"Μαριος Αρρατος: η νεα υποσχεση στο ελληνικο λαϊκο τραγουδι"

Όταν η εγκράτεια και η υπομονή συναντούν το ταλέντο και τη γνώση. Όταν η πίστη και η αυτοπεποίθηση παντρεύονται με την ταπεινότητα και τη σιγουριά. Όταν η λακωνικότητα στο λόγο και η σοβαρότητα στο χαρακτήρα δίνουν όρκους αιώνιας συνύπαρξης με τη μετριοφροσύνη και την ψυχραιμία. Ο λόγος για τον τραγουδιστή Μάριο Άρρατο, η σκούφια του οποίου κρατά από τον Μαυρόλοφο Σερρών. Ο 22χρονος καλλιτέχνης μοιράστηκε μαζί μου - παρέα μ’ έναν καφέ και μετά από μια πετυχημένη σεζόν στο «Παρασκήνιο» της Θεσσαλονίκης - την ως τώρα πορεία του στο χώρο του τραγουδιού. Της πίστας. Της νύχτας. Στη διάρκεια της κουβέντας μας έπλεξε πολύχρωμο εγκώμιο για τους γονείς του, δύο ανθρώπους που τον στηρίζουν και τον αγαπούν με όλη τη δύναμη του είναι τους. Μου μίλησε για τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του, για τα οποία διατηρεί τον πρέποντα σεβασμό και βλέπουν οι τρεις τους τις ζωές τους να προχωρούν κι οι ίδιοι πάντα μαζί, πάντα δεμένοι. Δύο νέα τραγούδια, μία πετυχημένη διασκευή, τα πρώτα βήματα, τα απρόοπτα επί σκηνής και η ζωή όπως την ονειρεύεται ο ίδιος σε 20 χρόνια… Επιδιώκει, στοχεύει, ονειρεύεται, τραγουδά με τη γνήσια λαϊκή φωνή του και υπόσχεται πολλά στο ελληνικό λαϊκό πεντάγραμμο. Είναι ο Μάριος Άρρατος! 

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: Κυριακή, 22 Ιουνίου, συνέντευξη με τον Μάριο Άρρατο. Μάριε, θέλω, αρχικά, να μου πεις τις αναμνήσεις έχεις από τα παιδικά σου χρόνια, πριν την πρώτη σου επαφή με τη μουσική.

Μ.Α.: Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με μεγάλη ευχαρίστηση. Μεγάλωσα σε μια ζεστή οικογένεια, η οποία στεκόταν αρωγός σε κάθε μου κίνηση κι επιλογή. Όσον αφορά στο σχολείο, μέχρι το Δημοτικό ήμουν καλός μαθητής, ύστερα άρχισα να ξεφεύγω. Η επαφή μου, λοιπόν, με το τραγούδι γίνεται στα 14 μου χρόνια σ’ ένα μικρό ταβερνάκι του χωριού. Εκείνο το βράδυ, σηκώνεται ξαφνικά κάποια στιγμή ένας φίλος από την παρέα και ζητά από την ορχήστρα το μικρόφωνο. Μου το δίνει και λέω το πρώτο μου τραγούδι, «Βρέχει στη φτωχογειτονιά». Μετά απ’ αυτό, γεννήθηκε μέσα μου η ασίγαστη επιθυμία, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει καταλαγιάσει καθόλου.

Θ.Θ.: Το Σεπτέμβρη του 2009 ανοίγεις το πρόγραμμα σε λαϊκή πίστα της Δράμας. Θέλεις να μου πεις στο διάστημα αυτό και μέχρι το τέλος αυτής της απόπειρας τι αλλάζει στον Μάριο - τραγουδιστή και στον Μάριο - άνθρωπο;

Μ.Α: Για τον Μάριο - τραγουδιστή άρχισαν να ξεκαθαρίζουν οι νότες στο νου του, στο αυτί του, μέσα του. Ξεκίνησα να μελετώ τη μουσική, να ψάχνομαι περισσότερο. Παρακολούθησα μαθήματα φωνητικής σε Ωδείο κι έμαθα να παίζω μπουζούκι. Ως άνθρωπος, στα 6 - 7 χρόνια που έχουν περάσει, έχω απλώς ωριμάσει, δεν άλλαξα καθόλου. Θοδωρή, μιας που το κουβεντιάζουμε, θέλω να ευχαριστήσω για πολύτιμη βοήθειά του, επί 9 συναπτούς μήνες, το μαέστρο στο «Θέατρο», τον Γιώργο Αλεξίου.

Θ.Θ.: Τι διδάχτηκες ως τραγουδιστής πλέον από το πρώτο σου βήμα;

Μ.Α.: Διδάχτηκα την πειθαρχία επί σκηνής, έμαθα να στέκομαι εκεί πάνω με αξιοπρέπεια, να μετριάζω το ομολογουμένως μεγάλο βάρος που έχει ο τραγουδιστής όταν βρίσκεται απέναντι από ένα κοινό που περιμένει να διασκεδάσει. Απέκτησα εμπειρία, η οποία μαζί με την αγάπη των ανθρώπων του μαγαζιού μού έδωσαν πάτημα για τη συνέχεια.

Θ.Θ.: Μάριε, σου έχει συμβεί ως τώρα κάτι αρνητικό λίγο πριν βγεις; Το νίκησες; Το προσπέρασες;

Μ.Α.: Πρόσφατα είχα 40 πυρετό. Αλλά βρήκα το κουράγιο και τραγούδησα. Άλλη περίπτωση, έχασα τον αγαπημένο μου παππού, αλλά πάλι μάζεψα τα κομμάτια μου και ανέβηκα στη σκηνή. Και τέλος, κάποια στιγμή χώρισα από μία σχέση, αλλά για άλλη μια φορά στάθηκα αντάξιος των καθηκόντων μου.

Θ.Θ.: Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη εμπειρία επί σκηνής;

Μ.Α.: Η καλύτερη είναι το χειροκρότημα, πάντα θα ισχύει αυτό. Με ανεβάζει πολύ. Θέλω ο κόσμος να το νιώθει και να περνάει καλά. Όταν συμβαίνει αυτό, είμαι στα καλύτερά μου. Η χειρότερη τώρα, ήταν όταν έπεσα ενώ τραγουδούσα. Πάτησα ένα γαρύφαλλο, γλίστρησα και βρέθηκα πεσμένος κάτω. Αλλά δεν πτοήθηκα, το τραγούδι δεν το ‘χασα ούτε στιγμή. Το διακωμώδησα κατευθείαν.

Θ.Θ.: Με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;

Μ.Α.: Θέλω, Θοδωρή, να κάνω πολλές συνεργασίες στο τραγούδι. Λατρεύω τις φωνές του Αντώνη Ρέμου, του Γιώργου Μαζωνάκη, κοντά στις οποίες θα ήθελα να ακουστεί κι η δική μου φωνή. Από συνθέτες, με γοητεύει η δουλειά του Αντώνη Βαρδή. Επίσης, θα ήθελα κάποια στιγμή να γνωρίσω τον Μίκη Θεοδωράκη. Όσο περισσότερες συνεργασίες, τόσο καλύτερα για μένα. Θέλω να πάρω πράγματα από μεγάλους καλλιτέχνες.

Θ.Θ.: Κάποια στιγμή κατεβαίνεις στην Αθήνα για να συναντήσεις τον Πάνο Καπίρη, συνθέτη μεγάλων λαϊκών επιτυχιών. Τι σου λέει ο ίδιος και τι κλίμα συναντάς στην πρωτεύουσα;

Μ.Α.: Κατέβηκα 1,5 χρόνο περίπου πριν για να γνωρίσω τον Πάνο Καπίρη όπως είπες, αλλά και την Ελένη την Γιαννατσούλια, στιχουργό. Ήταν ξεκάθαροι κι οι δύο από την αρχή. Μου εξήγησαν ότι είναι δύσκολα τα πράγματα και σ’ αυτό το χώρο και μου μίλησαν για τον ανταγωνισμό. Δέχθηκα με θέρμη, φυσικά, τη στήριξη και την αγάπη αυτών των ανθρώπων, ακόμη επικοινωνούμε, με συμβουλεύουν και όπως είπα νωρίτερα, πήρα κάτι και από αυτούς τους καλλιτέχνες.

Θ.Θ.: Τι λατρεύεις και τι μισείς στο χώρο σου;

Μ.Α.: Κοίτα, οι περισσότεροι μουσικοί είναι σωστοί άνθρωποι. Οι τραγουδιστές είναι διαφορετικοί. Είναι ανταγωνιστικοί. Αλλιώς είναι μαζί σου π.χ. επί σκηνής και αλλιώς από πίσω. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι που σε βοηθούν. Δεν είναι όλοι εναντίον σου. Κάποιοι είναι σύμμαχοί σου. Αυτοί σπανίζουν. Έχω συναντήσει ελάχιστους.

Θ.Θ.: Ποιοι καλλιτέχνες είναι τα ινδάλματά σου;

Μ.Α.: Στράτος Διονυσίου, Στέλιος Καζαντζίδης, Δημήτρης Μητροπάνος, Γλυκερία, Αντώνης Ρέμος, George Michael, Elvis Presley, Michael Jackson.

Θ.Θ.: Πες μου τη γνώμη σου για τα μουσικά talent show της ελληνικής τηλεόρασης.

Μ.Α.: Δεν τα κατακρίνω. Απλά δε μου αρέσει το στημένο που ενυπάρχει στο όλο θέμα. Από όλα ξεχωρίζω το «The Voice». Είδα μια ξεκάθαρη αντιμετώπιση των κριτών απέναντι στους διαγωνιζόμενους. Δεν τους ξεφτίλισαν δημοσίως, όπως σε άλλα παιχνίδια. 

Θ.Θ.: Έχεις ξεχωρίσει κάποιον από το περασμένο «The Voice»;

Μ.Α.: Από τις πρώτες κιόλας οντισιόν ξεχώρισα τον Πάνο Βιτζηλαίο, τον Λεύτερη Κιντάτο, την Αρετή Κοσμίδου και την Τζωρτζίνα Καραχάλιου.

Θ.Θ.: Ποια είναι η εικόνα που έχεις για τις ελληνικές λαϊκές πίστες;

Μ.Α.: Λείπουν οι λαϊκές φωνές.

Θ.Θ.: Έχεις ηχογραφήσει μέχρι τώρα δύο δικά σου τραγούδια, το «Ειλικρινά» και το «Θεός δεν είμαι», ενώ έχεις κάνει και μία διασκευή, το «Σε Γυρεύω», του Πάριου. Ποιο ξεχωρίζεις;

Μ.Α.: «Σε Γυρεύω», σε μουσική Αντώνη Βαρδή και στοίχους Σαράντη Αλιβιζάτου. Ήταν το πάτημα για τις επόμενες γνωριμίες. Αν δεν υπήρχε αυτό το τραγούδι, δε θα υπήρχαν και τα υπόλοιπα δύο.

Θ.Θ.: Στο «Θεός δεν είμαι» τραγουδάς «Θεός δεν είμαι για να σε καταδικάσω, θα σε δικάσει μία μέρα η ζωή». Πιστεύεις στη Θεία Δίκη;

Μ.Α.: Απόλυτα. Ειδάλλως δε θα το τραγουδούσα.

Θ.Θ.: Στο «Ειλικρινά» τραγουδάς «Χάνω ξαφνικά τα κεκτημένα». Πότε ένας ερωτευμένος άνθρωπος «χάνει ξαφνικά τα κεκτημένα»;

Μ.Α.: Όταν θεωρεί το συνάνθρωπό του δεδομένο, όταν επαναπαύεται. Η αγάπη δεν είναι ποτέ δεδομένη. Οπότε κάποια στιγμή μπορεί να τη χάσεις και να μην το πιστεύεις. Τίποτα δεν είναι κεκτημένο και δεδομένο.  «Τὰ πάντα ῥεῖ», όπως έλεγαν οι Αρχαίοι.

Θ.Θ.: Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε το Gay Pride στην Θεσσαλονίκη. Θεωρείς ότι είναι σωστός ο τρόπος διαμαρτυρίας αυτής της μερίδας κόσμου; Εσύ τους αποδέχεσαι;

Μ.Α.: Φυσικά τους αποδέχομαι. Είναι άνθρωποι. Έχω γνωρίσει και συναναστραφεί ομοφυλόφιλους. Γιατί να τους κρίνω; Ποιος είμαι, ο Θεός; Δεν είμαι απέναντι, με τίποτα, σε καμία περίπτωση. «Θεός δεν είμαι», το λέει και το τραγούδι. (γέλια!) Ως προς το Pride, από τη στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται στο δρόμο και διεκδικούν, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν λυθεί πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία του 2014.

Θ.Θ.: Διαβάζεις λογοτεχνία;

Μ.Α.: Το διάβασμα είναι το χόμπι μου, μαζί με το ποδόσφαιρο που παίζω με τα φιλαράκια μου. Διαβάζω μυθιστορήματα, Φιλοσοφία, Αρχαία, Ιστορία… Ξεκίνησα να διαβάζω μόλις τελείωσα το σχολείο. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι μετάνιωσα πικρά που δε διάβασα στο σχολείο. Είναι το μόνο πράγμα που έχω μετανιώσει αληθινά μέχρι σήμερα.

Θ.Θ.: Αν δεν ήσουν τραγουδιστής τι θα ήσουν;

Μ.Α.: Αν δεν ήμουν τραγουδιστής δε θα ήμουν στην Ελλάδα. Η μουσική και το τραγούδι με κρατούν στην χώρα μου. Ίσως βρισκόμουν στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία, κάπου. Μπορεί να ακολουθούσα το επάγγελμα του πατέρα μου, ο οποίος είναι ελαιοχρωματιστής. Κι επίσης, γυρίζω λίγο πίσω, αν διάβαζα στις πανελλήνιες και περνούσα, θα σπούδαζα ή διατροφολογία ή ψυχολογία ή ιατρική.

Θ.Θ.: Τι οφείλεις στους γονείς σου;

Μ.Α.: Τα πάντα. Ποτέ δεν άκουσα από το στόμα τους τη λέξη «ΟΧΙ», σε ό,τι κι αν τους ζήτησα. Τους ευχαριστώ από τα μύχια της ψυχής μου, γιατί μέχρι τώρα μας έχουνε δώσει, σε μένα και στα αδέρφια μου, ό,τι είχαν και δεν είχαν. Σε κάθε ιδέα μου ήταν σύμμαχοί μου. Η αγάπη μέσα στο σπίτι, η αρμονία στο περιβάλλον που ζούσα και μεγάλωνα με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Έχω και δύο αδέρφια, ο μεσαίος είναι 28 και ο μεγάλος 32. Βγαίνουμε έξω, είμαστε φίλοι, μοιραζόμαστε τα πάντα, σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, τις επιλογές του καθένα κλπ.

Θ.Θ.: Για τη δουλειά σου τι γνώμη έχουν; Όταν τους είπες ότι θα δουλέψεις στη νύχτα τι σου είπαν;

Μ.Α.: Ήταν από την αρχή θετικά προσκείμενοι στην επιλογή μου να γίνω τραγουδιστής.

Θ.Θ.: Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου στα 40 σου χρόνια;

Μ.Α.: Πιστεύω ότι θα έχω βρει την κατάλληλη γυναίκα. Θέλω να κάνω τη δική μου οικογένεια. Επαγγελματικά, θέλω να έχω 30 τραγούδια προίκα!

Λίγα λόγια ακόμη  από τον Μάριο: «Σ’ ευχαριστώ που κατάφερες να βγάλεις από μέσα μου συναισθήματα και λόγια που πολλές φορές δεν τολμώ ή δεν έχω το χρόνο να τα συζητήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Τιμή που με φιλοξενείς στο blog σου. Χαίρομαι πολύ για τη γνωριμία μας. Θέλω να πω στον κόσμο να μη χάνει το κουράγιο του. Με πίστη και υπομονή όλα γίνονται. Δεν το βάζουμε κάτω, δεν ποδοπατούμε τα όνειρά μας, προσέχουμε τους εαυτούς μας και… Υγιαίνετε!»

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης