπεύδουν να σχολιάσουν και να επαινέσουν τη φίλη τους, γράφοντας: «Δεν έχω λόγια, respect», «Μπράβο, Μαργαρίτα, ο σκοπός είναι ιερός», «Εύγε», συγχαίροντάς τη έτσι για την κίνησή της.

Τόσο στην Αττική, τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όσο και στα νησιά του Ιουνίου και του Αιγαίου, την Κρήτη, την Ήπειρο, αλλά και την Κύπρο, υπάρχουν συμβεβλημένα με την οργάνωση κομμωτήρια, τα οποία παρέχουν τις υπηρεσίες τους στον ιερό αυτό σκοπό. Μπορείς να δωρίσεις τουλάχιστον τα 20 εκατοστά του μήκους των μαλλιών σου; Είναι στο φυσικό τους χρώμα και σε υγιή κατάσταση; Μη χάνεις άλλο χρόνο. Ενημερώσου και πάρε την απόφαση. Μπες τώρα στο donatehair.gr και κάνε το βήμα. Η Μαργαρίτα το έκανε και νιώθει μια μικρή ηρωίδα.


Είναι η πρώτη φορά που το κάνεις;

Ναι.

Πες μου για την απόφαση.

Είχε έρθει ο καιρός για κούρεμα, τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει πολύ, ήδη έφταναν κάτω από τη μέση. Κάποιος από την παρέα μού είπε ένα απόγευμα: «Πάντως, αν σκοπεύεις να τα κουρέψεις, μπορείς να τα δωρίσεις για τους ανθρώπους με καρκίνο, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν ούτε μια τούφα». Αυτό ήταν. Πριν προλάβω να συμφωνήσω, είχα ήδη πάρει την απόφαση.

Η απόφαση παρέμενε το ίδιο βέβαιη λίγο πριν το ψαλίδισμα; Δε δίστασες στιγμή;

Στην αρχή ήμουν μπερδεμένη. Δεν είχα ιδέα πού να απευθυνθώ και πού να ψάξω. Με τον καιρό - και μετά από μεγάλη έρευνα - βρήκα την ιστοσελίδα donatehair.gr. Διάβασα την ιστορία της Μελίνας - της κοπέλας που έστησε το συγκεκριμένο site κι ήταν εκείνη που σκαρφίστηκε αυτή την εκστρατεία - και συγκινήθηκα πολύ. Ήμουν βέβαιη ότι ήθελα να το κάνω.  Ήθελα να βοηθήσω κι εγώ σ’ αυτό το πολύ ιερό έργο. Να προσφέρω χαμόγελα στα πιο γλυκά παιδάκια, στα παιδάκια που είναι από τους σπουδαιότερους ήρωες, ιδίως στις μέρες μας. Και είναι τόσο απλό: ένα τηλέφωνο στο συμβεβλημένο κομμωτήριο αρκεί. Κάθισα στην καρέκλα όλο χαμόγελο. Ο σκοπός ήταν πολύ σημαντικότερος από το φόβο του ψαλιδίσματος. Δεν χωρούσαν δισταγμοί. «Χρατς». Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, κοίταξα τα κοντά μου μαλλιά και είπα στον εαυτό μου: «Μπράβο, κορίτσι μου».

Το μετάνιωσες;

Ποτέ, ούτε για μια στιγμή. Η χαρά που με πλημμύρισε, δεν περιγράφεται με λέξεις.

Θα το ξανακάνεις;

Φυσικά!

Ήταν η πρώτη σου φορά;

Ναι.

Πες μου για το αίσθημα της προσφοράς που ένιωσες αμέσως μετά το κούρεμα των 30 εκατοστών του μήκους των μαλλιών σου. Θα πρέπει να αισθάνθηκες πολύ έντονα.


Κάνοντας κάτι καλό, τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου είναι ανεπανάληπτα. Θυσιάζεις κάτι δικό σου, δίνεις ένα κομμάτι σου - στην κυριολεξία - σε κάποιον, αλλά αυτός που θα το πάρει θα είναι τρισευτυχισμένος. Νομίζω πως δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από το να κάνεις τους ανθρώπους χαρούμενους. Ο καρκίνος, δυστυχώς, δεν είναι μόνο ένα ζώδιο. Και, επίσης, δυστυχώς, σε χτυπά δίχως να το περιμένεις. Θα μπορούσε ο καθένας από ‘μας να βρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να παρακινήσω όλες τις κοπέλες να  δωρίσουν τα μαλλιά της. Ας μπουν στο site, ας διαβάσουν τις προϋποθέσεις και ας πάρουν την απόφαση να το κάνουν. Η προσφορά είναι στάση ζωής, η οποία, εκτός από τους άλλους, κάνει και εμάς τους ίδιους ευτυχισμένους.

Προβαίνεις σε άλλες παρόμοιες ευεργετικές κινήσεις στη ζωή σου;

Μου αρέσει να προσφέρω. Στα άμεσα, μελλοντικά σχέδιά μου στο μέλλον είναι να γίνω εθελόντρια στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Τώρα που ξεκίνησα, δε θα σταματήσω ποτέ να ψάχνω πώς μπορώ να ενεργώ εθελοντικά και να βοηθώ τους συνανθρώπους μου. Η προσφορά και η βοήθεια σε όσους το έχουν ανάγκη, ιδίως στις μέρες που ζούμε και είτε έχει να κάνει με χρήματα, τρόφιμα, παρέα, φροντίδα, μαλλιά!, είναι μεγάλη υπόθεση. Μέσα από τέοιες δράσεις, νομίζω, γινόμαστε… άνθρωποι! Κι αυτό είναι που μετράει.






Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

"Ο ΤΟΛΚΙΝ ΖΕΙ ΣΤΗ ΘΗΒΑ"

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑΚΗ


«Ξεκίνησα να γράφω στα 13 μου, αλλά η δημιουργία φανταστικών κόσμων και ηρώων ξεκινά από τα 6 μου χρόνια», μου αποκαλύπτει ο Απόστολος Γιαννιτσάκης. Η πρώτη απόπειρα του 26χρονου συγγραφέα φανταστικής λογοτεχνίας από τη Θήβα να αποτυπώσει στο χαρτί τους φανταστικούς κόσμους που έχει οραματιστεί, να σκιαγραφήσει τους ήρωες που γεννά ο νους του, εκφράζοντας έτσι τη μοναξιά που βιώνει στο σπίτι, εφόσον μέχρι εκείνη την ηλικία ζει ως μοναχοπαίδι, γίνεται το 1999, σε ηλικία 10 ετών. Ενώ παρασύρει τα γειτονόπουλα της περιοχής του σε επινοημένες από τον ίδιο κοσμογονίες, όπου συμμαχίες ανθρώπων και ζώων με δυνάμεις ενάντια στο Κακό, σηματοδοτούν μια γλυκιά παιδική ηλικία, βγαλμένη από το μυαλό ενός επίδοξου συγγραφέα. Έπειτα, έρχονται δύο βραβεύσεις: πρώτη διάκριση το 2010, όπου καταφέρνει να αναρριχηθεί στην πρώτη θέση - ανάμεσα σε 73 συγγραφείς - της ημερίδας «Σύγχρονη Λογοτεχνία Φαντασίας» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.  Ενώ η επόμενη πόλη που τον τιμά είναι η Λάρισα, όπου σπουδάζει και ζει για 2,5 χρόνια. Το συγγραφικό έργο του Απόστολου θα μας απασχολήσει με βεβαιότητα στο μέλλον.



Γιατί τότε, στα 13 σου χρόνια, οπότε και γίνεται η αρχή του συγγραφικού σου ταξιδιού, επιλέγεις να γράψεις φανταστική λογοτεχνία, ένα είδος που μας έχει συστήσει με τον καλύτερο τρόπο ο (Τζον Ρόναλντ Ρούελ Ραλφ Ρούλης) Τόλκιν με το «Χόμπιτ», τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»  και το «Σιλμαρίλλιον»;


Ξεκίνησα να γράφω στα 13 μου, αλλά η δημιουργία φανταστικών κόσμων και ηρώων ξεκινά από τα 6 μου. Σοβαρολογώ. Είμαι μόλις 6 ετών, όταν μαζεύω μια ολόκληρη γειτονιά κι ένα τσούρμο από παιδιά ακολουθούν τους κόσμους που χτίζω, γκρεμίζω και οικοδομώ ξανά σε δευτερόλεπτα. Υπήρχαν, τότε, πρόσωπα, από συγγενείς μέχρι γείτονες και δασκάλους, οι οποίοι απορούσαν πώς γίνεται ένα μικρό παιδί να σκέφτεται τόσα πράγματα και να παρασύρει σε αυτά τόσα παιδιά! Συνεπώς, μάλλον το είδος επέλεξε εμένα. Στην πορεία, φυσικά, διαμορφώθηκα σα συγγραφέας καλύτερα από διάφορες εξωγενείς συνθήκες. Ο Τόλκιν, τον οποίο «γνώρισα» στον κινηματογράφο το 2001, όταν είδα τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αποτέλεσε για μένα σοβαρό κίνητρο, το σοβαρότερο ίσως, για να εξελιχθώ. Έτσι, από ‘κει κι έπειτα έγινα τελειομανής.

Στο πρώτο από τα εφτά βιβλία που έχεις γράψει, το οποίο έχει εκδοθεί, υπογράφεις με το ψευδώνυμο «Απόστολος Ιωακείμ». Στο γιατί έχεις απαντήσει. Εγώ θα σε ρωτήσω αν το Ιωακείμ σημαίνει κάτι. Γιατί, λοιπόν, Ιωακείμ και όχι κάτι άλλο;

Το Ιωακείμ δε σημαίνει τίποτα. Πρέπει όμως - στη πορεία, ίσως - να βρω κάτι πιο προσωπικό. Βέβαια, ενδέχεται και να κρατήσω το επίθετο μου ως έχει.

Μέχρι τα 15 σου είσαι μοναχοπαίδι, γεγονός - αιτία για να αρχίσεις να γράφεις. Αν είχες ένα αδερφάκι, πιστεύεις ότι δε θα είχες καθίσει ποτέ μπροστά στον υπολογιστή σου για να αποτυπώσεις την πρώτη σου ιστορία;

Ωραία ερώτηση. Δεν ξέρω να σου απαντήσω με βεβαιότητα, αλλά σίγουρα πιστεύω πολύ στη θεωρία που λέει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πιθανόν, αν δεν είχα αδερφάκι, το έργο μου, όλη αυτή η κοσμογονία που ‘χω φτιάξει, γεμάτη με στοιχεία φαντασίας, επικών μαχών και κοινωνικοδραματικών προεκτάσεων, να μην είχε πάρει τέτοια διάσταση. Ίσως να μην είχα βραβευτεί και ποτέ. Αλλά πριν αναφέρθηκα σε «εξωγενείς συνθήκες» που με διαμόρφωσαν. Μέσα σε αυτές, λοιπόν, είναι κι ότι ήμουν μοναχοπαίδι μέχρι τα 15 μου.

Θα ήθελες αργότερα να δοκιμαστείς σε κάποια άλλη κατηγορία γραφής ή σε ξενίζει εντελώς η ιδέα;

Προς ώρας, προσεύχομαι να έχω αντοχές, έμπνευση και διάθεση για να ολοκληρώσω την εφταλογία μου. Πάντα αυτό έκανα. Δεν είμαι άνθρωπος που βάζω πολλά στο νου μου, ώστε μετά να μην μπορώ να ολοκληρώσω τίποτα απ’ ολ’ αυτά. Έχω σκεφτεί ότι θα ήθελα να διασκευάσω διάφορα σενάρια και να τα κάνω όμορφα βιβλία. 

Υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο δε θα έχεις ποτέ τη δύναμη να γράψεις;

Νομίζω πως όχι. Θα μπορούσα να γράψω ακόμη και για την απώλεια κάποιου αγαπημένου μου προσώπου και να «ματώσω», παρά να το αφήσω να σταλάξει μέσα μου. Καλό είναι το ρυάκι να μην το φράζεις με κλαριά και πέτρες.

Απόστολε, θα 'θελα να μου συστήσεις τους ήρωές σου. την Αρχόντισσα Φύση, τον Σκότους, τον Μπέργκαν, τον Μπεντρίλ, τον Ιγνάτιο, τη Σαράπι, την Ολίβια, τη Σοφούλα, τον Άλεξ, τον Φίλιπ και τη Μοβούλα. Άνθρωποι και ζώα που κουβαλάς χρόνια στο νου σου κι έχουν σημαδέψει την ψυχή και τη ζωή σου. 


Η Αρχόντισσα Φύση είναι ό,τι πιο καθαρό κι αναμάρτητο υπάρχει στον κόσμο αυτό. Προσωποποιεί την ομορφιά αυτού του πλανήτη, δίχως όμως την επίκτητη φθορά του, την οποία δημιουργήσαμε εμείς, οι άνθρωποι. Ο Σκότους από την άλλη, είναι η συγκέντρωση, είναι το βήμα της δοξασίας όλων των κακών πτυχών του ανθρώπου, στο χείριστο βαθμό. Ο Μπέργκαν είναι η μορφή του ανθρώπου εκείνου που δείχνει πώς θα ‘πρεπε να είναι ο άνθρωπος. Φτιαγμένος κατ’ εικόνα της Αρχόντισσας. Ο Μπεντρίλ είναι ο αρχηγός της ομάδας των «Διαδόχων του Κρυστάλλου», μιας ομάδας που προστατεύει τον Κρύσταλλο. Ένα πλάσμα πανέμορφο, μιας φυλής υπό εξαφάνιση - και καθότι ο πιο ισχυρός αρχηγός ομάδας που έχει περάσει, είναι ένα πλάσμα με μηδαμινό ψήγμα έπαρσης. Μάλιστα, είναι ιδιαίτερα ανασφαλής, έχοντας συνεχώς την ανάγκη να του δηλώνουν οι φίλοι του πόσο τον αγαπούν και τον νοιάζονται, ενώ τους αγαπά ίσως πιο πάνω κι απ’ τη ζωή του. Ο Ιγνάτιος είναι ένας δράκος, ο οποίος έχει υποστεί μια κατάρα από φυλή δαιμόνων - εχθρική προς τους δράκους - κι έχει χάσει τη «δρακίσια περηφάνια» του, με αποτέλεσμα να έχει ανθρώπινο ύψος. Είναι ο σοφός της παρέας - και για να είμαι πιο σαφής, ο ξερόλας της παρέας - πράγμα που τον φέρνει σε ένταση με τη λέαινα Σαράπι. Επειδή εκείνη γενικά έχει ένα ρόλο πιο παθητικό, αποτελεί πάντα τον ειρηνοποιό ανάμεσα σε διενέξεις των φίλων της. Η Σοφούλα και η Πέρλα είναι οι γηραιότερες της ομάδας, σκυλί η πρώτη και λύκαινα η δεύτερη. Είναι οι σοφότερες, αυτές που κουβαλούν αιώνες στις πλάτες τους και καθοδηγούν όλους τους υπόλοιπους. Η Σοφούλα, αεικίνητη, πανίσχυρη, φόβος και τρόμος των Κακών, ενώ η Πέρλα, παρότι ισχυρή, είναι μερικά βήματα πιο πίσω, ώστε να χαλιναγωγεί την αμείλικτη λογική της πρώτης, με το συναίσθημά της. Η Σοφούλα, επίσης, έχει εγγονή τη Λουκρέσια. Ο Άλεξ και η Φαίδρα είναι οι άνθρωποι της ομάδας κι έχουν γιο τους τον 4χρονο Φίλιπ. Η ιστορία τους είναι αναμφίβολα μέσα στις πιο τραγικές του έργου. Τέλος, η Μοβούλα είναι μια χαριτωμένη γάτα, αδερφή της Μιλαίδη, αλλά εξαιρετικά γκρινιάρα, επειδή δεν έχει καταφέρει να κρατήσει κανένα γάτο στο πλευρό της, εξαιτίας του χαρακτήρα της. Παρότι εκείνη το μεταφράζει ως «σκληρή και άδικη ζωή».

Τι έχουν η Μιλαίδη και η Λουκρέσια, τις οποίες ξέρω ότι ξεχωρίζεις από τους ήρωές σου, που δεν έχουν οι υπόλοιποι;

Η Μιλαίδη και η Λουκρέσια είναι δυο εκ δια μέτρου αντίθετες προσωπικότητες. Η Μιλαίδη από τη μία, είναι εξαιρετικά δυναμική και ισχυρή, τολμηρή, σχεδόν παράτολμη,  σαρκαστική, καθώς έχει και τις πιο βιτριολικές ατάκες - και δε γνωρίζει φόβο απέναντι στον οποιοδήποτε εχθρό. Η Λουκρέσια απ’ την άλλη, παρότι εξίσου ισχυρή, δεν είναι δυναμική. Είναι φοβητσιάρα, αγαθή - με την έννοια ότι δε βάζει κακό με το νου της για κανέναν - και ίσως η πιο καλόψυχη της παρέας, με πραγματικά ανιδιοτελείς σκοπούς. Ξεχωρίζω αυτές τις δυο ηρωίδες, γιατί αγγίζουν τα δυο άκρα, χαρακτηρολογικά. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να είμαι περισσότερο δυναμικός και τολμηρός, όπως θα ήθελα πολύ να έχω λίγο από την αγαθοσύνη της Λουκρέσια, γιατί η ζωή δυστυχώς σε αναγκάζει να είσαι καχύποπτος πλέον. Τέλος, οι δυο αυτές ηρωίδες είναι πραγματικά η εξισορρόπηση της μιας προς την άλλη. Κι αυτά που θα τις δέσουν είναι περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν. 

Το Σκότος γεννάται στο βιβλίο σου εξαιτίας της αλαζονικής συμπεριφοράς των ανθρώπων που ζουν σ’ εκείνο το νησί, μεταξύ του Ατλαντικού και της Ισπανίας, ένα σημείο σύζευξης του πραγματικού και του φανταστικού. Θεωρείς ότι όσα συμβαίνουν σήμερα είναι η τιμωρία μας; Μας αξίζει να τιμωρηθούμε;

Δεν πιστεύω ότι μας αξίζει να τιμωρηθούμε. Δεν ξέρω αν το επιθυμητό αποτέλεσμα θα επέλθει τελικά δια της τιμωρίας. Πιστεύω, όμως, σίγουρα - τα ίδια τα γεγονότα το δείχνουν - πως αυτό που ζούμε σήμερα, εδώ και πολλά χρόνια, είναι η τιμωρία μας. Σαφώς. Όταν ζεις εις βάρος άλλων ανθρώπων, εις βάρος των αδύναμων, όταν καταστρέφεις το περιβάλλον, τη φύση γύρω σου, που από αυτή αναπνέεις, εμπνέεσαι, ονειρεύεσαι, ερωτεύεσαι, τότε αυτή η ασυνείδητη αυτοτιμωρία σίγουρα αφήνει πληγές, οι οποίες κάποτε θα αιμορραγήσουν και δεν θα υπάρχει γιατρειά.

Το γεγονός ότι το Κακό περνά με διάφορους τρόπους από γενιά σε γενιά, έπειτα από την κατά πρόσωπο συνάντηση της Αρχόντισσας Φύσης με τον Σκότους, μου δίνει την εντύπωση πως θέλεις να στείλεις το μήνυμα ότι ο κόσμος - και ο δικός μας και εκείνος - έχει δύο όψεις, την καλή και την κακή. Μίλησέ μου για τα υπόλοιπα μηνύματα που θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες σου.
    
Μα η όλη ουσία του έργου είναι αυτή ακριβώς. Ο κόσμος ο φανταστικός που έχω πλάσει, αλλά και ο κόσμος ο δικός μας έχουν ακριβώς τις ίδιες πληγές, την ίδια κρίση αξιών, την ίδια ανθρώπινη έκπτωση. Και σαφώς ο κόσμος έχει δυο όψεις, την όψη του Καλού και του Κακού. Το ένα δίχως το άλλο δεν υπάρχει. Και παρότι στα περισσότερα έργα φαντασίας το Καλό θριαμβεύει στο τέλος, αυτό ρεαλιστικά δε συμβαίνει. Το μήνυμα που προσπαθώ να περάσω στους αναγνώστες μου είναι πως θριαμβευτική νίκη του Καλού δεν υπάρχει αν δεν έχεις πρώτα θυσιάσει, αν όχι χάσει, πολλά. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Όσο όμορφη, άλλο τόσο σκληρή είναι. Τίποτα δε κερδίζεται αν δεν κερδηθείς ως ένα βαθμό. Το βασικότερο όμως μήνυμα είναι, πως ακόμα και στις ήττες σου αν κινείσαι με άξονα την αγάπη και το σεβασμό στη φιλία, το δίχως άλλο θα είναι ένδοξες ήττες, μπροστά στη νίκη που θα ‘χεις καταφέρει.

Η Αρχόντισσα Φύση από πού αντλεί τη δύναμη για να παλέψει στην τιτάνια μάχη ενάντια στο Κακό;

Ελπίζει στον άνθρωπο. Μια ατέρμονη ελπίδα πως δε θα τη προδώσει. Ακόμα κι όταν νιώθει τη προδοσία του να τη μολύνει και να τη καίει, ελπίζει πως θα βρει το δρόμο του ξανά, έστω κι αργά.


Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.


Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗ"

«Ο Θοδωρής είναι το δώρο που μου έκανε η Θεσσαλονίκη», θα σχολιάσει η Λίνα Νικολακοπούλου, η κορυφαία Ελληνίδα στιχουργός, το όνομα της οποίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό της Μοσχολιού, της Πρωτοψάλτη, της Γαλάνη, του Παπακωνσταντίνου, του Νταλάρα, της Τσανακλίδου, της Αλεξίου, της Αρβανιτάκη. «Ύψιστη τιμή και αναγνώριση», θα μου απαντήσει με ιδιαίτερη ψυχική και συναισθηματική ένταση ο Θοδωρής Βουτσικάκης, κάποιο μεσημέρι του Ιούλη, καθήμενοι όπως είμαστε σ’ έναν καταπράσινο χώρο κάπου στην Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και κατάγεται.

Ο 27χρονος τραγουδιστής είναι γεννημένος την 1η του Ιούλη. Το 2006 περνά στο Τμήμα Νομικής της Κομοτηνής, για να του δοθεί γρήγορα υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, δίνοντας έτσι τη λύση στη διακαή επιθυμία του να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να διερευνήσει τη μουσική, από την οποία αποστασιοποιείται για καιρό λόγω των εξετάσεών του. Ο επίδοξος τότε ερμηνευτής εμφανίζεται για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ως σολίστας σε Gala Όπερας. Στη συνέχεια, γνωρίζει το συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, ο οποίος με τη φωνή του Θοδωρή υπογράφει τον έβδομο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Αισθηματική Ηλικία». Αυτή την εποχή βρίσκεται σε εξέλιξη η περιοδεία του (με τον Δημήτρη Μαραμή), τιτλοφορημένη ως «Συμπόσιο», όπου ακούγεται ελληνική, μελοποιημένη ποίηση από την εποχή του Ευριπίδη και του Ανακρέοντα μέχρι τους σύγχρονους, Ρίτσο, Λαπαθιώτη και λοιπούς, ενώ έχει ήδη αρχίσει να δρομολογεί την επόμενη δισκογραφική του δουλειά και να συζητά για επικείμενες συνεργασίες.

Γνωρίστε τον Θοδωρή Βουτσικάκη!


Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης
Τι ωθεί έναν 8χρονο πιτσιρικά να εγγραφεί σε μαθήματα πιάνου;

Σε μία τέτοια ηλικία είναι λογικό να μη γνωρίζεις όλες τις προσλαμβάνουσες για να κάνεις τις επιλογές σου. Σημαντικό ρόλο παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Την αφορμή για ν’ αγαπήσω τη μουσική και να δω τον εαυτό μου μέσα από αυτήν μου την έδωσε η οικογένειά μου. Οι γονείς μου αγαπούν πολύ τη μουσική. Η μητέρα της μαμάς μου είχε εξαιρετική φωνή. Τα όποια γονίδια, λοιπόν, κληροδοτήθηκαν από ‘κείνη την πλευρά.


Λέγαμε νωρίτερα ότι βρίσκεσαι αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη, επειδή ακυρώθηκαν καλοκαιρινές συναυλίες σου στην Αθήνα λόγω των πολιτικών εξελίξεων.

Ήταν όντως προγραμματισμένο να βρίσκομαι Αθήνα αυτό το διάστημα. Οι συναυλίες δεν ακυρώθηκαν. Αναβλήθηκαν. Είναι δρομολογημένες, αλλά είναι ακόμη στον αέρα. Πιθανό, βέβαια, να μη γίνουν ποτέ. Αυτό, όμως, που μ’ ενοχλεί πραγματικά, είναι ότι εξαιτίας της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας, δεν μπορεί να γίνει γενικά σχεδιασμός και προγραμματισμός για το μέλλον. Εμφανίσεις, συνεργασίες και δισκογραφική δουλειά δεν μπορούν ούτε καν να συζητηθούν. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο. Όλος ο κόσμος ζει με μια αβεβαιότητα. Άσχημη λέξη.

Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου. Από την παράσταση "Οι πνοές του Μάη", σε
επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική της Δάφνης Αλεξανδρή -
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Πόσο λυπηρό είναι για έναν καλλιτέχνη να μην μπορεί να επικοινωνήσει τη δουλειά του στο κοινό;

Πολύ. Είναι κρίμα. Διότι υπάρχει διάθεση για δημιουργία, μεγάλη πρώτη ύλη στη χώρα μας, αλλά δεν υπάρχουν οι δίαυλοι κι οι τρόποι για να φτάνει όλο αυτό στον κόσμο. Προσπαθούμε να είμαστε ευέλικτοι. Σίγουρα αυτόν τον καιρό δεν μπορούν να υλοποιηθούν ακριβά projects. Σ' ό,τι αφορά στις συναυλίες, αναγκαζόμαστε να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πώς μπορούμε να παρουσιάσουμε μια μουσική παράσταση με λιγότερους, ενδεχομένως, μουσικούς στην ορχήστρα και το σχήμα μου για να αποδοθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ευτυχώς, αντιμετωπίζουμε τα πάντα με χιούμορ. Είναι πολύ βασικό να μη σε παίρνει από κάτω και να βρίσκεις τη δύναμη και το κίνητρο να γελάς και να δημιουργείς. 



Εξώφυλλο της "Αισθηματικής Ηλικίας" - Πρώτη προσωπική
δισκογραφική δουλειά, σε μουσική του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή.
«Αισθηματική ηλικία». Ο τίτλος της πρώτη δισκογραφικής σου δουλειάς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομαστεί αυτός ο δίσκος;

(Έπειτα από τρία λεπτά συγκεντρωμένης σκέψης): Δεν ξέρω. Αλήθεια, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Έχω συνδυάσει απόλυτα τον υπάρχοντα τίτλο με αυτή τη δουλειά, που δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί.



Ποιο τραγούδι είναι το αγαπημένο σου;

Οι συνθέσεις του Μαραμή, οι στίχοι των Μιχάλη Γκανά, Σωτήρη Τριβιζά, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και Νίκου Ασλάνογλου είναι η απόλυτη έκφραση του ποιητικού λόγου. Αγαπώ και τα εννέα κομμάτια του δίσκου. Αλλά έχω την αδυναμία μου: «Όπου ν’ αγγίξεις το κορμί».

Οπισθόφυλλο και εξώφυλλο της "Αισθηματικής Ηλικίας".
Πώς φαντάζεσαι τη δική σου «Ωραία Κοιμωμένη»;

Δε νομίζω πως έχει νόημα να περιγράψω αυτήν την ύπαρξη. Όμως, η παραμυθένια κι ονειρική αυτή ανθρώπινη μορφή αποδίδεται τέλεια στους τελευταίους στίχους του Σωτήρη Τριβιζά σ’ αυτό το κομμάτι: «Θα ‘ρθω μια μέρα να σου δώσω / στα χείλη σου ένα φιλί / όλος ο κόσμος να ξυπνήσει / να γεννηθεί απ’ την αρχή. Όταν μέσα από το φιλί αυτού του ανθρώπου, θα μπορέσεις να δεις τον κόσμο με άλλη ματιά και θα νομίζεις πως έχεις ξαναγεννηθεί, τότε πρόκειται για την «Ωραία Κοιμωμένη». 

Ποια γυναίκα (ηθοποιός, τραγουδίστρια, παρουσιάστρια, συγγραφέας, φίλη, συγγενής κλπ.) θα ταίριαζε στο ρόλο της «Νεράιδας»;

Η Dulce Pontes. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχα πει ότι αν υπήρχε στον παράδεισο μια φωνή που ακούγεται, θα ‘θελα να ‘ναι της Pontes.

«Έβρεχε χθες». Βρέχει συχνά στη ζωή σου; Ποιες καταιγίδες φοβάσαι περισσότερο;

Βρέχει συχνά, αλλά με τη λυτρωτική έννοια της βροχής. Κοίτα, προσωπικά, αισθάνομαι ευλογημένος και τυχερός για ό,τι μου έχει συμβεί μέχρι τώρα στη ζωή μου, επαγγελματικά και μη. Εκείνο, όμως, που με κλειδώνει συναισθηματικά και μπορεί να με λυγίσει, είναι η μοναξιά. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος. Μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αγαπώ.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στους δρόμους πολλά «κοριτσάκια, με μια πόλη για σεντόνι». Είσαι από τους ανθρώπους που θα προσπεράσουν αυτή την εικόνα ή από τους άλλους, που θα σπεύσουν να βοηθήσουν;

Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν χρονικές συγκυρίες που συμπεριφέρομαι σαν τους πρώτους. Θεωρώ ότι έχουμε χρέος να ενεργούμε σαν κοινωνικά όντα και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπο. Πια, όμως, δεν αρκεί να δίνουμε από το περίσσευμά μας, δε φτάνει. Πρέπει να δώσουμε από το δικό μας, από το «είναι» μας. Πρέπει να ματώσουμε για να διαφοροποιηθεί η κατάσταση. Καθένας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να διορθώνει τον εαυτό του.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια.

Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Έχω δύο γονείς που δε μου στέρησαν τίποτα. Με υποστηρίζουν και με αγαπούν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο. Ως παιδί, ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός. Είχα πολλούς φίλους και παρέες από το σχολείο, τη γειτονιά, το φροντιστήριο. Θυμάμαι, επίσης, πως ήμουνα κάκιστος στο ποδόσφαιρο. Όμως, επειδή είχα οργανωτική ικανότητα, διαμόρφωνα και έστηνα τις καλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου, παρακολουθώντας τον αγώνα τους από τον πάγκο. Λάτρευα το στίβο. Μπορούσα να κλειστώ σπίτι μου μέρες ολόκληρες και να βλέπω όλα τα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ.

Έχεις δηλώσει ότι σου άρεσε ανέκαθεν η μουσική στον κινηματογράφο και την ακούς πάντα με προσοχή. Ποιο από τα τραγούδια σου θα έδινες και σε ποια ταινία;

Θα έβαζα σαν soundtrack την «Πεντάμορφη και το Τέρας» στο «P.S. I Love You». Ο πιο δυνατός ίσως στίχος του κομματιού λέει: «Όλα η αγάπη τα φωτίζει / όπου κι αν πας να το θυμάσαι». Το νόημα της ταινίας είναι αυτό ακριβώς. Επίσης, οι «Μπερντέδες», ένα ποίημα του Λαπαθιώτη, σε σύνθεση του Δημήτρη Μαραμή. Το κομμάτι περιγράφει μια παράνομη, ερωτική περίσταση. Θα μπορούσε, λοιπόν, σίγουρα ν’ αποτελέσει μουσική υπόκρουση για την αντίστοιχη σκηνή κάποιας ταινίας, αποτυπώνοντας τέλεια το πάθος, την ορμή και το συναίσθημα των δύο ανθρώπων εκείνη την ώρα.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης - Στην προετοιμασία του
"Συμποσίου" με τονΔημήτρη Μαραμή - Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου
Θα ‘θελα να μου πεις για την πρώτη συνάντησή σου με τον Δημήτρη Μαραμή, όταν πήγες να τον βρεις στο Beton7. 

2011 προς 2012. Μόλις είχα τελειώσει τη Νομική. Μερικούς μήνες πριν είχα αποφασίσει ότι θέλω ν’ ασχοληθώ με το τραγούδι. Είχαμε κοινούς φίλους, οι οποίοι του μίλησαν για μένα, άρα με γνώριζε σαν ύπαρξη. Πήρα τις βαλίτσες μου και κατέβηκα. Σε πρώτη φάση τα λέγαμε στο Internet. Κάποια στιγμή τού έστειλα ένα μήνυμα στο οποίο του έλεγα ότι ενδέχεται να κατέβω στην Αθήνα. Πηγαίνω στο Beton7. Παρακολούθησα μια φανταστική εμφάνιση με την guest συμμετοχή της Κορίνας Λεγάκη. Τα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμε δεν τα θυμάμαι. Δεν μπορώ, όμως, να ξεχάσω το χαρακτηριστικό του γέλιο: μπορεί ν’ ακουστεί σε τρία οικοδομικά τετράγωνα! Αυτό είναι κοινό μας στοιχείο. Οπότε, βγαίνει από τα παρασκήνια, χαιρετά τον κόσμο, τον πλησιάζω κι εγώ, του λέω ποιος είμαι κι η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή του ήταν να γελάσει. Γύρισαν και μας κοίταξαν όλοι, θυμάμαι. Κατευθείαν, έσπασε τον πάγο.

Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου. Από την παράσταση "Οι πνοές του Μάη".
Η Θάλεια Μαυρίδου; Ξέρω ότι εκτιμάς και σέβεσαι σα μάνα σου την καθηγήτριά σου.

Έτσι ακριβώς. Γνωριστήκαμε πριν από οχτώ χρόνια. Πέρασα Νομική στην Κομοτηνή. Ήθελα, όμως, να γυρίσω Θεσσαλονίκη για να διερευνήσω καλύτερα τη μουσική. Οπότε, η υποτροφία που μου δόθηκε από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών έδωσε τη λύση. Σημειωτέον, εξαιτίας των πανελλαδικών εξετάσεων, είχα διακόψει τους πειραματισμούς με τη μουσική. Η Θάλεια ήταν εκείνη που «ξύπνησε» και πάλι τα μουσικά μου ένστικτα. Συμπαντικά, λοιπόν, τη γνωρίζω στα 19 μου χρόνια. Δεν είναι απλά καθηγήτριά μου, αλλά υποστηρικτής και καθηγητής μου. Ο μέντοράς μου. Ξέρεις, δε μου δίδαξε μόνο την τεχνική, μα μου έδωσε και τη μουσική της αισθητική. Η Θάλεια Μαυρίδου είναι χαρακτηριστική περίπτωση καθηγήτριας που αγαπά τη διδακτική. Είναι σημαντικό να μαθητεύεις δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που αγαπάει αληθινά τη ζωντανή, υποδειγματική μετάδοση γνώσεων και βλέπει τον κάθε μαθητή όπως τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που έχουνε κάνει καριέρα ως σολίστες, συνήθως δεν αγαπούν τη διδασκαλία. Την κάνουν ίσως από ανάγκη. Η Θάλεια μού έδειξε από την πρώτη στιγμή πόσο πίστεψε σε μένα. Χτίστηκε, λοιπόν, μία απίθανη, ανθρώπινη σχέση - σχέση φιλίας πια. Με συμβουλεύει, με βοηθάει, με αγαπά και δε χάνει την ευκαιρία να μου το δείχνει.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης. Από τις παραστάσεις με τον Δημήτρη
Μαραμή για την "Αισθηματική Ηλικία".
Σε συνέντευξή σου έχεις ρωτηθεί για τα «αξιόλογα ταλέντα» στην ηλικία σου, που όμως ποτέ δε φτάνουν στο ευρύ κοινό. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Τη μισή ευθύνη την αποδίδω σ’ ένα κακώς δομημένο μουσικό σύστημα, το οποίο δε βοηθάει στην εξέλιξη και στην ανέλιξη νέων και ταλαντούχων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν κάτι καινούριο να πουν. Την άλλη μισή, στους ίδιους τους δημιουργούς και τους τραγουδιστές, οι οποίοι φοβούνται. Φοβούνται να προσπαθήσουν μόνοι τους. Φοβούνται να βγουν προς τα έξω. Φοβούνται να βρουν εναλλακτικούς τρόπους διάδοσης της τέχνης τους. Μιλώ με πολλά παιδιά που δεν μπορούν να βρουν τρόπο να πέμψουν την τέχνη τους στο ευρύ κοινό. Περιμένουν κάποιο μαγαζί που θα τους δώσει την ευκαιρία να τραγουδήσουν ή από κάποιον δημιουργό που θα τους καλέσει για να πουν ένα δικό του κομμάτι. Αν δε βγεις μπροστά για να δείξεις ποιος είσαι, να σε δουν οι άνθρωποι, να σε αγαπήσουν, να εμπιστευθούν την τέχνη και τη δουλειά σου, δυστυχώς, δε θα σε ψάξουν.

Παρατήρησα πως όταν ερωτάσαι για τον έρωτα και πώς είσαι ή πώς θα ήσουν σε μία σχέση, απαντάς πολύ αυστηρά, σχεδόν με άσχημη αντιμετώπιση απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί το κάνεις αυτό;

Σαν άνθρωπος, είμαι πολύ αυστηρός. Και με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μου. Χαίρομαι που φαίνεται και αυτή η πτυχή της εικόνας μου, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και αγαπώ την αλήθεια. Σ’ ό,τι αφορά στον έρωτα, έχω αλλοτριωθεί τόσο από την ενασχόλησή μου με τη μουσική, ώστε ο χρόνος που μένει για ν’ αφιερωθεί σε μία σχέση είναι ελάχιστος έως ανύπαρκτος, άρα ανεπαρκής για την απέναντι πλευρά.

 Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Από τις παραστάσεις με τον Δημήτρη
Μαραμή για την "Αισθηματική Ηλικία".
Πριν δύο χρόνια ρωτήθηκες αν θα εγκατέλειπες την Ελλάδα για το εξωτερικό. Τότε, απάντησες ότι δεν είχες τη μανία να φύγεις, αγαπάς πολύ τη χώρα και την πόλη σου για να το κάνεις. Σήμερα - κι ενώ άλλαξαν τα δεδομένα - θα έλεγες το ίδιο;

Είχα δύο φορές την ευκαιρία να φύγω από την Ελλάδα, μου έγιναν δύο σημαντικές προτάσεις. Ενδέχεται να υπάρξει και τρίτη. Δεν ξέρω πώς θα απαντήσω όταν μου δοθεί, θα εξαρτηθεί από το τι είδους θα ‘ναι. Προς ώρας - και πολύ συνειδητοποιημένα - επιλέγω να μείνω στη χώρα μου. Θεωρώ ότι εδώ έχω να προσφέρω πολύ περισσότερα. Αν μη τι άλλο, έχω δικαίωμα να ζήσω και να εργαστώ στην Ελλάδα μου. Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε την εργασία σα μία υποχρέωση ή μία διαδικασία από την οποία μόνο βιοποριζόμαστε. Εργαζόμαστε και προσφέρουμε. Από τον υπάλληλο του Δήμου στο Ληξιαρχείο, τον υπάλληλο της Τράπεζας και το δημοσιογράφο, μέχρι τον άνθρωπο που παράγει μια τέχνη και βιοπορίζεται απ’ αυτήν, προσφέρει κάτι. Είναι κρίμα να παρέχουμε αλλού τις δυνάμεις που έχουμε ως νέα γενιά και όχι στη χώρα μας. Ρωτώ: θέλουμε μία Ελλάδα, χώρα των συνταξιούχων, χωρίς παραγωγική μηχανή; Αυτή τη στιγμή όλοι οι παιδικοί μου φίλοι βρίσκονται στο εξωτερικό. Έχω δύο στο Λονδίνο, έναν στο Μάντσεστερ, έναν στο Σαουθάμπτον, μία στη Γερμανία κι έναν στην Ολλανδία. Αισθάνομαι προδομένος, Θοδωρή. Είμαι 27 χρονών και η χώρα μου ακόμα να μου αποδείξει ότι προσπαθεί να προστατέψει τις νέες γενιές. Δεν υπάρχει χειρότερο για έναν άνθρωπο, για ένα λαό από το να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ονειρεύεται στον τόπο που γεννήθηκε, ζει και μεγαλώνει - και άρα πρέπει να πάψει να το κάνει. Περιμένω το μέλλον να διαψεύσει τους φόβους όλων των νέων ανθρώπων.

Η Dulce Pontes με τον Θοδωρή Βουτσικάκη και τη Σοφία Αβραμίδου.
15 - 7 - 2013 / Μονή Λαζαριστών.
Συνεργάστηκες κι εμφανίστηκες επί σκηνής με τη διεθνούς φήμης τραγουδίστρια Ντούλτσε Πόντες. Τι είπατε; Τι εικόνα έχει για τη χώρα μας;

Δε θα κάνω φανφαρονισμό, ούτε θα πω λόγια μεγάλα. Αρκεί να σου πω ένα περιστατικό εκείνη της βραδιάς, το οποίο αξίζει να μάθει ο κόσμος, διότι είναι μια άλλη οπτική ενός star system, που, εδώ στην Ελλάδα, μας έμαθαν ότι λειτουργεί τελείως διαφορετικά: η συναυλία γινόταν σ’ ένα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη. Στα παρασκήνια δεν υπήρχαν πολλά δωμάτια ως καμαρίνια, παρά ένας ενιαίος χώρος για όλους. Λοιπόν, το μαθαίνει η Πόντες και μισή ώρα περίπου πριν ξεκινήσει η συναυλία, πηγαίνουμε, οι συμμετέχοντες της συναυλίας, στο καμαρίνι για να συνεννοηθούμε επί των τελευταίων λεπτομερειών. Και βλέπουμε ένα παραβάν, το οποίο είχε φτιάξει η ίδια η Πόντες με σεντόνι και μανταλάκια, για να μπορέσουμε, όπως μας είπε, να εξυπηρετηθούμε και να βολευτούμε όλοι. Μισή ώρα πριν την συναυλία της, η μεγάλη και διεθνούς φήμης τραγουδίστρια και σταρ της μουσικής Ντούλτσε Πόντες, αντί ν’ ασχοληθεί με το ζέσταμα, τα ρούχα ή το μακιγιάζ της, ασχολούταν με ένα αυτοσχέδιο παραβάν. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο γι’ αυτή τη γυναίκα; Με το χαρακτήρα, την τέχνη και τη φωνή της τα λέει όλα. Δεν προλάβαμε - εκ των πραγμάτων - να κάνουμε εκτενείς συζητήσεις για την ευρύτερη κατάσταση στη χώρα μας. Η συνάντησή μας ήταν «μουσική». Ήθελα να «ρουφήξω» όσο το δυνατόν περισσότερα από ‘κείνη. Ήταν μια κορυφαία συνάντηση για μένα.

Λίνα Νικολακοπούλου - Θοδωρής Βουτσικάκης
Με ποιους καλλιτέχνες, συνθέτες και τραγουδιστές, θα ήθελες να συνεργαστείς μελλοντικά;

Η μία είναι η Πόντες, με την οποία έχουμε ήδη συνυπάρξει επί σκηνής, αλλά θα ‘θελα πολύ να συμβεί και πάλι. Ή να κάνουμε κάποιο τραγούδι μαζί. Κι ένα δεύτερο όνειρο, το οποίο υλοποιήθηκε εν μέρει, είναι η συνεργασία μου με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Κάναμε ήδη τον περασμένο Μάη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μερικές συναυλίες - αφιέρωμα στον Έλληνα ποιητή Γιώργο Σαραντάρη. Ελπίζω αυτή η συνεργασία να ‘χει μέλλον και ν’ αποτυπωθεί σε πρωτότυπο υλικό. Η γυναίκα είναι μεγάλη αξία.

Δημήτρης Μαραμής - Λίνα Νικολακοπούλου - Θοδωρής Βουτσικάκης
Τι σου έχει πει η Λίνα Νικολακοπούλου;

Θ.Β.: Στην πρεμιέρα των συναυλιών μας για τον Σαραντάρη, κατέβηκαν από Θεσσαλονίκη φίλοι μου για να με δουν. Μετά τη συναυλία, τα παιδιά τη ρωτούσαν διάφορα και κάποια στιγμή γυρίζει η Λίνα και τους λέει: «Ο Θοδωρής είναι το δώρο που μου έκανε η Θεσσαλονίκη».

Τι και ποιοι σου δίνουν θετική κι αρνητική ενέργεια;

Καταρχάς, θεωρώ ότι όλοι έχουμε θετική κι αρνητική πλευρά. Αυτό, όμως, που μας διαχωρίζει είναι ποια πλευρά αποφασίζει ο καθένας να «ταΐζει». Ένας αρνητικός άνθρωπος δε σημαίνει ότι δεν έχει θετική πλευρά, όπως κι ένας θετικός ότι δεν έχει αρνητική. Μέχρι πολύ πρόσφατα, δε στεκόμουν στην αρνητική πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων. Όμως, μετά από καιρό, κουράστηκα να προσπαθώ να εκμαιεύσω τη θετικότητα κάποιων ανθρώπων. Δικαίωμά τους. Τελικά, είναι καλό κάποιες φορές να παίρνουμε αποστάσεις. Είναι υγιές. Και για εμάς και για εκείνους.

Φωτογραφία: Λένα Σιώπη. 
Θα κατέβαινες ποτέ στην πολιτική;

Δύσκολα. Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι πολιτική είναι κάτι σαν το 15μελές στο σχολείο. Δεν είναι. Δεν πρέπει να είναι. Στο 15μελές μπαίνει ένας μαθητής για να κάνει το χαβά του, να γίνει περισσότερο δημοφιλής στους μαθητικούς, σχολικούς κύκλους κι ενδεχομένως να πει δυο, τρία ενδιαφέροντα πράγματα. Ένας άνθρωπος που θέλει πραγματικά να κυβερνήσει έναν τόπο, θα πρέπει να έχει την αίσθηση του βάρους της ευθύνης της θέσης του. Επίσης, αυτός ο ηγέτης καλείται και οφείλει να εκπροσωπήσει, όχι μόνο αυτούς που τον ψήφισαν, αλλά κι εκείνους που δεν τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι είναι στη Βουλή για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, τις πελατειακές τους σχέσεις, τους ανθρώπους που είναι ψηφοφόροι του κόμματος, να παίρνουν τα χιλιάρικα κάθε μήνα και να φεύγουν. Προς το παρόν, δεν έχω τη διάθεση και τη συνείδηση ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στην πολιτική.

Τι σ’ ενοχλεί στο χώρο σου;

Μ’ ενοχλεί πολύ η προσπάθεια που γίνεται από μερικούς κύκλους να σε κάνουν να αισθανθείς πως είσαι σε αγώνα δρόμου και πρέπει να βγεις πρώτος. Ναι, προφανώς και πρέπει να ‘μαι πολύ καλός σ’ αυτό που κάνω, αλλά δεν παράγω κάτι που αν δε βγει πρώτο, θα βγει δεύτερο, αν δε βγει δεύτερο, θα βγει τρίτο κι αν δε βγει τρίτο, μένω εκτός συναγωνισμού. Διότι και ο τέταρτος και ο πέμπτος και ο όγδοος (σε μία σειρά των οχτώ) κάτι παράγει. Μ’ ενοχλεί που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μας εμφυσήσουν ότι πρέπει να περάσουμε το συνομήλικό μας, το συνάδελφό μας, το συνεργάτη μας, γιατί θα μας φάει τη θέση στην επικαιρότητα! Λάθος.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Αυτή την εποχή τι κάνεις;

Προφανώς, μας έχει παγώσει όλους η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Υπάρχει η πιθανότητα αναβολής πολλών πραγμάτων που έχω σχεδιάσει. Αυτόν τον καιρό είναι σε εξέλιξη η περιοδεία μου με τον Δημήτρη Μαραμή με τον κύκλο τραγουδιών του «Συμποσίου»: μελοποιημένη, ελληνική ποίηση από την εποχή του Ευριπίδη και του Ανακρέοντα μέχρι τους σύγχρονους, Ρίτσο, Λαπαθιώτη και λοιπούς. Ξεκίνησα ήδη να δρομολογώ την επόμενη δισκογραφική μου δουλειά, η οποία δεν ξέρω πότε θα βγει. Βεβαιώνω με απόλυτη πεποίθηση ότι θα ολοκληρωθεί και θα βγει κάποια στιγμή, αλλά - εκ των πραγμάτων - δεν μπορώ να ορίσω με βεβαιότητα το πότε. Τέλος, ξεκίνησα να συζητάω για κάποιες συνεργασίες.

Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του music video
για το τραγούδι "Όπου ν' αγγίξεις το κορμί".

Θέλεις να μου μιλήσεις με ονόματα;

Δε θα σου πω ονόματα - και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί. Πριν από περίπου δύο χρόνια, ετοίμασα μία συνέντευξη για να προμοτάρω ένα project που ετοιμαζόταν να γίνει μ’ ένα πολύ μεγάλο όνομα. Ακόμη δεν είχα το δίσκο, μόλις είχε αρχίσει η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μαραμή και θα ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο εκείνη τη χρονική στιγμή. Προγραμμάτισα, λοιπόν, μία συνέντευξη σ’ ένα μεγάλο μέσο. Έστω ότι η συνέντευξη ήταν αύριο κι η πρεμιέρα σε τρεις βδομάδες. Μία μέρα πριν τη συνέντευξη, με παίρνει στο τηλέφωνο ένα τρίτο πρόσωπο, όχι άμεσα εμπλεκόμενο, και με ρωτάει ποια είναι η θέση μου για την ακύρωση του project. Δεν ήξερα ότι ακυρώθηκε. Περίμενα από ώρα σε ώρα να μου ανακοινώσουν πότε είναι η πρώτη πρόβα, η οποία - καθόλου τυχαία - αργούσε να ‘ρθει. Από τότε, όπως καταλαβαίνεις, αποφεύγω να χρησιμοποιήσω ονόματα.

Πες μου κάτι τελευταίο.

Καλώ όλους τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι γεμίζει την ψυχή τους και να είναι λιγότερο υπομονετικοί και δεκτικοί με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Κι αυτό, ας εκληφθεί από το καθένα όπως θέλει.  




 Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη. 


Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ"


«Δεν είμαι ικανοποιημένος. Μπορεί ο αγώνας μου να ήταν καλός, αλλά απαιτούσα από τον εαυτό μου κάτι καλύτερο», θα  μου εξομολογηθεί ο Νίκος Ηλιόπουλος με τη γνήσια ανυποκρισία που τον χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και ως αθλητή, σχολιάζοντας την επίδοσή του στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Μονπελιέ - σε πρώτη φάση - και του Μπακού, όπου διεξήχθησαν οι τελικοί. Ο 7ος Ολυμπιονίκης νέων στην Ενόργανη αναφέρθηκε στο κλίμα πανηγυρισμού που επικρατούσε εκείνη την τελευταία μέρα στο Μπακού, αφού οι Έλληνες αθλητές Πετρούνιας και Μάρας κατέκτησαν την πρώτη και δεύτερη θέση αντίστοιχα, χαρίζοντας στην Ελλάδα το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο. Ο 22χρονος Πατρινός πρωταθλητής Ενόργανης, λίγο πριν τους Ευρωπαϊκούς Αγώνες κέρδισε το τρίτο χρυσό μετάλλιο στην καριέρα του, όμως μίλησε - με την παρρησία και το θάρρος που τον διακρίνουν - για τα προβλήματα στις εγκαταστάσεις προπόνησης, όπου διεξάγεται η προετοιμασία για τους αγώνες, δείχνοντάς μου τους μώλωπες που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τραυματισμών στην περιοχή των χεριών. Από την Αμβέρσα, την Ουγγαρία, το Κότμπους, το Μονπελιέ και το Μπακού, πίσω στην Ελλάδα. Επόμενος στόχος; Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016.


Θ.Θ.:Με τις αναμνήσεις γυρίζεις από το Μονπελιέ και το Μπακού;

Ν.Η.: Από το Μονπελιέ σίγουρα γυρίζω με τις καλύτερες. Αναμνήσεις που χαράχτηκαν στο μυαλό μου με καλέμι, δε γίνεται να φύγουνε ποτέ. Από το Μπακού έχω επίσης να θυμάμαι όμορφα πράγματα. Απέκτησα μεγάλη εμπειρία. Συμμετείχα, όπως ξέρεις, στην 1η Ολυμπιάδα, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για έναν αθλητή.

Θ.Θ.: Ποιες ήταν οι πρώτες κουβέντες που αντάλλαξες με τον Βλάση Μάρα και τον Λευτέρη Πετρούνια μετά τ’ αποτελέσματα;

Ν.Η.: Είπαμε για τον αγώνα. Σταθήκαμε σε μερικά στιγμιότυπα, μου λέγανε τα παιδιά πώς ένιωσαν, τι σκέφτονταν, χαμογελούσαμε, αγκαλιαζόμασταν. Αυτά τα ζεις σπάνια. Το απολαύσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Όλοι μας.

Θ.Θ.: Είχατε επικοινωνία με συναθλητές σας από άλλες χώρες;

Ν.Η.: Ναι, φυσικά. Με πολλούς αθλητές από ξένες χώρες γνωριζόμαστε από καιρό, τους βλέπουμε σε πολλούς αγώνες. Και αυτή τη φορά, ήμασταν σα μία μεγάλη οικογένεια.

Θ.Θ.: Με ποιους τα βρίσκεις εσύ περισσότερο;

Ν.Η.: Με τους Ιταλούς. Είναι παιδιά κοντά στην ηλικία μου και ταιριάζουμε πολύ. Πέρα από τα αθλητικά, επίσης, διασκεδάζουμε καλά.

Θ.Θ.: Στενοχωρήθηκες για τη θέση σου στο Μπακού;

Ν.Η.: Όχι ακριβώς. Δεν είμαι, όμως, τόσο ικανοποιημένος. Μπορεί ο αγώνας μου να ήταν καλός, αλλά απαιτούσα από τον εαυτό μου κάτι καλύτερο. Ύστερα, μην ξεχνάς ότι δεν είναι λίγο να γνωρίζεις πως είσαι ο 12ος καλύτερος αθλητής στην Ευρώπη. Βέβαια, ένας άσχημος αγώνας είναι μια εμπειρία, η οποία σου διδάσκει κάποιο λάθος που δεν πρέπει να επαναλάβεις.




Θ.Θ.: Όμως, τι ήταν αυτό που δε σε πήγε στο Μπακού;

Ν.Η.: Δεν ξέρω, αλήθεια. Αν το γνώριζα, θα επιδίωκα να το προσπεράσω ή να το διορθώσω ή να το αποφύγω.

Θ.Θ.: Θα ‘θελα να μου σχολιάσεις την επίδοση του Μάρα.

Ν.Η.: Όταν ο Βλάσης είναι πάνω στο μονόζυγο κι έχει ανέβει με την καλύτερη ψυχολογία και τις θετικότερες σκέψεις, είναι ο αθλητής - σεμινάριο. Μαθαίνουν όλοι απ’ αυτόν. Στους αγώνες ήταν τέλειος. Του κόστισε, όμως, η έξοδος. Αν είχε κολλήσει την έξοδο, χωρίς το βήμα που έκανε, θα έβγαινε σίγουρα πρώτος.

Θ.Θ.: Ποιος αγωνίστηκε πρώτος, εκείνος ή κάποιος από τους άλλους;

Ν.Η.: Ο Βλάσης, από τους συνολικά έξι αθλητές. Οπότε, ήξεραν πια τι έπρεπε να κάνουν για να τον περάσουν. Πιστεύω ότι ο Γερμανός κέρδισε εμπειρικά. Το ‘χει κάνει χιλιάδες φορές.

Θ.Θ.: Γυρίζεις, λοιπόν, πίσω και συναντάς τους δικούς σου ανθρώπους. Τι σου λένε;


Ν.Η.: Πριν μου πουν οτιδήποτε, την πρώτη στιγμή που τους είδα μετά από καιρό, κοιτάζοντας στα μάτια τους, κατάλαβα πόσο περήφανοι είναι για μένα. Συνάντησα παλιούς μου συμμαθητές, οι οποίοι μου είπανε ότι δε φανταζόντουσαν ποτέ πως θα είχανε την ευκαιρία να δουν το φιλαράκι τους στην τηλεόραση, να συμμετέχει σε τόσο σπουδαίους αγώνες, να αγωνίζεται και να τον χειροκροτεί ο κόσμος. Συγκινήθηκαν. Η αγάπη των φίλων μου και της οικογένειάς μου ήταν κάτι μοναδικό και η καλύτερη αρχή των διακοπών μου, ύστερ’ από την κούραση της προετοιμασίας για τους αγώνες.

Θ.Θ.: Του χρόνου έχουμε την Ολυμπιάδα. Η χώρα μας δεν έχει προκριθεί ποτέ στους 16 για να συμμετάσχει. Εκτιμάς ότι το 2016 θα τα καταφέρουμε;

Ν.Η.: Όλα θα κριθούν από το φετινό Παγκόσμιο. Πιστεύω ότι δύο, τρία άτομα, όχι απλά θα είναι στην Ολυμπιάδα, αλλά θα γυρίσουν και με μετάλλιο.


Θ.Θ.: Ποιοι είναι αυτοί;

Ν.Η.: Κοσμίδης, Πετρούνιας και Μάρας.

Θ.Θ.: Γιατί εξαιρείς τον εαυτό σου;

Ν.Η.: Επειδή εγώ είμαι ο μικρός της παρέας. Επίσης, δεν έχω την αξιόλογη εμπειρία που έχουν οι συναθλητές μου και τ’ ανάλογα προγράμματα για να κοντράρω τους έξω. Δες, εγώ έχω αφιερωθεί στο σύνθετο. Το σύνθετο για έναν Έλληνα αθλητή είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Οπότε, να υπάρχει Έλληνας αθλητής που κάνει σύνθετο στο εξωτερικό και να πηγαίνει καλά, είναι λιγάκι χλωμό.

Θ.Θ.: Ποιες χώρες, δηλαδή, πετυχαίνουν να διακριθούν στο σύνθετο;

Ν.Η.: Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία, Ουκρανία… Αυτοί που προετοιμάζονται υπό αξιόλογες συνθήκες κι έχουν την κατάλληλη υλική υποδομή. Εμείς δεν έχουμε ούτε βοηθητικά. Εγώ κάνω δίζυγο και δεν έχω προστατευτικά για τα χέρια μου. Είμαι με μπαλώματα. (Μου δείχνει τους μώλωπες από τους τραυματισμούς του). Έτσι κατέβηκα στους αγώνες. Το δίζυγο δεν πήγε καλά λόγω του τραυματισμού μου. Αν δεν είχα τον τραυματισμό κι είχα στρώματα, ίσως να κατάφερνα να περάσω στον τελικό συνθέτου. Ξέρεις, το ‘να φέρνει τ’ άλλο. 

Θ.Θ.: Αν υποθέταμε ότι περνούσες στο Μπακού, διαμόρφωσέ μου ένα πιθανό αποτέλεσμα.

Ν.Η.: Πιστεύω ότι θα ήμουνα μέσα στους δέκα. Βλέποντας τις τελικές βαθμολογίες, ο 10ος είχε 84.100. Μ’ έναν καλό, σταθερό αγώνα μπορούσα να πιάσω το 84.

Θ.Θ.: Πάντως, καταλαβαίνω ότι δε σε πήρε από κάτω. Και στη ζωή σου υπερπηδάς τα εμπόδια, τα αφήνεις πίσω και προχωράς παρακάτω;

Ν.Η.: Εννοείται. Αλλιώς δεν τραβάει. Αν σταθείς στο παραμικρό κακό, τελείωσες. Ξέρω ότι στη ζωή μου θα μου συμβούν πολλές αναποδιές.

Θ.Θ.: Γιατί πιστεύεις ότι στην Ελλάδα η ενόργανη δεν έχει την απήχηση που έχουν άλλα αθλήματα;

Ν.Η.: Κανένας γονιός, Θοδωρή, δε θα ήθελε να ‘ναι το παιδί του στα γυμναστήρια πέντε ώρες την ημέρα, περιμένοντας αν θα πετύχει κάτι, αν γίνει Ολυμπιονίκης κι αν κοντά σ’ ολ’ αυτά καταφέρει να περάσει και στο Πανεπιστήμιο. Προτιμά να του μάθει γράμματα, να πάρει ένα πτυχίο και να (ή αν, πλέον) βρει δουλειά. Με τους δικούς μου γονείς σκοτωνόμουνα μέχρι τα 13 για το αν θα συνεχίσω με τη γυμναστική ή τα γράμματα. Επέλεξα τη γυμναστική. Βέβαια, δεν είμαι αμόρφωτος, αλλά ούτε ο πιο έξυπνος του πλανήτη. Τελείωσα αξιόλογα το Επαγγελματικό Λύκειο και αφοσιώθηκα στην καριέρα μου.

Θ.Θ.: Στο Λύκειο ποια ειδικότητα επέλεξες;

Ν.Η.: Μηχανικός αυτοκινήτων, η δεύτερη λατρεία μου.

Θ.Θ.: Μέχρι και πριν από το Μπακού δούλευες ως προπονητής καταδύσεων. Πόσο καιρό;

Ν.Η.: Από τον περασμένο Δεκέμβρη.

Θ.Θ.: Σήμερα τα βγάζεις πέρα;


Ν.Η.: Ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Μπορώ να ζήσω και με 100 ευρώ το μήνα. Από το Δεκέμβρη και μέχρι να βρω το χορηγό μου, ζούσα με 200 ευρώ το μήνα, δε με απασχολούσε. Ξέρω και μπορώ να τα βγάλω πέρα. Κόβω από παντού. Αν ήταν να πάω δύο φορές τη  βδομάδα για καφέ, τώρα θα πάω μία.

Θ.Θ.: Ένας ταλαντούχος αθλητής, που έχει όρεξη και θέλει να ασχοληθεί με μεράκι, αλλά δεν έχει το κατάλληλο οικονομικό back round, αδικείται, δεν αδικείται;

Ν.Η.: Δε νομίζω. Όταν τελείωσα το στρατό κι ανέβηκα Αθήνα, ζούσα για μία εβδομάδα σ’ ένα σπίτι 30 τετραγωνικών μ’ ένα μόνο στρώμα ύπνου. Δεν είχα ούτε μαξιλάρι. Στους γονείς μου δεν ανέφερα τίποτα. Δεν είχα λεφτά. Στο στρατό πού να τα βρεις, με τα 8,35 που σου δίνουν το μήνα; ‘Κονομήσαμε! Η Ομοσπονδία τότε δεν είχε το δικαίωμα να με πληρώνει, δεν ήμουν στην Εθνική. Κατέβηκα στην Πάτρα, δούλεψα, έβγαλα κάποια χρήματα, ανέβηκα πάλι στην Αθήνα κι έτσι μπόρεσα να ζήσω. Για ένα χρόνο έζησα με τα λεφτά που έβγαλα σ’ ένα μήνα. Θα μου πεις: «Πόσα λεφτάς έβγαλες, ρε τύπε!» Δεν ήταν πολλά, όμως μπόρεσα να κρατηθώ μέχρι να μπω στην Εθνική και η Ομοσπονδία μου να μου κόψει ένα μισθό. Βέβαια, η Ομοσπονδία εξαρτάται από το κράτος. Αν το κράτος δε δίνει λεφτά στην Ομοσπονδία, η Ομοσπονδία δεν έχει να σε πληρώσει.

Θ.Θ.: Πληρώνεστε κανονικά από την Ομοσπονδία σας;

Ν.Η.: Είμαστε πολύ καιρό απλήρωτοι. Και δεν μπορείς να πεις κάτι. Δεν είναι φταίξιμο της Ομοσπονδίας. Το ένα φέρνει το άλλο, όπως είπα πριν.

Θ.Θ.: Σε αγχώνει η κατάσταση της Ελλάδας; Ως αθλητή και ως άνθρωπο.

Ν.Η.: Δεν είμαι αδιάφορος, αλλά όταν έχεις μια τακτική, μια σειρά, δεν μπορείς να σκέφτεσαι κάτι άλλο πέρα από αυτήν την τακτική και αυτή τη σειρά. Με πειράζει, βέβαια, που ίσως δε θα έχω να ζήσω και θυμώνω πολύ με όσα γίνονται, ξέρω τι συμβαίνει, δεν πετώ στον ουρανό. Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν επηρεάζεται απ’ όσα γίνονται σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Από την άλλη, αισιοδοξώ. Πιστεύω πως ό,τι κι αν γίνει, ο Έλληνας θα τα βγάλει πέρα. Δε θα σκύψει το κεφάλι. Μπορεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ως κλασσικοί Ελληναράδες, αλλά ξέρουμε να το παλεύουμε.

Θ.Θ.: Θεωρείς σωστή την κίνηση του Τσίπρα να διεξάγει δημοψήφισμα;

Ν.Η.: Ναι. Με στενοχωρεί, βέβαια, ο διχασμός.

Θ.Θ.: Αν δεν ήσουν αθλητής, τι θα ήσουν;



Ν.Η.: Θα δούλευα σε κάποιο συνεργείο αυτοκινήτων ως μηχανικός. Ακόμη και τώρα πηγαίνω για πλάκα.

Θ.Θ.: Θα κατέβαινες ποτέ στην πολιτική;

Ν.Η.: Όχι.

Θ.Θ.: Για ποιο λόγο;

Ν.Η.: Πρέπει να το έχεις, ρε ‘συ Θοδωρή. Με το μιλητό, μ’ αυτά που θέλει ν’ ακούσει ο άλλος, πρέπει να έχεις μέσα σου τη λαμογιά. Εγώ δεν μπορώ. Ο πολιτικός είναι ένας μικρός ηθοποιός. Κι εγώ με το θεατριλίκι δεν το ‘χω. 

Θ.Θ.: Θα έπαιρνες ποτέ αναβολικά;

Ν.Η.: Σε καμία περίπτωση.

Θ.Θ.: Ακόμη κι αν σου το ζητούσε ο προπονητής σου;

Ν.Η.: Ακόμη και τότε.

Θ.Θ.: Ποιους αθλητές θαυμάζεις σήμερα;

Ν.Η.: Θαυμάζω πολύ τον Πετρούνια και τον Μάρα. Ο Μάρας έχει εμπειρία, ξέρει να κινείται στο χώρο, μοιάζει με ψυχρό εκτελεστή! Ο Πετρούνιας έχει φτάσει τους κρίκους στα  όρια. Έχει τελειοποιηθεί. Είναι αξιοθαύμαστος.

Θ.Θ.: Πώς πέρασες στις διακοπές σου στην Πάτρα;

Ν.Η.: Χαλαρά. Πέρασα χρόνο με τους φίλους μου, πίνοντας καφέ και αράζοντας. Είπαμε τα νέα μας και θυμηθήκαμε τα παλιά μας. Όμορφα και ωραία.

Θ.Θ.: Σου έφτασε το πενθήμερο;

Ν.Η.: Ναι, αμέ.

Θ.Θ.: Από ‘δω και πέρα τι γίνεται;

Ν.Η.: Ξεκινήσαμε εντατικές προπονήσεις από την περασμένη Παρασκευή, με στόχο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς.

Θ.Θ.: Πώς κυλά, δηλαδή, σήμερα μια καθημερινή, τυπική σου μέρα;

Ν.Η.: Ξυπνώ το πρωί ένα δίωρο πριν από την προπόνηση, παίρνω το πρωινό μου, προπονούμαι κοντά δυο ώρες, γυρίζω στο σπίτι για να ξεκουραστώ, κολατσίζω κάτι και επιστρέφω στις εγκαταστάσεις για τη δεύτερη προπόνηση, η οποία κρατά περίπου τρεις ή τέσσερις ώρες.  

Θ.Θ.: Κι έτσι θα συνεχίσεις μέχρι τέλη Οκτωβρίου, οπότε διεξάγεται το Παγκόσμιο;

Ν.Η.: Ναι.

Θ.Θ.: Καλό κουράγιο και καλή επιτυχία.

Ν.Η.: Σ’ ευχαριστώ.

Θ.Θ.: Πες μου, τέλος, για το χορηγό και τον προπονητή σου.

Ν.Η.: Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου το CityFab. Το CityFab δεν είναι απλά ένας χορηγός, είναι πραγματικός υποστηρικτής. Μου ‘χει λύσει τα χέρια. Γνωριζόμαστε κοντά δύο μήνες, αλλά όσα μου έχει προσφέρει αυτούς τους δύο μήνες, δε θα μου τα προσέφερε καμία άλλη εταιρεία ούτε σε δύο χρόνια! Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω τον προπονητή μου, το Δημήτρη Ράφτη, που προπονεί και τον Μάρα, τον Πετρούνια και τρία ακόμη παιδιά. Δεν είναι απλά προπονητής μου, είναι κάτι παραπάνω από προπονητής κι ένα χιλιοστό κάτω από την έννοια του πατέρα. Τα τελευταία τρία χρόνια έχω αλλάξει σαν αθλητής ενόργανης και το οφείλω στον άνθρωπο αυτόν. Πίστεψε σε μένα και τις δυνατότητές μου. Ευχαριστώ για όλα!




Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης.