Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΖΑ"


«Κάποια στιγμή, στη δύση ίσως της ζωής μου, θα μπορούσα να με φανταστώ με παιδιά και εγγόνια σ’ ένα χωριό, κάπου στην επαρχία», θα μου εξομολογηθεί ο Ηλίας Κόζας παρέα μ’ έναν μισοτελειωμένο freddo espresso, κάτω από την ομπρέλα της «Μικρής Βουλής», κάπου στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης. Ο τραγουδιστής των «Koza Mostra» είναι ένα αρκετά ανήσυχο πνεύμα, δραστήριος άνθρωπος, με αληθινή πίστη στον εαυτό του και την αρετή της υπομονής φωλιασμένη στην ψυχή του. Αυτό που διακρίνει κανείς στον Ηλία μιλώντας μαζί του είναι η κρυστάλλινη αλήθεια που λαμπυρίζει στα μάτια του, η ντομπροσύνη στα λόγια του, που μοιάζει να έρχονται με φόρα κατευθείαν από τα κατάβαθα της καρδιάς του, η τρέλα που αναβλύζει από μέσα του κι η δύναμη με την οποία αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία στη ζωή, πάντα φυσικά με τη συμβία του, Χαρά Τσεβδομαριά, η οποία κάποια στιγμή έφτασε στην παρέα μας και εξέφρασε τη γνώμη της για διάφορα. Ένα ευαίσθητο, μα δυνατό πλάσμα. Μία ρομαντική, μα σκληρή κοπέλα. Ξέρετε τι σκεφτόμουν όταν τους έβλεπα να μιλούν μεταξύ τους; Ο ρεαλισμός του Ηλία αγκαλιάζει γλυκά το ρομαντισμό της Χαράς κι είναι αυτό ακριβώς που τους ενώνει. Μαγικό το δέσιμό τους. Ο Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης, ως γνήσιο καρντάσι, αγαπά την πόλη όπου ζει κι εργάζεται, λατρεύει να πίνει τον καφέ του στην παραλιακή στον απόηχο της μέρας, την ώρα που ο ήλιος χαιρετά το Λευκό Πύργο, ενώ απολαμβάνει στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας με τη Χαρά, είτε στο σπίτι μόνοι τους, είτε κάπου για κρασάκι με τους κουμπάρους τους. Καλοκαιρινή περιοδεία σε εξέλιξη, η Eurovision τότε και η Eurovision σήμερα, μία τυπική καθημερινή μέρα και η ζωή σε 20 χρόνια από σήμερα… Είναι ο Ηλίας Κόζας!


Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: 5 Αυγούστου του 2014, συνέντευξη με τον ιδρυτή και τραγουδιστή των «Koza Μostra», Ηλία Κόζα. Ηλία, πώς ήταν φέτος ο κόσμος στο φετινό River Party;

Η.Κ.: Τρομερός. Ήταν υπέροχα. Είχαμε παίξει πριν δύο χρόνια στο Νεστόριο, στο opening party του αγαπημένου μας θεσμού και είχε γίνει επίσης πανικός. Σε τέτοιες εκδηλώσεις και φεστιβάλ, όπου ο κόσμος μπορεί να κατασκηνώσει, είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Όταν ξέρεις ότι θα μείνεις σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο, ότι κάθε βράδυ εμφανίζονται live διάφοροι καλλιτέχνες, οι πιο πολλοί έχουν καλή προδιάθεση. Αυτό το κοινό διαφοροποιείται από τα άλλα.

Θ.Θ.: Είχες εκφράσει, πάντως, την ανησυχία σου ότι το κοινό ίσως να μην ήταν τόσο θερμό επειδή εμφανιστήκατε τελευταίοι.

Η.Κ.: Αρχίσαμε να παίζουμε στη μία τη νύχτα και μετά τους «Locomοndo», μια μπάντα με πολύ δυνατό πρόγραμμα. Είχα τη ανησυχία μήπως ο κόσμος είχε κουραστεί, είχε χάσει την ενέργειά του, τελικά όμως δεν έφυγε ούτε ένας και η βραδιά ήταν τρομερή.

Θ.Θ.: Είστε μια μπάντα που περιοδεύετε και στο εξωτερικό. Τι εισπράττετε από τον κόσμο έξω;

Η.Κ.: Διαπιστώνουμε μετά χαράς ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου έξω μας ξέρει και τραγουδούν ακόμη και τον ελληνικό στοίχο μαζί μας. Αυτό σημαίνει πολλά για εμάς και είναι πολύ ενθαρρυντικό. Σε χώρες όπως η Ιταλία, τα Σκόπια, η Γερμανία και η Γαλλία έχουμε κοινό που μας ακολουθεί και αυτό μας δίνει τεράστια χαρά. Θα σου πω κι αυτό. Πριν μέρες ήμασταν στην Ιταλία, στο φεστιβάλ Riva Musica, όπου μας περιέγραψαν ως το πιο όμορφο λάθος του φεστιβάλ, επειδή σε αυτό συμμετέχουν σχήματα κλασσικής μουσικής. Δεν περίμενε κανείς αυτό που έγινε. Αυτοσχεδίασαν στα «Λιανοχορταρούδια», αυτό σου λέω μόνο! (γέλια!)

Θ.Θ.: Ηλία, έφτιαξες τους «Κόζα Μόστρα» αναζητώντας κάτι πιο προσωπικό, πιο οικείο, πιο άνετο. Το βρήκες;

Η.Κ.: Σίγουρα. Οι «Koza Mostra» με εκφράζουν απόλυτα.

Θ.Θ.: 2,5 χρόνια στο ελληνικό μουσικό στερέωμα.

Η.Κ.: Να τα εκατοστίσουμε! Αυτό μόνο.

Θ.Θ.: Τι όνειρα έχεις για την μπάντα στο μέλλον;

Η.Κ.: Να κάνουμε περισσότερες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, να εξελισσόμαστε και να μη μένουμε στάσιμοι.

Θ.Θ.: 11 Ιουλίου βγάλατε τη «Γιορτή», σε δικούς σου στοίχους και μουσική. Ένα τραγούδι για όσους ξέχασαν να ζουν και για εκείνους που καθυστερούν εξ αιτίας των απρόσμενων εμποδίων που συναντούν, αλλά τελικά φτάνουν «εκεί που όλοι ξυπόλυτοι μες στη βροχή χορεύουν γνωστοί και άγνωστοι».

Η.Κ.: Μπράβο, αυτό ακριβώς είναι το νόημα. Είναι ένα τραγούδι που μιλάει για κάτι που βιώνουμε όλοι. Με τόσα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, ξεχνάμε πολλές φορές να ζούμε ωραίες στιγμές, οι οποίες έπειτα περνούν στα ψιλά γράμματα. Όμως, οφείλουμε να εντοπίζουμε αυτές τις στιγμές και να τις ευχαριστιόμαστε, να τις ζούμε έντονα, γιατί στο τέλος θα μείνουν μονάχα οι αρνητικές στο νου μας κι είναι κρίμα. Ζώντας την παραμικρή όμορφη στιγμής της μέρας, θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται.

Θ.Θ.: Ποιες είναι οι δικές σου ωραίες στιγμές;

Η.Κ.: Οι στιγμές μου με τη Χαρά, με την οικογένειά μου, η μουσική, ο καφές κάτω στην παραλία με κάποιο φίλο μου, το τάβλι που θα παίξω…

Θ.Θ.: Ηλία, το συγκρότημά σας έχει ροκ στοιχεία, αναμεμειγμένα με πανκ, ίντι, ακόμα και ρεμπέτικα του Μεσοπολέμου. Τι κοινός παρονομαστής υπάρχει σε όλα αυτά;

Η.Κ.: Οι «Koza Mostra».

Θ.Θ.: Είναι αλήθεια ότι δεν παίξατε στην Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής στο Μοσχάτο επειδή δεν μπορέσατε να βρείτε τρόπο να μετακινηθείτε ως συγκρότημα;

Η.Κ.: Την προηγούμενη μέρα ήμασταν στην Ξάνθη και δε βόλευαν οι πτήσεις. Δεν υπήρχε πρωινή πτήση για Θεσσαλονίκη, από ‘κει να πάρουμε άλλο αεροπλάνο για Αθήνα κι από το αεροδρόμιο να φτάσουμε στο Μοσχάτο. Ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία.

Θ.Θ.: Άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζετε ως μπάντα εν όψει της κρίσης;

Η.Κ.: Ό,τι αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Π.χ. αν ένα μέλος μας δεν μπορεί να ζήσει απ’ αυτό, ξαφνικά θα σου πει ότι πρέπει να βρει μιαν άλλη δουλειά, άρα τη μουσική θα τη βάλει σε δεύτερη μοίρα. Μη νομίζει ο κόσμος ότι βγάλαμε ή βγάζουμε τα τρελά λεφτά. Αγωνιζόμαστε κι εμείς όπως όλοι. Μακάρι να μπορέσουμε μια μέρα να βγάλουμε περισσότερα χρήματα. Αλλά μέχρι στιγμής, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Θ.Θ.: Τον περασμένο Ιούλιο πέρασε ένας χρόνος από το τροχαίο που είχες. Τι θυμάσαι από το ατύχημα;

Η.Κ.: Ένα πολύ ωραίο live στον Άρδα. Σχετικά με το τροχαίο, θέλω μόνο να πω σε όλους να προέχουν, να φορούν τη ζώνη τους και ν’ αποφεύγουν τη βραδινή οδήγηση.

Θ.Θ.: Ο γάμος σου με τη Χαρά ήταν πράγματι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει για μια γυναίκα;

Η.Κ.: Ναι.

Θ.Θ.: Γιατί;

Η.Κ.: Κοίτα, δε θεωρώ ότι ο γάμος είναι δέσμευση. Δέσμευση είναι το παιδί. Ο γάμος για μένα ήταν απλά μια ιδέα που αιωρούνταν. Ακόμα κι όταν ήμασταν στην εκκλησία και φορούσα το γαμπριάτικο, ένιωθα πολύ περίεργα. «Είμαι γαμπρός εγώ τώρα;» έλεγα μέσα μου.

Θ.Θ.: Θα ‘θελες να κάνεις παιδιά;

Η.Κ.: Βεβαίως.

Θ.Θ.: Άμεσα;

Η.Κ.: Όταν είναι να έρθει, ας έρθει.

Θ.Θ.: Αγοράκι ή κοριτσάκι;

Η.Κ.: Κορίτσι. Όχι ότι αν είναι αγόρι δε θα τ’ αγαπάω. Αλλά νιώθω ότι θα γίνω τρομερός χαζομπαμπάς, ερωτευμένος με την κόρη του κλπ. Θέλω, επίσης, να μοιάσει στη γυναίκα μου. Θέλω μια μικρή Χαρά.

(Και λίγο πριν αρχίσουμε την κουβέντας μας για τη Eurovision, η παρέα μας μεγαλώνει. Καταφθάνει η Χαρά απευθείας από τη δουλειά).

Θ.Θ.: Πώς σου φάνηκε η Conchita;

Η.Κ.: Να σου πω την  αλήθεια, δεν τρελάθηκα. Όσον αφορά στο look, το μούσι κι αυτά, είναι και για μένα λίγο περίεργο. Βέβαια, καθένας εκφράζεται με τον τρόπο που θέλει. Τώρα σχετικά μ’ αυτά που λένε, αν μας προσβάλλει ή όχι, δεν έχω μπει σε τέτοιες σκέψεις κι ούτε πρόκειται. Κοίτα, δεν παρακολούθησα πολύ τη φετινή Eurovision. Την ημέρα του τελικού φέτος παίζαμε, κιόλας. Είδα λιγάκι τον ημιτελικό. Έχω ακούσει χιλιάδες τέτοια κομμάτια, εκτός Eurovision. Για το διαγωνισμό ίσως ήταν το καλύτερο.

Θ.Θ.: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχώρισες και θα ήθελες να είναι το νικητήριο;

Η.Κ.: Της Ουγγαρίας, με τον András Kállay - Saunders και το τραγούδι «Running». Κι ο Ελβετός ήταν καλός. Μου θύμιζε αρκετά τον Κωστή Μαραβέγια στη φάτσα και στο στυλ.

Θ.Θ.: Κάποιο που δε σου άρεσε;

Η.Κ.: Της Πολωνίας, με την προκλητική την γκόμενα και τα τέτοια της απ’ έξω. Δε μ’ άρεσε. Ήταν πολύ φθηνό.

Θ.Θ.: Η ελληνική συμμετοχή πώς σου φάνηκε;

Η.Κ.: Καλή ήταν. Ωραίο κομμάτι για Eurovision. Όμως, είναι καλό να υπάρχει κάποιο στοιχείο από τη χώρα μας κι αυτό το τραγούδι δεν το είχε. Βέβαια, σίγουρα δεν αξίζαμε αυτή τη θέση.


Θ.Θ.: Εσείς θα ξαναπηγαίνατε;

Η.Κ.: Μπα, δε νομίζω.

Θ.Θ.: Αν σου πρότειναν να πας μόνος;

Η.Κ.: Δεν ξέρω, τι να σου πω… Έκανα μια απόπειρα κι έγραψα το «Κανένας δε με σταματά», το οποίο έδωσα τελικά στον Κώστα Μαρτάκη, αλλά μέχρι εκεί.

Θ.Θ.: Ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να δεις επί σκηνής σε επόμενους διαγωνισμούς Eurovision;

Η.Κ.: Με πολύ μεγάλη φαντασία, με τεράστια φαντασία τον Κωστή Μαραβέγια, τους Locomondo, τον Γιάννη Χαρούλη, τη Νατάσσα Μποφίλιου… Θα ήταν ωραίο να δείξουμε και κάτι τέτοιο σα χώρα.

Θ.Θ.: Θα ήθελα να μου περιγράψεις με αυστηρή ειλικρίνεια την περίοδο πριν και μετά τη Eurovision.

Η.Κ.: Δεν άλλαξε κάτι, αλήθεια. Δε μας ενδιέφερε κι εμάς, ας πούμε, να βγαίνουμε σε όλες τις εκπομπές, γι’ αυτό και απορρίξαμε πολλές προτάσεις για συνεντεύξεις. Από ‘κει και πέρα, οι «Koza Mostra» δεν είναι μόνο Eurovision. Βέβαια, είναι στο χέρι μας να το αποδείξουμε, βγάζουμε καινούριο album σιγά - σιγά, ετοιμάζουμε συνεργασίες, αλλά δεν πρέπει να μένουμε μόνο στη Eurovision.

Θ.Θ.: Σε ενόχλησε που εκείνη την περίοδο τα μέσα προέβαλλαν περισσότερο εσένα παρά ολόκληρη την μπάντα, σε μια «μπουζουξίδικη» μέθοδο, όπως έχεις πει;

Η.Κ.: Ναι, σίγουρα.

Θ.Θ.: Θέλω να μου περιγράψεις πώς περνά σήμερα μία μέρα για σένα.

Η.Κ.: Θα ξυπνήσουμε, θα πάω τη Χαρά στη δουλειά, θα γυρίσω στο σπίτι και θα βγάλω βόλτα τον σκυλάκο μας τον Θοδωρή. Ύστερα θα ασχοληθώ με τραγούδια, μουσικές, προετοιμασίες, το μεσημεράκι θα πιούμε ένα καφεδάκι, θα γυρίσουμε σπίτι, θα φάμε, θα κάτσουμε μαζί, άντε ν’ ασχοληθώ ακόμη λίγο εγώ με τα δικά μου. Θα πιούμε κάνα καφέ, κάνα κρασάκι με τους κουμπάρους μας, τέτοια πράγματα… Όλα αυτά όταν δε λείπω σε συναυλίες.

Θ.Θ.: Χαρά, πώς βιώνεις τα διαστήματα που ο Ηλίας λείπει;

Χ. Τσεβδομαριά: Στην αρχή είχα τις ανησυχίες μου κι αγχωνόμουν λίγο παραπάνω. Επειδή δούλευα σε μαγαζιά με live μουσική, ήξερα κάποια πράγματα. Βέβαια, ο Ηλίας ήταν πάντα σωστός. Πλέον, όταν λείπει, είμαι πιο χαλαρή και παίρνω χρόνο για τον εαυτό μου. Όταν συζείς μα κάποιον, θέλεις να έχεις το χρόνο σου.

Θ.Θ.: Ηλία, πέρα από την μπάντα, ασχολείσαι με κάτι άλλο;

Η.Κ.: Από τότε που έκανα τους «Koza Mostra», όχι.

Θ.Θ.: Πριν;

Η.Κ.: Δούλεψα σε ξενοδοχεία, πέρασα από καφετέριες, σερβιτοράκος, μπαρ και τέτοια.

Θ.Θ.: Αν δεν ήσουν τραγουδιστής, τι θα ήσουν;

Η.Κ.: Μπορεί να ήμουν ποδοσφαιριστής.

Χ.Τ.: Αγρότης θα ήσουν!

Η.Κ.: Θα μπορούσε, να σου πω την αλήθεια. Μ’ αρέσει πολύ η φύση και τα στοιχεία της επαρχίας και του χωριού.

Θ.Θ.: Είναι δύσκολη η αγροτιά!

Η.Κ.: Θα τα κατάφερνα, είμαι σίγουρος. Κάποια στιγμή θα μπορούσα να με φανταστώ με παιδιά και εγγόνια σ’ ένα χωριό. Η Χαρά, όμως, ως παιδί της πόλης, δε θέλει ούτε ν’ ακούει αυτή την ιδέα.

Θ.Θ.: Αργότερα;

Χ.Τ.: Πολύ αργότερα, ναι. Τώρα με τίποτα.

Θ.Θ.: Ηλία, θα ασχολιόσουν ποτέ με την πολιτική;

Η.Κ.: Πολύ ωραία ερώτηση και δε μου την έχουν ξανακάνει! Όχι, δε νομίζω να το έκανα. Δεν έχω την εμπειρία και τα βιώματα για ένα τέτοιο βήμα. Μου λείπουν πολλά. Αλλά να σου πω κάτι; Νιώθω ότι έχω πολύ περισσότερα προσόντα από πολλούς πολιτικούς! Δεν περιαυτολογώ, πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν πολύ περισσότερα να δώσουν απ’ ό,τι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν.

Θ.Θ.: Τι οφείλεις στη Χαρά;

Η.Κ.: Τα πάντα. Την ηρεμία που μου δίνει και μπορώ και δουλεύω. Παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία.

Θ.Θ.: Τι έχει η Χαρά που δεν έχουν οι υπόλοιπες γυναίκες;

Η.Κ.: Όταν έχεις βρει τον άνθρωπό σου δεν μπορείς να εξηγήσεις τι παραπάνω έχει από τους υπόλοιπους.

Θ.Θ: Στην οικογένειά σου;

Η.Κ.: Η οικογένεια είναι το περιβάλλον μου. Είναι τα πάντα.

Θ.Θ.: Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 20 χρόνια από σήμερα;

Η.Κ.: Με  2 - 3 παιδιά, πιο ήρεμο, πιο κατασταλαγμένο, πιο έμπειρο και με αρκετά έργα στην πλάτη μου. Θέλω να μπορώ να δημιουργώ για πάντα...



 Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης




Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Αλεξανδρος Νικολαΐδης: ο kick boxer που εβγαλε knock out το θανατο!


Με πυγμή που καίει. Με αστείρευτη θέληση και ατσάλινη αντοχή. Με δυναμισμό που σαρώνει στο πέρασμά του. Ο Πρωταθλητής kick boxing, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, η πιο ισχυρή κι αποφασιστική προσωπικότητα που έχω γνωρίσει, απέδειξε πως στη σιδερένια επιθυμία δε χωρούν δικαιολογίες, ούτε οι λογικές, ούτε οι βάσιμες. Ο 32χρονος Αθηναίος Πρωταθλητής στάθηκε με περισσό σθένος και απαράμιλλο θάρρος στο σημαντικότερο ίσως πρόβλημα της ζωής του. Όσο αντίξοο κι αν ήταν. Όσο μακροπρόθεσμο. Όσο επώδυνο. Όσο εξουθενωτικό κι επίμοχθο υπήρξε. Με τη συνεχή βοήθεια της αγαπημένης του, την αδιάλειπτη στήριξη της οικογένειας και του γιατρού του και τη διαρκή ενθάρρυνση του προπονητή και των φίλων του, ανέβηκε ξανά στο ρινγκ και απέδειξε πως είναι νικητής. Περίπου 10 μήνες μετά το τροχαίο ατύχημα πάνω στην Ποσειδώνος, όπου τον έκλεισε αυτοκίνητο, έχασε τον έλεγχο και καρφώθηκε σε περίπτερο της λεωφόρου,  ο Αλέξανδρος διέψευσε τους γιατρούς που τον ήθελαν καθηλωμένο στο κρεβάτι και με τα γάντια κρεμασμένα εφ όρου ζωής, στάθηκε γερά πόδια του, στηρίχθηκε στις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις και στις 6 Ιουλίου, μπήκε ξανά στο ρινγκ. Τι θυμάται από τη μοιραία εκείνη νύχτα; Σε πόσο καιρό ανάρρωσε; Πόσο τον βόηθησε η ψυχική του δύναμη και η δυνατή του καρδιά στο να ξεπεράσει και ν’ αφήσει πίσω του το ατυχές περιστατικό; Τι ρόλο έπαιξαν τα αγαπημένα του πρόσωπα; Ποια τα σχέδιά του από ‘δω και πέρα; Πότε επιστρέφει στα ρινγκ; Ο άνθρωπος - έμπνευση, ο αθλητής - δύναμη, σε μία συνέντευξη για όσα πρέπει να ξεχνάμε και όσα πρέπει να θυμόμαστε σε τούτη τη ζωή. Πρωταθλητής στο kick boxing. Πρωταθλητής και στη ζωή. 


Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on: 21 Ιουλίου του 2014, συνέντευξη με τον Πρωταθλητή kick boxing, τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, Αλέξανδρε, από το φοβερό ατύχημα που είχες πριν 10 περίπου μήνες πάνω στην Ποσειδώνος.

Α.Ν.: Ήταν ξημερώματα, γύρω στις 5 με 6 το πρωί, ήμουν με τη μηχανή και γύριζα σπίτι για να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω διακοπές με τα φιλαράκια μου, ώσπου κάποια στιγμή με κλείνει πάνω στην Ποσειδώνος ένα αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να χάσω τον έλεγχο, η μηχανή χτυπά στο πεζοδρόμιο, πετάγομαι στον αέρα και μπαίνω μέσα στο περίπτερο, το οποίο εκείνη την ώρα ήταν κλειστό, ξέρεις, με λαμαρίνες κανονικές, αλλά με τη δύναμη που έφυγα κι έπεσα πάνω του τις έσπασα και μπήκα μέσα. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά για να προστατευτώ και το άνοιξα με την αριστερή πλευρά του σώματός μου.

Θ.Θ.: Τι άλλο θυμάσαι από ‘κείνη τη νύχτα;

Α.Ν.: Είχα πολύ καλή ψυχολογία γιατί έφευγα πρώτη φορά μετά από χρόνια. Πάντα την άδειά μου τη σπαταλούσα σε προετοιμασίες για αγώνες, ήταν η πρώτη φορά που σκόπευα να πάω διακοπές με τους φίλους μου για να ηρεμήσω, οι οποίοι εκείνο το βράδυ με περίμεναν, χωρίς να ξέρουν ότι κατέληξα στο νοσοκομείο.

Θ.Θ.: Τι ζημιές υπέστης;

Α.Ν.: Τα ράμματα δεν τ’ αναφέρω καν, είναι πταίσματα κοντά σε αυτά που έπαθα. Έπαθα συντριπτικό στην ωμοπλάτη, είχε ξεκολλήσει, ράγισα και τα δύο μου πλευρά, έσπασα ένα σπόνδυλο, το αριστερό μου χέρι έπαθε ζημιά, ο αστράγαλος είχε συντριπτικό και η περόνη, επίσης. Όμως, τη μεγαλύτερη ζημιά την είχα στον πνεύμονα. Εξ αιτίας της κρούσης είχε πάθει αιμορραγία και υπέστη κακώσεις. Τέλος, επειδή έφυγε κρέας από το πόδι μου, πήραμε κομμάτι από τη γάμπα για να κλείσουμε οι πληγές. Αλλιώς δεν έκλειναν.

Θ.Θ.: Όταν άκουσες από τους γιατρούς, μετά από 72 ώρες στην κλινική, ότι θα περπατήσεις σε 6 μήνες κι ότι δε θα ξαναπαίξεις ποτέ στη ζωή σου, τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;

Α.Ν.: Τους είπα «Μπορείτε να φωνάξετε το γιατρό μου;» και λιποθυμάω το επόμενο δευτερόλεπτο. Ο Χρήστος ο Γιαννακόπουλος, ο γιατρός που συνεργάζομαι χρόνια και θέλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου - ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε όλα τα χειρουργεία - αφήνει τις διακοπές του, έρχεται στο νοσοκομείο και του λέω «Θα ξαναπαίξω;» Όταν μου απάντησε θετικά πήρα τόσο δύναμη και θάρρος! Οι γιατροί, πράγματι, μου είπαν ότι ξεχνάω το μποξ. «Δεν πρόκειται να ανέβεις ξανά στο ρινγκ», μου ανακοίνωσαν. Κι όχι για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Για πάντα. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ένιωσα άσχημα, γιατί ξέρω τις δυνάμεις μου, ξέρω εμένα και γνωρίζω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Ξέρω ότι έχω θέληση κι ό,τι επιθυμώ προσπαθώ μέχρι τέλους για να το καταφέρω. Άρα ήξερα από τότε ότι θα το πολεμήσω κι όπου βγει. Βέβαια, στην αρχή, όταν στάθηκαν απέναντί μου και μου ανακοίνωσαν την οριστική αποχή μου από το ρινγκ, δε σου κρύβω ότι έπεσε λιγάκι η ψυχολογία μου, ήμουν που ήμουν περίεργα εξ αιτίας της τροπής των πραγμάτων και των αλλαγών στα καλοκαιρινά μου σχέδια, μου είπαν κι αυτά που μου είπαν, αλλά μετά σκέφτηκα «Δεν υπάρχει περίπτωση, θα τα καταφέρω».

Θ.Θ.: Αλέξανδρε, θέλω να μου περιγράψεις τη σκηνή όταν σε είδαν οι γονείς σου για πρώτη φορά μετά το ατύχημα.

Α.Ν.: Δεν είπαμε πολλά. Μου είπαν «Θα γίνεις καλά», τους απάντησα «Το ξέρω ότι θα γίνω καλά. Εσείς να μη στενοχωριέστε. Θα περπατήσω ξανά και θα ‘μαι μια χαρά». Θα σου πω, όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, Θοδωρή. Τους βλέπω τώρα να γελούν και καταλαβαίνω, μου το ψιθυρίζει μια φωνή μέσα μου, ότι γελούν με την ψυχή τους. Μετά από 10 ολόκληρους μήνες γελούν αληθινά, ενθαρρυντικά για μένα και με όλη τους την καρδιά. Όταν βλέπω τους γονείς μου να γελάνε με την καρδιά τους, αυτό που νιώθω είναι απερίγραπτο. Πάντα με στήριζαν, όταν συνέβη το ατύχημα ήταν όλη την ώρα δίπλα μου, αλλά τους έβλεπα ότι είχαν μαραζώσει. Σήμερα, τολμώ να πω ότι είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Είμαστε μία πολύ δεμένη οικογένεια, υπάρχει αληθινή κι ανιδιοτελής αγάπη μεταξύ μας και προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερός γι’ αυτό.

Θ.Θ.: Ποιοι άλλοι άνθρωποι ήρθαν στο νοσοκομείο εκείνη τη βραδιά, Αλέξανδρε;


Α.Ν.: Εκείνο το αυγουστιάτικο  βράδυ στο νοσοκομείο έγινε ένας πανικός. Φαντάσου απλά ότι ο σεκιουριτάς μάς είπε χαριτολογώντας «Δε γίνεται αυτό το πράγμα, πρέπει να αρχίσω να διώχνω κόσμο, έχει γεμίσει το νοσοκομείο!» Ήρθαν πάρα πολλοί φίλοι μου, συγγενείς, συναθλητές και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα, τι να πω…

Θ.Θ.: Εκτός από το αγαπημένο σου άθλημα, το kickboxing, τι άλλο σου στέρησε η φοβερή αυτή αναποδιά;

Α.Ν.: Αυτό που μου έλειψε εκείνη την περίοδο ήταν η γυμναστική. Η γυμναστική είναι η ζωή μου όλη. Όλα τ’ άλλα, οι ανθρώπινες στιγμές και τα σχετικά, ούτως ή άλλως, θα έμπαιναν ξανά στη ζωή μου. Αλλά αν δεν κάνω προπόνηση αισθάνομαι άρρωστος, έχω την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά.

Θ.Θ.: Οι πιλάτες ξεκίνησαν χωρίς το πράσινο φως από τους γιατρούς;

Α.Ν.: Όχι, όχι. Είπα εγώ στο γιατρό μου ότι δεν άντεχα άλλο, ήθελα απεγνωσμένα να ξεκινήσω γυμναστική και προπονήσεις, ήθελα να σηκωθώ και να ξαναμπώ δυναμικά σ’ αυτόν τον κύκλο. Κι εκείνος μου απάντησε ότι ούτε στην πισίνα μπορούσα να μπω, επειδή είχα ράμματα σε όλο μου το σώμα. Αλλά μου λέει «Κάνε πιλάτες». Το έψαξα με τον μάνατζέρ μου, τον Άγγελο Τριάδη, είδαμε ότι η Μάντι Περσάκη είναι κορυφαία σ’ αυτόν το χώρο, μιλήσαμε μαζί της και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε.

Θ.Θ.: Άρα η Μάντι έπαιζε δύο διαφορετικούς ρόλους, ήταν και η σύντροφός στη ζωή και η γυμνάστριά σου για την αποκατάστασή σου. Πώς σε βοήθησε ως σύντροφος και πώς ως γυμνάστρια;

Α.Ν.: Στην αρχή συνεργαζόμασταν στο κομμάτι της γυμναστικής, μετά δεθήκαμε μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Αυτό που εκτίμησα πολύ στη Μάντι ήταν ότι δε με λυπήθηκε. Ξέρεις γιατί το λέω; Όταν πηγαίνεις κάπου κι είσαι σε μια άθλια κατάσταση, συνήθως σε λυπούνται. Η συμπεριφορά κι ο χαρακτήρας της, από την πρώτη στιγμή, μου ανέβασε την ψυχολογία. Ξεκινήσαμε επιθετικά. Δε μου είπε ποτέ «Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις». Και τα καταφέραμε. Της οφείλω πολλά, η αποκατάστασή μου ήταν ένα από σημαντικότερα στάδια της ζωής μου κι οφείλεται στη Μάντι.

Θ.Θ.: Πόσους μήνες διήρκεσε η αποκατάστασή σου;

Α.Ν.: Από το Νοέμβριο ξεκινήσαμε.

Θ.Θ.: Ένα χρόνο περίπου μετά του ατύχημα, τι γεύση έχεις για το ατυχές περιστατικό;

Α.Ν.: Τίποτα, να μην παρατάς ποτέ! Ό,τι κακό κι αν μας συμβαίνει, δε σκύβουμε το κεφάλι, το κρατάμε ψηλά και προχωράμε. Εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο. Αν κάτι μου δίδαξε η όλη ιστορία είναι πως η υγεία είναι το «Α» και το «Ω». Το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι υγεία. Όλα τ’ άλλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όταν έχουμε την υγειά μας, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Θ.Θ.: Έχεις απόλυτο δίκιο, Αλέξανδρε. Αλλά ας αφήσουμε το ατύχημα, όπως είπαμε πέρασε και κοιτάζουμε μονάχα μπροστά. Πάμε στον πρώτο αγώνα μετά το ατύχημα. Στις 6 του Ιούλη, στο Gazi Music Hall, στην Ιερά Οδό, έρχεται το «The Battle 11» με τον τιμητικό για σένα τίτλο «One Man Show». 

Α.Ν.: Ευχαριστώ τους διοργανωτές και τον Στέφανο Κωνσταντινίδη γι’ αυτήν την τιμή. Με τον Στέφανο είχαμε δώσει τα χέρια μήνες πριν και είπαμε ότι θα παίξω κάποια στιγμή. Έτσι κι έγινε στις 6 Ιουλίου.

Θ.Θ.: Σήμερα έχεις μετανιώσει που έπαιξες; Θα προτιμούσες να μην το είχες κάνει;

Α.Ν.: Όχι, δε μετάνιωσα στιγμή που ανέβηκα στο ρινγκ, με τίποτα. Απλά σε αυτόν τον αγώνα έσπασα το σαγόνι μου, κάτι το οποίο έπεσε στην αντίληψη του προπονητή και του γιατρού μου και διέκοψαν το παιχνίδι.

Θ.Θ.: Δεν κατάλαβες τίποτα;

Α.Ν.: Θα συνέχιζα! Εδώ έχω παίξει με σπασμένα χέρια, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, δεν τα παρατάω με τίποτα!

Θ.Θ.: Πόσο δύσκολο ήταν να σταθείς ξανά επάνω στο ρινγκ μετά από όσα συνέβησαν; 

Α.Ν.: Καθόλου δύσκολο. Είναι το σπίτι μου, είναι σα να μην μπορείς να μπεις στο σπίτι σου.

Θ.Θ.: Πέρασες, όμως, τόσα!

Α.Ν.: Δεν πειράζει. Είναι κάτι που το αγαπώ. Μόνο που ανέβηκα στο ρινγκ, Θοδωρή, αυτό το ένα λεπτό, ένιωσα νικητής. Το λέω, το εννοώ και ανατριχιάζω. Θα μπορούσα να κατέβω και να πω «Εντάξει, κέρδισα» (γέλια)!

Θ.Θ.: Αντιμετώπισες έναν αρκετά επιθετικό, σκληροτράχηλο και με καλή φυσική κατάσταση αντίπαλο, τον 22χρονο Μολδαβό Lazar Vasilev.

Α.Ν.: Ζήτησα να παίξω με έναν πολύ σκληρό αντίπαλο. Κι έτσι έγινε. Θα μπορούσα να παίξω μ’ έναν «πεθαμένο», όχι για να αποδείξω το οτιδήποτε, αλλά μου αρέσει να παίζω με δύσκολους αντιπάλους. Δε θέλω να φτιάχνω τ’ όνομά μου παίζοντας με υποδεέστερους αθλητές από μένα, γι’ αυτό με ακολουθεί και με στηρίζει ο κόσμος. Θα μπορούσα να παίξω μ’ έναν ψεύτικο παίκτη, πιο light. Έπαιξα, όμως, μ’ ένα σκληρό παιδί, νέο σε ηλικία, μ’ έναν διψασμένο αθλητή.

Θ.Θ.: Ήταν εκείνος που σε δυσκόλεψε και έχασες τον πρώτο γύρο ή η δική σου κατάσταση;

Α.Ν.: Ήταν καθαρά θέμα τύχης. Μου πέρασε ένα χτύπημα, με βρήκε στο σαγόνι. Μπήκε επιθετικά, με ξάφνιασε, με βρήκε στο σαγόνι κι εκεί τελείωσαν όλα.

Θ.Θ.: Γνώριζε την ιστορία σου;

Α.Ν.: Πρέπει.

Θ.Θ: Μιλήσατε πριν ή μετά τον αγώνα;

Α.Ν.: Όχι, όχι…

Θ.Θ: Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός; Να φτάσεις μέχρι αυτόν τον αγώνα ή η νίκη;

Α.Ν.: Θα ‘θελα και τη νίκη, μη σου λέω ψέματα. Ήθελα να την αφιερώσω στη Μάντι, αλλά δεν πειράζει. Θα υπάρξουν κι άλλες.

Θ.Θ.: Λίγο πριν φύγεις από το σπίτι για την Ιερά Οδό και το Gazi Music Hall, όπου διεξήχθη ο αγώνας, τι είπες με τη Μάντι, τους γονείς σου, τον προπονητή σου και με τον εαυτό σου;

Α.Ν.: Με όλους είπα τα ίδια. Ότι είμαι ήδη νικητής, ένιωσα την αγάπη τους και πήγα να παίξω.

Θ.Θ.: Αν κέρδιζες το Battle, θα συνέχιζες;

Α.Ν.: Νομίζω θα σταματούσα. Θέλω να αφοσιωθώ πλέον στην οικογένειά μου. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις…

Θ.Θ.: Ποιος υπήρξε ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος;

Α.Ν.: Ο εαυτός μου.

Θ.Θ.: Μόνο;

Α.Ν.: Υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές που έχω παίξει μαζί τους και τους σέβομαι, αλλά ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για το kick boxing;

Α.Ν: Καμία θυσία. Τώρα να πάω να πιω έναν καφέ ή ένα ποτό, θα το κάνω όταν δεν έχω αγώνες.

Θ.Θ.: Είναι αλήθεια ότι έκανες δύο προτάσεις γάμου στη Μάντι; Μία την περασμένη Πρωτομαγιά και μία στο πάρτι γενεθλίων σου στις 16 Απριλίου στο μαγαζί ενός φίλου;

Α.Ν.: Όχι, είναι ψέμα, δεν ισχύει. Την Πρωτοχρονιά λογοδοθήκαμε και στα γενέθλιά μου της έκανα πρόταση γάμου.

Θ.Θ.: Τι έχει η Μάντι που δεν έχουν οι υπόλοιπες;

Α.Ν.: Είναι η Μάντι.

Θ.Θ.: Το προσωνύμιό σου είναι «Bad boy»...

Α.Ν.: Δεν είναι επειδή είμαι κακό παιδί. Bad σημαίνει: Β = Βασίλης, (ο πατέρας μου), Α = Αθηνά, (η μητέρα μου) και D = Δέσποινα (η αδερφή μου).

Θ.Θ.: Πότε επιστρέφεις στα ρινγκ;

Α.Ν.: Σύντομα.

Θ.Θ.: Πόσο σύντομα;

Α.Ν.: Πρέπει πάλι να διαψεύσω τους γιατρούς (γέλια)!

Θ.Θ.: Παιδιά θέλεις να κάνεις;

Α.Ν.: Ναι, βέβαια.

Θ.Θ.: Άμεσα;

Α.Ν.: Θα δούμε.

Θ.Θ.: Παιδιά θέλεις να κάνεις;

Α.Ν.: Εννοείται!

Θ.Θ: Θα τα μυήσεις στο χώρο του μποξ;

Α.Ν.: Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Αν έρθει αγόρι, βέβαια, κάτι θα γίνει.




Λίγα ακόμη λόγια από τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη: «Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία στο blog, για την υπέροχη που δουλειά που έχεις κάνει, δεν έχω λόγια. Καλή συνέχεια!»

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης με συνεχή αγωνιστική παρουσία στα ελληνικά και διεθνή ρινγκ τα τελευταία 15 χρόνια θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αθλητές του kickboxing στην κατηγορία των 81kg. Συγκαταλέγεται μέσα στους τρεις καλύτερους αθλητές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και είναι τιμή που τον γνωρίζω προσωπικά.


Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης 



Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

«Ο (ΤΑΞΙΔΙ)ΑΡΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΙΝΑΣ» 


Από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, όλοι κι όλοι οι εκπρόσωποι του ελληνικού αθλητισμού που φέρουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή είναι 48. Ανάμεσά τους κι ο Άρης Γρηγοριάδης. Ο Άρης είναι λακωνικός τύπος. Προσγειωμένος, παρ’ όλες τις απογειώσεις που έχει ζήσει. Μετριόφρων, παρ’ όλες τις νίκες που έχει πετύχει. Ο Θεσσαλονικιός κολυμβητής έχει γράψει τ’ όνομά του πολλές φορές με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ελληνικής και παγκόσμιας κολύμβησης. Έχοντας κατακτήσει τη δική του κορυφή στον κόσμο, μετρώντας άπειρα μετάλλια σε πανελλήνια και παγκόσμια πρωταθλήματα, έχοντας γευτεί την επιτυχία στην κορύφωσή της, ο 29χρονος πρωταθλητής από τη συμπρωτεύουσα μιλά για όλες αυτές τις στιγμές και συμπτύσσει 23 χρόνια πετυχημένης καριέρας σε μία κατάθεση… από καρδιάς! Από τον Άρη, τους λόγους αποχώρησής του από την ομάδα, το ρόλο του ως προπονητή σε παιδάκια ηλικίας 4 - 6 ετών, τις δυσκολίες και τις αναποδιές του 2012 που όμως οδήγησαν στο χρυσό μετάλλιο της Ουγγαρίας, μέχρι τις 10 συναπτές νίκες σε πανελλήνια πρωταθλήματα, τους μεγαλύτερους αντιπάλους και τους δυσκολότερους αγώνες, τα απρόβλεπτα μέσα και έξω από την πισίνα και τους αθλητές - ινδάλματα. Ένας από τους σπουδαιότερους εκπρόσωπος του νερού, μας λέει τη δική του χρυσή ιστορία. 


Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: 12 Ιουλίου του 2014, συνέντευξη με τον πρωταθλητή Άρη Γρηγοριάδη, στην περιοχή της Καλαμαριάς, σ’ ένα καφέ δίπλα στη θάλασσα, στο στοιχείο του, το νερό. Αρχικά, Άρη, θέλω να μου πεις αν τότε, στα «Λιλιπούτεια» της Κατερίνης, όταν ήσουν οχτώ ετών και κατάφερες την πρώτη σου επιτυχία, φανταζόσουν ότι θα έφτανες να γίνεις πρωταθλητής της κολύμβσης μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας και πρωταθλητής κόσμου.

Α.Γ.: Όχι, κανένας δεν μπορούσε να το φανταστεί. Όταν είσαι μικρός, δεν τα σκέφτεσαι αυτά. Θες να περνάς καλά, να το διασκεδάζεις, σου αρέσει το κολύμπι και θες να βρίσκεσαι όλη την ώρα στην πισίνα. Θες να κάνεις παρέες, να γυμνάζεσαι, να κερδίζεις, να παίρνεις μετάλλια, να το χαίρεσαι! Το βλέπεις ερασιτεχνικά. Πιστεύω όλοι έτσι ήταν τότε. Το κάναμε γιατί μας άρεσε να συναγωνιζόμαστε και ν’ ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον και για τις παρέες που δημιουργούσαμε. Αργότερα, μεγαλώνοντας, είδα ότι ήμουν καλός, το είδα επαγγελματικά, επένδυσα σ’ αυτό και με τα χρόνια το εξελίσσω.

Θ.Θ.: Πριν από μερικές μέρες θέλησε να σε συναντήσει ο Πρόεδρος του Άρη, ο Χάρης Παπαγεωργίου, ένα χρόνο περίπου μετά την αποχώρησή σου από την ομάδα κολύμβησης. Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις στην ομάδα;

Α.Γ.: Ποτέ δε λέω «ποτέ». Αλλά προς το παρόν, όχι.

Θ.Θ.: Άρη, θα ήθελα να μιλήσουμε για τους λόγους αποχώρησής σου από την ομάδα. Γράφτηκε ότι κουράστηκες από τις συνεχείς απραγματοποίητες υποσχέσεις για καταβολή των οφειλομένων. Ισχύει; Υπάρχουν, ενδεχομένως, άλλοι λόγοι;

Α.Γ.: Ναι, φυσικά και ισχύει. Ο κυριότερος λόγος που έφυγα ήταν ο οικονομικός. Άλλοι λόγοι… Η αδιαφορία μερικών ανθρώπων. Η ασυνέπεια. Παίρνεις ένα τηλέφωνο, είναι να βρεθείς κάπου και παίζεις τον κλέφτη και τον αστυνόμο. Όλο αυτό με κούρασε. Γενικά, το κλίμα ήταν πολύ βαρύ. Πιστεύω ότι έχει κλείσει ο κύκλος μου στον Άρη, όπως πολλοί ακόμα αθλητές - πριν και μετά από μένα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι σταματώ ν’ αγαπώ και να υποστηρίζω τον Άρη. Απλά - σαν αθλητής - η καριέρα μου στον Άρη έληξε.

Θ.Θ.: Σε επηρέασε ο προπονητής σου στην απόφασή σου να φύγεις; 

Α.Γ.: Όχι. Το ‘χα σκεφτεί και το ‘χα αποφασίσει μόνος μου. Όλοι οι δρόμοι κι όλες οι σκέψεις με οδηγούσαν στο να φύγω. Κάποια στιγμή σκέφτηκα σε κάποια ανταγωνιστική ομάδα του Άρη, αλλά προτίμησα να πάω σ’ ένα πιο οικογενειακό περιβάλλον, όπου θα νιώθω σα στο σπίτι μου. Ήθελα, δηλαδή, να φύγω από το σπίτι μου και να πάω σ’ ένα άλλο σπίτι. Αλλά ξέρεις τι; Ήμουν 23 χρόνια στον Άρη, ο Άρης ήταν το σπίτι μου και το να πάω σε μια ομάδα ξένη, θα ήταν κάτι νέο και διαφορετικό για μένα. Δεν θα ‘ξερα τους ανθρώπους, δεν ξέρω πώς λειτουργούν… Δεν το έκανα.

Θ.Θ.: Στην Ακαδημία που είσαι τώρα, στα «Αστέρια», είσαι περισσότερος ικανοποιημένος;

Α.Γ.: Απ’ ό,τι ήμουν στον Άρη τα τελευταία χρόνια, ναι, εννοείται.

Θ.Θ.: Στα πλαίσια της συνάντησής σας εκφράστηκε και η πρόθεση που υπάρχει το κολυμβητήριο «Κλεάνθης Βικελίδης» να μετονομαστεί σε κολυμβητήριο «Άρης Γρηγοριάδης». Πόσο τιμητικό είναι για σένα κάτι τέτοιο; Θα το δεχόσουν;

Α.Γ.: Τιμή μεγάλη, φυσικά και θα το δεχόμουν. Θα ήμουν πολύ περήφανος αν γινόταν κάτι τέτοιο. Υπάρχει όντως αυτή η πρόθεση από τον κύριο Παπαγεωργίου, τον οποίο εκτιμώ δεόντως, διότι είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, που αγαπάει τον Άρη και τον ανέλαβε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Του ευχήθηκα κι από κοντά «Καλή δύναμη» και να καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους που έχει θέσει.

Θ.Θ.: Άρη, το Μάιο του ’12, δυο χρόνια πριν, κατά την άφιξη της ελληνικής αποστολής από το Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας, είχες δηλώσει ότι «η Ελλάδα εξελίσσεται στην κολύμβηση». Δύο χρόνια μετά, θα δήλωνες το ίδιο;

Α.Γ.: Φυσικά. Η κολύμβηση έχει αρχίσει να εξελίσσεται από το 2002. Επιτυχίες πανευρωπαϊκές, σπουδαίοι αθλητές, όπως η Νέρι Νιαγκουάρα, ο Σπύρος Γιαννιώτης, εγώ, ο Γιάννης Δρυμωνάκος και άλλοι και εξελίσσεται μέχρι και σήμερα, με τα νέα παιδιά, Απόστολος Χρήστου π.χ. Και πολλοί ακόμη νέοι αθλητές που φαίνεται ότι θα χαρίσουν στιγμές δόξας στην Ελλάδα και τις ομάδες τους.

Θ.Θ.: Τον Ιούνιο του ’12 σημείωσες τη 10η συνεχή νίκη σου στην κολύμβηση σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Τι σου κόστισε το ιστορικό αυτό ρεκόρ; Και τι σημαίνει για σένα 1ος για 10 συνεχόμενες φορές;

Α.Γ.: Μέχρι τις τρεις πρώτες νίκες, δε σήμαινε απολύτως τίποτα, Θοδωρή. Μάλλον, σήμαινε κάτι λιγότερο. Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια κι έβλεπα ότι κέρδιζα την πρώτη θέση, απορούσα με τον εαυτό μου. Κι όταν έφτασα το 2012 να έχω εννέα νίκες, λέω κέρδισε και σ’ αυτό το πρωτάθλημα να τις κάνεις δέκα! Έτσι κι έγινε.

Θ.Θ.: Συζητούσα προχθές μ’ έναν πρωταθλητή, καλή ώρα, ο οποίος μου είπε κάτι που το κράτησα: «Ο πρωταθλητισμός», λέει, «δεν είναι υγεία». Συμφωνείς ή διαφωνείς;

Α.Γ.: Όχι, δε συμφωνώ. Ο πρωταθλητισμός είναι για μένα τρόπος ζωής. Κι ούτε μ’ αρέσει να λέω ότι έχω κάνει θυσίες. Βλέπεις ότι έχεις ταλέντο σε κάτι, επενδύεις σ’ αυτό κι ο αθλητισμός σε ανταμείβει. Ό,τι έχω κερδίσει το έχω κερδίσει από τον αθλητισμό. Είναι ένα τεράστιο κομμάτι από τη ζωή μου. Το ξεκίνησα από μικρός, πήρα το δρόμο της κολύμβησης πολύ νωρίς και η όλη μου η ζωή - και μελλοντικά - θα είναι πάνω σ’ αυτή τη γραμμή. Μέσα σε όλα αυτά που μου ‘χει χαρίσει ο αθλητισμός είναι και η υγεία.. Από ‘κει πέρα, οι τραυματισμοί, η ταλαιπωρία, η απογοήτευση, η ψυχολογική πίεση, είναι ένα κομμάτι του αθλητισμού, το άσχημο συγκεκριμένα, το οποίο πετάς στην άκρη όταν έρχεται μια κορυφαία στιγμή, μια μεγάλη νίκη και κρατάς τα όμορφα και τα θετικά, όσα σε ανταμείβουν και σε κάνουν να νιώθεις καλά.

Θ.Θ.: Το Μάιο του ’12 κατάφερες να κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. ύπτιο με χρόνο 53.86 (πέμπτο μετάλλιο που κατακτάς στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα), γράφοντας στο pressaris.gr, ότι πρόκειται για το σημαντικότερο ευρωπαϊκό μετάλλιο της καριέρας σου. Αναφέρεσαι σε μια δύσκολη χρονιά, με προβλήματα και αναποδιές στην προετοιμασία. Δηλαδή;

Α.Γ.: Το συγκεκριμένο μετάλλιο το χάρηκα ιδιαίτερα, γιατί ήταν μια δύσκολη χρονιά για τη χώρα μας, ήμασταν στο κέντρο μας στόχευαν όλοι οι υπόλοιποι, ακούγαμε πολλά, περί πτώχευσης της χώρας και άλλα τέτοια. Όσον αφορά στα προβλήματα, αφορούσαν στις εγκαταστάσεις, στις υποδομές, στο φυσικό αέριο κλπ. Αλλά μέσα από όλες αυτές τις αναποδιές ήρθε αυτή η μεγάλη επιτυχία. Ήταν όντως μια νίκη που προέκυψε από μια δύσκολη κι επίπονη χρονιά.

Θ.Θ.: Μίλησέ μου για την εμπειρία σου ως προπονητή, ιδιότητα στην οποία ξεκίνησες να  δοκιμάζεσαι μόλις πέρυσι στην Ακαδημία Stars Swim, διδάσκοντας σε παιδιά 4 - 6 ετών.

Α.Γ.: Δεν περίμενα να με ξετρελάνει και να μ’ ενθουσιάσει τόσο πολύ! Είναι απίστευτο ν’ ασχολείσαι με τα μικρά παιδιά. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο. Η καθημερινή αυτή συνάντηση σού διδάσκει χίλια δυο νέα πράγματα. Το κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό, προσπαθώ να τους μαθαίνω απλά πράγματα, λόγω ηλικίας κι όλο αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Έχω αποκομίσει θετικά σχόλια, ενώ συνεχίζω να το εξελίσσω και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο.

Θ.Θ.: Είναι μία κίνηση που και η οικονομική κρίση σε ώθησε να κάνεις;

Α.Γ.: Όχι, ήθελα έτσι κι αλλιώς να το κάνω. Έχω τελειώσει ΤΕΦΑΑ στο Α.Π.Θ. και ήθελα να δοκιμαστώ και σ’ αυτό. Ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή στο μέλλον να δουλέψω ως προπονητής.

Θ.Θ.: Το Νοέμβριο του ’12 είχες επισκεφθεί το βρεφονηπιακό σταθμό και νηπιαγωγείο «Ο Μικρόκοσμος» και είχες βρεθεί ανάμεσα σε πολλά μικρά παιδιά. Είδα στιγμιότυπα από την επίσκεψη και το χαμόγελό σου πρόδιδε αληθινή ευτυχία. Εσύ θα ήθελες να κάνεις τα δικά σου παιδιά;

Α.Γ.: Ναι, φυσικά! Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μια οικογένεια που θα ‘χω δημιουργήσει εγώ. Δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου, αλλά κάποια στιγμή εννοείται ότι θα γίνει κι αυτό.

Θ.Θ.: Πολλοί αθλητές ανά τον κόσμο έχουν μιλήσει ανοιχτά για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, γυναίκες - άντρες. Από το χώρο της κολύμβησης πρόσφατα παραδέχτηκαν ότι είναι ομοφυλόφιλοι ο Tom Daley και ο Ian Thorpe. Είναι κάτι που το δέχεσαι; Το κατακρίνεις;

Α.Γ.: Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα. Ποτέ δεν είχα. Καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει. Είναι κάτι συνηθισμένο στις μέρες μας. Δε μου προκαλεί έκπληξη.

Θ.Θ.: Άρη, πόσο καιρό προετοιμάζεσαι συνήθως για έναν αγώνα;

Α.Γ.: Είναι ένας κύκλος, η μία προπόνηση είναι αλυσίδα με την άλλη, ανάλογα με το στόχο που θα βάλεις. Για την ακρίβεια, δε σταματάς ποτέ. Δεν ετοιμάζεσαι, δηλαδή, για κάτι, σταματάς και αρχίζεις νέα προετοιμασία για κάτι καινούριο. Είναι ένας κύκλος. Μια συνέχεια.

Θ.Θ.: Έχεις άγχος πριν βουτήξεις;

Α.Γ.: Σήμερα είμαι σχεδόν αναίσθητος! Όταν ήμουν μικρότερος, γύρω στα 18, 19, είχα αρκετό. Μεγαλώνοντας, όμως, κι αποκτώντας εμπειρία, ελαττώνεται. Σήμερα, δηλαδή, έχω ελάχιστο, σχεδόν καθόλου. Ακόμη κι αυτό το ελάχιστο, όμως, προσπαθώ να το ξεπερνάω και να το λύνω μέσα μου. Θέλω να είμαι χαλαρός, άνετος. Το ‘χω αναλύσει και κατέληξα ότι το άγχος είναι κάτι αρνητικό, εντελώς λάθος, το οποίο μαζί με την εμπειρία της κούρσας και των προπονήσεων σχεδόν χάνεται.

Θ.Θ.: Ποιος είναι μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος;

Α.Γ.: Ο Άγγλος κολυμβητής Liam Tancock. Είμαστε κολυμβητικοί αντίπαλοι από το 2002, από τους πανευρωπαϊκούς Νέων μέχρι και τώρα. Είμαστε συνομήλικοι, έχουμε κολυμπήσει άπειρες φορές μαζί, τον ξέρω, είναι σπουδαίος κολυμβητής κα τον εκτιμώ πολύ. Βέβαια, σε κάθε αγώνα αντιμετωπίζεις διαφορετικούς κολυμβητές, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Αυστραλούς, Αμερικάνους, πολλούς…

Θ.Θ.: Τι σκέφτεσαι 10 λεπτά πριν ξεκινήσει ένας αγώνας;

Α.Γ.: Υπάρχει ένταση πριν την έναρξη του αγώνα, αλλά προσπαθώ να είμαι ήρεμος. Έχω ήδη οραματιστεί την κούρσα μου, ξέρω τι θα δω και τι θα νιώσω. Και φυσικά, κάποια τεχνικά στοιχεία και να είναι καλή η απόδοσή μου.

Θ.Θ.: Ποιος είναι ο δυσκολότερος αγώνας που έχεις κάνει μέχρι σήμερα;

Α.Γ.: Η κούρσα του 2012 στην Ουγγαρία ήταν αρκετά δύσκολη.

Θ.Θ.: Σου έχει τύχει τίποτα απρόβλεπτο έξω ή μέσα στην πισίνα την ώρα του αγώνα;

Α.Γ.: Έχω γλιστρήσει στην εκκίνηση κι έχει καταστραφεί η ψυχολογία μου. Κοίταξε, κάποιες ατέλειες μικρής σημασίας - επειδή έχουν γίνει σε μικρούς αγώνες - υπάρχουν πάντα. Στους μεγάλους αγώνες, όμως, φροντίζω να είναι όλα τέλεια. Συγκεντρώνομαι απόλυτα, απαγορεύω στον εαυτό μου οποιοδήποτε λάθος.

Θ.Θ.: Ποιος αθλητής είναι το ίνδαλμά σου;

Α.Γ.: Ο Αμερικανός Aaron Peirsol. Ολυμπιονίκης ύπτιος. Ίσως ο καλύτερος ύπτιος στον κόσμο, με παγκόσμια ρεκόρ, δυο φορές Ολυμπιονίκης. Από τους σπουδαιότερους Αμερικάνους κολυμβητές και πολύ καλό παιδί, ομιλητικό και κοινωνικό. Και ο Michael Phelps, ο καλύτερος αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Θ.Θ.: Άρη, έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις;

Α.Γ.: Δε θα φύγω ποτέ από το χώρο της κολύμβησης, είμαι ταγμένος σ’ αυτό το χώρο.

Θ.Θ.:  Ποια είναι η μεγαλύτερή σου ήττα μέχρι σήμερα;

Α.Γ.: Το 2007 στη Μελβούρνη, το 2011 στη Σαγκάη… Υπάρχουν πολύς καλές στιγμές, αλλά και πολύ κακές στιγμές. Μια κούρσα που δε βγήκε όπως περίμενες, ας πούμε. Είτε σε πανελλήνιο επίπεδο, είτε σε παγκόσμιο.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για το νερό;

Α.Γ.: Καμία θυσία, είναι ο τρόπος ζωής μου, όλη μου η ζωή. Μικρότερος, ίσως, ήμουν σ’ ένα αυστηρότερο πρόγραμμα, που άλλα παιδιά της τότε ηλικίας δεν το άντεχαν ή δεν το έκαναν.

Θ.Θ.: Υπάρχει ευγενής άμιλλα στην κολύμβηση;

Α.Γ.: Μόνο ευγενής άμιλλα υπάρχει στην κολύμβηση. Υπάρχει, βέβαια, ανταγωνισμός, ειδικότερα στο εξωτερικό, αλλά με τους περισσότερους αντιπάλους είμαστε φίλοι.






Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης
Φωτογραφίες: sportsfeed.gr και perssaris.gr