Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΖΑ"


«Κάποια στιγμή, στη δύση ίσως της ζωής μου, θα μπορούσα να με φανταστώ με παιδιά και εγγόνια σ’ ένα χωριό, κάπου στην επαρχία», θα μου εξομολογηθεί ο Ηλίας Κόζας παρέα μ’ έναν μισοτελειωμένο freddo espresso, κάτω από την ομπρέλα της «Μικρής Βουλής», κάπου στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης. Ο τραγουδιστής των «Koza Mostra» είναι ένα αρκετά ανήσυχο πνεύμα, δραστήριος άνθρωπος, με αληθινή πίστη στον εαυτό του και την αρετή της υπομονής φωλιασμένη στην ψυχή του. Αυτό που διακρίνει κανείς στον Ηλία μιλώντας μαζί του είναι η κρυστάλλινη αλήθεια που λαμπυρίζει στα μάτια του, η ντομπροσύνη στα λόγια του, που μοιάζει να έρχονται με φόρα κατευθείαν από τα κατάβαθα της καρδιάς του, η τρέλα που αναβλύζει από μέσα του κι η δύναμη με την οποία αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία στη ζωή, πάντα φυσικά με τη συμβία του, Χαρά Τσεβδομαριά, η οποία κάποια στιγμή έφτασε στην παρέα μας και εξέφρασε τη γνώμη της για διάφορα. Ένα ευαίσθητο, μα δυνατό πλάσμα. Μία ρομαντική, μα σκληρή κοπέλα. Ξέρετε τι σκεφτόμουν όταν τους έβλεπα να μιλούν μεταξύ τους; Ο ρεαλισμός του Ηλία αγκαλιάζει γλυκά το ρομαντισμό της Χαράς κι είναι αυτό ακριβώς που τους ενώνει. Μαγικό το δέσιμό τους. Ο Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης, ως γνήσιο καρντάσι, αγαπά την πόλη όπου ζει κι εργάζεται, λατρεύει να πίνει τον καφέ του στην παραλιακή στον απόηχο της μέρας, την ώρα που ο ήλιος χαιρετά το Λευκό Πύργο, ενώ απολαμβάνει στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας με τη Χαρά, είτε στο σπίτι μόνοι τους, είτε κάπου για κρασάκι με τους κουμπάρους τους. Καλοκαιρινή περιοδεία σε εξέλιξη, η Eurovision τότε και η Eurovision σήμερα, μία τυπική καθημερινή μέρα και η ζωή σε 20 χρόνια από σήμερα… Είναι ο Ηλίας Κόζας!


Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: 5 Αυγούστου του 2014, συνέντευξη με τον ιδρυτή και τραγουδιστή των «Koza Μostra», Ηλία Κόζα. Ηλία, πώς ήταν φέτος ο κόσμος στο φετινό River Party;

Η.Κ.: Τρομερός. Ήταν υπέροχα. Είχαμε παίξει πριν δύο χρόνια στο Νεστόριο, στο opening party του αγαπημένου μας θεσμού και είχε γίνει επίσης πανικός. Σε τέτοιες εκδηλώσεις και φεστιβάλ, όπου ο κόσμος μπορεί να κατασκηνώσει, είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Όταν ξέρεις ότι θα μείνεις σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο, ότι κάθε βράδυ εμφανίζονται live διάφοροι καλλιτέχνες, οι πιο πολλοί έχουν καλή προδιάθεση. Αυτό το κοινό διαφοροποιείται από τα άλλα.

Θ.Θ.: Είχες εκφράσει, πάντως, την ανησυχία σου ότι το κοινό ίσως να μην ήταν τόσο θερμό επειδή εμφανιστήκατε τελευταίοι.

Η.Κ.: Αρχίσαμε να παίζουμε στη μία τη νύχτα και μετά τους «Locomοndo», μια μπάντα με πολύ δυνατό πρόγραμμα. Είχα τη ανησυχία μήπως ο κόσμος είχε κουραστεί, είχε χάσει την ενέργειά του, τελικά όμως δεν έφυγε ούτε ένας και η βραδιά ήταν τρομερή.

Θ.Θ.: Είστε μια μπάντα που περιοδεύετε και στο εξωτερικό. Τι εισπράττετε από τον κόσμο έξω;

Η.Κ.: Διαπιστώνουμε μετά χαράς ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου έξω μας ξέρει και τραγουδούν ακόμη και τον ελληνικό στοίχο μαζί μας. Αυτό σημαίνει πολλά για εμάς και είναι πολύ ενθαρρυντικό. Σε χώρες όπως η Ιταλία, τα Σκόπια, η Γερμανία και η Γαλλία έχουμε κοινό που μας ακολουθεί και αυτό μας δίνει τεράστια χαρά. Θα σου πω κι αυτό. Πριν μέρες ήμασταν στην Ιταλία, στο φεστιβάλ Riva Musica, όπου μας περιέγραψαν ως το πιο όμορφο λάθος του φεστιβάλ, επειδή σε αυτό συμμετέχουν σχήματα κλασσικής μουσικής. Δεν περίμενε κανείς αυτό που έγινε. Αυτοσχεδίασαν στα «Λιανοχορταρούδια», αυτό σου λέω μόνο! (γέλια!)

Θ.Θ.: Ηλία, έφτιαξες τους «Κόζα Μόστρα» αναζητώντας κάτι πιο προσωπικό, πιο οικείο, πιο άνετο. Το βρήκες;

Η.Κ.: Σίγουρα. Οι «Koza Mostra» με εκφράζουν απόλυτα.

Θ.Θ.: 2,5 χρόνια στο ελληνικό μουσικό στερέωμα.

Η.Κ.: Να τα εκατοστίσουμε! Αυτό μόνο.

Θ.Θ.: Τι όνειρα έχεις για την μπάντα στο μέλλον;

Η.Κ.: Να κάνουμε περισσότερες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, να εξελισσόμαστε και να μη μένουμε στάσιμοι.

Θ.Θ.: 11 Ιουλίου βγάλατε τη «Γιορτή», σε δικούς σου στοίχους και μουσική. Ένα τραγούδι για όσους ξέχασαν να ζουν και για εκείνους που καθυστερούν εξ αιτίας των απρόσμενων εμποδίων που συναντούν, αλλά τελικά φτάνουν «εκεί που όλοι ξυπόλυτοι μες στη βροχή χορεύουν γνωστοί και άγνωστοι».

Η.Κ.: Μπράβο, αυτό ακριβώς είναι το νόημα. Είναι ένα τραγούδι που μιλάει για κάτι που βιώνουμε όλοι. Με τόσα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, ξεχνάμε πολλές φορές να ζούμε ωραίες στιγμές, οι οποίες έπειτα περνούν στα ψιλά γράμματα. Όμως, οφείλουμε να εντοπίζουμε αυτές τις στιγμές και να τις ευχαριστιόμαστε, να τις ζούμε έντονα, γιατί στο τέλος θα μείνουν μονάχα οι αρνητικές στο νου μας κι είναι κρίμα. Ζώντας την παραμικρή όμορφη στιγμής της μέρας, θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται.

Θ.Θ.: Ποιες είναι οι δικές σου ωραίες στιγμές;

Η.Κ.: Οι στιγμές μου με τη Χαρά, με την οικογένειά μου, η μουσική, ο καφές κάτω στην παραλία με κάποιο φίλο μου, το τάβλι που θα παίξω…

Θ.Θ.: Ηλία, το συγκρότημά σας έχει ροκ στοιχεία, αναμεμειγμένα με πανκ, ίντι, ακόμα και ρεμπέτικα του Μεσοπολέμου. Τι κοινός παρονομαστής υπάρχει σε όλα αυτά;

Η.Κ.: Οι «Koza Mostra».

Θ.Θ.: Είναι αλήθεια ότι δεν παίξατε στην Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής στο Μοσχάτο επειδή δεν μπορέσατε να βρείτε τρόπο να μετακινηθείτε ως συγκρότημα;

Η.Κ.: Την προηγούμενη μέρα ήμασταν στην Ξάνθη και δε βόλευαν οι πτήσεις. Δεν υπήρχε πρωινή πτήση για Θεσσαλονίκη, από ‘κει να πάρουμε άλλο αεροπλάνο για Αθήνα κι από το αεροδρόμιο να φτάσουμε στο Μοσχάτο. Ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία.

Θ.Θ.: Άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζετε ως μπάντα εν όψει της κρίσης;

Η.Κ.: Ό,τι αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Π.χ. αν ένα μέλος μας δεν μπορεί να ζήσει απ’ αυτό, ξαφνικά θα σου πει ότι πρέπει να βρει μιαν άλλη δουλειά, άρα τη μουσική θα τη βάλει σε δεύτερη μοίρα. Μη νομίζει ο κόσμος ότι βγάλαμε ή βγάζουμε τα τρελά λεφτά. Αγωνιζόμαστε κι εμείς όπως όλοι. Μακάρι να μπορέσουμε μια μέρα να βγάλουμε περισσότερα χρήματα. Αλλά μέχρι στιγμής, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Θ.Θ.: Τον περασμένο Ιούλιο πέρασε ένας χρόνος από το τροχαίο που είχες. Τι θυμάσαι από το ατύχημα;

Η.Κ.: Ένα πολύ ωραίο live στον Άρδα. Σχετικά με το τροχαίο, θέλω μόνο να πω σε όλους να προέχουν, να φορούν τη ζώνη τους και ν’ αποφεύγουν τη βραδινή οδήγηση.

Θ.Θ.: Ο γάμος σου με τη Χαρά ήταν πράγματι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει για μια γυναίκα;

Η.Κ.: Ναι.

Θ.Θ.: Γιατί;

Η.Κ.: Κοίτα, δε θεωρώ ότι ο γάμος είναι δέσμευση. Δέσμευση είναι το παιδί. Ο γάμος για μένα ήταν απλά μια ιδέα που αιωρούνταν. Ακόμα κι όταν ήμασταν στην εκκλησία και φορούσα το γαμπριάτικο, ένιωθα πολύ περίεργα. «Είμαι γαμπρός εγώ τώρα;» έλεγα μέσα μου.

Θ.Θ.: Θα ‘θελες να κάνεις παιδιά;

Η.Κ.: Βεβαίως.

Θ.Θ.: Άμεσα;

Η.Κ.: Όταν είναι να έρθει, ας έρθει.

Θ.Θ.: Αγοράκι ή κοριτσάκι;

Η.Κ.: Κορίτσι. Όχι ότι αν είναι αγόρι δε θα τ’ αγαπάω. Αλλά νιώθω ότι θα γίνω τρομερός χαζομπαμπάς, ερωτευμένος με την κόρη του κλπ. Θέλω, επίσης, να μοιάσει στη γυναίκα μου. Θέλω μια μικρή Χαρά.

(Και λίγο πριν αρχίσουμε την κουβέντας μας για τη Eurovision, η παρέα μας μεγαλώνει. Καταφθάνει η Χαρά απευθείας από τη δουλειά).

Θ.Θ.: Πώς σου φάνηκε η Conchita;

Η.Κ.: Να σου πω την  αλήθεια, δεν τρελάθηκα. Όσον αφορά στο look, το μούσι κι αυτά, είναι και για μένα λίγο περίεργο. Βέβαια, καθένας εκφράζεται με τον τρόπο που θέλει. Τώρα σχετικά μ’ αυτά που λένε, αν μας προσβάλλει ή όχι, δεν έχω μπει σε τέτοιες σκέψεις κι ούτε πρόκειται. Κοίτα, δεν παρακολούθησα πολύ τη φετινή Eurovision. Την ημέρα του τελικού φέτος παίζαμε, κιόλας. Είδα λιγάκι τον ημιτελικό. Έχω ακούσει χιλιάδες τέτοια κομμάτια, εκτός Eurovision. Για το διαγωνισμό ίσως ήταν το καλύτερο.

Θ.Θ.: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχώρισες και θα ήθελες να είναι το νικητήριο;

Η.Κ.: Της Ουγγαρίας, με τον András Kállay - Saunders και το τραγούδι «Running». Κι ο Ελβετός ήταν καλός. Μου θύμιζε αρκετά τον Κωστή Μαραβέγια στη φάτσα και στο στυλ.

Θ.Θ.: Κάποιο που δε σου άρεσε;

Η.Κ.: Της Πολωνίας, με την προκλητική την γκόμενα και τα τέτοια της απ’ έξω. Δε μ’ άρεσε. Ήταν πολύ φθηνό.

Θ.Θ.: Η ελληνική συμμετοχή πώς σου φάνηκε;

Η.Κ.: Καλή ήταν. Ωραίο κομμάτι για Eurovision. Όμως, είναι καλό να υπάρχει κάποιο στοιχείο από τη χώρα μας κι αυτό το τραγούδι δεν το είχε. Βέβαια, σίγουρα δεν αξίζαμε αυτή τη θέση.


Θ.Θ.: Εσείς θα ξαναπηγαίνατε;

Η.Κ.: Μπα, δε νομίζω.

Θ.Θ.: Αν σου πρότειναν να πας μόνος;

Η.Κ.: Δεν ξέρω, τι να σου πω… Έκανα μια απόπειρα κι έγραψα το «Κανένας δε με σταματά», το οποίο έδωσα τελικά στον Κώστα Μαρτάκη, αλλά μέχρι εκεί.

Θ.Θ.: Ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να δεις επί σκηνής σε επόμενους διαγωνισμούς Eurovision;

Η.Κ.: Με πολύ μεγάλη φαντασία, με τεράστια φαντασία τον Κωστή Μαραβέγια, τους Locomondo, τον Γιάννη Χαρούλη, τη Νατάσσα Μποφίλιου… Θα ήταν ωραίο να δείξουμε και κάτι τέτοιο σα χώρα.

Θ.Θ.: Θα ήθελα να μου περιγράψεις με αυστηρή ειλικρίνεια την περίοδο πριν και μετά τη Eurovision.

Η.Κ.: Δεν άλλαξε κάτι, αλήθεια. Δε μας ενδιέφερε κι εμάς, ας πούμε, να βγαίνουμε σε όλες τις εκπομπές, γι’ αυτό και απορρίξαμε πολλές προτάσεις για συνεντεύξεις. Από ‘κει και πέρα, οι «Koza Mostra» δεν είναι μόνο Eurovision. Βέβαια, είναι στο χέρι μας να το αποδείξουμε, βγάζουμε καινούριο album σιγά - σιγά, ετοιμάζουμε συνεργασίες, αλλά δεν πρέπει να μένουμε μόνο στη Eurovision.

Θ.Θ.: Σε ενόχλησε που εκείνη την περίοδο τα μέσα προέβαλλαν περισσότερο εσένα παρά ολόκληρη την μπάντα, σε μια «μπουζουξίδικη» μέθοδο, όπως έχεις πει;

Η.Κ.: Ναι, σίγουρα.

Θ.Θ.: Θέλω να μου περιγράψεις πώς περνά σήμερα μία μέρα για σένα.

Η.Κ.: Θα ξυπνήσουμε, θα πάω τη Χαρά στη δουλειά, θα γυρίσω στο σπίτι και θα βγάλω βόλτα τον σκυλάκο μας τον Θοδωρή. Ύστερα θα ασχοληθώ με τραγούδια, μουσικές, προετοιμασίες, το μεσημεράκι θα πιούμε ένα καφεδάκι, θα γυρίσουμε σπίτι, θα φάμε, θα κάτσουμε μαζί, άντε ν’ ασχοληθώ ακόμη λίγο εγώ με τα δικά μου. Θα πιούμε κάνα καφέ, κάνα κρασάκι με τους κουμπάρους μας, τέτοια πράγματα… Όλα αυτά όταν δε λείπω σε συναυλίες.

Θ.Θ.: Χαρά, πώς βιώνεις τα διαστήματα που ο Ηλίας λείπει;

Χ. Τσεβδομαριά: Στην αρχή είχα τις ανησυχίες μου κι αγχωνόμουν λίγο παραπάνω. Επειδή δούλευα σε μαγαζιά με live μουσική, ήξερα κάποια πράγματα. Βέβαια, ο Ηλίας ήταν πάντα σωστός. Πλέον, όταν λείπει, είμαι πιο χαλαρή και παίρνω χρόνο για τον εαυτό μου. Όταν συζείς μα κάποιον, θέλεις να έχεις το χρόνο σου.

Θ.Θ.: Ηλία, πέρα από την μπάντα, ασχολείσαι με κάτι άλλο;

Η.Κ.: Από τότε που έκανα τους «Koza Mostra», όχι.

Θ.Θ.: Πριν;

Η.Κ.: Δούλεψα σε ξενοδοχεία, πέρασα από καφετέριες, σερβιτοράκος, μπαρ και τέτοια.

Θ.Θ.: Αν δεν ήσουν τραγουδιστής, τι θα ήσουν;

Η.Κ.: Μπορεί να ήμουν ποδοσφαιριστής.

Χ.Τ.: Αγρότης θα ήσουν!

Η.Κ.: Θα μπορούσε, να σου πω την αλήθεια. Μ’ αρέσει πολύ η φύση και τα στοιχεία της επαρχίας και του χωριού.

Θ.Θ.: Είναι δύσκολη η αγροτιά!

Η.Κ.: Θα τα κατάφερνα, είμαι σίγουρος. Κάποια στιγμή θα μπορούσα να με φανταστώ με παιδιά και εγγόνια σ’ ένα χωριό. Η Χαρά, όμως, ως παιδί της πόλης, δε θέλει ούτε ν’ ακούει αυτή την ιδέα.

Θ.Θ.: Αργότερα;

Χ.Τ.: Πολύ αργότερα, ναι. Τώρα με τίποτα.

Θ.Θ.: Ηλία, θα ασχολιόσουν ποτέ με την πολιτική;

Η.Κ.: Πολύ ωραία ερώτηση και δε μου την έχουν ξανακάνει! Όχι, δε νομίζω να το έκανα. Δεν έχω την εμπειρία και τα βιώματα για ένα τέτοιο βήμα. Μου λείπουν πολλά. Αλλά να σου πω κάτι; Νιώθω ότι έχω πολύ περισσότερα προσόντα από πολλούς πολιτικούς! Δεν περιαυτολογώ, πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν πολύ περισσότερα να δώσουν απ’ ό,τι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν.

Θ.Θ.: Τι οφείλεις στη Χαρά;

Η.Κ.: Τα πάντα. Την ηρεμία που μου δίνει και μπορώ και δουλεύω. Παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία.

Θ.Θ.: Τι έχει η Χαρά που δεν έχουν οι υπόλοιπες γυναίκες;

Η.Κ.: Όταν έχεις βρει τον άνθρωπό σου δεν μπορείς να εξηγήσεις τι παραπάνω έχει από τους υπόλοιπους.

Θ.Θ: Στην οικογένειά σου;

Η.Κ.: Η οικογένεια είναι το περιβάλλον μου. Είναι τα πάντα.

Θ.Θ.: Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 20 χρόνια από σήμερα;

Η.Κ.: Με  2 - 3 παιδιά, πιο ήρεμο, πιο κατασταλαγμένο, πιο έμπειρο και με αρκετά έργα στην πλάτη μου. Θέλω να μπορώ να δημιουργώ για πάντα...



 Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης