Κυριακή 27 Απριλίου 2014

«ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΑΝΤΑΪΔΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ»


«Αλλάζουμε συνέχεια τα δεδομένα της ζωής μας για να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός που έχουμε αγαπήσει», θα μου απαντήσει ο Γιάννης Καμπανταΐδης στην κορύφωση ίσως της κουβέντας μας, με την πράσινη πανδαισία της φύσης στην κοιλάδα Σερρών να αγκαλιάζει τις λέξεις, τη νεότητα και το πνεύμα του. Ο 27χρονος μουσικός από τον Προβατά Σερρών μού εξομολογείται, κρατώντας πάντα στα χέρια την κιθάρα του ως πολύτιμο θησαυρό, τη δυσκολία που βιώνει ένας νέος δημιουργός σε μία επαρχιακή πόλη όπως είναι οι Σέρρες, τολμώντας παράλληλα να εκφράσει μ' ένα λιόχαρο χαμόγελο την πίστη του στην καλή έκβαση των πραγμάτων για το μέλλον, το οποίο ονειρεύεται μαζί με τη σύντροφό του. Μοιράζεται μαζί μου τις ανησυχίες του, τις απόψεις του για διάφορα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, συζητούμε για την έμπνευση και τους μέντορές του. Γεμάτος πάθος, με ειλικρινή έκφραση και με μια φωνή που αυξάνει την ένταση και τη σημασία του εκάστοτε τραγουδιού, ο Γιάννης είναι σίγουρα μια αισιόδοξη νότα που ελπίζει να πετάξει από το πεντάγραμμο του τόπου του και να γνωρίσει τη μουσική έξω από τα όρια...





"ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ"

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: Κυριακή, 13 Απριλίου 2014, συνέντευξη με το μουσικό Γιάννη Καμπαντΐδη στην κοιλάδα Σερρών για το blog μου…

Γ.Κ.: Πώς φαίνεται ότι είσαι άνθρωπος του αρχείου!

Θ.Θ.: Αρκετά, ναι.

Γ.Κ.: Πολύ ενδιαφέρον…

Θ.Θ.: Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι σήμερα θα σε γνωρίσουμε όλοι καλύτερα. Θέλω για αρχή να μου πεις ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική.

Γ.Κ.: Η πρώτη επαφή του κάθε ανθρώπου με τη μουσική είναι αυτή που δε θυμάται. Την ώρα, δηλαδή, που γεννιέται και κραυγάζει. Η δεύτερη, λοιπόν, επαφή μου με τη μουσική, θυμάμαι, έγινε στο νηπιαγωγείο. Έβαζα τα ακουστικά και άκουγα την τρομερή δισκοθήκη που είχε ο πατέρας μου στο σπίτι.

Θ.Θ: Ο πατέρας σου είναι μουσικός;

Γ.Κ.: Έχει δικό του ραδιοφωνικό σταθμό. Άκουγα, λοιπόν, όλα εκείνα τα τραγούδια που μου πρότεινε ο πατέρας μου και με τη φαντασία που έχει ένα μικρό παιδί σκεφτόμουν ότι έπαιζα εγώ τη μουσική που άκουγα. Στη συνέχεια, άρχισα να γρατζουνάω μια κιθάρα που είχαμε στο σπίτι, ώσπου οι γονείς μου με πήγαν σε δάσκαλο. Εκεί άρχισαν τα δύσκολα…

Θ.Θ.: Τι εννοείς;

Γ.Κ.: Ήμουν πολύ ατίθασο παιδί και με έδιωξε! Το ίδιο συνέβη και με τους επόμενους δύο! (γέλια!)

Θ.Θ.: Τι τους έκανες, δηλαδή;

Γ.Κ.: Ήμουν πολύ αντιδραστικός, δεν καταλάβαινα τη γλώσσα τους. Δεν μπορούσαν εκείνοι να βρουν το κουμπί μου κι εγώ το δικό τους. Βέβαια, τονίζω ότι δε φταίνε οι άνθρωποι, εγώ ήμουν πολύ ζωηρός, αδάμαστο αγρίμι!

Θ.Θ.: Και; Γίνεσαι αυτοδίδακτος;

Γ.Κ.: Μέχρι τα 18 μου, ναι. Όποιος ήξερε μου έδειχνε καμιά συγχορδία, άκουγα στο CD player διάφορα κομμάτια και προσπαθούσα να τα παίξω στην κιθάρα. Ήταν φοβερά ελκυστικό όλο αυτό για μένα. Ξέρεις, η γοητεία του αγνώστου. Κι ακόμα είναι. Βέβαια, πάντα νιώθω μια ανασφάλεια με τη μουσική.

Θ.Θ.: Σε κάποια φάση φεύγεις από το χωριό σου. Τι κάνεις;

Γ.Κ.: Επιχείρησα να σπουδάσω Φαρμακευτική σε δύο ευρωπαϊκές πόλεις, στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας και στη Σόφια της Βουλγαρίας. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να το φορέσω εγώ αυτό το ρούχο, δε μου ταιριάζει με τίποτα. Γυρίζω, λοιπόν, στα πάτρια εδάφη και ο δρόμος μου με βγάζει στη Θεσσαλονίκη και στο Ωδείο του κυρίου Κώστα Ματσίγκου. Πρέπει να σου πω ότι αυτός ο άνθρωπος μού φέρθηκε σαν πατέρας, με ανέλαβε εξ ολοκλήρου. Μου δίδαξε τη μουσική με πάθος, με αγάπη, με μεράκι, με σεβασμό, με αγνότητα, όπως δηλαδή της αξίζει να την προσεγγίσεις για να την τιθασεύσεις.

Θ.Θ.: Πόσο καιρό έμεινες κοντά του;

Γ.Κ.: Μέχρι πέρυσι. Ο κύριος Ματσίγκος είναι το γερό μου θεμέλιο. Μαζί κάναμε κιθάρα. Στο Ωδείο του, εκτός από κιθάρα, έμαθα και πιάνο, έκανα διάφορα θεωρητικά μαθήματα μουσικής, κλασσικό τραγούδι και παρακολούθησα μαθήματα αυτοσχεδιασμού με καθηγητή που είχε έρθει από την Αυστρία. Στα χρόνια που κάθισα στο Ωδείο του κυρίου Ματσίγκου διδάχθηκα ήθος, Θοδωρή.

Θ.Θ.: Σου άνοιξε πόρτες για δουλειά ή ψάχτηκες μόνος σου;

Γ.Κ.: Με πήρε πολλές φορές σε δουλειές και έπαιξα δίπλα σε μεγάλους μουσικούς χάρη σε αυτόν. Θυμάμαι σε μία συναυλία το 2010 είχα παίξει δίπλα στον Μανώλη τον Καραντίνη, από τους κορυφαίους μπουζουκτσήδες στην Ελλάδα, στον Κυριάκο Κουβέντα, επίσης κορυφαίος στο βιολί, στον μπασίστα Λεωνίδα Κυρίδη κ.ά. Μεγάλη εμπειρία για μένα.

Θ.Θ.: Μου περιγράφεις μία πορεία όχι τόσο ξεκάθαρη και στέρεα. Αρχικά, ξεκινάς να γρατζουνάς μια κιθάρα δείχνοντας την αγάπη σου στη μουσική γα πρώτη φορά, έπειτα φεύγεις στο εξωτερικό για κάτι τελείως διαφορετικό, γυρίζεις στην Ελλάδα και πλέον μπορείς με βεβαιότητα να πεις πως έχεις κατασταλάξει. Η ερώτησή μου είναι αν κάθε άνθρωπος πρέπει στη ζωή του να έχει εμπειρίες και να περάσει από διάφορα στάδια για να καταλήξει εν τέλει να κάνει εκείνο που τον γεμίζει.

Γ.Κ.: Υπάρχει ο εύκολος και ο δύσκολος δρόμος. Υπάρχουν εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή τους και εκείνοι που βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση. Εγώ άνηκα στους δεύτερους.



"ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, Η ‘‘ΜΟΥΣΙΚΗ’’ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ"

Θ.Θ.: Είσαι ένας νέος μουσικός σε μία επαρχιακή πόλη, στις Σέρρες. Πόσο δυσκολεύεσαι να βγάλεις χρήματα; Είσαι όσο δημιουργικός θα ήθελες να είσαι;

Γ.Κ.: Η δημιουργικότητα θεωρώ ότι έχει να κάνει με τη διαμόρφωση του προσωπικού σου χώρου και χρόνου. Πώς και πόσο μπορείς να κάθεσαι με τα βιβλία σου, με τη μοναξιά σου, με τις σκέψεις σου και να δημιουργείς. Σίγουρα θα δημιουργούσα ομορφότερες και ίσως αρτιότερες μουσικές και στίχους αν είχα ένα σπίτι με μπαλκόνι που ‘χει θέα στη θάλασσα του Αιγαίου ή του Ιονίου. Όσον αφορά στο μεροκάματο, ζω σε μια πόλη στην οποία τα μαγαζιά είναι λίγα και οι μουσικοί πολλοί.

Θ.Θ.: Οι Σερραίοι επιχειρηματίες δίνουν εύκολα την ευκαιρία σε ένα νέο παιδί να αναδείξει το ταλέντο του;

Γ.Κ.: Τα μαγαζιά στα οποία μπορώ να φιλοξενήσω τη μουσική μου είναι δύο - τρία στην πόλη των Σερρών. Την πρώτη πόρτα που χτύπησα την άνοιξε διάπλατα ο Λάκης ο Κοτανίδης, στην Αίγλη και τον ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία που μου έδωσε. Το μεροκάματο είναι δύσκολο, κανένας μουσικός - με την έννοια του μουσικού, όμως - δεν τα βγάζει εύκολα πέρα. Πρέπει να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου και σίγουρα κι άλλες εναλλακτικές.

Θ.Θ.: Εσύ τι εναλλακτικές έχεις;

Γ.Κ.: Διδάσκω περιοδικά σε Ωδείο των Σερρών.

Θ.Θ.: Είσαι ικανοποιημένος;

Γ.Κ.: Είμαι, ναι. Κοίταξε, θέλω να ζω με αξιοπρέπεια και να μη χρωστάω. Αφού το πετυχαίνω, είμαι ευτυχισμένος. Σύντομα θα έρθουν καλύτερες μέρες…

Θ.Θ.: Μου δίνεις τρομερή πάσα! Τι εννοείς;

Γ.Κ.: Σκέφτομαι να αλλάξω τόπο διαμονής. Εξάλλου στις Σέρρες επέστρεψα για λίγους μήνες, με τη λογική ότι μετά από ένα διάστημα θα φύγω στην Κολωνία της Γερμανίας, όπου υπάρχει ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο περνάς με εξετάσεις και μελετάς την jazz μουσική κλπ.

Θ.Θ.: Αν αποτύχεις σ’ αυτές τις εξετάσεις έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις μετά;

Γ.Κ.: Εμένα, Θοδωρή, με ενδιαφέρει να έχω μόνιμη πρόσβαση στη γνώση. Είναι μια βαθιά ανάγκη και ένας βασικός κανόνας στην πορεία που ακολουθώ. Και φυσικά με ηρεμεί. Όταν δεν μπορώ να μελετήσω τη μουσική, είμαι κακό παιδί. Αν αποτύχω στην Κολωνία, υπάρχουν κι άλλοι παράμετροι…

Θ.Θ.: Είναι φανερό ότι δε θέλεις ακόμη να μοιραστείς τους στόχους σου μαζί μας, επειδή δεν έχουν υλοποιηθεί ακόμη και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Το θετικό, αν μη τι άλλο, είναι  ότι υπάρχουν οι εναλλακτικές και οι διέξοδοι.

Γ.Κ.: Φυσικά! Επειδή ψάχνομαι, επειδή δεν έχω επαναπαυτεί ποτέ ως τώρα. Δεν μπορώ τη στασιμότητα, τη μιζέρια και γι’ αυτό κάνω ό,τι κάνω. Υπάρχει ένας στίχος του Οδυσσέα Ιωάννου που λέει: «Όσο αλλάζουμε ζωή, τόσο μένουμε ίδιοι». Δηλαδή; Αλλάζουμε συνέχεια τα δεδομένα της ζωής μας για να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός που έχουμε αγαπήσει.

Θ.Θ.: Όσον αφορά στις συνθέσεις σου, θα έλεγε κανείς ότι ποικίλουν, με μια ιδιαίτερη βαρύτητα στο έντεχνο. Ως μουσικός τι δηλώνεις;

Γ.Κ.: Δε δηλώνω τίποτα. Δε βάζω καμία ταμπέλα στον εαυτό μου. Μπορεί να ξεκίνησα να γράφω έντεχνη μουσική και στοίχο, αλλά με την πάροδο του καιρού οι εμπειρίες αυξάνονται, οι σκέψεις μεταβάλλονται, τα συναισθήματα ποικίλλουν, οι γνώσεις πολλαπλασιάζονται. Ψάχνομαι σε αυτό που νιώθω τη δεδομένη στιγμή που θα καθίσω να γράψω. Αυτό μπορεί να είναι jazz, μπορεί έντεχνο, μπορεί κλασσικό.


"ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΑ…"


Θ.Θ.: Αυτό το τραγούδι περιγράφει τα έντονα συναισθήματα δύο ερωτευμένων ανθρώπων. Γιάννη, τι πιστεύεις ότι  χρειάζονται δύο ερωτευμένοι άνθρωποι;

Γ.Κ.: Καταρχάς, για να υπάρξει μία υγιής σχέση πρέπει να εξαλειφθεί κάθε είδους εξουσία - και από τις δύο πλευρές, βέβαια - σε οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση. Κάθε ερωτευμένος οφείλει να αποτινάξει από μέσα του οποιοδήποτε εξουσιαστικό αίσθημα ή ιδεολογία για τον άλλον. Δυο ερωτευμένοι άνθρωποι είναι αλήθεια ερωτευμένοι όταν υπάρχει η επικοινωνία, ο σεβασμός, η εντιμότητα, η κατανόηση και η αλληλεγγύη. Για να αντέξει μια σχέση στο χρόνο πρέπει να δημιουργήσει τον κήπο της, στον οποίο να έχει πρόσβαση και να στεγάζει τα όνειρα, τα θέλω, τις ανάγκες και των δύο.


Θ.Θ.: Στο «Μην ανησυχείς» έχεις γράψει το στίχο «Καρδιά μου, μην ανησυχείς». Το λες συχνά; Και σε ποιους;

Γ.Κ.: Πρώτα στον εαυτό μου. Το συγκεκριμένο τραγούδι ίσως το έγραψα για να το ακούω μόνο εγώ.


Θ.Θ.: «Πάρε με από το χέρι». Σε αυτό το κομμάτι έχεις γράψει στο ρεφρέν: «Πάρε με από το χέρι, μάθε με να περπατώ». Σε μία ερωτική σχέση μαθαίνει ο ένας από τον άλλον;

Γ.Κ.: Φυσικά. Πρέπει να γίνεται αυτό, είναι αναγκαίο. Όταν ο ένας αποδυναμώνεται πρέπει να μείνει δυνατός ο άλλος. Έτσι, ο λυγισμένος μαθαίνει ότι πρέπει να μένει δυνατός στα δύσκολα. Η αγάπη είναι η καλύτερη δασκάλα. Νομίζω ότι όλοι απολαμβάνουμε τα μαθήματά της.


Θ.Θ.: Δε σου κρύβω ότι από τα τραγούδια σου, επειδή τα άκουσα όλα με προσοχή, λατρεύω το «Με μία κούπα καφέ». Νομίζω η κορύφωση του κομματιού είναι στο στίχο «Με μία κούπα καφέ κι ένα γλυκό σ’ αγαπώ». Και θέλω να σε ρωτήσω: σε μία σχέση είναι τα απλά εκείνα που την κρατούν σταθερή και υγιή;

Γ.Κ.: Είναι τόσο απλό, αλλά συνάμα τόσο ουσιαστικό και τεράστιο ζήτημα. Η απλότητα… Το βλέμμα, η αγκαλιά, το χάδι, η αίσθηση ότι είμαι μαζί σου, μη μασάς, προχώρα. Όλα αυτά είναι όσα θέλει ο άνθρωπος για να ζει και να ξυπνά χαμογελαστός και ευδιάθετος. Και πρέπει να σου ομολογήσω ότι αυτό το τραγούδι είναι ίσως το σημαντικότερο για μένα.

Θ.Θ.: Γιατί;

Γ.Κ.: Γιατί πέρασα από μια φάση σε μια άλλη. Το έγραψα γύρω στα 18 μου, όταν έχασα έναν αγαπημένο μου φίλο. Μαζί με όλο εκείνο το χάος που βίωσα σ’ εκείνη την ηλικία, αφού δεν ήξερα τι θα κάνω στη ζωή μου, δημιούργησε μεγάλη αστάθεια στις ισορροπίες της ζωής μου. Και όταν ηρέμησα, έγραψα αυτό το κομμάτι.

Θ.Θ.: Μπορεί να «σωθεί μια ζωή απ’ τη στάχτη»;

Γ.Κ.: Φυσικά.

Θ.Θ.: Με ποιον τρόπο;

Γ.Κ.: Απενεχοποιώντας τη στάχτη.


"Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ: Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΚΑΙ Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ"

Θ.Θ.: Ποια είναι η γνώμη σου για τα μουσικά talent show; "The Voice", "X-Factor", "Greek Idol";

Γ.Κ.: Δεν πιστεύω ότι αυτά τα talent show έχουν ως βάση τη μουσική. Εκτός από το The Voice, ίσως…

Θ.Θ.: Άρα δε θα πήγαινες…

Γ.Κ.: Όχι, με τίποτα.

Θ.Θ.: Επειδή θεωρείς ότι δεν έχουν ως βάση τη μουσική μόνο;

Γ.Κ.: Κυρίως. Αλλά κι επειδή δε θα μπορούσα να είμαι φυσικός εκεί μέσα. Κι επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο σέβονται τα παιδιά που συμμετέχουν στο συγκεκριμένο show.

Θ.Θ.:  Από τι αντλείς την έμπνευσή σου, Γιάννη;

Γ.Κ.: Από την καθημερινότητα, από τα κοινωνικά γεγονότα και την κοινωνική ζωή. Από τα βλέμματα των ανθρώπων, από αυτό που βιώνω εγώ. Από τα ταξίδια…

Θ.Θ.: Ταξιδεύεις συχνά;

Γ.Κ.: Όσο μπορώ.

Θ.Θ.: Διαβάζεις;

Γ.Κ.: Ναι.

Θ.Θ.: Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που διάβασες;

Γ.Κ.: Το «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή», του Αυστρογερμανού ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε.

Θ.Θ.: Ποια είναι η γνώμη σου για τη Χρυσή Αυγή; Σε φοβίζει η άνοδός της;

Γ.Κ.: Η Χρυσή Αυγή είναι μία φασιστική οργάνωση. Εγώ πιστεύω ότι το κράτος χρησιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή κι η Χρυσή Αυγή το κράτος και γι’ αυτό ανεβαίνει.

Θ.Θ.: Ποια είναι η γνώμη σου για τους ομοφυλόφιλους;

Γ.Κ.: Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους. Αν βάλλονται οι ομοφυλόφιλοι για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, τότε δηλώνω ομοφυλόφιλος! Τάσσω τον εαυτό μου πάντοτε υπέρ των αδυνάτων και των αδικούμενων. Συνεπώς, δηλώνω και άθεος και ένθεος κλπ. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί ενοχλεί τόσο αυτό το ζήτημα ορισμένους ανθρώπους. Έχουμε χρέος να είμαστε ο εαυτός μας.

Θ.Θ.: Πιστεύεις ότι σήμερα οι άνθρωποι χρειάζονται έμπνευση για να εξελιχθούν; Κι αν ναι, ποιος θα τους τη δώσει και τι είδους έμπνευση ειν’ αυτή;

Γ.Κ.: Μπράβο, ρε δικέ μου! Εννοείται ότι πρέπει να νιώθουμε εμπνευσμένοι. Αλλά πριν έρθει η έμπνευση να μας βρει, πρέπει να νιώσουμε το συναίσθημα, να εντρυφήσουμε στη γνώση, να ζήσουμε την εμπειρία. Την έμπνευση μπορούν να τη δώσουν όλοι. Και θεωρώ ότι οτιδήποτε κάνει κανείς με αγάπη είναι Τέχνη.


Θ.Θ.: Στην παρούσα φάση είσαι σε μία σχέση. Τι σκοπό έχετε οι δυο σας από ‘δω και πέρα;

Γ.Κ.: Σίγουρα θα φύγουμε από τις Σέρρες.

Θ.Θ.: Μου δίνεις άλλη μια πάσα για να ρωτήσω πόσο δύσκολο είναι σήμερα για ένα ζευγάρι να ξεκινήσει μια νέα ζωή.

Γ.Κ.: Όταν το ζευγάρι αποφασίσει ότι τον ένα μήνα θα τρώει μόνο χορτόσουπα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν αποβάλλεις από τη ζωή σου τα πολλά και ζητάς τα απολύτως απαραίτητα, νομίζω πως κάτι καλό θα γίνει. 



Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης.

2 σχόλια:

  1. εξαιρετικος Γιαννης Καμπανταιδης..ομορφη συνεντευξη κ.Θεοχαριδη!

    φιλικο υγ.η λεξη στιχος γραφεται με ι και οχι οι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Θοδωρής και ο Γιάννης, δίνουν εξαιρετικές πάσες ο ένας στον άλλον, συνθέτοντας μια ομαλή συνέντευξη με υψηλά στάνταρ, αναδεικνύωντας τα ταλέντα δύο νέων Ανθρώπων και Καλλιτέχνών, ενός μουσικού και ενός δημοσιογράφου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή