Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

«ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ»



Το περασμένο Σάββατο ήμουν στο ραντεβού με τον έρωτα, την αφοσίωση, τη θέρμη. Το περασμένο Σάββατο είχα συνάντηση με την ορμή, το πάθος, τη φλόγα. Το περασμένο Σάββατο είχα ραντεβού με τη Νατάσσα Μποφίλιου.



Η ώρα είναι περίπου έντεκα. Μοιράζομαι με τον κόσμο γύρω μου την αγάπη που μας συνδέει για την καλλιτέχνιδα. Σιγανή μουσική (τύπου «Uomini Addosso», Milva) κατακλύζει το μισοσκότεινο χώρο. Τα ρεσό κεράκια προσδίδουν μιαν αίγλη, ένα είδος λάμψης στην ατμόσφαιρα. Οι ψίθυροι του κόσμου καθιστούν μυστηριώδες το κλίμα.


Τα φώτα χαμηλώνουν και στα σκαλιά της δεξιάς πλευράς πάνω στη σκηνή κάνει την εμφάνισή της η Νατάσα Μποφίλιου, φορώντας ένα μαύρο, κολακευτικό φόρεμα μέχρι τα γόνατα, το οποίο αναδεικνύει το λαιμό και τους ώμους της. Χαρίζει στο κοινό της ένα όμορφα αληθινό και γοητευτικό χαμόγελο και παίρνει τη θέση της στο πιάνο. «Τα βεγγαλικά της μάτια», πλημμυρισμένα από λάμψη, η φωνή της κελαρυστή, δροσερή και κρυστάλλινη, όπως το νερό που τρέχει στο ποτάμι στα μέσα Δεκέμβρη… Κι «άναψε όλα τα φώτα κι έδωσε παράσταση».




Μια συνεχής μουσική δράση επί σκηνής, η παράσταση των Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου, συνθέτη και στιχουργού αντίστοιχα της Νατάσσας. Μια υπερπαραγωγή για ψυχές όλων των ειδών: κλειστές κι ανοιχτές, άσπρες και μαύρες, ντυμένες με όποιο χρώμα η ζωή τις έντυσε. Γνωστά και μη εξαιρετέα κομμάτια, που έρχονται από το παρελθόν, κάνουν μία στάση στη σκηνή του PassPort, κερνάει η Νατάσα με τη φωνή και τις νότες της και φεύγουν με φόρα προς το μέλλον. Κομμάτια με μυρωδιά εξαιρετικής  ποιότητας.


«Αχ, ανθρωπάκια μου, πώς σας βασανίζουν τα μηδαμινά στη ζωή. Αχ, ανθρωπάκια μου, οι Θεοί δακρύζουν μ’ όσα προσκυνάτε στη Γη», είπε κάποια στιγμή με την ταξιδιάρικη και ζωηρή φωνή της η Νατάσσα. Στίχος από το «Μάγο Βιολιστή», μια αφήγηση ενός παραμυθιού με δυναμική ενορχήστρωση πνευστών και βιολιού που σε γεμίζουν φως. «Κάποιοι, κάπου, κάπως είδαν λένε το φως, μόνο εσύ έχεις τον τρόπο, έλα δείξε μου πώς», θα τραγουδήσει λίγο αργότερα με τη ζεστή, γήινη κι ερωτική της φωνή η μεγάλη ερμηνεύτρια, από το τραγούδι - και τίτλο της παράστασης - «Πάμε ξανά», το οποίο κυμαίνεται σε πιο ήπιους ηλεκτρονικούς ήχους.




Το ταξίδι με βάρκα τις νότες, με προορισμό την ελπίδα και την αισιοδοξία και καπετάνιο τη Νατάσσα Μποφίλιου κοντεύει να φτάσει στον τερματικό σταθμό. Χωρίς καθυστέρηση, σπεύδω στο καμαρίνι της, όπως έχουμε συνεννοηθεί. Μόλις μπω στο καμαρίνι, θα της χαρίσω μία ζεστή αγκαλιά, γεμάτη αγάπη και συγχαρητήρια, μαγεμένος από την παράσταση. Θα της πω ότι με ταξίδεψε και θα μου απαντήσει μ’ ένα χαμόγελο (η Νατάσσα δε λέει πολλά), ενώ θα μου προσφέρει μια θέση στο τραπέζι στη γωνία και η κουβέντα μας θα αρχίσει. Κοιταζόμαστε στα μάτια, γεγονός που επικυρώνει την ειλικρίνεια του χαρακτήρα της και συζητάμε για την παράσταση.




Μου μιλά για τον φίλο και συνθέτη Στάμο Σέμση, τον ντράμερ της Φοίβο Κουντουράκη, τον κιθαρίστα Σωτήρη Καστάνη, τον μπασίστα Γιώργο Μπουλντή, το βιολονίστα Δημήτρη Κουζή και τον Άρη Ζέρβα, που παίζει το τσέλο, καθώς και τη χημεία που τους συνδέει. Στα μάτια της μπορώ να δω τη φλόγα που καίει. «Είμαι πολύ χαρούμενη κι ευτυχισμένη που ετοιμάσαμε αυτήν την παράσταση και τη μοιραζόμαστε με τον κόσμο κάθε Σάββατο εδώ στο PassPort», θα μου απαντήσει όταν τη ρωτήσω πώς βιώνει την εβδομαδιαία κατάθεση ψυχής της. Λίγο αργότερα θα μου αποκαλύψει πως ενώ ήταν προγραμματισμένο να παίξουν οχτώ παραστάσεις στον ίδιο Πολυχώρο, τελικά το «Πάμε ξανά» θα πάρει παράταση.




«Θα τα πούμε σύντομα», της λέω και υπόσχεται κι εκείνη το ίδιο. Να το πάλι το χαμόγελό της. Να τες πάλι οι δυο χούφτες μέλι που ‘χει στα μάτια που μισοκλείνουν χωρίς να προσποιούνται…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου