"ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗ"

«Ο Θοδωρής είναι το δώρο που μου έκανε η Θεσσαλονίκη», θα σχολιάσει η Λίνα Νικολακοπούλου, η κορυφαία Ελληνίδα στιχουργός, το όνομα της οποίας είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό της Μοσχολιού, της Πρωτοψάλτη, της Γαλάνη, του Παπακωνσταντίνου, του Νταλάρα, της Τσανακλίδου, της Αλεξίου, της Αρβανιτάκη. «Ύψιστη τιμή και αναγνώριση», θα μου απαντήσει με ιδιαίτερη ψυχική και συναισθηματική ένταση ο Θοδωρής Βουτσικάκης, κάποιο μεσημέρι του Ιούλη, καθήμενοι όπως είμαστε σ’ έναν καταπράσινο χώρο κάπου στην Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και κατάγεται.

Ο 27χρονος τραγουδιστής είναι γεννημένος την 1^η του Ιούλη. Το 2006 περνά στο Τμήμα Νομικής της Κομοτηνής, για να του δοθεί γρήγορα υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, δίνοντας έτσι τη λύση στη διακαή επιθυμία του να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να διερευνήσει τη μουσική, από την οποία αποστασιοποιείται για καιρό λόγω των εξετάσεών του. Ο επίδοξος τότε ερμηνευτής εμφανίζεται για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ως σολίστας σε Gala Όπερας. Στη συνέχεια, γνωρίζει το συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, ο οποίος με τη φωνή του Θοδωρή υπογράφει τον έβδομο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Αισθηματική Ηλικία». Αυτή την εποχή βρίσκεται σε εξέλιξη η περιοδεία του (με τον Δημήτρη Μαραμή), τιτλοφορημένη ως «Συμπόσιο», όπου ακούγεται ελληνική, μελοποιημένη ποίηση από την εποχή του Ευριπίδη και του Ανακρέοντα μέχρι τους σύγχρονους, Ρίτσο, Λαπαθιώτη και λοιπούς, ενώ έχει ήδη αρχίσει να δρομολογεί την επόμενη δισκογραφική του δουλειά και να συζητά για επικείμενες συνεργασίες.

Γνωρίστε τον Θοδωρή Βουτσικάκη!

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης

Τι ωθεί έναν 8χρονο πιτσιρικά να εγγραφεί σε μαθήματα πιάνου;

Σε μία τέτοια ηλικία είναι λογικό να μη γνωρίζεις όλες τις προσλαμβάνουσες για να κάνεις τις επιλογές σου. Σημαντικό ρόλο παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Την αφορμή για ν’ αγαπήσω τη μουσική και να δω τον εαυτό μου μέσα από αυτήν μου την έδωσε η οικογένειά μου. Οι γονείς μου αγαπούν πολύ τη μουσική. Η μητέρα της μαμάς μου είχε εξαιρετική φωνή. Τα όποια γονίδια, λοιπόν, κληροδοτήθηκαν από ‘κείνη την πλευρά.

Λέγαμε νωρίτερα ότι βρίσκεσαι αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη, επειδή ακυρώθηκαν καλοκαιρινές συναυλίες σου στην Αθήνα λόγω των πολιτικών εξελίξεων.

Ήταν όντως προγραμματισμένο να βρίσκομαι Αθήνα αυτό το διάστημα. Οι συναυλίες δεν ακυρώθηκαν. Αναβλήθηκαν. Είναι δρομολογημένες, αλλά είναι ακόμη στον αέρα. Πιθανό, βέβαια, να μη γίνουν ποτέ. Αυτό, όμως, που μ’ ενοχλεί πραγματικά, είναι ότι εξαιτίας της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας, δεν μπορεί να γίνει γενικά σχεδιασμός και προγραμματισμός για το μέλλον. Εμφανίσεις, συνεργασίες και δισκογραφική δουλειά δεν μπορούν ούτε καν να συζητηθούν. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο. Όλος ο κόσμος ζει με μια αβεβαιότητα. Άσχημη λέξη.

Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου. Από την παράσταση "Οι πνοές του Μάη", σε
επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική της Δάφνης Αλεξανδρή -
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Πόσο λυπηρό είναι για έναν καλλιτέχνη να μην μπορεί να επικοινωνήσει τη δουλειά του στο κοινό;

Πολύ. Είναι κρίμα. Διότι υπάρχει διάθεση για δημιουργία, μεγάλη πρώτη ύλη στη χώρα μας, αλλά δεν υπάρχουν οι δίαυλοι κι οι τρόποι για να φτάνει όλο αυτό στον κόσμο. Προσπαθούμε να είμαστε ευέλικτοι. Σίγουρα αυτόν τον καιρό δεν μπορούν να υλοποιηθούν ακριβά projects. Σ' ό,τι αφορά στις συναυλίες, αναγκαζόμαστε να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πώς μπορούμε να παρουσιάσουμε μια μουσική παράσταση με λιγότερους, ενδεχομένως, μουσικούς στην ορχήστρα και το σχήμα μου για να αποδοθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ευτυχώς, αντιμετωπίζουμε τα πάντα με χιούμορ. Είναι πολύ βασικό να μη σε παίρνει από κάτω και να βρίσκεις τη δύναμη και το κίνητρο να γελάς και να δημιουργείς. 

Εξώφυλλο της "Αισθηματικής Ηλικίας" - Πρώτη προσωπική
δισκογραφική δουλειά, σε μουσική του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή.

«Αισθηματική ηλικία». Ο τίτλος της πρώτη δισκογραφικής σου δουλειάς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομαστεί αυτός ο δίσκος;

(Έπειτα από τρία λεπτά συγκεντρωμένης σκέψης): Δεν ξέρω. Αλήθεια, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Έχω συνδυάσει απόλυτα τον υπάρχοντα τίτλο με αυτή τη δουλειά, που δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί.

Ποιο τραγούδι είναι το αγαπημένο σου;

Οι συνθέσεις του Μαραμή, οι στίχοι των Μιχάλη Γκανά, Σωτήρη Τριβιζά, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και Νίκου Ασλάνογλου είναι η απόλυτη έκφραση του ποιητικού λόγου. Αγαπώ και τα εννέα κομμάτια του δίσκου. Αλλά έχω την αδυναμία μου: «Όπου ν’ αγγίξεις το κορμί».

Οπισθόφυλλο και εξώφυλλο της "Αισθηματικής Ηλικίας".

Πώς φαντάζεσαι τη δική σου «Ωραία Κοιμωμένη»;

Δε νομίζω πως έχει νόημα να περιγράψω αυτήν την ύπαρξη. Όμως, η παραμυθένια κι ονειρική αυτή ανθρώπινη μορφή αποδίδεται τέλεια στους τελευταίους στίχους του Σωτήρη Τριβιζά σ’ αυτό το κομμάτι: «Θα ‘ρθω μια μέρα να σου δώσω / στα χείλη σου ένα φιλί / όλος ο κόσμος να ξυπνήσει / να γεννηθεί απ’ την αρχή. Όταν μέσα από το φιλί αυτού του ανθρώπου, θα μπορέσεις να δεις τον κόσμο με άλλη ματιά και θα νομίζεις πως έχεις ξαναγεννηθεί, τότε πρόκειται για την «Ωραία Κοιμωμένη». 

Ποια γυναίκα (ηθοποιός, τραγουδίστρια, παρουσιάστρια, συγγραφέας, φίλη, συγγενής κλπ.) θα ταίριαζε στο ρόλο της «Νεράιδας»;

Η Dulce Pontes. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχα πει ότι αν υπήρχε στον παράδεισο μια φωνή που ακούγεται, θα ‘θελα να ‘ναι της Pontes.

«Έβρεχε χθες». Βρέχει συχνά στη ζωή σου; Ποιες καταιγίδες φοβάσαι περισσότερο;

Βρέχει συχνά, αλλά με τη λυτρωτική έννοια της βροχής. Κοίτα, προσωπικά, αισθάνομαι ευλογημένος και τυχερός για ό,τι μου έχει συμβεί μέχρι τώρα στη ζωή μου, επαγγελματικά και μη. Εκείνο, όμως, που με κλειδώνει συναισθηματικά και μπορεί να με λυγίσει, είναι η μοναξιά. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος. Μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αγαπώ.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στους δρόμους πολλά «κοριτσάκια, με μια πόλη για σεντόνι». Είσαι από τους ανθρώπους που θα προσπεράσουν αυτή την εικόνα ή από τους άλλους, που θα σπεύσουν να βοηθήσουν;

Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν χρονικές συγκυρίες που συμπεριφέρομαι σαν τους πρώτους. Θεωρώ ότι έχουμε χρέος να ενεργούμε σαν κοινωνικά όντα και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπο. Πια, όμως, δεν αρκεί να δίνουμε από το περίσσευμά μας, δε φτάνει. Πρέπει να δώσουμε από το δικό μας, από το «είναι» μας. Πρέπει να ματώσουμε για να διαφοροποιηθεί η κατάσταση. Καθένας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να διορθώνει τον εαυτό του.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.

Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια.

Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Έχω δύο γονείς που δε μου στέρησαν τίποτα. Με υποστηρίζουν και με αγαπούν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο. Ως παιδί, ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός. Είχα πολλούς φίλους και παρέες από το σχολείο, τη γειτονιά, το φροντιστήριο. Θυμάμαι, επίσης, πως ήμουνα κάκιστος στο ποδόσφαιρο. Όμως, επειδή είχα οργανωτική ικανότητα, διαμόρφωνα και έστηνα τις καλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου, παρακολουθώντας τον αγώνα τους από τον πάγκο. Λάτρευα το στίβο. Μπορούσα να κλειστώ σπίτι μου μέρες ολόκληρες και να βλέπω όλα τα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ.

Έχεις δηλώσει ότι σου άρεσε ανέκαθεν η μουσική στον κινηματογράφο και την ακούς πάντα με προσοχή. Ποιο από τα τραγούδια σου θα έδινες και σε ποια ταινία;

Θα έβαζα σαν soundtrack την «Πεντάμορφη και το Τέρας» στο «P.S. I Love You». Ο πιο δυνατός ίσως στίχος του κομματιού λέει: «Όλα η αγάπη τα φωτίζει / όπου κι αν πας να το θυμάσαι». Το νόημα της ταινίας είναι αυτό ακριβώς. Επίσης, οι «Μπερντέδες», ένα ποίημα του Λαπαθιώτη, σε σύνθεση του Δημήτρη Μαραμή. Το κομμάτι περιγράφει μια παράνομη, ερωτική περίσταση. Θα μπορούσε, λοιπόν, σίγουρα ν’ αποτελέσει μουσική υπόκρουση για την αντίστοιχη σκηνή κάποιας ταινίας, αποτυπώνοντας τέλεια το πάθος, την ορμή και το συναίσθημα των δύο ανθρώπων εκείνη την ώρα.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης - Στην προετοιμασία του
"Συμποσίου" με τονΔημήτρη Μαραμή - Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου

Θα ‘θελα να μου πεις για την πρώτη συνάντησή σου με τον Δημήτρη Μαραμή, όταν πήγες να τον βρεις στο Beton7. 

2011 προς 2012. Μόλις είχα τελειώσει τη Νομική. Μερικούς μήνες πριν είχα αποφασίσει ότι θέλω ν’ ασχοληθώ με το τραγούδι. Είχαμε κοινούς φίλους, οι οποίοι του μίλησαν για μένα, άρα με γνώριζε σαν ύπαρξη. Πήρα τις βαλίτσες μου και κατέβηκα. Σε πρώτη φάση τα λέγαμε στο Internet. Κάποια στιγμή τού έστειλα ένα μήνυμα στο οποίο του έλεγα ότι ενδέχεται να κατέβω στην Αθήνα. Πηγαίνω στο Beton7. Παρακολούθησα μια φανταστική εμφάνιση με την guest συμμετοχή της Κορίνας Λεγάκη. Τα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμε δεν τα θυμάμαι. Δεν μπορώ, όμως, να ξεχάσω το χαρακτηριστικό του γέλιο: μπορεί ν’ ακουστεί σε τρία οικοδομικά τετράγωνα! Αυτό είναι κοινό μας στοιχείο. Οπότε, βγαίνει από τα παρασκήνια, χαιρετά τον κόσμο, τον πλησιάζω κι εγώ, του λέω ποιος είμαι κι η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή του ήταν να γελάσει. Γύρισαν και μας κοίταξαν όλοι, θυμάμαι. Κατευθείαν, έσπασε τον πάγο.

Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου. Από την παράσταση "Οι πνοές του Μάη".

Η Θάλεια Μαυρίδου; Ξέρω ότι εκτιμάς και σέβεσαι σα μάνα σου την καθηγήτριά σου.

Έτσι ακριβώς. Γνωριστήκαμε πριν από οχτώ χρόνια. Πέρασα Νομική στην Κομοτηνή. Ήθελα, όμως, να γυρίσω Θεσσαλονίκη για να διερευνήσω καλύτερα τη μουσική. Οπότε, η υποτροφία που μου δόθηκε από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών έδωσε τη λύση. Σημειωτέον, εξαιτίας των πανελλαδικών εξετάσεων, είχα διακόψει τους πειραματισμούς με τη μουσική. Η Θάλεια ήταν εκείνη που «ξύπνησε» και πάλι τα μουσικά μου ένστικτα. Συμπαντικά, λοιπόν, τη γνωρίζω στα 19 μου χρόνια. Δεν είναι απλά καθηγήτριά μου, αλλά υποστηρικτής και καθηγητής μου. Ο μέντοράς μου. Ξέρεις, δε μου δίδαξε μόνο την τεχνική, μα μου έδωσε και τη μουσική της αισθητική. Η Θάλεια Μαυρίδου είναι χαρακτηριστική περίπτωση καθηγήτριας που αγαπά τη διδακτική. Είναι σημαντικό να μαθητεύεις δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που αγαπάει αληθινά τη ζωντανή, υποδειγματική μετάδοση γνώσεων και βλέπει τον κάθε μαθητή όπως τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που έχουνε κάνει καριέρα ως σολίστες, συνήθως δεν αγαπούν τη διδασκαλία. Την κάνουν ίσως από ανάγκη. Η Θάλεια μού έδειξε από την πρώτη στιγμή πόσο πίστεψε σε μένα. Χτίστηκε, λοιπόν, μία απίθανη, ανθρώπινη σχέση - σχέση φιλίας πια. Με συμβουλεύει, με βοηθάει, με αγαπά και δε χάνει την ευκαιρία να μου το δείχνει.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης. Από τις παραστάσεις με τον Δημήτρη
Μαραμή για την "Αισθηματική Ηλικία".

Σε συνέντευξή σου έχεις ρωτηθεί για τα «αξιόλογα ταλέντα» στην ηλικία σου, που όμως ποτέ δε φτάνουν στο ευρύ κοινό. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Τη μισή ευθύνη την αποδίδω σ’ ένα κακώς δομημένο μουσικό σύστημα, το οποίο δε βοηθάει στην εξέλιξη και στην ανέλιξη νέων και ταλαντούχων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν κάτι καινούριο να πουν. Την άλλη μισή, στους ίδιους τους δημιουργούς και τους τραγουδιστές, οι οποίοι φοβούνται. Φοβούνται να προσπαθήσουν μόνοι τους. Φοβούνται να βγουν προς τα έξω. Φοβούνται να βρουν εναλλακτικούς τρόπους διάδοσης της τέχνης τους. Μιλώ με πολλά παιδιά που δεν μπορούν να βρουν τρόπο να πέμψουν την τέχνη τους στο ευρύ κοινό. Περιμένουν κάποιο μαγαζί που θα τους δώσει την ευκαιρία να τραγουδήσουν ή από κάποιον δημιουργό που θα τους καλέσει για να πουν ένα δικό του κομμάτι. Αν δε βγεις μπροστά για να δείξεις ποιος είσαι, να σε δουν οι άνθρωποι, να σε αγαπήσουν, να εμπιστευθούν την τέχνη και τη δουλειά σου, δυστυχώς, δε θα σε ψάξουν.

Παρατήρησα πως όταν ερωτάσαι για τον έρωτα και πώς είσαι ή πώς θα ήσουν σε μία σχέση, απαντάς πολύ αυστηρά, σχεδόν με άσχημη αντιμετώπιση απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί το κάνεις αυτό;

Σαν άνθρωπος, είμαι πολύ αυστηρός. Και με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μου. Χαίρομαι που φαίνεται και αυτή η πτυχή της εικόνας μου, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και αγαπώ την αλήθεια. Σ’ ό,τι αφορά στον έρωτα, έχω αλλοτριωθεί τόσο από την ενασχόλησή μου με τη μουσική, ώστε ο χρόνος που μένει για ν’ αφιερωθεί σε μία σχέση είναι ελάχιστος έως ανύπαρκτος, άρα ανεπαρκής για την απέναντι πλευρά.

 Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.
Από τις παραστάσεις με τον Δημήτρη
Μαραμή για την "Αισθηματική Ηλικία".

Πριν δύο χρόνια ρωτήθηκες αν θα εγκατέλειπες την Ελλάδα για το εξωτερικό. Τότε, απάντησες ότι δεν είχες τη μανία να φύγεις, αγαπάς πολύ τη χώρα και την πόλη σου για να το κάνεις. Σήμερα - κι ενώ άλλαξαν τα δεδομένα - θα έλεγες το ίδιο;

Είχα δύο φορές την ευκαιρία να φύγω από την Ελλάδα, μου έγιναν δύο σημαντικές προτάσεις. Ενδέχεται να υπάρξει και τρίτη. Δεν ξέρω πώς θα απαντήσω όταν μου δοθεί, θα εξαρτηθεί από το τι είδους θα ‘ναι. Προς ώρας - και πολύ συνειδητοποιημένα - επιλέγω να μείνω στη χώρα μου. Θεωρώ ότι εδώ έχω να προσφέρω πολύ περισσότερα. Αν μη τι άλλο, έχω δικαίωμα να ζήσω και να εργαστώ στην Ελλάδα μου. Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε την εργασία σα μία υποχρέωση ή μία διαδικασία από την οποία μόνο βιοποριζόμαστε. Εργαζόμαστε και προσφέρουμε. Από τον υπάλληλο του Δήμου στο Ληξιαρχείο, τον υπάλληλο της Τράπεζας και το δημοσιογράφο, μέχρι τον άνθρωπο που παράγει μια τέχνη και βιοπορίζεται απ’ αυτήν, προσφέρει κάτι. Είναι κρίμα να παρέχουμε αλλού τις δυνάμεις που έχουμε ως νέα γενιά και όχι στη χώρα μας. Ρωτώ: θέλουμε μία Ελλάδα, χώρα των συνταξιούχων, χωρίς παραγωγική μηχανή; Αυτή τη στιγμή όλοι οι παιδικοί μου φίλοι βρίσκονται στο εξωτερικό. Έχω δύο στο Λονδίνο, έναν στο Μάντσεστερ, έναν στο Σαουθάμπτον, μία στη Γερμανία κι έναν στην Ολλανδία. Αισθάνομαι προδομένος, Θοδωρή. Είμαι 27 χρονών και η χώρα μου ακόμα να μου αποδείξει ότι προσπαθεί να προστατέψει τις νέες γενιές. Δεν υπάρχει χειρότερο για έναν άνθρωπο, για ένα λαό από το να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ονειρεύεται στον τόπο που γεννήθηκε, ζει και μεγαλώνει - και άρα πρέπει να πάψει να το κάνει. Περιμένω το μέλλον να διαψεύσει τους φόβους όλων των νέων ανθρώπων.

Η Dulce Pontes με τον Θοδωρή Βουτσικάκη και τη Σοφία Αβραμίδου.
15 - 7 - 2013 / Μονή Λαζαριστών.

Συνεργάστηκες κι εμφανίστηκες επί σκηνής με τη διεθνούς φήμης τραγουδίστρια Ντούλτσε Πόντες. Τι είπατε; Τι εικόνα έχει για τη χώρα μας;

Δε θα κάνω φανφαρονισμό, ούτε θα πω λόγια μεγάλα. Αρκεί να σου πω ένα περιστατικό εκείνη της βραδιάς, το οποίο αξίζει να μάθει ο κόσμος, διότι είναι μια άλλη οπτική ενός star system, που, εδώ στην Ελλάδα, μας έμαθαν ότι λειτουργεί τελείως διαφορετικά: η συναυλία γινόταν σ’ ένα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη. Στα παρασκήνια δεν υπήρχαν πολλά δωμάτια ως καμαρίνια, παρά ένας ενιαίος χώρος για όλους. Λοιπόν, το μαθαίνει η Πόντες και μισή ώρα περίπου πριν ξεκινήσει η συναυλία, πηγαίνουμε, οι συμμετέχοντες της συναυλίας, στο καμαρίνι για να συνεννοηθούμε επί των τελευταίων λεπτομερειών. Και βλέπουμε ένα παραβάν, το οποίο είχε φτιάξει η ίδια η Πόντες με σεντόνι και μανταλάκια, για να μπορέσουμε, όπως μας είπε, να εξυπηρετηθούμε και να βολευτούμε όλοι. Μισή ώρα πριν την συναυλία της, η μεγάλη και διεθνούς φήμης τραγουδίστρια και σταρ της μουσικής Ντούλτσε Πόντες, αντί ν’ ασχοληθεί με το ζέσταμα, τα ρούχα ή το μακιγιάζ της, ασχολούταν με ένα αυτοσχέδιο παραβάν. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο γι’ αυτή τη γυναίκα; Με το χαρακτήρα, την τέχνη και τη φωνή της τα λέει όλα. Δεν προλάβαμε - εκ των πραγμάτων - να κάνουμε εκτενείς συζητήσεις για την ευρύτερη κατάσταση στη χώρα μας. Η συνάντησή μας ήταν «μουσική». Ήθελα να «ρουφήξω» όσο το δυνατόν περισσότερα από ‘κείνη. Ήταν μια κορυφαία συνάντηση για μένα.

Λίνα Νικολακοπούλου - Θοδωρής Βουτσικάκης

Με ποιους καλλιτέχνες, συνθέτες και τραγουδιστές, θα ήθελες να συνεργαστείς μελλοντικά;

Η μία είναι η Πόντες, με την οποία έχουμε ήδη συνυπάρξει επί σκηνής, αλλά θα ‘θελα πολύ να συμβεί και πάλι. Ή να κάνουμε κάποιο τραγούδι μαζί. Κι ένα δεύτερο όνειρο, το οποίο υλοποιήθηκε εν μέρει, είναι η συνεργασία μου με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Κάναμε ήδη τον περασμένο Μάη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μερικές συναυλίες - αφιέρωμα στον Έλληνα ποιητή Γιώργο Σαραντάρη. Ελπίζω αυτή η συνεργασία να ‘χει μέλλον και ν’ αποτυπωθεί σε πρωτότυπο υλικό. Η γυναίκα είναι μεγάλη αξία.

Δημήτρης Μαραμής - Λίνα Νικολακοπούλου - Θοδωρής Βουτσικάκης

Τι σου έχει πει η Λίνα Νικολακοπούλου;

Θ.Β.: Στην πρεμιέρα των συναυλιών μας για τον Σαραντάρη, κατέβηκαν από Θεσσαλονίκη φίλοι μου για να με δουν. Μετά τη συναυλία, τα παιδιά τη ρωτούσαν διάφορα και κάποια στιγμή γυρίζει η Λίνα και τους λέει: «Ο Θοδωρής είναι το δώρο που μου έκανε η Θεσσαλονίκη».

Τι και ποιοι σου δίνουν θετική κι αρνητική ενέργεια;

Καταρχάς, θεωρώ ότι όλοι έχουμε θετική κι αρνητική πλευρά. Αυτό, όμως, που μας διαχωρίζει είναι ποια πλευρά αποφασίζει ο καθένας να «ταΐζει». Ένας αρνητικός άνθρωπος δε σημαίνει ότι δεν έχει θετική πλευρά, όπως κι ένας θετικός ότι δεν έχει αρνητική. Μέχρι πολύ πρόσφατα, δε στεκόμουν στην αρνητική πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων. Όμως, μετά από καιρό, κουράστηκα να προσπαθώ να εκμαιεύσω τη θετικότητα κάποιων ανθρώπων. Δικαίωμά τους. Τελικά, είναι καλό κάποιες φορές να παίρνουμε αποστάσεις. Είναι υγιές. Και για εμάς και για εκείνους.

Φωτογραφία: Λένα Σιώπη. 

Θα κατέβαινες ποτέ στην πολιτική;

Δύσκολα. Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι πολιτική είναι κάτι σαν το 15μελές στο σχολείο. Δεν είναι. Δεν πρέπει να είναι. Στο 15μελές μπαίνει ένας μαθητής για να κάνει το χαβά του, να γίνει περισσότερο δημοφιλής στους μαθητικούς, σχολικούς κύκλους κι ενδεχομένως να πει δυο, τρία ενδιαφέροντα πράγματα. Ένας άνθρωπος που θέλει πραγματικά να κυβερνήσει έναν τόπο, θα πρέπει να έχει την αίσθηση του βάρους της ευθύνης της θέσης του. Επίσης, αυτός ο ηγέτης καλείται και οφείλει να εκπροσωπήσει, όχι μόνο αυτούς που τον ψήφισαν, αλλά κι εκείνους που δεν τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι είναι στη Βουλή για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, τις πελατειακές τους σχέσεις, τους ανθρώπους που είναι ψηφοφόροι του κόμματος, να παίρνουν τα χιλιάρικα κάθε μήνα και να φεύγουν. Προς το παρόν, δεν έχω τη διάθεση και τη συνείδηση ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στην πολιτική.

Τι σ’ ενοχλεί στο χώρο σου;

Μ’ ενοχλεί πολύ η προσπάθεια που γίνεται από μερικούς κύκλους να σε κάνουν να αισθανθείς πως είσαι σε αγώνα δρόμου και πρέπει να βγεις πρώτος. Ναι, προφανώς και πρέπει να ‘μαι πολύ καλός σ’ αυτό που κάνω, αλλά δεν παράγω κάτι που αν δε βγει πρώτο, θα βγει δεύτερο, αν δε βγει δεύτερο, θα βγει τρίτο κι αν δε βγει τρίτο, μένω εκτός συναγωνισμού. Διότι και ο τέταρτος και ο πέμπτος και ο όγδοος (σε μία σειρά των οχτώ) κάτι παράγει. Μ’ ενοχλεί που κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μας εμφυσήσουν ότι πρέπει να περάσουμε το συνομήλικό μας, το συνάδελφό μας, το συνεργάτη μας, γιατί θα μας φάει τη θέση στην επικαιρότητα! Λάθος.

Φωτογραφία: Νικηφόρος Βιδάλης.

Αυτή την εποχή τι κάνεις;

Προφανώς, μας έχει παγώσει όλους η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Υπάρχει η πιθανότητα αναβολής πολλών πραγμάτων που έχω σχεδιάσει. Αυτόν τον καιρό είναι σε εξέλιξη η περιοδεία μου με τον Δημήτρη Μαραμή με τον κύκλο τραγουδιών του «Συμποσίου»: μελοποιημένη, ελληνική ποίηση από την εποχή του Ευριπίδη και του Ανακρέοντα μέχρι τους σύγχρονους, Ρίτσο, Λαπαθιώτη και λοιπούς. Ξεκίνησα ήδη να δρομολογώ την επόμενη δισκογραφική μου δουλειά, η οποία δεν ξέρω πότε θα βγει. Βεβαιώνω με απόλυτη πεποίθηση ότι θα ολοκληρωθεί και θα βγει κάποια στιγμή, αλλά - εκ των πραγμάτων - δεν μπορώ να ορίσω με βεβαιότητα το πότε. Τέλος, ξεκίνησα να συζητάω για κάποιες συνεργασίες.

Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του music video
για το τραγούδι "Όπου ν' αγγίξεις το κορμί".

Θέλεις να μου μιλήσεις με ονόματα;

Δε θα σου πω ονόματα - και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί. Πριν από περίπου δύο χρόνια, ετοίμασα μία συνέντευξη για να προμοτάρω ένα project που ετοιμαζόταν να γίνει μ’ ένα πολύ μεγάλο όνομα. Ακόμη δεν είχα το δίσκο, μόλις είχε αρχίσει η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μαραμή και θα ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο εκείνη τη χρονική στιγμή. Προγραμμάτισα, λοιπόν, μία συνέντευξη σ’ ένα μεγάλο μέσο. Έστω ότι η συνέντευξη ήταν αύριο κι η πρεμιέρα σε τρεις βδομάδες. Μία μέρα πριν τη συνέντευξη, με παίρνει στο τηλέφωνο ένα τρίτο πρόσωπο, όχι άμεσα εμπλεκόμενο, και με ρωτάει ποια είναι η θέση μου για την ακύρωση του project. Δεν ήξερα ότι ακυρώθηκε. Περίμενα από ώρα σε ώρα να μου ανακοινώσουν πότε είναι η πρώτη πρόβα, η οποία - καθόλου τυχαία - αργούσε να ‘ρθει. Από τότε, όπως καταλαβαίνεις, αποφεύγω να χρησιμοποιήσω ονόματα.

Πες μου κάτι τελευταίο.

Καλώ όλους τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι γεμίζει την ψυχή τους και να είναι λιγότερο υπομονετικοί και δεκτικοί με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Κι αυτό, ας εκληφθεί από το καθένα όπως θέλει.  

 Συνέντευξη στο Θοδωρή Θεοχαρίδη.