"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ"

«Δεν είμαι ικανοποιημένος. Μπορεί ο αγώνας μου να ήταν καλός, αλλά απαιτούσα από τον εαυτό μου κάτι καλύτερο», θα  μου εξομολογηθεί ο Νίκος Ηλιόπουλος με τη γνήσια ανυποκρισία που τον χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και ως αθλητή, σχολιάζοντας την επίδοσή του στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Μονπελιέ - σε πρώτη φάση - και του Μπακού, όπου διεξήχθησαν οι τελικοί. Ο 7ος Ολυμπιονίκης νέων στην Ενόργανη αναφέρθηκε στο κλίμα πανηγυρισμού που επικρατούσε εκείνη την τελευταία μέρα στο Μπακού, αφού οι Έλληνες αθλητές Πετρούνιας και Μάρας κατέκτησαν την πρώτη και δεύτερη θέση αντίστοιχα, χαρίζοντας στην Ελλάδα το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο. Ο 22χρονος Πατρινός πρωταθλητής Ενόργανης, λίγο πριν τους Ευρωπαϊκούς Αγώνες κέρδισε το τρίτο χρυσό μετάλλιο στην καριέρα του, όμως μίλησε - με την παρρησία και το θάρρος που τον διακρίνουν - για τα προβλήματα στις εγκαταστάσεις προπόνησης, όπου διεξάγεται η προετοιμασία για τους αγώνες, δείχνοντάς μου τους μώλωπες που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τραυματισμών στην περιοχή των χεριών. Από την Αμβέρσα, την Ουγγαρία, το Κότμπους, το Μονπελιέ και το Μπακού, πίσω στην Ελλάδα. Επόμενος στόχος; Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016.

Θ.Θ.:Με τις αναμνήσεις γυρίζεις από το Μονπελιέ και το Μπακού;

Ν.Η.: Από το Μονπελιέ σίγουρα γυρίζω με τις καλύτερες. Αναμνήσεις που χαράχτηκαν στο μυαλό μου με καλέμι, δε γίνεται να φύγουνε ποτέ. Από το Μπακού έχω επίσης να θυμάμαι όμορφα πράγματα. Απέκτησα μεγάλη εμπειρία. Συμμετείχα, όπως ξέρεις, στην 1^η Ολυμπιάδα, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για έναν αθλητή.

Θ.Θ.: Ποιες ήταν οι πρώτες κουβέντες που αντάλλαξες με τον Βλάση Μάρα και τον Λευτέρη Πετρούνια μετά τ’ αποτελέσματα;

Ν.Η.: Είπαμε για τον αγώνα. Σταθήκαμε σε μερικά στιγμιότυπα, μου λέγανε τα παιδιά πώς ένιωσαν, τι σκέφτονταν, χαμογελούσαμε, αγκαλιαζόμασταν. Αυτά τα ζεις σπάνια. Το απολαύσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Όλοι μας.

Θ.Θ.: Είχατε επικοινωνία με συναθλητές σας από άλλες χώρες;

Ν.Η.: Ναι, φυσικά. Με πολλούς αθλητές από ξένες χώρες γνωριζόμαστε από καιρό, τους βλέπουμε σε πολλούς αγώνες. Και αυτή τη φορά, ήμασταν σα μία μεγάλη οικογένεια.

Θ.Θ.: Με ποιους τα βρίσκεις εσύ περισσότερο;

Ν.Η.: Με τους Ιταλούς. Είναι παιδιά κοντά στην ηλικία μου και ταιριάζουμε πολύ. Πέρα από τα αθλητικά, επίσης, διασκεδάζουμε καλά.

Θ.Θ.: Στενοχωρήθηκες για τη θέση σου στο Μπακού;

Ν.Η.: Όχι ακριβώς. Δεν είμαι, όμως, τόσο ικανοποιημένος. Μπορεί ο αγώνας μου να ήταν καλός, αλλά απαιτούσα από τον εαυτό μου κάτι καλύτερο. Ύστερα, μην ξεχνάς ότι δεν είναι λίγο να γνωρίζεις πως είσαι ο 12^ος καλύτερος αθλητής στην Ευρώπη. Βέβαια, ένας άσχημος αγώνας είναι μια εμπειρία, η οποία σου διδάσκει κάποιο λάθος που δεν πρέπει να επαναλάβεις.

Θ.Θ.: Όμως, τι ήταν αυτό που δε σε πήγε στο Μπακού;

Ν.Η.: Δεν ξέρω, αλήθεια. Αν το γνώριζα, θα επιδίωκα να το προσπεράσω ή να το διορθώσω ή να το αποφύγω.

Θ.Θ.: Θα ‘θελα να μου σχολιάσεις την επίδοση του Μάρα.

Ν.Η.: Όταν ο Βλάσης είναι πάνω στο μονόζυγο κι έχει ανέβει με την καλύτερη ψυχολογία και τις θετικότερες σκέψεις, είναι ο αθλητής - σεμινάριο. Μαθαίνουν όλοι απ’ αυτόν. Στους αγώνες ήταν τέλειος. Του κόστισε, όμως, η έξοδος. Αν είχε κολλήσει την έξοδο, χωρίς το βήμα που έκανε, θα έβγαινε σίγουρα πρώτος.

Θ.Θ.: Ποιος αγωνίστηκε πρώτος, εκείνος ή κάποιος από τους άλλους;

Ν.Η.: Ο Βλάσης, από τους συνολικά έξι αθλητές. Οπότε, ήξεραν πια τι έπρεπε να κάνουν για να τον περάσουν. Πιστεύω ότι ο Γερμανός κέρδισε εμπειρικά. Το ‘χει κάνει χιλιάδες φορές.

Θ.Θ.: Γυρίζεις, λοιπόν, πίσω και συναντάς τους δικούς σου ανθρώπους. Τι σου λένε;

Ν.Η.: Πριν μου πουν οτιδήποτε, την πρώτη στιγμή που τους είδα μετά από καιρό, κοιτάζοντας στα μάτια τους, κατάλαβα πόσο περήφανοι είναι για μένα. Συνάντησα παλιούς μου συμμαθητές, οι οποίοι μου είπανε ότι δε φανταζόντουσαν ποτέ πως θα είχανε την ευκαιρία να δουν το φιλαράκι τους στην τηλεόραση, να συμμετέχει σε τόσο σπουδαίους αγώνες, να αγωνίζεται και να τον χειροκροτεί ο κόσμος. Συγκινήθηκαν. Η αγάπη των φίλων μου και της οικογένειάς μου ήταν κάτι μοναδικό και η καλύτερη αρχή των διακοπών μου, ύστερ’ από την κούραση της προετοιμασίας για τους αγώνες.

Θ.Θ.: Του χρόνου έχουμε την Ολυμπιάδα. Η χώρα μας δεν έχει προκριθεί ποτέ στους 16 για να συμμετάσχει. Εκτιμάς ότι το 2016 θα τα καταφέρουμε;

Ν.Η.: Όλα θα κριθούν από το φετινό Παγκόσμιο. Πιστεύω ότι δύο, τρία άτομα, όχι απλά θα είναι στην Ολυμπιάδα, αλλά θα γυρίσουν και με μετάλλιο.

Θ.Θ.: Ποιοι είναι αυτοί;

Ν.Η.: Κοσμίδης, Πετρούνιας και Μάρας.

Θ.Θ.: Γιατί εξαιρείς τον εαυτό σου;

Ν.Η.: Επειδή εγώ είμαι ο μικρός της παρέας. Επίσης, δεν έχω την αξιόλογη εμπειρία που έχουν οι συναθλητές μου και τ’ ανάλογα προγράμματα για να κοντράρω τους έξω. Δες, εγώ έχω αφιερωθεί στο σύνθετο. Το σύνθετο για έναν Έλληνα αθλητή είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Οπότε, να υπάρχει Έλληνας αθλητής που κάνει σύνθετο στο εξωτερικό και να πηγαίνει καλά, είναι λιγάκι χλωμό.

Θ.Θ.: Ποιες χώρες, δηλαδή, πετυχαίνουν να διακριθούν στο σύνθετο;

Ν.Η.: Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία, Ουκρανία… Αυτοί που προετοιμάζονται υπό αξιόλογες συνθήκες κι έχουν την κατάλληλη υλική υποδομή. Εμείς δεν έχουμε ούτε βοηθητικά. Εγώ κάνω δίζυγο και δεν έχω προστατευτικά για τα χέρια μου. Είμαι με μπαλώματα. (Μου δείχνει τους μώλωπες από τους τραυματισμούς του). Έτσι κατέβηκα στους αγώνες. Το δίζυγο δεν πήγε καλά λόγω του τραυματισμού μου. Αν δεν είχα τον τραυματισμό κι είχα στρώματα, ίσως να κατάφερνα να περάσω στον τελικό συνθέτου. Ξέρεις, το ‘να φέρνει τ’ άλλο. 

Θ.Θ.: Αν υποθέταμε ότι περνούσες στο Μπακού, διαμόρφωσέ μου ένα πιθανό αποτέλεσμα.

Ν.Η.: Πιστεύω ότι θα ήμουνα μέσα στους δέκα. Βλέποντας τις τελικές βαθμολογίες, ο 10^ος είχε 84.100. Μ’ έναν καλό, σταθερό αγώνα μπορούσα να πιάσω το 84.

Θ.Θ.: Πάντως, καταλαβαίνω ότι δε σε πήρε από κάτω. Και στη ζωή σου υπερπηδάς τα εμπόδια, τα αφήνεις πίσω και προχωράς παρακάτω;

Ν.Η.: Εννοείται. Αλλιώς δεν τραβάει. Αν σταθείς στο παραμικρό κακό, τελείωσες. Ξέρω ότι στη ζωή μου θα μου συμβούν πολλές αναποδιές.

Θ.Θ.: Γιατί πιστεύεις ότι στην Ελλάδα η ενόργανη δεν έχει την απήχηση που έχουν άλλα αθλήματα;

Ν.Η.: Κανένας γονιός, Θοδωρή, δε θα ήθελε να ‘ναι το παιδί του στα γυμναστήρια πέντε ώρες την ημέρα, περιμένοντας αν θα πετύχει κάτι, αν γίνει Ολυμπιονίκης κι αν κοντά σ’ ολ’ αυτά καταφέρει να περάσει και στο Πανεπιστήμιο. Προτιμά να του μάθει γράμματα, να πάρει ένα πτυχίο και να (ή αν, πλέον) βρει δουλειά. Με τους δικούς μου γονείς σκοτωνόμουνα μέχρι τα 13 για το αν θα συνεχίσω με τη γυμναστική ή τα γράμματα. Επέλεξα τη γυμναστική. Βέβαια, δεν είμαι αμόρφωτος, αλλά ούτε ο πιο έξυπνος του πλανήτη. Τελείωσα αξιόλογα το Επαγγελματικό Λύκειο και αφοσιώθηκα στην καριέρα μου.

Θ.Θ.: Στο Λύκειο ποια ειδικότητα επέλεξες;

Ν.Η.: Μηχανικός αυτοκινήτων, η δεύτερη λατρεία μου.

Θ.Θ.: Μέχρι και πριν από το Μπακού δούλευες ως προπονητής καταδύσεων. Πόσο καιρό;

Ν.Η.: Από τον περασμένο Δεκέμβρη.

Θ.Θ.: Σήμερα τα βγάζεις πέρα;

Ν.Η.: Ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Μπορώ να ζήσω και με 100 ευρώ το μήνα. Από το Δεκέμβρη και μέχρι να βρω το χορηγό μου, ζούσα με 200 ευρώ το μήνα, δε με απασχολούσε. Ξέρω και μπορώ να τα βγάλω πέρα. Κόβω από παντού. Αν ήταν να πάω δύο φορές τη  βδομάδα για καφέ, τώρα θα πάω μία.

Θ.Θ.: Ένας ταλαντούχος αθλητής, που έχει όρεξη και θέλει να ασχοληθεί με μεράκι, αλλά δεν έχει το κατάλληλο οικονομικό back round, αδικείται, δεν αδικείται;

Ν.Η.: Δε νομίζω. Όταν τελείωσα το στρατό κι ανέβηκα Αθήνα, ζούσα για μία εβδομάδα σ’ ένα σπίτι 30 τετραγωνικών μ’ ένα μόνο στρώμα ύπνου. Δεν είχα ούτε μαξιλάρι. Στους γονείς μου δεν ανέφερα τίποτα. Δεν είχα λεφτά. Στο στρατό πού να τα βρεις, με τα 8,35 που σου δίνουν το μήνα; ‘Κονομήσαμε! Η Ομοσπονδία τότε δεν είχε το δικαίωμα να με πληρώνει, δεν ήμουν στην Εθνική. Κατέβηκα στην Πάτρα, δούλεψα, έβγαλα κάποια χρήματα, ανέβηκα πάλι στην Αθήνα κι έτσι μπόρεσα να ζήσω. Για ένα χρόνο έζησα με τα λεφτά που έβγαλα σ’ ένα μήνα. Θα μου πεις: «Πόσα λεφτάς έβγαλες, ρε τύπε!» Δεν ήταν πολλά, όμως μπόρεσα να κρατηθώ μέχρι να μπω στην Εθνική και η Ομοσπονδία μου να μου κόψει ένα μισθό. Βέβαια, η Ομοσπονδία εξαρτάται από το κράτος. Αν το κράτος δε δίνει λεφτά στην Ομοσπονδία, η Ομοσπονδία δεν έχει να σε πληρώσει.

Θ.Θ.: Πληρώνεστε κανονικά από την Ομοσπονδία σας;

Ν.Η.: Είμαστε πολύ καιρό απλήρωτοι. Και δεν μπορείς να πεις κάτι. Δεν είναι φταίξιμο της Ομοσπονδίας. Το ένα φέρνει το άλλο, όπως είπα πριν.

Θ.Θ.: Σε αγχώνει η κατάσταση της Ελλάδας; Ως αθλητή και ως άνθρωπο.

Ν.Η.: Δεν είμαι αδιάφορος, αλλά όταν έχεις μια τακτική, μια σειρά, δεν μπορείς να σκέφτεσαι κάτι άλλο πέρα από αυτήν την τακτική και αυτή τη σειρά. Με πειράζει, βέβαια, που ίσως δε θα έχω να ζήσω και θυμώνω πολύ με όσα γίνονται, ξέρω τι συμβαίνει, δεν πετώ στον ουρανό. Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν επηρεάζεται απ’ όσα γίνονται σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Από την άλλη, αισιοδοξώ. Πιστεύω πως ό,τι κι αν γίνει, ο Έλληνας θα τα βγάλει πέρα. Δε θα σκύψει το κεφάλι. Μπορεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ως κλασσικοί Ελληναράδες, αλλά ξέρουμε να το παλεύουμε.

Θ.Θ.: Θεωρείς σωστή την κίνηση του Τσίπρα να διεξάγει δημοψήφισμα;

Ν.Η.: Ναι. Με στενοχωρεί, βέβαια, ο διχασμός.

Θ.Θ.: Αν δεν ήσουν αθλητής, τι θα ήσουν;

Ν.Η.: Θα δούλευα σε κάποιο συνεργείο αυτοκινήτων ως μηχανικός. Ακόμη και τώρα πηγαίνω για πλάκα.

Θ.Θ.: Θα κατέβαινες ποτέ στην πολιτική;

Ν.Η.: Όχι.

Θ.Θ.: Για ποιο λόγο;

Ν.Η.: Πρέπει να το έχεις, ρε ‘συ Θοδωρή. Με το μιλητό, μ’ αυτά που θέλει ν’ ακούσει ο άλλος, πρέπει να έχεις μέσα σου τη λαμογιά. Εγώ δεν μπορώ. Ο πολιτικός είναι ένας μικρός ηθοποιός. Κι εγώ με το θεατριλίκι δεν το ‘χω. 

Θ.Θ.: Θα έπαιρνες ποτέ αναβολικά;

Ν.Η.: Σε καμία περίπτωση.

Θ.Θ.: Ακόμη κι αν σου το ζητούσε ο προπονητής σου;

Ν.Η.: Ακόμη και τότε.

Θ.Θ.: Ποιους αθλητές θαυμάζεις σήμερα;

Ν.Η.: Θαυμάζω πολύ τον Πετρούνια και τον Μάρα. Ο Μάρας έχει εμπειρία, ξέρει να κινείται στο χώρο, μοιάζει με ψυχρό εκτελεστή! Ο Πετρούνιας έχει φτάσει τους κρίκους στα  όρια. Έχει τελειοποιηθεί. Είναι αξιοθαύμαστος.

Θ.Θ.: Πώς πέρασες στις διακοπές σου στην Πάτρα;

Ν.Η.: Χαλαρά. Πέρασα χρόνο με τους φίλους μου, πίνοντας καφέ και αράζοντας. Είπαμε τα νέα μας και θυμηθήκαμε τα παλιά μας. Όμορφα και ωραία.

Θ.Θ.: Σου έφτασε το πενθήμερο;

Ν.Η.: Ναι, αμέ.

Θ.Θ.: Από ‘δω και πέρα τι γίνεται;

Ν.Η.: Ξεκινήσαμε εντατικές προπονήσεις από την περασμένη Παρασκευή, με στόχο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς.

Θ.Θ.: Πώς κυλά, δηλαδή, σήμερα μια καθημερινή, τυπική σου μέρα;

Ν.Η.: Ξυπνώ το πρωί ένα δίωρο πριν από την προπόνηση, παίρνω το πρωινό μου, προπονούμαι κοντά δυο ώρες, γυρίζω στο σπίτι για να ξεκουραστώ, κολατσίζω κάτι και επιστρέφω στις εγκαταστάσεις για τη δεύτερη προπόνηση, η οποία κρατά περίπου τρεις ή τέσσερις ώρες.  

Θ.Θ.: Κι έτσι θα συνεχίσεις μέχρι τέλη Οκτωβρίου, οπότε διεξάγεται το Παγκόσμιο;

Ν.Η.: Ναι.

Θ.Θ.: Καλό κουράγιο και καλή επιτυχία.

Ν.Η.: Σ’ ευχαριστώ.

Θ.Θ.: Πες μου, τέλος, για το χορηγό και τον προπονητή σου.

Ν.Η.: Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου το CityFab. Το CityFab δεν είναι απλά ένας χορηγός, είναι πραγματικός υποστηρικτής. Μου ‘χει λύσει τα χέρια. Γνωριζόμαστε κοντά δύο μήνες, αλλά όσα μου έχει προσφέρει αυτούς τους δύο μήνες, δε θα μου τα προσέφερε καμία άλλη εταιρεία ούτε σε δύο χρόνια! Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω τον προπονητή μου, το Δημήτρη Ράφτη, που προπονεί και τον Μάρα, τον Πετρούνια και τρία ακόμη παιδιά. Δεν είναι απλά προπονητής μου, είναι κάτι παραπάνω από προπονητής κι ένα χιλιοστό κάτω από την έννοια του πατέρα. Τα τελευταία τρία χρόνια έχω αλλάξει σαν αθλητής ενόργανης και το οφείλω στον άνθρωπο αυτόν. Πίστεψε σε μένα και τις δυνατότητές μου. Ευχαριστώ για όλα!

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης.