Αλεξανδρος Νικολαΐδης: ο kick boxer που εβγαλε knock out το θανατο!

Με πυγμή που καίει. Με αστείρευτη θέληση και ατσάλινη αντοχή. Με δυναμισμό που σαρώνει στο πέρασμά του. Ο Πρωταθλητής kick boxing, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, η πιο ισχυρή κι αποφασιστική προσωπικότητα που έχω γνωρίσει, απέδειξε πως στη σιδερένια επιθυμία δε χωρούν δικαιολογίες, ούτε οι λογικές, ούτε οι βάσιμες. Ο 32χρονος Αθηναίος Πρωταθλητής στάθηκε με περισσό σθένος και απαράμιλλο θάρρος στο σημαντικότερο ίσως πρόβλημα της ζωής του. Όσο αντίξοο κι αν ήταν. Όσο μακροπρόθεσμο. Όσο επώδυνο. Όσο εξουθενωτικό κι επίμοχθο υπήρξε. Με τη συνεχή βοήθεια της αγαπημένης του, την αδιάλειπτη στήριξη της οικογένειας και του γιατρού του και τη διαρκή ενθάρρυνση του προπονητή και των φίλων του, ανέβηκε ξανά στο ρινγκ και απέδειξε πως είναι νικητής. Περίπου 10 μήνες μετά το τροχαίο ατύχημα πάνω στην Ποσειδώνος, όπου τον έκλεισε αυτοκίνητο, έχασε τον έλεγχο και καρφώθηκε σε περίπτερο της λεωφόρου,  ο Αλέξανδρος διέψευσε τους γιατρούς που τον ήθελαν καθηλωμένο στο κρεβάτι και με τα γάντια κρεμασμένα εφ όρου ζωής, στάθηκε γερά πόδια του, στηρίχθηκε στις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις και στις 6 Ιουλίου, μπήκε ξανά στο ρινγκ. Τι θυμάται από τη μοιραία εκείνη νύχτα; Σε πόσο καιρό ανάρρωσε; Πόσο τον βόηθησε η ψυχική του δύναμη και η δυνατή του καρδιά στο να ξεπεράσει και ν’ αφήσει πίσω του το ατυχές περιστατικό; Τι ρόλο έπαιξαν τα αγαπημένα του πρόσωπα; Ποια τα σχέδιά του από ‘δω και πέρα; Πότε επιστρέφει στα ρινγκ; Ο άνθρωπος - έμπνευση, ο αθλητής - δύναμη, σε μία συνέντευξη για όσα πρέπει να ξεχνάμε και όσα πρέπει να θυμόμαστε σε τούτη τη ζωή. Πρωταθλητής στο kick boxing. Πρωταθλητής και στη ζωή. 

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on: 21 Ιουλίου του 2014, συνέντευξη με τον Πρωταθλητή kick boxing, τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, Αλέξανδρε, από το φοβερό ατύχημα που είχες πριν 10 περίπου μήνες πάνω στην Ποσειδώνος.

Α.Ν.: Ήταν ξημερώματα, γύρω στις 5 με 6 το πρωί, ήμουν με τη μηχανή και γύριζα σπίτι για να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω διακοπές με τα φιλαράκια μου, ώσπου κάποια στιγμή με κλείνει πάνω στην Ποσειδώνος ένα αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να χάσω τον έλεγχο, η μηχανή χτυπά στο πεζοδρόμιο, πετάγομαι στον αέρα και μπαίνω μέσα στο περίπτερο, το οποίο εκείνη την ώρα ήταν κλειστό, ξέρεις, με λαμαρίνες κανονικές, αλλά με τη δύναμη που έφυγα κι έπεσα πάνω του τις έσπασα και μπήκα μέσα. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά για να προστατευτώ και το άνοιξα με την αριστερή πλευρά του σώματός μου.

Θ.Θ.: Τι άλλο θυμάσαι από ‘κείνη τη νύχτα;

Α.Ν.: Είχα πολύ καλή ψυχολογία γιατί έφευγα πρώτη φορά μετά από χρόνια. Πάντα την άδειά μου τη σπαταλούσα σε προετοιμασίες για αγώνες, ήταν η πρώτη φορά που σκόπευα να πάω διακοπές με τους φίλους μου για να ηρεμήσω, οι οποίοι εκείνο το βράδυ με περίμεναν, χωρίς να ξέρουν ότι κατέληξα στο νοσοκομείο.

Θ.Θ.: Τι ζημιές υπέστης;

Α.Ν.: Τα ράμματα δεν τ’ αναφέρω καν, είναι πταίσματα κοντά σε αυτά που έπαθα. Έπαθα συντριπτικό στην ωμοπλάτη, είχε ξεκολλήσει, ράγισα και τα δύο μου πλευρά, έσπασα ένα σπόνδυλο, το αριστερό μου χέρι έπαθε ζημιά, ο αστράγαλος είχε συντριπτικό και η περόνη, επίσης. Όμως, τη μεγαλύτερη ζημιά την είχα στον πνεύμονα. Εξ αιτίας της κρούσης είχε πάθει αιμορραγία και υπέστη κακώσεις. Τέλος, επειδή έφυγε κρέας από το πόδι μου, πήραμε κομμάτι από τη γάμπα για να κλείσουμε οι πληγές. Αλλιώς δεν έκλειναν.

Θ.Θ.: Όταν άκουσες από τους γιατρούς, μετά από 72 ώρες στην κλινική, ότι θα περπατήσεις σε 6 μήνες κι ότι δε θα ξαναπαίξεις ποτέ στη ζωή σου, τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;

Α.Ν.: Τους είπα «Μπορείτε να φωνάξετε το γιατρό μου;» και λιποθυμάω το επόμενο δευτερόλεπτο. Ο Χρήστος ο Γιαννακόπουλος, ο γιατρός που συνεργάζομαι χρόνια και θέλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου - ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε όλα τα χειρουργεία - αφήνει τις διακοπές του, έρχεται στο νοσοκομείο και του λέω «Θα ξαναπαίξω;» Όταν μου απάντησε θετικά πήρα τόσο δύναμη και θάρρος! Οι γιατροί, πράγματι, μου είπαν ότι ξεχνάω το μποξ. «Δεν πρόκειται να ανέβεις ξανά στο ρινγκ», μου ανακοίνωσαν. Κι όχι για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Για πάντα. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ένιωσα άσχημα, γιατί ξέρω τις δυνάμεις μου, ξέρω εμένα και γνωρίζω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Ξέρω ότι έχω θέληση κι ό,τι επιθυμώ προσπαθώ μέχρι τέλους για να το καταφέρω. Άρα ήξερα από τότε ότι θα το πολεμήσω κι όπου βγει. Βέβαια, στην αρχή, όταν στάθηκαν απέναντί μου και μου ανακοίνωσαν την οριστική αποχή μου από το ρινγκ, δε σου κρύβω ότι έπεσε λιγάκι η ψυχολογία μου, ήμουν που ήμουν περίεργα εξ αιτίας της τροπής των πραγμάτων και των αλλαγών στα καλοκαιρινά μου σχέδια, μου είπαν κι αυτά που μου είπαν, αλλά μετά σκέφτηκα «Δεν υπάρχει περίπτωση, θα τα καταφέρω».

Θ.Θ.: Αλέξανδρε, θέλω να μου περιγράψεις τη σκηνή όταν σε είδαν οι γονείς σου για πρώτη φορά μετά το ατύχημα.

Α.Ν.: Δεν είπαμε πολλά. Μου είπαν «Θα γίνεις καλά», τους απάντησα «Το ξέρω ότι θα γίνω καλά. Εσείς να μη στενοχωριέστε. Θα περπατήσω ξανά και θα ‘μαι μια χαρά». Θα σου πω, όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, Θοδωρή. Τους βλέπω τώρα να γελούν και καταλαβαίνω, μου το ψιθυρίζει μια φωνή μέσα μου, ότι γελούν με την ψυχή τους. Μετά από 10 ολόκληρους μήνες γελούν αληθινά, ενθαρρυντικά για μένα και με όλη τους την καρδιά. Όταν βλέπω τους γονείς μου να γελάνε με την καρδιά τους, αυτό που νιώθω είναι απερίγραπτο. Πάντα με στήριζαν, όταν συνέβη το ατύχημα ήταν όλη την ώρα δίπλα μου, αλλά τους έβλεπα ότι είχαν μαραζώσει. Σήμερα, τολμώ να πω ότι είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Είμαστε μία πολύ δεμένη οικογένεια, υπάρχει αληθινή κι ανιδιοτελής αγάπη μεταξύ μας και προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερός γι’ αυτό.

Θ.Θ.: Ποιοι άλλοι άνθρωποι ήρθαν στο νοσοκομείο εκείνη τη βραδιά, Αλέξανδρε;

Α.Ν.: Εκείνο το αυγουστιάτικο  βράδυ στο νοσοκομείο έγινε ένας πανικός. Φαντάσου απλά ότι ο σεκιουριτάς μάς είπε χαριτολογώντας «Δε γίνεται αυτό το πράγμα, πρέπει να αρχίσω να διώχνω κόσμο, έχει γεμίσει το νοσοκομείο!» Ήρθαν πάρα πολλοί φίλοι μου, συγγενείς, συναθλητές και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα, τι να πω…

Θ.Θ.: Εκτός από το αγαπημένο σου άθλημα, το kickboxing, τι άλλο σου στέρησε η φοβερή αυτή αναποδιά;

Α.Ν.: Αυτό που μου έλειψε εκείνη την περίοδο ήταν η γυμναστική. Η γυμναστική είναι η ζωή μου όλη. Όλα τ’ άλλα, οι ανθρώπινες στιγμές και τα σχετικά, ούτως ή άλλως, θα έμπαιναν ξανά στη ζωή μου. Αλλά αν δεν κάνω προπόνηση αισθάνομαι άρρωστος, έχω την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά.

Θ.Θ.: Οι πιλάτες ξεκίνησαν χωρίς το πράσινο φως από τους γιατρούς;

Α.Ν.: Όχι, όχι. Είπα εγώ στο γιατρό μου ότι δεν άντεχα άλλο, ήθελα απεγνωσμένα να ξεκινήσω γυμναστική και προπονήσεις, ήθελα να σηκωθώ και να ξαναμπώ δυναμικά σ’ αυτόν τον κύκλο. Κι εκείνος μου απάντησε ότι ούτε στην πισίνα μπορούσα να μπω, επειδή είχα ράμματα σε όλο μου το σώμα. Αλλά μου λέει «Κάνε πιλάτες». Το έψαξα με τον μάνατζέρ μου, τον Άγγελο Τριάδη, είδαμε ότι η Μάντι Περσάκη είναι κορυφαία σ’ αυτόν το χώρο, μιλήσαμε μαζί της και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε.

Θ.Θ.: Άρα η Μάντι έπαιζε δύο διαφορετικούς ρόλους, ήταν και η σύντροφός στη ζωή και η γυμνάστριά σου για την αποκατάστασή σου. Πώς σε βοήθησε ως σύντροφος και πώς ως γυμνάστρια;

Α.Ν.: Στην αρχή συνεργαζόμασταν στο κομμάτι της γυμναστικής, μετά δεθήκαμε μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Αυτό που εκτίμησα πολύ στη Μάντι ήταν ότι δε με λυπήθηκε. Ξέρεις γιατί το λέω; Όταν πηγαίνεις κάπου κι είσαι σε μια άθλια κατάσταση, συνήθως σε λυπούνται. Η συμπεριφορά κι ο χαρακτήρας της, από την πρώτη στιγμή, μου ανέβασε την ψυχολογία. Ξεκινήσαμε επιθετικά. Δε μου είπε ποτέ «Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις». Και τα καταφέραμε. Της οφείλω πολλά, η αποκατάστασή μου ήταν ένα από σημαντικότερα στάδια της ζωής μου κι οφείλεται στη Μάντι.

Θ.Θ.: Πόσους μήνες διήρκεσε η αποκατάστασή σου;

Α.Ν.: Από το Νοέμβριο ξεκινήσαμε.

Θ.Θ.: Ένα χρόνο περίπου μετά του ατύχημα, τι γεύση έχεις για το ατυχές περιστατικό;

Α.Ν.: Τίποτα, να μην παρατάς ποτέ! Ό,τι κακό κι αν μας συμβαίνει, δε σκύβουμε το κεφάλι, το κρατάμε ψηλά και προχωράμε. Εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο. Αν κάτι μου δίδαξε η όλη ιστορία είναι πως η υγεία είναι το «Α» και το «Ω». Το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι υγεία. Όλα τ’ άλλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όταν έχουμε την υγειά μας, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Θ.Θ.: Έχεις απόλυτο δίκιο, Αλέξανδρε. Αλλά ας αφήσουμε το ατύχημα, όπως είπαμε πέρασε και κοιτάζουμε μονάχα μπροστά. Πάμε στον πρώτο αγώνα μετά το ατύχημα. Στις 6 του Ιούλη, στο Gazi Music Hall, στην Ιερά Οδό, έρχεται το «The Battle 11» με τον τιμητικό για σένα τίτλο «One Man Show». 

Α.Ν.: Ευχαριστώ τους διοργανωτές και τον Στέφανο Κωνσταντινίδη γι’ αυτήν την τιμή. Με τον Στέφανο είχαμε δώσει τα χέρια μήνες πριν και είπαμε ότι θα παίξω κάποια στιγμή. Έτσι κι έγινε στις 6 Ιουλίου.

Θ.Θ.: Σήμερα έχεις μετανιώσει που έπαιξες; Θα προτιμούσες να μην το είχες κάνει;

Α.Ν.: Όχι, δε μετάνιωσα στιγμή που ανέβηκα στο ρινγκ, με τίποτα. Απλά σε αυτόν τον αγώνα έσπασα το σαγόνι μου, κάτι το οποίο έπεσε στην αντίληψη του προπονητή και του γιατρού μου και διέκοψαν το παιχνίδι.

Θ.Θ.: Δεν κατάλαβες τίποτα;

Α.Ν.: Θα συνέχιζα! Εδώ έχω παίξει με σπασμένα χέρια, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, δεν τα παρατάω με τίποτα!

Θ.Θ.: Πόσο δύσκολο ήταν να σταθείς ξανά επάνω στο ρινγκ μετά από όσα συνέβησαν; 

Α.Ν.: Καθόλου δύσκολο. Είναι το σπίτι μου, είναι σα να μην μπορείς να μπεις στο σπίτι σου.

Θ.Θ.: Πέρασες, όμως, τόσα!

Α.Ν.: Δεν πειράζει. Είναι κάτι που το αγαπώ. Μόνο που ανέβηκα στο ρινγκ, Θοδωρή, αυτό το ένα λεπτό, ένιωσα νικητής. Το λέω, το εννοώ και ανατριχιάζω. Θα μπορούσα να κατέβω και να πω «Εντάξει, κέρδισα» (γέλια)!

Θ.Θ.: Αντιμετώπισες έναν αρκετά επιθετικό, σκληροτράχηλο και με καλή φυσική κατάσταση αντίπαλο, τον 22χρονο Μολδαβό Lazar Vasilev.

Α.Ν.: Ζήτησα να παίξω με έναν πολύ σκληρό αντίπαλο. Κι έτσι έγινε. Θα μπορούσα να παίξω μ’ έναν «πεθαμένο», όχι για να αποδείξω το οτιδήποτε, αλλά μου αρέσει να παίζω με δύσκολους αντιπάλους. Δε θέλω να φτιάχνω τ’ όνομά μου παίζοντας με υποδεέστερους αθλητές από μένα, γι’ αυτό με ακολουθεί και με στηρίζει ο κόσμος. Θα μπορούσα να παίξω μ’ έναν ψεύτικο παίκτη, πιο light. Έπαιξα, όμως, μ’ ένα σκληρό παιδί, νέο σε ηλικία, μ’ έναν διψασμένο αθλητή.

Θ.Θ.: Ήταν εκείνος που σε δυσκόλεψε και έχασες τον πρώτο γύρο ή η δική σου κατάσταση;

Α.Ν.: Ήταν καθαρά θέμα τύχης. Μου πέρασε ένα χτύπημα, με βρήκε στο σαγόνι. Μπήκε επιθετικά, με ξάφνιασε, με βρήκε στο σαγόνι κι εκεί τελείωσαν όλα.

Θ.Θ.: Γνώριζε την ιστορία σου;

Α.Ν.: Πρέπει.

Θ.Θ: Μιλήσατε πριν ή μετά τον αγώνα;

Α.Ν.: Όχι, όχι…

Θ.Θ: Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός; Να φτάσεις μέχρι αυτόν τον αγώνα ή η νίκη;

Α.Ν.: Θα ‘θελα και τη νίκη, μη σου λέω ψέματα. Ήθελα να την αφιερώσω στη Μάντι, αλλά δεν πειράζει. Θα υπάρξουν κι άλλες.

Θ.Θ.: Λίγο πριν φύγεις από το σπίτι για την Ιερά Οδό και το Gazi Music Hall, όπου διεξήχθη ο αγώνας, τι είπες με τη Μάντι, τους γονείς σου, τον προπονητή σου και με τον εαυτό σου;

Α.Ν.: Με όλους είπα τα ίδια. Ότι είμαι ήδη νικητής, ένιωσα την αγάπη τους και πήγα να παίξω.

Θ.Θ.: Αν κέρδιζες το Battle, θα συνέχιζες;

Α.Ν.: Νομίζω θα σταματούσα. Θέλω να αφοσιωθώ πλέον στην οικογένειά μου. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις…

Θ.Θ.: Ποιος υπήρξε ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος;

Α.Ν.: Ο εαυτός μου.

Θ.Θ.: Μόνο;

Α.Ν.: Υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές που έχω παίξει μαζί τους και τους σέβομαι, αλλά ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για το kick boxing;

Α.Ν: Καμία θυσία. Τώρα να πάω να πιω έναν καφέ ή ένα ποτό, θα το κάνω όταν δεν έχω αγώνες.

Θ.Θ.: Είναι αλήθεια ότι έκανες δύο προτάσεις γάμου στη Μάντι; Μία την περασμένη Πρωτομαγιά και μία στο πάρτι γενεθλίων σου στις 16 Απριλίου στο μαγαζί ενός φίλου;

Α.Ν.: Όχι, είναι ψέμα, δεν ισχύει. Την Πρωτοχρονιά λογοδοθήκαμε και στα γενέθλιά μου της έκανα πρόταση γάμου.

Θ.Θ.: Τι έχει η Μάντι που δεν έχουν οι υπόλοιπες;

Α.Ν.: Είναι η Μάντι.

Θ.Θ.: Το προσωνύμιό σου είναι «Bad boy»...

Α.Ν.: Δεν είναι επειδή είμαι κακό παιδί. Bad σημαίνει: Β = Βασίλης, (ο πατέρας μου), Α = Αθηνά, (η μητέρα μου) και D = Δέσποινα (η αδερφή μου).

Θ.Θ.: Πότε επιστρέφεις στα ρινγκ;

Α.Ν.: Σύντομα.

Θ.Θ.: Πόσο σύντομα;

Α.Ν.: Πρέπει πάλι να διαψεύσω τους γιατρούς (γέλια)!

Θ.Θ.: Παιδιά θέλεις να κάνεις;

Α.Ν.: Ναι, βέβαια.

Θ.Θ.: Άμεσα;

Α.Ν.: Θα δούμε.

Θ.Θ.: Παιδιά θέλεις να κάνεις;

Α.Ν.: Εννοείται!

Θ.Θ: Θα τα μυήσεις στο χώρο του μποξ;

Α.Ν.: Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Αν έρθει αγόρι, βέβαια, κάτι θα γίνει.

Λίγα ακόμη λόγια από τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη: «Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία στο blog, για την υπέροχη που δουλειά που έχεις κάνει, δεν έχω λόγια. Καλή συνέχεια!»

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης με συνεχή αγωνιστική παρουσία στα ελληνικά και διεθνή ρινγκ τα τελευταία 15 χρόνια θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αθλητές του kickboxing στην κατηγορία των 81kg. Συγκαταλέγεται μέσα στους τρεις καλύτερους αθλητές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και είναι τιμή που τον γνωρίζω προσωπικά.

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης