Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΚΙΝΟΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

«Έφτασα τρεις φορές στα πρόθυρα να φύγω με την οικογένειά μου στο εξωτερικό», θα μου εξομολογηθεί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη διάρκεια της κουβέντας που κάνουμε στο καμαρίνι του, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, με μια σόμπα αλογόνου να ζεσταίνει το χώρο και να φωτίζει θαυμάσια το πρόσωπό του. Προσιτός. Φιλοσοφημένος. Ατάραχος. Λιτά ντυμένος. Λακωνικός. Εύστοχος. Αναφέρεται συχνά στη σύντροφο και τις τρεις κόρες του. Μου μιλά για τη «Μικρή Βαλίτσα», την τελευταία δισκογραφική του δουλειά. Αναφέρεται στο έργο που θέλει να ξεκινήσει να γράφει το φθινόπωρο με θέμα τον Προμηθέα. Μου εξηγεί γιατί θα ήταν μελισσοκόμος, αν δεν ήταν τραγουδιστής. Ένας σπουδαίος ερμηνευτής. Μ' ένα εξίσου σπουδαίο έργο στις πλάτες του. 


Πού αφιερώνεις τη «Μικρή Βαλίτσα»;

Σε όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και σε όσους εγκαταλείπονται από αυτόν. Κοίταξε, κατάγομαι από προσφυγική οικογένεια - η μητέρα μου είναι από τη Μικρά Ασία κι ο πατέρας μου από την Κύπρο, όπου έζησα κι εγώ, μεγάλωσα, δηλαδή, μετά τον πόλεμο του ’74 ανάμεσα σε πρόσφυγες.

Πώς κρίνεις την κίνηση των Ελλήνων που φεύγουν έξω;

Δεν έχω κανένα θέμα μ’ αυτό. Τα τελευταία χρόνια πολλοί φίλοι μου και συγγενείς μου εγκαταλείπουν τη χώρα για μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Μου δίνει μεγάλη χαρά και ελπίδα όταν ένας άνθρωπος ανοίγει τα φτερά του και φεύγει. Αλλά όταν το θέλει. Όχι όταν τον αναγκάζει ο ίδιος του ο τόπος να το κάνει.

Τι σημαίνει η «Μικρή Βαλίτσα» για σένα;

Η «Μικρή Βαλίτσα» είναι όλα όσα θα έπαιρνα μαζί μου, αν αναγκαζόμουν να φύγω από την Ελλάδα.

Το έχεις σκεφτεί ποτέ;

Φτάσαμε τρεις φορές στα πρόθυρα να τα μαζέψουμε και να φύγουμε οικογενειακώς.

Για ποιους λόγους;

Εξαιτίας της εργασίας της γυναίκας μου, για μια ειδικότητα που έπρεπε να πάρει, για την οποία εδώ περιμένει χρόνια ατελείωτα. Εγώ μπορούσα δε να συνεχίσω τις περιοδείες μου στο εξωτερικό και να έρχομαι στην Ελλάδα.

Μετανιώσατε που μείνατε;

Όχι. Αντιθέτως. Προσωπικά, θα αισθανόμουν ηττημένος, αν έφευγα. Δεν είμαι απελπισμένος. Είμαι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει δεχτεί πολλά καλά απ’ αυτόν εδώ τον τόπο και τους πολίτες του. Ένιωσα ότι δεν έχω το δικαίωμα να φύγω.

Λοιπόν, ο πατέρας σου είναι ζωγράφος κι η μητέρα σου έχει σπουδάσει θέατρο, (άλλο που εργαζόταν ως εκφωνήτρια στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου). Γονιδιακά, λοιπόν, ευθύνονται εκείνοι για τη δική σου καλλιτεχνική φλέβα. Έχεις πει, όμως, ότι αν δεν ήσουν τραγουδιστής, θα ήσουν μελισσοκόμος. Γιατί μελισσοκόμος;

Τις μέλισσες τις διάλεξα για έναν πολύ αστείο λόγο. Είμαι τρομερά ανοργάνωτος, κι επειδή οι μέλισσες είναι εξαιρετικά οργανωμένη κοινωνία από μόνες τους, σκέφτηκα ότι δε θα με χρειάζονται ιδιαίτερα - οπότε λέω: «Να μια καλή δουλειά για σένα, Αλκίνοε!» (γέλια).

Σου αρέσει η αγροτική ζωή;

Πολύ! Εξού κι η παραμονή μου στην επαρχία πολλά χρόνια τώρα. Δεν έχει πολύ καιρό που επιστρέψαμε σε αστικό κέντρο.

Είναι αλήθεια ότι το ερχόμενο φθινόπωρο θέλεις να ξεκινήσεις να γράφεις ένα έργο με θέμα τον Προμηθέα;

Ναι, ειν’ αλήθεια. Το έχω στο μυαλό μου κοντά δυο χρόνια τώρα. Δε βρίσκω, όμως, το χρόνο για να το κάνω. 

Γιατί τον Προμηθέα, Αλκίνοε;

Ο Προμηθέας είναι ένας αιώνιος μύθος. Ήταν ημίθεος, αθάνατος, μπορούσε ν’ απολαύσει μια αιωνιότητα χλιδής. Επέλεξε, όμως, να προστατεύσει το πιο απροστάτευτο ον, τον άνθρωπο. Δεν είχε ούτε γούνα, ούτε δυνατά νύχια, ούτε δυνατά δόντια, ούτε έτρεχε γρήγορα σαν τ’ άλλα ζώα, οπότε επρόκειτο να εξαφανιστεί. Και σκέφτηκε ότι ήταν άδικο που οι Θεοί έφτιαξαν ένα πλάσμα και το άφησαν απροστάτευτο. Έβαλε, λοιπόν, τον εαυτό του ως ενέχυρο ουσιαστικά, κάνοντας τη τεράστια θυσία να δώσει στον άνθρωπο το μεγάλο δώρο, τη φωτιά. Η φωτιά ήταν το πνεύμα, η τεχνολογία, η σκέψη, η επιστήμη, η τέχνη, όλα μαζί. Του έδωσε, λοιπόν, αυτό το δώρο για να μπορέσει να επιζήσει και πλήρωσε ο ίδιος το τίμημα, δεμένος σ’ ένα βράχο μ’ ένα πεινασμένο όρνεο που του έτρωγε τα σωθικά κάθε μέρα. Η δική μου σκέψη ήταν πως ο ισχυρός έχει υποχρέωση απέναντι στον αδύναμο, ακόμη κι αν δεν ευθύνεται ο ίδιος για την αδυναμία του άλλου. Δηλαδή, ο Προμηθέας δεν ήταν αυτός που έφτιαξε τον άνθρωπο, αλλά όντας εκείνος ισχυρός ένιωσε την υποχρέωση να βοηθήσει και να στηρίξει τον ανίσχυρο, κάτι το οποίο δε συμβαίνει σήμερα. Δεν το κάνουμε ούτε οι άνθρωποι ούτε οι λαοί μεταξύ μας.

Ακόμη κι όταν το κάνεις, όμως, πέφτεις ο ίδιος σε παγίδες μερικές φορές.

Πρέπει να ‘σαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα, Θοδωρή. Το λέμε πολύ ρομαντικά ότι είναι ωραίο να βοηθάμε τους άλλους, αλλά όταν έρθει η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα της βοήθειας, τότε αρχίζουμε να γκρινιάζουμε και να μας φταίνε οι αδύναμοι.

Μου 'πες πριν κάτι για περιοδεία;


Ναι. Όλο το Μάιο του ’16 θα παίξουμε σε Ζυρίχη, Βέρνη, Μόναχο, Πράγα, Βερολίνο, Αμβούργο, Ντίσελντορφ, Βρυξέλλες, Παρίσι, Στουτγκάρδη και Φρανκφούρτη.,

Αλλά και στην Κύπρο.

Φυσικά! 11, 12, 14 και 15 σε Λεμεσό, Λάρνακα, Λευκωσία και ξανά Λευκωσία αντίστοιχα.


Συνέντευτξη στον Θοδωρή Θεοχαρίδη.

Λίγο πριν τον αφήσω, του ζήτησα να μου σιγοτραγουδήσει το πρώτο κουπλέ της «Μικρής Βαλίτσας»:

«Και πού να πας και πού να 'ρθεις
και που να επιστρέψεις; 
Που 'ναι τα ξένα μακρινά 
κι ειν' τα δικά μας ξένα;»

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΣΠΥΡΟ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟ"

Το φουαγιέ του θεάτρου «Αστέρια» επί της Κωστοπούλου στην πόλη των Σερρών είναι ήδη κατάμεστο. Κόσμος σχεδόν όλων των ηλικιών. Οι δείκτες του ρολογιού μου με πληροφορούν πως είναι εννέα και δέκα. Λίγα λεπτά αργότερα, κάθομαι αναπαυτικά στη θέση που μου υποδεικνύει η ταξιθέτρια και συλλογίζομαι γλυκά πως το θέατρο είναι παιδεία, νιώθοντας τυχερός που έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω ακόμη ένα θεατρικό εγχείρημα. Μόλις ανάβουν οι προβολείς και βλέπω το Σπύρο, ανατριχιάζω. Δε μου συμβαίνει συχνά. Δεν παίρνω χαμπάρι πότε περνά μιάμιση ώρα, περίοδος κατά την οποία ο ήρωας μιλάει ακατάπαυστα, χορεύει, πέφτει χάμω κι εξομολογείται πεπραγμένα γεγονότα, ακατανίκητα αισθήματα, ασίγαστα πάθη, που μοιάζουν πια, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, τόσο παράταιρα με το παρόν και τόσο μακριά από το παρελθόν. Όταν, με το πέρας της παράστασης, ο Σπύρος βγαίνει από το καμαρίνι και μπαίνει στο φουαγιέ, τον περιμένει κόσμος για τον συγχαρεί, να τον γνωρίσει, να φωτογραφηθεί και να μιλήσει μαζί του.

«Υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από τη γεύση της εκπλήρωσης κάποιου ονείρου; Ζούμε σε εποχές γεμάτες κυνισμό και φτηνό ρεαλισμό. Κυνισμός είναι η στάχτη των ανεκπλήρωτων ονείρων, διάβασα πρόσφατα», σχολιάζει ο 31χρονος ηθοποιός, απαντώντας αν ανταμείβονται οι κόποι του για το ανέβασμα του «De Profundis», του Όσκαρ Γουάιλντ. Πόσο διήρκησε η μελέτη και η διασκευή; Πώς είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου επί σκηνής; Για ποιο λόγο αποφασίζει να βάλει στο μικροσκόπιο τον θύτη και όχι το θύμα;  



Μίλησέ μου για τη διαδικασία της διασκευής. Πόσο καιρό σού πήρε η μελέτη του έργου;

Κράτησε πάρα πολύ καιρό. Δεν είχα ξανακάνει κάτι ανάλογο. Προέκυψε από ένα καθαρά ενστικτώδες κάλεσμα και βαθειά ανάγκη να το διαμορφώσω έτσι, ώστε να τα ακολουθήσει και να τα εκπληρώσει. Η μελέτη κράτησε δύο χρόνια, καθώς ανέτρεχα και σε άλλα, εκτός του ίδιου του έργου και τον Όσκαρ.

Γιατί αποφασίζεις να βάλεις στο μικροσκόπιο το θύτη κι όχι το θύμα;

Επέλεξα το θύτη γιατί θύματα έχουμε υπάρξει όλοι και αυτό κρατάμε και θυμόμαστε. Ως θύτες, λειτουργούμε εν ψυχρώ και δεν αποθηκεύεται στον σκληρό. Βρέθηκα, όμως, προ εκπλήξεως όταν κατάλαβα πως ένας θύτης είναι το μεγαλύτερο θύμα.

Διασκευάζεις, σκηνοθετείς, ερμηνεύεις κι αναλαμβάνεις παραγωγή, σκηνικά και κοστούμια. Παράλληλα δημιουργείς την εταιρεία Dum Spiro Spero αποκλειστικά γι' αυτή την παράσταση. Έχεις κοπεί γι' αυτό το έργο! Ανταμείβονται οι κόποι σου;

Φυσικά! Υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από τη γεύση της εκπλήρωσης κάποιου ονείρου; Ζούμε σε εποχές γεμάτες κυνισμό και φτηνό ρεαλισμό. Κυνισμός είναι η στάχτη των ανεκπλήρωτων ονείρων, διάβασα πρόσφατα…

Για ποιο λόγο αρνήθηκαν έξι σκηνοθέτες την πρότασή σου για το ανέβασμα της παράστασης; Σε στενοχώρησε που βρήκες τοίχο;

Για δικούς τους λόγους. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί δεν μου αρνήθηκαν, απλώς δε μου απάντησαν ποτέ. Όχι, δε με στεναχώρησε, με πείσμωσε.

Γιατί επιλέγεις αυτό το έργο;


Δεν το επέλεξα. Με επέλεξε. Με βασάνιζε τόσο, που έπρεπε να το εκπληρώσω.

Δούλεψες και στο παιδικό θέατρο, έχοντας παραδεχτεί πως «πέρασες καλύτερα, γιατί ήταν αθώα τα πράγματα». Θα δούλευες από 'δω και πέρα πάνω σε κάποια παιδική θεατρική παράσταση;

Ναι, πολύ ευχαρίστως. Το παιδικό θέατρο είναι μεγάλο σχολείο.

Θα έγραφες το σενάριο μιας καινούριας παιδικής παράστασης;

Ναι, αν ένιωθα την ανάγκη να γράψω, θα το έκανα.

Βασίλης Μαυρογεωργίου, Μίλτος Σωτηριάδης, Δημήτρης Λιγνάδης, Σταμάτης Φασουλής, Νίκος Μαστοράκης. Ποιον από τους πέντε ξεχώρισες σε επίπεδο δουλειάς και για ποιο λόγο; 

Κανέναν. Ο καθένας μού έδωσε και κάτι διαφορετικό και πολύτιμο.

Είσαι σύμφωνος με τον «εναλλακτικό» επαγγελματικό προσανατολισμό κάποιων ηθοποιών (συμμετοχές σε εκπομπές, διαφημίσεις, TV quiz) ή είσαι της αρχής πως ο ηθοποιός είναι ταγμένος στο σανίδι και στις κινηματογραφικές παραγωγές;

Ο καθένας περπατάει το δρόμο του και, αν είναι συνεπής στον εαυτό του και στην Τέχνη του, είναι καλλιτέχνης. Δε διαχωρίζω τους καλλιτέχνες σε εναλλακτικούς και μη, ποιοτικούς και μη, καλούς και μη.




Έχεις πει ότι θα ήθελες να ενσαρκώσεις πολλούς ήρωες της κλασικής λογοτεχνίας, της οποίας είσαι ένθερμος θαυμαστής. Ποιοι είναι αυτοί οι ήρωες;

Αν σου πω, θα είναι σαν να προδίδω τις ανησυχίες μου για αργότερα. Οπότε, προτιμώ να σιωπήσω.

Έχεις πει ότι σου αρέσει η ποίηση. Έχεις δοκιμάσει να γράψεις, κιόλας;

Όχι, δε γράφω και δεν έχω την ανάγκη για κάτι τέτοιο.

Ποια Ελληνίδα ηθοποιό της γενιάς σου ξεχωρίζεις;

Τη Μαρία Κίτσου.

Γιατί;

Γιατί είναι καθηλωτική, μαγευτική και σπουδαία ηθοποιός.

Ποιον από τους Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Κούντερα, Φλωμπέρ, Μπαλζάκ και Γουάιλντ (δικοί σου αγαπημένοι συγγραφείς) θα ήθελες να είχες την ευκαιρία να συναντήσεις;

Τον Γουάιλντ.

Κι αν τον είχες απέναντί σου, τι θα του έλεγες;

Θα του έλεγα το αγαπημένο μου ρητό του με λατρεία και παραδοχή: «Τα μεγάλα πάθη είναι για τις μεγάλες ψυχές».

Έχεις δεχτεί αρνητικές κριτικές για τη δουλειά σου;

Μια φορά μόνο.

Τι σου καταλόγισαν;

Κάποιος κριτικός απλώς τόνισε την απειρία μου σε μια πολύ κακή (κατά την γνώμη μου) παράσταση που συμμετείχα πριν χρόνια.

Πώς σου φάνηκε ο εαυτός σου στην καρέκλα του σκηνοθέτη; (να σκηνοθετεί τον εαυτό του;)

Πια, μου αρέσει ο εαυτός μου σε κάθε θέση που επιλέγω να καθίσει.



Ορμώμενος από ατάκες του έργου ρωτώ τον Σπύρο Κυριαζόπουλο:

«Το έσχατο ελάττωμα είναι να είσαι ρηχός», θα παρατηρήσει ο ήρωας του έργου σε κάποια φάση, ενώ εξομολογείται την ιστορία του: πού εντοπίζεις τη ρηχότητα της κοινωνίας μας;

Σε κάθε κομμάτι. Λίγοι είναι αυτοί που κολυμπούν στα βαθειά και ψάχνουν την ουσία. Οι περισσότεροι αρκούμαστε σε μερικά βοτσαλάκια.

«Συντροφιά ιδεών, ηρεμία και απομόνωση», χρειάζεται ο ήρωας της παράστασης για να συγγράψει. Αλλάζω το σκοπό των τριών και ρωτώ: εσύ πότε χρειάζεσαι τις ιδέες, την ηρεμία και την απομόνωσή σου;

Ύστερα από φόρτο εργασίας και ψυχικής φθοράς.

«Με έφθειρες διαρκώς», παραδέχεται ο ήρωας για τον φίλο του, που τον έστειλε, τελικά, στη φυλακή. Εσένα τι σε φθείρει;

Ό,τι όλους μας. Ο χρόνος.

  
Συνέντευξη στον Θοδωρή Θεοχαρίδη.


Επόμενες παραστάσεις: 
Στο Ηράκλειο Κρήτης στις 12, 13, 14 και 15 Νοεμβρίου.
Στην Πάτρα στις 23 και 24 Νοεμβρίου.
Στη Θεσσαλονίκη από 4 Δεκεμβρίου και κάθε Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή για όλον τον Δεκέμβρη.
Κι από τον Γενάρη του '16 στην Αθήνα στο θέατρο "Άνεσις". 


Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΟΥΛΙΑΤΟ"


«Εάν το μετάνιωσα, αυτό οφείλεται στον αντίκτυπο που είχαν τα αναβολικά στην υγεία μου και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις: φίλους, συντρόφους, γονείς, γάμος. Το τίμημα των αναβολικών πληρώνεται εις διπλούν: σωματικά και ψυχικά», παραδέχεται ο Γιώργος Τουλιάτος, αναφερόμενος στη μάστιγα των αναβολικών ουσιών, που στοίχειωσαν τη ζωή του για 15 χρόνια. 

Παρά τις τέσσερις δεκαετίες που κουβαλά στις πλάτες του, μοιάζει νεαρότερος, δείχνει εντυπωσιακός, περπατά σαν 20άρης. Ο Γιώργος Τουλιάτος, γιατρός στο επάγγελμα, βιοπαθολόγος από το 2007, είναι γεννημένος στις 2 Ιουλίου το 1973 στην Αθήνα. Αποφοιτά από το Κολλέγιο Αθηνών το 1991, ενώ το 1999 παίρνει το πτυχίο του από την Ιατρική Σχολή Αθηνών. Στέφεται δύο φορές πρωταθλητής και συμμετέχει σε δώδεκα αγώνες σωματικής διάπλασης, με φόντο πάντα τις αναβολικές χημικές ουσίες. Ως μαθητής, καιρό πριν γνωρίσει τα στεροειδή, αγωνίζεται σε διασυλλογικούς αγώνες στίβου, ενώ αργότερα παίρνει μέρος δέκα φορές στο γύρο της Αθήνας. Ύστερα από την περιπέτεια της υγείας του εξαιτίας των αναβολικών, εκδίδει τρία συγγράμματα, κηρύττοντας σε ανθρώπους όλων των ηλικιών, απευθυνόμενος κυρίως στη νεολαία, για τους κινδύνους που ελλοχεύουν πίσω από το Bodybuilng, άθλημα με το οποίο ασχολούνται πολλοί νέοι σήμερα, ενώ αναφέρεται γενικότερα στις θυσίες της προσωπικής ζωής, την πειθαρχημένη διατροφή, τη συστηματική άσκηση, τις σκληρές κι εξαντλητικές δίαιτες. Το πρώτο του σύγγραμμα παίρνει σάρκα και οστά τον Αύγουστο του 2012, το δεύτερο εκδίδεται το Νοέμβριο του 2013 και το τρίτο είναι στη διάθεση του κοινού τον Φλεβάρη του 2015. «Τράβηξες πολύ κουπί», θα τον επιβραβεύσουν την ημέρα της ορκωμοσίας του χιλιάδες ανθρώπων.

Γιατί το έκανε; Ποιος τον παρακίνησε να πάρει αναβολικά; Τι αντίκτυπο είχαν στην ψυχοσωματική του υγεία; Πότε ξεκινά η διαδικασία της «Κάθαρσης»; Είναι μερικά από τα ζητήματα που θίξαμε στη συζήτησή μας. Γνωρίστε τον Γιώργο Τουλιάτο μέσα από την προσωπική του ιστορία και μάθετε! Καθώς, όπως ο ίδιος δεν ξεχνά ποτέ και επισημαίνει πάντα: «Η γνώση είναι δύναμη, η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, η άγνοια σκοτώνει και η πρόληψη σώζει ζωές».



Έχεις μετανιώσει;

Εάν το μετάνιωσα, αυτό οφείλεται στον αντίκτυπο που είχαν τα αναβολικά στην υγεία μου και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις: φίλους, συντρόφους, γονείς, γάμος. Το τίμημα των αναβολικών ουσιών πληρώνεται εις διπλούν: σωματικά και ψυχικά.

Το έκανες μόνο για να βοηθηθείς; Ποια είναι η σημαντικότερη αιτία για να πάρεις κάποιος αθλητής αναβολικά;


Κυρίως για να βοηθηθώ στους αγώνες. Όμως, πάντα είχα μέσα μου το ανταγωνιστικό πνεύμα. Ήθελα να διαπρέπω. Η φάση, λοιπόν,  ξεκίνησε απ’ όταν ήμουν φοιτητής. Επιθυμούσα να έχω ένα ωραίο σώμα κι ένα όμορφο πρόσωπο. Μου έδινε αυτοπεποίθηση. Από το Κολλέγιο Αθηνών, όπου σπούδασα, συμμετείχα σε διασυλλογικούς αγώνες στίβου. Ξεκινά σιγά - σιγά η πρόοδος κι η επιτυχία. Τελειώνοντας τη σχολή μου, πήρα το πτυχίο μου και πήγα στην Κεφαλονιά, όπου εργάστηκα ως αγροτικός γιατρός. Εκεί είχα το χρόνο, το χρήμα και τη φύση με το μέρος μου και μπόρεσα να δραστηριοποιηθώ γυμναστικά πιο άνετα και με την καθοδήγηση φίλων, γνωστών και του πρώτου μου μέντορα, του Σίμου Παυλάτου. Ο Σίμος με προέτρεψε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε αγώνα σωματικής διάπλασης. Όλα τα άλλα προϋπήρχαν: η επιθυμία μου, δηλαδή, να έχω ένα ωραίο σώμα για την παραλία, τις γυναίκες, το δρόμο. Συνεπώς, το ένα έφερε το άλλο και όλα με οδήγησαν σ’ αυτό δρόμο.

Η βασικότερη αιτία γι’ αυτόν που κάνει χρήση αναβολικών είναι για να αρέσει;

Ιατρογενώς, τα ανδρογόνα αναβολικά στεροειδή χρησιμοποιούνται για συγκεκριμένες ασθένειες: υπογοναδισμό, οστεοπόρωση, γεροντική καχεξία, αναιμία. Εκτεταμένα δε, χρησιμοποιούνται και στην αντιγήρανση. Έχει παρατηρηθεί ότι αυτές οι ουσίες φτιάχνουν την εξωτερική εμφάνιση, το σώμα, δίνοντας αυτοπεποίθηση στον άντρα και κάνοντάς τον να νιώθει νεότερος. Βέβαια, έχει κι αυτό το τίμημά του. Άρα, επειδή ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό - διότι απαιτεί γενετική υπεροχή και τρομερές θυσίες - οι περισσότεροι το κάνουν για το «φαίνεσθαι».

Ποιος σε παρακίνησε να πάρεις αναβολικά;

Ο κύριος υπαίτιος ειμ’ εγώ. Κανένας δε μου τα ‘δωσε με το ζόρι. Έκανα πολλές κουβέντες με διάφορους ανθρώπους. Όχι τυχαίους. Άτομα που ξέρουν, έπαθαν και έμαθαν. Κι εφόσον είχα τη δυνατότητα να εξετάζομαι στο αγροτικό νοσοκομείο και να διαπιστώνω τις μεταβολές στους δείκτες υγείας και μέσα από την παρατήρηση, το πείραμα, το διάβασμα και τις γνώσεις που απέκτησα εν καιρώ, ξεκίνησα.

Πες μου για τον Γιώργο Τουλιάτο των φοιτητικών του χρόνων. Τον αλαζόνα, τον υπερφίαλο, εκείνον που θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο απ’ όλους τους άλλους.

Εκείνη την περίοδο ήμουνα νεότερος και ομορφότερος, το μέλλον ήταν μπροστά μου και η ηλικία σύμμαχός μου. Δεν είχα απογοητεύσεις ούτε σε προσωπικό ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Οι οικονομικές συνθήκες της Ελλάδος ήταν πιο προσοδοφόρες. Είναι γεγονός ότι μόλις μπήκαν αυτές οι ουσίες μέσα μου, ένιωσα υπεράνθρωπος. Κάποια στιγμή έφτασα σε μια κατάσταση υπερθυμίας έως και υπομανίας, που έγιναν μανία και αλαζονεία. Ήμουν πολύ παρορμητικός και αυθόρμητος. Ό,τι έκανα το θεωρούσα γνήσιο και αυθεντικό. Έβλεπα ότι ήμουν πιο αποδεκτός. Έγινα εγωιστής.

Μία εκ των τραγικών συνεπειών των αναβολικών ουσιών για τον χρήστη - αθλητή είναι η επιθετικότητα και ένα από τα χαρακτηριστικά του Bodybuilng είναι ο ναρκισσισμός. Οι δύο αυτοί παράγοντες, μαζί φυσικά με άλλους, πιο προσωπικούς, συνετέλεσαν στο να απομακρυνθούν κάποιοι άνθρωποι από τη ζωή σου. Τι θα τους έλεγες, αν τους είχατε σήμερα απέναντί σου;


Θα ζητούσα συγνώμη. Θα τους εξηγούσα ότι δεν είχα τη λογική να δω ξεκάθαρα πως λειτουργούσα με γνώμονα το δικό μου συμφέρον και μόνο. Θα τους έλεγα ότι ήμουν ιδιαίτερα συγκεντρωμένος και απόλυτα προσηλωμένος στο στόχο μου, οπότε αναγκάστηκα να κάνω κάποιες θυσίες για να τον πετύχω. Σκεφτόμουν, θυμάμαι, ότι δε μ’ ενδιέφερε αν σπάσω από τα νεύρα μου κάτι μέσα στο σπίτι, αρκεί να πάρω το Πρωτάθλημα. Δεν ήθελα, επίσης, να μου φέρνουν αντιρρήσεις κι ήθελα να μου λένε μόνο «ναι». Τις περισσότερες περιόδους του παρελθόντος μου ήμουνα κουρασμένος από τη δίαιτα και την πείνα, οπότε ήθελα το φαγητό μου την τάδε ώρα και το θελα έτσι, όχι διαφορετικά. Στενοχωριέμαι που λύπησα τους γονείς μου, την αδερφή μου, τον περίγυρό μου, την πρώην γυναίκα μου. Με όλες αυτές τις ουσίες μέσα σου, δε δέχεσαι να μην έχεις την προσοχή. Νομίζεις πως είσαι το κέντρο του κόσμου.

Έχεις νοσηλευτεί δύο φορές στο νοσοκομείο;

Ναι, λόγω αφυδάτωσης. Τη πρώτη φορά έφτασα μόνος μου στο Σισμανόγλειο με τυμπανισμό, όπου μου χορηγήθηκε ένεση, προκειμένου σταματήσει αυτό που μου συνέβαινε. Επειδή πριν τον αγώνα κόβουμε το νερό, με το πέρας του διψούμε, άρα πίνουμε πολύ, κατεβάζουμε αλάτι και παίρνουμε πολλούς υδατάνθρακες, διότι τους  έχουμε στερηθεί. Όλα αυτά δημιούργησαν γαστρεντερικές διαταραχές και αφυδάτωση, που με οδήγησαν στο νοσοκομείο. Τη δεύτερη φορά επρόκειτο για ρυθμικό επεισόδιο, όπου ένιωσα το αίσθημα επικείμενου θανάτου. Περπατούσα και νόμιζα ότι άκουσα μέσα μου μια φωνή: «1, 2, 3, στοπ». Φοβήθηκα πολύ. Ένιωσα ολομόναχος μέσα σε χιλιάδες κόσμου. Πήγα και βρήκα τον γαμπρό μου, ο οποίος είναι καρδιολόγος σε κρατικό νοσοκομείο, με εξέτασε και διέγνωσε πως είχα μια κολπική μαρμαρυγή, αποτέλεσμα αρρυθμίας της καρδιάς. Ιατρικές εξετάσεις υπήρχαν από πριν. Πριν από τους αγώνες πάντα είχα πόνους, ηπατικά τσιμπήματα κλπ. Κάποιοι νεοπλασματικοί μου δείκτες ήταν αυξημένοι, για αρκετούς μήνες η αριστερή μου κοιλία ήταν υπερτροφημένη, είχα αυξημένο αιματοκρίτη, έκανα επανειλημμένες αφαιμάξεις. Αλλά, επειδή ήμουνα τόσο πωρωμένος, είχα πει πως, ακόμη και μ’ ένα πόδι ή ένα χέρι, πρέπει να αγωνιστώ.
 
Πολλοί χρήστες αναβολικών έβαλαν τέλος στη ζωή τους. Πέρασε ποτέ από το νου σου να το κάνεις;

Δε σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου, αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα την αποποιούμουν και την απαξίωνα. Δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν άνοιγα τις κουρτίνες, δε σηκωνόμουν από το κρεβάτι. Επίσης, επειδή είμαι Χριστιανός και πιστεύω πολύ στο Θεό, είχα την πεποίθηση ότι κάπου, κάποτε υπάρχει μια μετάβαση σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Και περίμενα. Ζούσα παρασιτικά. Ξέρεις, πριν την πτώση μου δούλευα στη νύχτα, είχα την αποδοχή όλων γύρω μου, τα φώτα ήταν πάνω μου, είχα τη σύντροφό μου. Όλα έβαιναν καλώς. Όμως, όταν πια φεύγουν αυτές οι ουσίες από μέσα σου, βλέπεις το σώμα σου να πέφτει, τα φώτα σβήνουν, η σύντροφος σε παρατάει και νομίζεις ότι δεν έχεις λόγο ύπαρξης. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ρηχό είναι αυτό το συναίσθημα. Έπειτα, ήμουν πάντα ένα ευαίσθητο παιδί, το οποίο απογοητεύτηκε ερωτικά για πρώτη φορά στα 21 του χρόνια - στο Πανεπιστήμιο - και το πήρε πολύ κατάκαρδα. Στα 16 μου, εξαιτίας μιας αρνητικής κριτικής που μου έγινε από τον προπονητή στο στίβο, κατέληξα με νευρική ανορεξία, έφτασα στα 55 κιλά! Έπειτα, χρόνια μετά, πέρασα στο άλλο άκρο, τη σωματική δυσμορφία. Μετά τους αγώνες, λοιπόν, έρχεται η κατάθλιψη. Τελικά, εκείνα που με κράτησαν στη ζωή, ήταν η θρησκευτική μου πίστη και η αγάπη της οικογένειάς μου.

Κάποια στιγμή καλείσαι από το στρατό. Μίλησέ μου γι’ αυτή την περίοδο. Είσαι ευερέθιστος; Συνεχίζεις να κάνεις χρήση των ουσιών;

Παρουσιάστηκα το 2001 στην Τρίπολη. Διέκοψα εντελώς τις ουσίες. Είχα πολύ χαμηλό προφίλ. Αλλά δεν μπορούσα ν’ ανεχτώ τον εμπαιγμό και τις προσβολές κάποιων, οι οποίοι λόγω συμπλεγμάτων εμφάνισης ή μόρφωσης, προσπαθήσουν να με κάνουν να νιώσω άσχημα, ίσως. Με ρωτούσαν τι ενέσεις βαράω, ήθελαν να μάθουν, ρωτώντας με ειρωνεία, πού έχω κάνει τα τατουάζ, μου έλεγαν ότι θα "ξυλιάσω" τη νύχτα από το κρύο, επειδή φόραγα συνήθως κοντομάνικα μπλουζάκια. Πειράγματα, δηλαδή. Ανοησίες. Τους ρώτησα ένα πρωί αν έχει αβγά για να φάμε και κορόιδευαν Πέρασε γρήγορα η περίοδος του στρατού. Αλλά όχι τόσο ευχάριστα, επειδή ήμουν συνηθισμένος να ζω αλλιώς.

Πότε ξεκινά η διαδικασία της «Κάθαρσης»;

Όταν αποσύρθηκα, το 2013.

Ήταν δύσκολη αυτή διαδικασία;

Ναι, διότι έπρεπε να αποφασίσω ότι δε θα είμαι πια όπως ήμουν κι ότι πρέπει να ζήσω, Θοδωρή. Διαβάζοντας ατέλειωτες βιβλιογραφίες και ταξιδεύοντας στο εξωτερικό για να μάθω, πήρα την απόφαση να κάνω ορμονική αποκατάσταση. Πλέον, απέχω απ’ ολ’ αυτά. Έχω ρίξει τα στάνταρντ μου. Θέλω να έχω μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Κοιτώ άλλες παραμέτρους. Έχω ρίξει το βάρος στην ιατρική μου καριέρα και στο συγγραφικό έργο.

Σου λείπουν οι αγώνες;

Όχι, καθόλου. Ούτε οι απαιτητικές δίαιτες, ούτε οι εξαντλητικές προπονήσεις, ούτε τα τρυπήματα με τις ενέσεις. Είμαι χορτασμένος, γεμάτος εμπειρίες και διακρίσεις.

Ποια από τις διακρίσεις σου θεωρείς τη σημαντικότερη;

Η νίκη μου στις 9 του Μάη το 2009. Ήμουν στην καλύτερή μου φάση. Ήταν το come back στα 35, μετά από 9 χρόνια αποχής. Μάλιστα, η αδερφή μου δεν πίστευε ότι θα κερδίσω, μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Θα τα βάλεις με 25άρηδες και περιμένεις να διακριθείς;» Είχα πεισμώσει, όμως. Είχα τη δίψα να επανέλθω.

Πιστεύεις ότι γίνεται ο απαραίτητος έλεγχος από την Πολιτεία για την ανίχνευση των περιπτώσεων όπου γίνεται χρήση αναβολικών ουσιών;

Πέρυσι, με αφορμή το τραγικό περιστατικό με τα δυο παιδιά που δολοφονήθηκαν στη Μάνη, ο τότε αρμόδιος Υπουργός, Βασίλης Κικίλιας, είχε κάνει κινήσεις προκειμένου να παταχθεί το παραεμπόριο. Η Πολιτεία μπορεί να έχει και άγνοια, διότι δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια αυστηρή νομοθεσία, όπως στο εξωτερικό, όπου είναι κακούργημα αν σε πιάσουν.

Πόσο μεγάλη είναι η βιομηχανία των αναβολικών;

Είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος τζίρος παγκοσμίως. Πρώτος είναι τα ναρκωτικά, έπονται οι ιερόδουλες, ακολουθούν τα όπλα και τέλος τα αναβολικά.

Μου 'πες νωρίτερα ότι στα 16 σου, στην πρώτη Λυκείου, εφηβική ηλικία, βιώνεις τη νευρική ανορεξία, φτάνοντας στα 55 κιλά! Ήταν ένα είδος αντίδρασης απέναντι σε κάποια αρνητική κριτική του προπονητή σου στο στίβο. Τι σου είπε και σ’ ενόχλησε τόσο;


Μου ‘χε πει: «Κάνε μια στροφή παραπάνω στο στίβο, να χάσεις ακόμη κάνα γραμμάριο». Ήταν σκληρό σχόλιο για έναν 16χρονο κι ήθελα να του μπω στο μάτι. Όταν με συνάντησε τρεις μήνες μετά, βλέποντας απέναντί του έναν άλλον άνθρωπο, είδα μια σύσπαση στο πρόσωπό του και νομίζω ότι πλέον κατάλαβε πως εκείνος ευθύνονταν για την αλλαγή.

Τι θα του έλεγες σήμερα;

Ότι είχα μια ενδιαφέρουσα αθλητική ζωή.

Ζήτησες ποτέ σου βοήθεια από ψυχολόγο;

Από ψυχολόγο, όχι. Από ψυχίατρο, ναι.

Πόσο καιρό τον συναντούσες;

Χρόνια ολόκληρα.

Θέλεις να μου πεις ποιος είναι;

Βεβαίως. Ο καθηγητής Στεφανής, δε ζει πια. Από τους κορυφαίους σ’ όλο τον κόσμο. Ήταν ο ψυχίατρος του Ανδρέα Παπανδρέου κι ήταν Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρίας. Αργότερα, έβλεπα τον Ηλία Αγγελόπουλο, ο οποίος με πήρε από φοιτητή, μέχρι που ενηλικιώθηκα, ακόμη και παντρεμένος όταν ήμουν, τον συναντούσα. Είχα πρόβλημα, Θοδωρή. Πέρασα από πολύ άσχημες ψυχολογικές καταστάσεις. Από την κατάθλιψη πήγα στη μανία κι από τη μανία στη μανιοκατάθλιψη. Ψυχωτικές διαταραχές, παρερμηνείες, ψευδαισθήσεις…

Δηλαδή;

Έβγαζα άλλα συμπεράσματα, λανθασμένα, νόμιζα ότι οι διπλανοί στο τραπέζι ενός καφέ ή κάποιου εστιατορίου γελούσαν σε βάρος μου, με κορόιδευαν.

Σήμερα εισ’ εντάξει;

Έχω ισορροπήσει. Αν και έχω ξεσπάσματα. Είμαι λίγο ασταθής συναισθηματικά.

Θα ήθελα να μου σχολιάσεις το περιστατικό που συνέβη πέρυσι στη Μάνη, όπου δολοφονήθηκαν οι Σγουρός και Κομμάτης, εξαιτίας της αθέτησης συμφωνίας τους με εμπόρους αναβολικών.

Εγώ πιστεύω ότι ήταν ένα ατυχές γεγονός, το οποίο μεγεθύνθηκε και πήρε μια άλλη κατεύθυνση. Επίσης, πιστεύω, ότι μπορεί να υπήρχαν προηγούμενα ανάμεσά τους. Δε γνωρίζω εκ των έσω την περίπτωση, αλλά δεν πρέπει να λύονται έτσι οι διαφορές. Και τέλος, το να κανονίσεις ένα ραντεβού και να πάρεις μαζί σου όπλο, δείχνει δόλο.

Η δική σου ζωή έχει κινδυνεύσει ποτέ;

Όχι, ποτέ.

Σε τι πνευματική κατάσταση είσαι σήμερα;

Την περίοδο αυτή έχω κυκλοφορήσει το τρίτο μου σύγγραμμα κι έχω κλείσει ένα χρόνο στο ιατρείο μου στο Κουκάκι, στην οδό Βεΐκου 108. Τα δύο πρώτα βιβλία έχουν εξαντληθεί και το τρίτο έχει πουλήσει γύρω στα 500 αντίτυπα. Υπάρχει και μια προοπτική μετάφρασης. Έχω δραστηριοποιηθεί σε μια αμερικάνικη ιστοσελίδα, η οποία ασχολείται με θέματα φαρμακοδιέγερσης. Θέλω να κάνω κάποιο βήμα στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν έχω πια άλλες προκλήσεις. Θέλω, Θοδωρή, μετά από χρόνια να λένε ότι αυτός ο άνθρωπος μάς έδωσε γνώσεις, διασφάλισε την υγεία μας. Πολεμήθηκα πολύ, άντεξα χτυπήματα επί τρία συναπτά έτη. Όμως, έπρεπε να γίνει κι αυτό. Διότι τώρα έφτασε η περίοδος της αναγνώρισης.

Λίγα ακόμη λόγια από τον Γιώργο Τουλιάτο:

«Σ’ ευχαριστώ, Θοδωρή, για την ευκαιρία που μου έδωσες να μιλήσω ανοιχτά για άλλη μια φορά στη ζωή μου. Δράττομαι αυτής της ευκαιρίας για να διατυπώσω εν συντομία μια μεγάλη αλήθεια: η πένα των δημοσιογράφων έχει την τέταρτη εξουσία. Αυτό σας δίνει ευθύνη. Μην ξεχνάτε πως σκοπός σας είναι η σωστή και αμερόληπτη ενημέρωση. Πρέπει να χειρίζεστε τη δημοσιογραφία με σύνεση».




Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

"Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΜΑΞΟΠΟΥΛΟΥ ΔΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ"


«Η προσφορά είναι στάση ζωής. Και, εκτός από τους άλλους, κάνει κι εμάς τους ίδιους ευτυχισμένους», είναι τα λόγια της Μαργαρίτας Αμαξοπούλου. Η Μαργαρίτα είναι 20 χρονών, ζει στη Θεσσαλονίκη, σπουδάζει Νομικές Επιστήμες και σήμερα δώρισε τα μαλλιά της σε καρκινοπαθείς, που - τόσο απλά - δεν έχουν. Με τη λεζάντα «Ελπίζω ένας μικρός μπόμπιρας ή μια μικρή πριγκίπισσα να χαμογελάσει», συνοδεύει τη φωτογραφία που μοιράστηκε με τους φίλους της στο Facebook, στην οποία κρατά την κομμένη τούφα των 30 εκατοστών από το μήκος των μαλλιών της. Στην ίδια φωτογραφία, πάνω από 140 φίλοι δηλώνουν ότι τους αρέσει η πράξη της, ενώ, ακόμη, σπεύδουν να σχολιάσουν και να επαινέσουν τη φίλη τους, γράφοντας: «Δεν έχω λόγια, respect», «Μπράβο, Μαργαρίτα, ο σκοπός είναι ιερός», «Εύγε», συγχαίροντάς τη έτσι για την κίνησή της.

Τόσο στην Αττική, τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όσο και στα νησιά του Ιουνίου και του Αιγαίου, την Κρήτη, την Ήπειρο, αλλά και την Κύπρο, υπάρχουν συμβεβλημένα με την οργάνωση κομμωτήρια, τα οποία παρέχουν τις υπηρεσίες τους στον ιερό αυτό σκοπό. Μπορείς να δωρίσεις τουλάχιστον τα 20 εκατοστά του μήκους των μαλλιών σου; Είναι στο φυσικό τους χρώμα και σε υγιή κατάσταση; Μη χάνεις άλλο χρόνο. Ενημερώσου και πάρε την απόφαση. Μπες τώρα στο donatehair.gr και κάνε το βήμα. Η Μαργαρίτα το έκανε και νιώθει μια μικρή ηρωίδα.


Είναι η πρώτη φορά που το κάνεις;

Ναι.

Πες μου για την απόφαση.

Είχε έρθει ο καιρός για κούρεμα, τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει πολύ, ήδη έφταναν κάτω από τη μέση. Κάποιος από την παρέα μού είπε ένα απόγευμα: «Πάντως, αν σκοπεύεις να τα κουρέψεις, μπορείς να τα δωρίσεις για τους ανθρώπους με καρκίνο, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν ούτε μια τούφα». Αυτό ήταν. Πριν προλάβω να συμφωνήσω, είχα ήδη πάρει την απόφαση.

Η απόφαση παρέμενε το ίδιο βέβαιη λίγο πριν το ψαλίδισμα; Δε δίστασες στιγμή;

Στην αρχή ήμουν μπερδεμένη. Δεν είχα ιδέα πού να απευθυνθώ και πού να ψάξω. Με τον καιρό - και μετά από μεγάλη έρευνα - βρήκα την ιστοσελίδα donatehair.gr. Διάβασα την ιστορία της Μελίνας - της κοπέλας που έστησε το συγκεκριμένο site κι ήταν εκείνη που σκαρφίστηκε αυτή την εκστρατεία - και συγκινήθηκα πολύ. Ήμουν βέβαιη ότι ήθελα να το κάνω.  Ήθελα να βοηθήσω κι εγώ σ’ αυτό το πολύ ιερό έργο. Να προσφέρω χαμόγελα στα πιο γλυκά παιδάκια, στα παιδάκια που είναι από τους σπουδαιότερους ήρωες, ιδίως στις μέρες μας. Και είναι τόσο απλό: ένα τηλέφωνο στο συμβεβλημένο κομμωτήριο αρκεί. Κάθισα στην καρέκλα όλο χαμόγελο. Ο σκοπός ήταν πολύ σημαντικότερος από το φόβο του ψαλιδίσματος. Δεν χωρούσαν δισταγμοί. «Χρατς». Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, κοίταξα τα κοντά μου μαλλιά και είπα στον εαυτό μου: «Μπράβο, κορίτσι μου».

Το μετάνιωσες;

Ποτέ, ούτε για μια στιγμή. Η χαρά που με πλημμύρισε, δεν περιγράφεται με λέξεις.

Θα το ξανακάνεις;

Φυσικά!

Ήταν η πρώτη σου φορά;

Ναι.

Πες μου για το αίσθημα της προσφοράς που ένιωσες αμέσως μετά το κούρεμα των 30 εκατοστών του μήκους των μαλλιών σου. Θα πρέπει να αισθάνθηκες πολύ έντονα.


Κάνοντας κάτι καλό, τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου είναι ανεπανάληπτα. Θυσιάζεις κάτι δικό σου, δίνεις ένα κομμάτι σου - στην κυριολεξία - σε κάποιον, αλλά αυτός που θα το πάρει θα είναι τρισευτυχισμένος. Νομίζω πως δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από το να κάνεις τους ανθρώπους χαρούμενους. Ο καρκίνος, δυστυχώς, δεν είναι μόνο ένα ζώδιο. Και, επίσης, δυστυχώς, σε χτυπά δίχως να το περιμένεις. Θα μπορούσε ο καθένας από ‘μας να βρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να παρακινήσω όλες τις κοπέλες να  δωρίσουν τα μαλλιά της. Ας μπουν στο site, ας διαβάσουν τις προϋποθέσεις και ας πάρουν την απόφαση να το κάνουν. Η προσφορά είναι στάση ζωής, η οποία, εκτός από τους άλλους, κάνει και εμάς τους ίδιους ευτυχισμένους.

Προβαίνεις σε άλλες παρόμοιες ευεργετικές κινήσεις στη ζωή σου;

Μου αρέσει να προσφέρω. Στα άμεσα, μελλοντικά σχέδιά μου στο μέλλον είναι να γίνω εθελόντρια στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Τώρα που ξεκίνησα, δε θα σταματήσω ποτέ να ψάχνω πώς μπορώ να ενεργώ εθελοντικά και να βοηθώ τους συνανθρώπους μου. Η προσφορά και η βοήθεια σε όσους το έχουν ανάγκη, ιδίως στις μέρες που ζούμε και είτε έχει να κάνει με χρήματα, τρόφιμα, παρέα, φροντίδα, μαλλιά!, είναι μεγάλη υπόθεση. Μέσα από τέοιες δράσεις, νομίζω, γινόμαστε… άνθρωποι! Κι αυτό είναι που μετράει.






Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

"Ο ΤΟΛΚΙΝ ΖΕΙ ΣΤΗ ΘΗΒΑ"

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑΚΗ


«Ξεκίνησα να γράφω στα 13 μου, αλλά η δημιουργία φανταστικών κόσμων και ηρώων ξεκινά από τα 6 μου χρόνια», μου αποκαλύπτει ο Απόστολος Γιαννιτσάκης. Η πρώτη απόπειρα του 26χρονου συγγραφέα φανταστικής λογοτεχνίας από τη Θήβα να αποτυπώσει στο χαρτί τους φανταστικούς κόσμους που έχει οραματιστεί, να σκιαγραφήσει τους ήρωες που γεννά ο νους του, εκφράζοντας έτσι τη μοναξιά που βιώνει στο σπίτι, εφόσον μέχρι εκείνη την ηλικία ζει ως μοναχοπαίδι, γίνεται το 1999, σε ηλικία 10 ετών. Ενώ παρασύρει τα γειτονόπουλα της περιοχής του σε επινοημένες από τον ίδιο κοσμογονίες, όπου συμμαχίες ανθρώπων και ζώων με δυνάμεις ενάντια στο Κακό, σηματοδοτούν μια γλυκιά παιδική ηλικία, βγαλμένη από το μυαλό ενός επίδοξου συγγραφέα. Έπειτα, έρχονται δύο βραβεύσεις: πρώτη διάκριση το 2010, όπου καταφέρνει να αναρριχηθεί στην πρώτη θέση - ανάμεσα σε 73 συγγραφείς - της ημερίδας «Σύγχρονη Λογοτεχνία Φαντασίας» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.  Ενώ η επόμενη πόλη που τον τιμά είναι η Λάρισα, όπου σπουδάζει και ζει για 2,5 χρόνια. Το συγγραφικό έργο του Απόστολου θα μας απασχολήσει με βεβαιότητα στο μέλλον.



Γιατί τότε, στα 13 σου χρόνια, οπότε και γίνεται η αρχή του συγγραφικού σου ταξιδιού, επιλέγεις να γράψεις φανταστική λογοτεχνία, ένα είδος που μας έχει συστήσει με τον καλύτερο τρόπο ο (Τζον Ρόναλντ Ρούελ Ραλφ Ρούλης) Τόλκιν με το «Χόμπιτ», τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»  και το «Σιλμαρίλλιον»;


Ξεκίνησα να γράφω στα 13 μου, αλλά η δημιουργία φανταστικών κόσμων και ηρώων ξεκινά από τα 6 μου. Σοβαρολογώ. Είμαι μόλις 6 ετών, όταν μαζεύω μια ολόκληρη γειτονιά κι ένα τσούρμο από παιδιά ακολουθούν τους κόσμους που χτίζω, γκρεμίζω και οικοδομώ ξανά σε δευτερόλεπτα. Υπήρχαν, τότε, πρόσωπα, από συγγενείς μέχρι γείτονες και δασκάλους, οι οποίοι απορούσαν πώς γίνεται ένα μικρό παιδί να σκέφτεται τόσα πράγματα και να παρασύρει σε αυτά τόσα παιδιά! Συνεπώς, μάλλον το είδος επέλεξε εμένα. Στην πορεία, φυσικά, διαμορφώθηκα σα συγγραφέας καλύτερα από διάφορες εξωγενείς συνθήκες. Ο Τόλκιν, τον οποίο «γνώρισα» στον κινηματογράφο το 2001, όταν είδα τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αποτέλεσε για μένα σοβαρό κίνητρο, το σοβαρότερο ίσως, για να εξελιχθώ. Έτσι, από ‘κει κι έπειτα έγινα τελειομανής.

Στο πρώτο από τα εφτά βιβλία που έχεις γράψει, το οποίο έχει εκδοθεί, υπογράφεις με το ψευδώνυμο «Απόστολος Ιωακείμ». Στο γιατί έχεις απαντήσει. Εγώ θα σε ρωτήσω αν το Ιωακείμ σημαίνει κάτι. Γιατί, λοιπόν, Ιωακείμ και όχι κάτι άλλο;

Το Ιωακείμ δε σημαίνει τίποτα. Πρέπει όμως - στη πορεία, ίσως - να βρω κάτι πιο προσωπικό. Βέβαια, ενδέχεται και να κρατήσω το επίθετο μου ως έχει.

Μέχρι τα 15 σου είσαι μοναχοπαίδι, γεγονός - αιτία για να αρχίσεις να γράφεις. Αν είχες ένα αδερφάκι, πιστεύεις ότι δε θα είχες καθίσει ποτέ μπροστά στον υπολογιστή σου για να αποτυπώσεις την πρώτη σου ιστορία;

Ωραία ερώτηση. Δεν ξέρω να σου απαντήσω με βεβαιότητα, αλλά σίγουρα πιστεύω πολύ στη θεωρία που λέει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πιθανόν, αν δεν είχα αδερφάκι, το έργο μου, όλη αυτή η κοσμογονία που ‘χω φτιάξει, γεμάτη με στοιχεία φαντασίας, επικών μαχών και κοινωνικοδραματικών προεκτάσεων, να μην είχε πάρει τέτοια διάσταση. Ίσως να μην είχα βραβευτεί και ποτέ. Αλλά πριν αναφέρθηκα σε «εξωγενείς συνθήκες» που με διαμόρφωσαν. Μέσα σε αυτές, λοιπόν, είναι κι ότι ήμουν μοναχοπαίδι μέχρι τα 15 μου.

Θα ήθελες αργότερα να δοκιμαστείς σε κάποια άλλη κατηγορία γραφής ή σε ξενίζει εντελώς η ιδέα;

Προς ώρας, προσεύχομαι να έχω αντοχές, έμπνευση και διάθεση για να ολοκληρώσω την εφταλογία μου. Πάντα αυτό έκανα. Δεν είμαι άνθρωπος που βάζω πολλά στο νου μου, ώστε μετά να μην μπορώ να ολοκληρώσω τίποτα απ’ ολ’ αυτά. Έχω σκεφτεί ότι θα ήθελα να διασκευάσω διάφορα σενάρια και να τα κάνω όμορφα βιβλία. 

Υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο δε θα έχεις ποτέ τη δύναμη να γράψεις;

Νομίζω πως όχι. Θα μπορούσα να γράψω ακόμη και για την απώλεια κάποιου αγαπημένου μου προσώπου και να «ματώσω», παρά να το αφήσω να σταλάξει μέσα μου. Καλό είναι το ρυάκι να μην το φράζεις με κλαριά και πέτρες.

Απόστολε, θα 'θελα να μου συστήσεις τους ήρωές σου. την Αρχόντισσα Φύση, τον Σκότους, τον Μπέργκαν, τον Μπεντρίλ, τον Ιγνάτιο, τη Σαράπι, την Ολίβια, τη Σοφούλα, τον Άλεξ, τον Φίλιπ και τη Μοβούλα. Άνθρωποι και ζώα που κουβαλάς χρόνια στο νου σου κι έχουν σημαδέψει την ψυχή και τη ζωή σου. 


Η Αρχόντισσα Φύση είναι ό,τι πιο καθαρό κι αναμάρτητο υπάρχει στον κόσμο αυτό. Προσωποποιεί την ομορφιά αυτού του πλανήτη, δίχως όμως την επίκτητη φθορά του, την οποία δημιουργήσαμε εμείς, οι άνθρωποι. Ο Σκότους από την άλλη, είναι η συγκέντρωση, είναι το βήμα της δοξασίας όλων των κακών πτυχών του ανθρώπου, στο χείριστο βαθμό. Ο Μπέργκαν είναι η μορφή του ανθρώπου εκείνου που δείχνει πώς θα ‘πρεπε να είναι ο άνθρωπος. Φτιαγμένος κατ’ εικόνα της Αρχόντισσας. Ο Μπεντρίλ είναι ο αρχηγός της ομάδας των «Διαδόχων του Κρυστάλλου», μιας ομάδας που προστατεύει τον Κρύσταλλο. Ένα πλάσμα πανέμορφο, μιας φυλής υπό εξαφάνιση - και καθότι ο πιο ισχυρός αρχηγός ομάδας που έχει περάσει, είναι ένα πλάσμα με μηδαμινό ψήγμα έπαρσης. Μάλιστα, είναι ιδιαίτερα ανασφαλής, έχοντας συνεχώς την ανάγκη να του δηλώνουν οι φίλοι του πόσο τον αγαπούν και τον νοιάζονται, ενώ τους αγαπά ίσως πιο πάνω κι απ’ τη ζωή του. Ο Ιγνάτιος είναι ένας δράκος, ο οποίος έχει υποστεί μια κατάρα από φυλή δαιμόνων - εχθρική προς τους δράκους - κι έχει χάσει τη «δρακίσια περηφάνια» του, με αποτέλεσμα να έχει ανθρώπινο ύψος. Είναι ο σοφός της παρέας - και για να είμαι πιο σαφής, ο ξερόλας της παρέας - πράγμα που τον φέρνει σε ένταση με τη λέαινα Σαράπι. Επειδή εκείνη γενικά έχει ένα ρόλο πιο παθητικό, αποτελεί πάντα τον ειρηνοποιό ανάμεσα σε διενέξεις των φίλων της. Η Σοφούλα και η Πέρλα είναι οι γηραιότερες της ομάδας, σκυλί η πρώτη και λύκαινα η δεύτερη. Είναι οι σοφότερες, αυτές που κουβαλούν αιώνες στις πλάτες τους και καθοδηγούν όλους τους υπόλοιπους. Η Σοφούλα, αεικίνητη, πανίσχυρη, φόβος και τρόμος των Κακών, ενώ η Πέρλα, παρότι ισχυρή, είναι μερικά βήματα πιο πίσω, ώστε να χαλιναγωγεί την αμείλικτη λογική της πρώτης, με το συναίσθημά της. Η Σοφούλα, επίσης, έχει εγγονή τη Λουκρέσια. Ο Άλεξ και η Φαίδρα είναι οι άνθρωποι της ομάδας κι έχουν γιο τους τον 4χρονο Φίλιπ. Η ιστορία τους είναι αναμφίβολα μέσα στις πιο τραγικές του έργου. Τέλος, η Μοβούλα είναι μια χαριτωμένη γάτα, αδερφή της Μιλαίδη, αλλά εξαιρετικά γκρινιάρα, επειδή δεν έχει καταφέρει να κρατήσει κανένα γάτο στο πλευρό της, εξαιτίας του χαρακτήρα της. Παρότι εκείνη το μεταφράζει ως «σκληρή και άδικη ζωή».

Τι έχουν η Μιλαίδη και η Λουκρέσια, τις οποίες ξέρω ότι ξεχωρίζεις από τους ήρωές σου, που δεν έχουν οι υπόλοιποι;

Η Μιλαίδη και η Λουκρέσια είναι δυο εκ δια μέτρου αντίθετες προσωπικότητες. Η Μιλαίδη από τη μία, είναι εξαιρετικά δυναμική και ισχυρή, τολμηρή, σχεδόν παράτολμη,  σαρκαστική, καθώς έχει και τις πιο βιτριολικές ατάκες - και δε γνωρίζει φόβο απέναντι στον οποιοδήποτε εχθρό. Η Λουκρέσια απ’ την άλλη, παρότι εξίσου ισχυρή, δεν είναι δυναμική. Είναι φοβητσιάρα, αγαθή - με την έννοια ότι δε βάζει κακό με το νου της για κανέναν - και ίσως η πιο καλόψυχη της παρέας, με πραγματικά ανιδιοτελείς σκοπούς. Ξεχωρίζω αυτές τις δυο ηρωίδες, γιατί αγγίζουν τα δυο άκρα, χαρακτηρολογικά. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να είμαι περισσότερο δυναμικός και τολμηρός, όπως θα ήθελα πολύ να έχω λίγο από την αγαθοσύνη της Λουκρέσια, γιατί η ζωή δυστυχώς σε αναγκάζει να είσαι καχύποπτος πλέον. Τέλος, οι δυο αυτές ηρωίδες είναι πραγματικά η εξισορρόπηση της μιας προς την άλλη. Κι αυτά που θα τις δέσουν είναι περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν. 

Το Σκότος γεννάται στο βιβλίο σου εξαιτίας της αλαζονικής συμπεριφοράς των ανθρώπων που ζουν σ’ εκείνο το νησί, μεταξύ του Ατλαντικού και της Ισπανίας, ένα σημείο σύζευξης του πραγματικού και του φανταστικού. Θεωρείς ότι όσα συμβαίνουν σήμερα είναι η τιμωρία μας; Μας αξίζει να τιμωρηθούμε;

Δεν πιστεύω ότι μας αξίζει να τιμωρηθούμε. Δεν ξέρω αν το επιθυμητό αποτέλεσμα θα επέλθει τελικά δια της τιμωρίας. Πιστεύω, όμως, σίγουρα - τα ίδια τα γεγονότα το δείχνουν - πως αυτό που ζούμε σήμερα, εδώ και πολλά χρόνια, είναι η τιμωρία μας. Σαφώς. Όταν ζεις εις βάρος άλλων ανθρώπων, εις βάρος των αδύναμων, όταν καταστρέφεις το περιβάλλον, τη φύση γύρω σου, που από αυτή αναπνέεις, εμπνέεσαι, ονειρεύεσαι, ερωτεύεσαι, τότε αυτή η ασυνείδητη αυτοτιμωρία σίγουρα αφήνει πληγές, οι οποίες κάποτε θα αιμορραγήσουν και δεν θα υπάρχει γιατρειά.

Το γεγονός ότι το Κακό περνά με διάφορους τρόπους από γενιά σε γενιά, έπειτα από την κατά πρόσωπο συνάντηση της Αρχόντισσας Φύσης με τον Σκότους, μου δίνει την εντύπωση πως θέλεις να στείλεις το μήνυμα ότι ο κόσμος - και ο δικός μας και εκείνος - έχει δύο όψεις, την καλή και την κακή. Μίλησέ μου για τα υπόλοιπα μηνύματα που θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες σου.
    
Μα η όλη ουσία του έργου είναι αυτή ακριβώς. Ο κόσμος ο φανταστικός που έχω πλάσει, αλλά και ο κόσμος ο δικός μας έχουν ακριβώς τις ίδιες πληγές, την ίδια κρίση αξιών, την ίδια ανθρώπινη έκπτωση. Και σαφώς ο κόσμος έχει δυο όψεις, την όψη του Καλού και του Κακού. Το ένα δίχως το άλλο δεν υπάρχει. Και παρότι στα περισσότερα έργα φαντασίας το Καλό θριαμβεύει στο τέλος, αυτό ρεαλιστικά δε συμβαίνει. Το μήνυμα που προσπαθώ να περάσω στους αναγνώστες μου είναι πως θριαμβευτική νίκη του Καλού δεν υπάρχει αν δεν έχεις πρώτα θυσιάσει, αν όχι χάσει, πολλά. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Όσο όμορφη, άλλο τόσο σκληρή είναι. Τίποτα δε κερδίζεται αν δεν κερδηθείς ως ένα βαθμό. Το βασικότερο όμως μήνυμα είναι, πως ακόμα και στις ήττες σου αν κινείσαι με άξονα την αγάπη και το σεβασμό στη φιλία, το δίχως άλλο θα είναι ένδοξες ήττες, μπροστά στη νίκη που θα ‘χεις καταφέρει.

Η Αρχόντισσα Φύση από πού αντλεί τη δύναμη για να παλέψει στην τιτάνια μάχη ενάντια στο Κακό;

Ελπίζει στον άνθρωπο. Μια ατέρμονη ελπίδα πως δε θα τη προδώσει. Ακόμα κι όταν νιώθει τη προδοσία του να τη μολύνει και να τη καίει, ελπίζει πως θα βρει το δρόμο του ξανά, έστω κι αργά.


Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.


Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗ"

«Ο Θοδωρής είναι το δώρο που μου έκανε η Θεσσαλονίκη», θα σχολιάσει η Λίνα Νικολακοπούλου, η κορυφαία Ελληνίδα στιχουργός, το όνομα της οποίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό της Μοσχολιού, της Πρωτοψάλτη, της Γαλάνη, του Παπακωνσταντίνου, του Νταλάρα, της Τσανακλίδου, της Αλεξίου, της Αρβανιτάκη. «Ύψιστη τιμή και αναγνώριση», θα μου απαντήσει με ιδιαίτερη ψυχική και συναισθηματική ένταση ο Θοδωρής Βουτσικάκης, κάποιο μεσημέρι του Ιούλη, καθήμενοι όπως είμαστε σ’ έναν καταπράσινο χώρο κάπου στην Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και κατάγεται.

Ο 27χρονος τραγουδιστής είναι γεννημένος την 1η του Ιούλη. Το 2006 περνά στο Τμήμα Νομικής της Κομοτηνής, για να του δοθεί γρήγορα υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, δίνοντας έτσι τη λύση στη διακαή επιθυμία του να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να διερευνήσει τη μουσική, από την οποία αποστασιοποιείται για καιρό λόγω των εξετάσεών του. Ο επίδοξος τότε ερμηνευτής εμφανίζεται για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ως σολίστας σε Gala Όπερας. Στη συνέχεια, γνωρίζει το συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, ο οποίος με τη φωνή του Θοδωρή υπογράφει τον έβδομο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Αισθηματική Ηλικία». Αυτή την εποχή βρίσκεται σε εξέλιξη η περιοδεία του (με τον Δημήτρη Μαραμή), τιτλοφορημένη ως «Συμπόσιο», όπου ακούγεται ελληνική, μελοποιημένη ποίηση από την εποχή του Ευριπίδη και του Ανακρέοντα μέχρι τους σύγχρονους, Ρίτσο, Λαπαθιώτη και λοιπούς, ενώ έχει ήδη αρχίσει να δρομολογεί την επόμενη δισκογραφική του δουλειά και να συζητά για επικείμενες συνεργασίες.

Γνωρίστε τον Θοδωρή Βουτσικάκη!


Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης
Τι ωθεί έναν 8χρονο πιτσιρικά να εγγραφεί σε μαθήματα πιάνου;

Σε μία τέτοια ηλικία είναι λογικό να μη γνωρίζεις όλες τις προσλαμβάνουσες για να κάνεις τις επιλογές σου. Σημαντικό ρόλο παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Την αφορμή για ν’ αγαπήσω τη μουσική και να δω τον εαυτό μου μέσα από αυτήν μου την έδωσε η οικογένειά μου. Οι γονείς μου αγαπούν πολύ τη μουσική. Η μητέρα της μαμάς μου είχε εξαιρετική φωνή. Τα όποια γονίδια, λοιπόν, κληροδοτήθηκαν από ‘κείνη την πλευρά.


Λέγαμε νωρίτερα ότι βρίσκεσαι αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη, επειδή ακυρώθηκαν καλοκαιρινές συναυλίες σου στην Αθήνα λόγω των πολιτικών εξελίξεων.

Ήταν όντως προγραμματισμένο να βρίσκομαι Αθήνα αυτό το διάστημα. Οι συναυλίες δεν ακυρώθηκαν. Αναβλήθηκαν. Είναι δρομολογημένες, αλλά είναι ακόμη στον αέρα. Πιθανό, βέβαια, να μη γίνουν ποτέ. Αυτό, όμως, που μ’ ενοχλεί πραγματικά, είναι ότι εξαιτίας της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας, δεν μπορεί να γίνει γενικά σχεδιασμός και προγραμματισμός για το μέλλον. Εμφανίσεις, συνεργασίες και δισκογραφική δουλειά δεν μπορούν ούτε καν να συζητηθούν. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο. Όλος ο κόσμος ζει με μια αβεβαιότητα. Άσχημη λέξη.

Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου. Από την παράσταση "Οι πνοές του Μάη", σε
επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική της Δάφνης Αλεξανδρή -
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Πόσο λυπηρό είναι για έναν καλλιτέχνη να μην μπορεί να επικοινωνήσει τη δουλειά του στο κοινό;

Πολύ. Είναι κρίμα. Διότι υπάρχει διάθεση για δημιουργία, μεγάλη πρώτη ύλη στη χώρα μας, αλλά δεν υπάρχουν οι δίαυλοι κι οι τρόποι για να φτάνει όλο αυτό στον κόσμο. Προσπαθούμε να είμαστε ευέλικτοι. Σίγουρα αυτόν τον καιρό δεν μπορούν να υλοποιηθούν ακριβά projects. Σ' ό,τι αφορά στις συναυλίες, αναγκαζόμαστε να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πώς μπορούμε να παρουσιάσουμε μια μουσική παράσταση με λιγότερους, ενδεχομένως, μουσικούς στην ορχήστρα και το σχήμα μου για να αποδοθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ευτυχώς, αντιμετωπίζουμε τα πάντα με χιούμορ. Είναι πολύ βασικό να μη σε παίρνει από κάτω και να βρίσκεις τη δύναμη και το κίνητρο να γελάς και να δημιουργείς. 



Εξώφυλλο της "Αισθηματικής Ηλικίας" - Πρώτη προσωπική
δισκογραφική δουλειά, σε μουσική του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή.
«Αισθηματική ηλικία». Ο τίτλος της πρώτη δισκογραφικής σου δουλειάς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομαστεί αυτός ο δίσκος;

(Έπειτα από τρία λεπτά συγκεντρωμένης σκέψης): Δεν ξέρω. Αλήθεια, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Έχω συνδυάσει απόλυτα τον υπάρχοντα τίτλο με αυτή τη δουλειά, που δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί.



Ποιο τραγούδι είναι το αγαπημένο σου;

Οι συνθέσεις του Μαραμή, οι στίχοι των Μιχάλη Γκανά, Σωτήρη Τριβιζά, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και Νίκου Ασλάνογλου είναι η απόλυτη έκφραση του ποιητικού λόγου. Αγαπώ και τα εννέα κομμάτια του δίσκου. Αλλά έχω την αδυναμία μου: «Όπου ν’ αγγίξεις το κορμί».

Οπισθόφυλλο και εξώφυλλο της "Αισθηματικής Ηλικίας".
Πώς φαντάζεσαι τη δική σου «Ωραία Κοιμωμένη»;

Δε νομίζω πως έχει νόημα να περιγράψω αυτήν την ύπαρξη. Όμως, η παραμυθένια κι ονειρική αυτή ανθρώπινη μορφή αποδίδεται τέλεια στους τελευταίους στίχους του Σωτήρη Τριβιζά σ’ αυτό το κομμάτι: «Θα ‘ρθω μια μέρα να σου δώσω / στα χείλη σου ένα φιλί / όλος ο κόσμος να ξυπνήσει / να γεννηθεί απ’ την αρχή. Όταν μέσα από το φιλί αυτού του ανθρώπου, θα μπορέσεις να δεις τον κόσμο με άλλη ματιά και θα νομίζεις πως έχεις ξαναγεννηθεί, τότε πρόκειται για την «Ωραία Κοιμωμένη». 

Ποια γυναίκα (ηθοποιός, τραγουδίστρια, παρουσιάστρια, συγγραφέας, φίλη, συγγενής κλπ.) θα ταίριαζε στο ρόλο της «Νεράιδας»;

Η Dulce Pontes. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχα πει ότι αν υπήρχε στον παράδεισο μια φωνή που ακούγεται, θα ‘θελα να ‘ναι της Pontes.

«Έβρεχε χθες». Βρέχει συχνά στη ζωή σου; Ποιες καταιγίδες φοβάσαι περισσότερο;

Βρέχει συχνά, αλλά με τη λυτρωτική έννοια της βροχής. Κοίτα, προσωπικά, αισθάνομαι ευλογημένος και τυχερός για ό,τι μου έχει συμβεί μέχρι τώρα στη ζωή μου, επαγγελματικά και μη. Εκείνο, όμως, που με κλειδώνει συναισθηματικά και μπορεί να με λυγίσει, είναι η μοναξιά. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος. Μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αγαπώ.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στους δρόμους πολλά «κοριτσάκια, με μια πόλη για σεντόνι». Είσαι από τους ανθρώπους που θα προσπεράσουν αυτή την εικόνα ή από τους άλλους, που θα σπεύσουν να βοηθήσουν;

Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν χρονικές συγκυρίες που συμπεριφέρομαι σαν τους πρώτους. Θεωρώ ότι έχουμε χρέος να ενεργούμε σαν κοινωνικά όντα και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπο. Πια, όμως, δεν αρκεί να δίνουμε από το περίσσευμά μας, δε φτάνει. Πρέπει να δώσουμε από το δικό μας, από το «είναι» μας. Πρέπει να ματώσουμε για να διαφοροποιηθεί η κατάσταση. Καθένας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να διορθώνει τον εαυτό του.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια.

Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Έχω δύο γονείς που δε μου στέρησαν τίποτα. Με υποστηρίζουν και με αγαπούν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο. Ως παιδί, ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός. Είχα πολλούς φίλους και παρέες από το σχολείο, τη γειτονιά, το φροντιστήριο. Θυμάμαι, επίσης, πως ήμουνα κάκιστος στο ποδόσφαιρο. Όμως, επειδή είχα οργανωτική ικανότητα, διαμόρφωνα και έστηνα τις καλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου, παρακολουθώντας τον αγώνα τους από τον πάγκο. Λάτρευα το στίβο. Μπορούσα να κλειστώ σπίτι μου μέρες ολόκληρες και να βλέπω όλα τα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ.

Έχεις δηλώσει ότι σου άρεσε ανέκαθεν η μουσική στον κινηματογράφο και την ακούς πάντα με προσοχή. Ποιο από τα τραγούδια σου θα έδινες και σε ποια ταινία;

Θα έβαζα σαν soundtrack την «Πεντάμορφη και το Τέρας» στο «P.S. I Love You». Ο πιο δυνατός ίσως στίχος του κομματιού λέει: «Όλα η αγάπη τα φωτίζει / όπου κι αν πας να το θυμάσαι». Το νόημα της ταινίας είναι αυτό ακριβώς. Επίσης, οι «Μπερντέδες», ένα ποίημα του Λαπαθιώτη, σε σύνθεση του Δημήτρη Μαραμή. Το κομμάτι περιγράφει μια παράνομη, ερωτική περίσταση. Θα μπορούσε, λοιπόν, σίγουρα ν’ αποτελέσει μουσική υπόκρουση για την αντίστοιχη σκηνή κάποιας ταινίας, αποτυπώνοντας τέλεια το πάθος, την ορμή και το συναίσθημα των δύο ανθρώπων εκείνη την ώρα.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης - Στην προετοιμασία του
"Συμποσίου" με τονΔημήτρη Μαραμή - Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου
Θα ‘θελα να μου πεις για την πρώτη συνάντησή σου με τον Δημήτρη Μαραμή, όταν πήγες να τον βρεις στο Beton7. 

2011 προς 2012. Μόλις είχα τελειώσει τη Νομική. Μερικούς μήνες πριν είχα αποφασίσει ότι θέλω ν’ ασχοληθώ με το τραγούδι. Είχαμε κοινούς φίλους, οι οποίοι του μίλησαν για μένα, άρα με γνώριζε σαν ύπαρξη. Πήρα τις βαλίτσες μου και κατέβηκα. Σε πρώτη φάση τα λέγαμε στο Internet. Κάποια στιγμή τού έστειλα ένα μήνυμα στο οποίο του έλεγα ότι ενδέχεται να κατέβω στην Αθήνα. Πηγαίνω στο Beton7. Παρακολούθησα μια φανταστική εμφάνιση με την guest συμμετοχή της Κορίνας Λεγάκη. Τα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμε δεν τα θυμάμαι. Δεν μπορώ, όμως, να ξεχάσω το χαρακτηριστικό του γέλιο: μπορεί ν’ ακουστεί σε τρία οικοδομικά τετράγωνα! Αυτό είναι κοινό μας στοιχείο. Οπότε, βγαίνει από τα παρασκήνια, χαιρετά τον κόσμο, τον πλησιάζω κι εγώ, του λέω ποιος είμαι κι η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή του ήταν να γελάσει. Γύρισαν και μας κοίταξαν όλοι, θυμάμαι. Κατευθείαν, έσπασε τον πάγο.

Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου. Από την παράσταση "Οι πνοές του Μάη".
Η Θάλεια Μαυρίδου; Ξέρω ότι εκτιμάς και σέβεσαι σα μάνα σου την καθηγήτριά σου.

Έτσι ακριβώς. Γνωριστήκαμε πριν από οχτώ χρόνια. Πέρασα Νομική στην Κομοτηνή. Ήθελα, όμως, να γυρίσω Θεσσαλονίκη για να διερευνήσω καλύτερα τη μουσική. Οπότε, η υποτροφία που μου δόθηκε από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών έδωσε τη λύση. Σημειωτέον, εξαιτίας των πανελλαδικών εξετάσεων, είχα διακόψει τους πειραματισμούς με τη μουσική. Η Θάλεια ήταν εκείνη που «ξύπνησε» και πάλι τα μουσικά μου ένστικτα. Συμπαντικά, λοιπόν, τη γνωρίζω στα 19 μου χρόνια. Δεν είναι απλά καθηγήτριά μου, αλλά υποστηρικτής και καθηγητής μου. Ο μέντοράς μου. Ξέρεις, δε μου δίδαξε μόνο την τεχνική, μα μου έδωσε και τη μουσική της αισθητική. Η Θάλεια Μαυρίδου είναι χαρακτηριστική περίπτωση καθηγήτριας που αγαπά τη διδακτική. Είναι σημαντικό να μαθητεύεις δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που αγαπάει αληθινά τη ζωντανή, υποδειγματική μετάδοση γνώσεων και βλέπει τον κάθε μαθητή όπως τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που έχουνε κάνει καριέρα ως σολίστες, συνήθως δεν αγαπούν τη διδασκαλία. Την κάνουν ίσως από ανάγκη. Η Θάλεια μού έδειξε από την πρώτη στιγμή πόσο πίστεψε σε μένα. Χτίστηκε, λοιπόν, μία απίθανη, ανθρώπινη σχέση - σχέση φιλίας πια. Με συμβουλεύει, με βοηθάει, με αγαπά και δε χάνει την ευκαιρία να μου το δείχνει.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης. Από τις παραστάσεις με τον Δημήτρη
Μαραμή για την "Αισθηματική Ηλικία".
Σε συνέντευξή σου έχεις ρωτηθεί για τα «αξιόλογα ταλέντα» στην ηλικία σου, που όμως ποτέ δε φτάνουν στο ευρύ κοινό. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Τη μισή ευθύνη την αποδίδω σ’ ένα κακώς δομημένο μουσικό σύστημα, το οποίο δε βοηθάει στην εξέλιξη και στην ανέλιξη νέων και ταλαντούχων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν κάτι καινούριο να πουν. Την άλλη μισή, στους ίδιους τους δημιουργούς και τους τραγουδιστές, οι οποίοι φοβούνται. Φοβούνται να προσπαθήσουν μόνοι τους. Φοβούνται να βγουν προς τα έξω. Φοβούνται να βρουν εναλλακτικούς τρόπους διάδοσης της τέχνης τους. Μιλώ με πολλά παιδιά που δεν μπορούν να βρουν τρόπο να πέμψουν την τέχνη τους στο ευρύ κοινό. Περιμένουν κάποιο μαγαζί που θα τους δώσει την ευκαιρία να τραγουδήσουν ή από κάποιον δημιουργό που θα τους καλέσει για να πουν ένα δικό του κομμάτι. Αν δε βγεις μπροστά για να δείξεις ποιος είσαι, να σε δουν οι άνθρωποι, να σε αγαπήσουν, να εμπιστευθούν την τέχνη και τη δουλειά σου, δυστυχώς, δε θα σε ψάξουν.

Παρατήρησα πως όταν ερωτάσαι για τον έρωτα και πώς είσαι ή πώς θα ήσουν σε μία σχέση, απαντάς πολύ αυστηρά, σχεδόν με άσχημη αντιμετώπιση απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί το κάνεις αυτό;

Σαν άνθρωπος, είμαι πολύ αυστηρός. Και με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μου. Χαίρομαι που φαίνεται και αυτή η πτυχή της εικόνας μου, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και αγαπώ την αλήθεια. Σ’ ό,τι αφορά στον έρωτα, έχω αλλοτριωθεί τόσο από την ενασχόλησή μου με τη μουσική, ώστε ο χρόνος που μένει για ν’ αφιερωθεί σε μία σχέση είναι ελάχιστος έως ανύπαρκτος, άρα ανεπαρκής για την απέναντι πλευρά.

 Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Από τις παραστάσεις με τον Δημήτρη
Μαραμή για την "Αισθηματική Ηλικία".
Πριν δύο χρόνια ρωτήθηκες αν θα εγκατέλειπες την Ελλάδα για το εξωτερικό. Τότε, απάντησες ότι δεν είχες τη μανία να φύγεις, αγαπάς πολύ τη χώρα και την πόλη σου για να το κάνεις. Σήμερα - κι ενώ άλλαξαν τα δεδομένα - θα έλεγες το ίδιο;

Είχα δύο φορές την ευκαιρία να φύγω από την Ελλάδα, μου έγιναν δύο σημαντικές προτάσεις. Ενδέχεται να υπάρξει και τρίτη. Δεν ξέρω πώς θα απαντήσω όταν μου δοθεί, θα εξαρτηθεί από το τι είδους θα ‘ναι. Προς ώρας - και πολύ συνειδητοποιημένα - επιλέγω να μείνω στη χώρα μου. Θεωρώ ότι εδώ έχω να προσφέρω πολύ περισσότερα. Αν μη τι άλλο, έχω δικαίωμα να ζήσω και να εργαστώ στην Ελλάδα μου. Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε την εργασία σα μία υποχρέωση ή μία διαδικασία από την οποία μόνο βιοποριζόμαστε. Εργαζόμαστε και προσφέρουμε. Από τον υπάλληλο του Δήμου στο Ληξιαρχείο, τον υπάλληλο της Τράπεζας και το δημοσιογράφο, μέχρι τον άνθρωπο που παράγει μια τέχνη και βιοπορίζεται απ’ αυτήν, προσφέρει κάτι. Είναι κρίμα να παρέχουμε αλλού τις δυνάμεις που έχουμε ως νέα γενιά και όχι στη χώρα μας. Ρωτώ: θέλουμε μία Ελλάδα, χώρα των συνταξιούχων, χωρίς παραγωγική μηχανή; Αυτή τη στιγμή όλοι οι παιδικοί μου φίλοι βρίσκονται στο εξωτερικό. Έχω δύο στο Λονδίνο, έναν στο Μάντσεστερ, έναν στο Σαουθάμπτον, μία στη Γερμανία κι έναν στην Ολλανδία. Αισθάνομαι προδομένος, Θοδωρή. Είμαι 27 χρονών και η χώρα μου ακόμα να μου αποδείξει ότι προσπαθεί να προστατέψει τις νέες γενιές. Δεν υπάρχει χειρότερο για έναν άνθρωπο, για ένα λαό από το να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ονειρεύεται στον τόπο που γεννήθηκε, ζει και μεγαλώνει - και άρα πρέπει να πάψει να το κάνει. Περιμένω το μέλλον να διαψεύσει τους φόβους όλων των νέων ανθρώπων.

Η Dulce Pontes με τον Θοδωρή Βουτσικάκη και τη Σοφία Αβραμίδου.
15 - 7 - 2013 / Μονή Λαζαριστών.
Συνεργάστηκες κι εμφανίστηκες επί σκηνής με τη διεθνούς φήμης τραγουδίστρια Ντούλτσε Πόντες. Τι είπατε; Τι εικόνα έχει για τη χώρα μας;

Δε θα κάνω φανφαρονισμό, ούτε θα πω λόγια μεγάλα. Αρκεί να σου πω ένα περιστατικό εκείνη της βραδιάς, το οποίο αξίζει να μάθει ο κόσμος, διότι είναι μια άλλη οπτική ενός star system, που, εδώ στην Ελλάδα, μας έμαθαν ότι λειτουργεί τελείως διαφορετικά: η συναυλία γινόταν σ’ ένα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη. Στα παρασκήνια δεν υπήρχαν πολλά δωμάτια ως καμαρίνια, παρά ένας ενιαίος χώρος για όλους. Λοιπόν, το μαθαίνει η Πόντες και μισή ώρα περίπου πριν ξεκινήσει η συναυλία, πηγαίνουμε, οι συμμετέχοντες της συναυλίας, στο καμαρίνι για να συνεννοηθούμε επί των τελευταίων λεπτομερειών. Και βλέπουμε ένα παραβάν, το οποίο είχε φτιάξει η ίδια η Πόντες με σεντόνι και μανταλάκια, για να μπορέσουμε, όπως μας είπε, να εξυπηρετηθούμε και να βολευτούμε όλοι. Μισή ώρα πριν την συναυλία της, η μεγάλη και διεθνούς φήμης τραγουδίστρια και σταρ της μουσικής Ντούλτσε Πόντες, αντί ν’ ασχοληθεί με το ζέσταμα, τα ρούχα ή το μακιγιάζ της, ασχολούταν με ένα αυτοσχέδιο παραβάν. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο γι’ αυτή τη γυναίκα; Με το χαρακτήρα, την τέχνη και τη φωνή της τα λέει όλα. Δεν προλάβαμε - εκ των πραγμάτων - να κάνουμε εκτενείς συζητήσεις για την ευρύτερη κατάσταση στη χώρα μας. Η συνάντησή μας ήταν «μουσική». Ήθελα να «ρουφήξω» όσο το δυνατόν περισσότερα από ‘κείνη. Ήταν μια κορυφαία συνάντηση για μένα.

Λίνα Νικολακοπούλου - Θοδωρής Βουτσικάκης
Με ποιους καλλιτέχνες, συνθέτες και τραγουδιστές, θα ήθελες να συνεργαστείς μελλοντικά;

Η μία είναι η Πόντες, με την οποία έχουμε ήδη συνυπάρξει επί σκηνής, αλλά θα ‘θελα πολύ να συμβεί και πάλι. Ή να κάνουμε κάποιο τραγούδι μαζί. Κι ένα δεύτερο όνειρο, το οποίο υλοποιήθηκε εν μέρει, είναι η συνεργασία μου με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Κάναμε ήδη τον περασμένο Μάη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μερικές συναυλίες - αφιέρωμα στον Έλληνα ποιητή Γιώργο Σαραντάρη. Ελπίζω αυτή η συνεργασία να ‘χει μέλλον και ν’ αποτυπωθεί σε πρωτότυπο υλικό. Η γυναίκα είναι μεγάλη αξία.

Δημήτρης Μαραμής - Λίνα Νικολακοπούλου - Θοδωρής Βουτσικάκης
Τι σου έχει πει η Λίνα Νικολακοπούλου;

Θ.Β.: Στην πρεμιέρα των συναυλιών μας για τον Σαραντάρη, κατέβηκαν από Θεσσαλονίκη φίλοι μου για να με δουν. Μετά τη συναυλία, τα παιδιά τη ρωτούσαν διάφορα και κάποια στιγμή γυρίζει η Λίνα και τους λέει: «Ο Θοδωρής είναι το δώρο που μου έκανε η Θεσσαλονίκη».

Τι και ποιοι σου δίνουν θετική κι αρνητική ενέργεια;

Καταρχάς, θεωρώ ότι όλοι έχουμε θετική κι αρνητική πλευρά. Αυτό, όμως, που μας διαχωρίζει είναι ποια πλευρά αποφασίζει ο καθένας να «ταΐζει». Ένας αρνητικός άνθρωπος δε σημαίνει ότι δεν έχει θετική πλευρά, όπως κι ένας θετικός ότι δεν έχει αρνητική. Μέχρι πολύ πρόσφατα, δε στεκόμουν στην αρνητική πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων. Όμως, μετά από καιρό, κουράστηκα να προσπαθώ να εκμαιεύσω τη θετικότητα κάποιων ανθρώπων. Δικαίωμά τους. Τελικά, είναι καλό κάποιες φορές να παίρνουμε αποστάσεις. Είναι υγιές. Και για εμάς και για εκείνους.

Φωτογραφία: Λένα Σιώπη. 
Θα κατέβαινες ποτέ στην πολιτική;

Δύσκολα. Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι πολιτική είναι κάτι σαν το 15μελές στο σχολείο. Δεν είναι. Δεν πρέπει να είναι. Στο 15μελές μπαίνει ένας μαθητής για να κάνει το χαβά του, να γίνει περισσότερο δημοφιλής στους μαθητικούς, σχολικούς κύκλους κι ενδεχομένως να πει δυο, τρία ενδιαφέροντα πράγματα. Ένας άνθρωπος που θέλει πραγματικά να κυβερνήσει έναν τόπο, θα πρέπει να έχει την αίσθηση του βάρους της ευθύνης της θέσης του. Επίσης, αυτός ο ηγέτης καλείται και οφείλει να εκπροσωπήσει, όχι μόνο αυτούς που τον ψήφισαν, αλλά κι εκείνους που δεν τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι είναι στη Βουλή για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, τις πελατειακές τους σχέσεις, τους ανθρώπους που είναι ψηφοφόροι του κόμματος, να παίρνουν τα χιλιάρικα κάθε μήνα και να φεύγουν. Προς το παρόν, δεν έχω τη διάθεση και τη συνείδηση ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στην πολιτική.

Τι σ’ ενοχλεί στο χώρο σου;

Μ’ ενοχλεί πολύ η προσπάθεια που γίνεται από μερικούς κύκλους να σε κάνουν να αισθανθείς πως είσαι σε αγώνα δρόμου και πρέπει να βγεις πρώτος. Ναι, προφανώς και πρέπει να ‘μαι πολύ καλός σ’ αυτό που κάνω, αλλά δεν παράγω κάτι που αν δε βγει πρώτο, θα βγει δεύτερο, αν δε βγει δεύτερο, θα βγει τρίτο κι αν δε βγει τρίτο, μένω εκτός συναγωνισμού. Διότι και ο τέταρτος και ο πέμπτος και ο όγδοος (σε μία σειρά των οχτώ) κάτι παράγει. Μ’ ενοχλεί που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μας εμφυσήσουν ότι πρέπει να περάσουμε το συνομήλικό μας, το συνάδελφό μας, το συνεργάτη μας, γιατί θα μας φάει τη θέση στην επικαιρότητα! Λάθος.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Αυτή την εποχή τι κάνεις;

Προφανώς, μας έχει παγώσει όλους η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Υπάρχει η πιθανότητα αναβολής πολλών πραγμάτων που έχω σχεδιάσει. Αυτόν τον καιρό είναι σε εξέλιξη η περιοδεία μου με τον Δημήτρη Μαραμή με τον κύκλο τραγουδιών του «Συμποσίου»: μελοποιημένη, ελληνική ποίηση από την εποχή του Ευριπίδη και του Ανακρέοντα μέχρι τους σύγχρονους, Ρίτσο, Λαπαθιώτη και λοιπούς. Ξεκίνησα ήδη να δρομολογώ την επόμενη δισκογραφική μου δουλειά, η οποία δεν ξέρω πότε θα βγει. Βεβαιώνω με απόλυτη πεποίθηση ότι θα ολοκληρωθεί και θα βγει κάποια στιγμή, αλλά - εκ των πραγμάτων - δεν μπορώ να ορίσω με βεβαιότητα το πότε. Τέλος, ξεκίνησα να συζητάω για κάποιες συνεργασίες.

Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του music video
για το τραγούδι "Όπου ν' αγγίξεις το κορμί".

Θέλεις να μου μιλήσεις με ονόματα;

Δε θα σου πω ονόματα - και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί. Πριν από περίπου δύο χρόνια, ετοίμασα μία συνέντευξη για να προμοτάρω ένα project που ετοιμαζόταν να γίνει μ’ ένα πολύ μεγάλο όνομα. Ακόμη δεν είχα το δίσκο, μόλις είχε αρχίσει η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μαραμή και θα ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο εκείνη τη χρονική στιγμή. Προγραμμάτισα, λοιπόν, μία συνέντευξη σ’ ένα μεγάλο μέσο. Έστω ότι η συνέντευξη ήταν αύριο κι η πρεμιέρα σε τρεις βδομάδες. Μία μέρα πριν τη συνέντευξη, με παίρνει στο τηλέφωνο ένα τρίτο πρόσωπο, όχι άμεσα εμπλεκόμενο, και με ρωτάει ποια είναι η θέση μου για την ακύρωση του project. Δεν ήξερα ότι ακυρώθηκε. Περίμενα από ώρα σε ώρα να μου ανακοινώσουν πότε είναι η πρώτη πρόβα, η οποία - καθόλου τυχαία - αργούσε να ‘ρθει. Από τότε, όπως καταλαβαίνεις, αποφεύγω να χρησιμοποιήσω ονόματα.

Πες μου κάτι τελευταίο.

Καλώ όλους τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι γεμίζει την ψυχή τους και να είναι λιγότερο υπομονετικοί και δεκτικοί με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Κι αυτό, ας εκληφθεί από το καθένα όπως θέλει.  




 Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.