Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Θα μπορούσε να ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Δεν ξέρω πόσο πιο ζοφερή μπορεί να γίνει η πραγματικότητα. Ξέρετε, μου θυμίζει την τυφλόμυγα, που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί. Μας έχουνε δέσει τα μάτια και βαδίζουμε στα τυφλά. Μόνο που στο παιχνίδι καταλήγαμε κάπου. Γραπώναμε με μια απότομη κίνηση του χεριού κάποιον και τελείωνε ο γύρος. Το παιχνίδι της πραγματικότητας; Έχει κανόνες; Έχεις τέλος; 





Πρώτα ο Μπεν, μετά η Μαντλίν, τώρα η τετράχρονη Μαρία στα Φάρσαλα, αύριο ποιος ξέρει... Το αγγελούδι με τα κατάξανθα μαλλιά, το λευκό δέρμα και τα γαλαζοπράσινα μάτια βρέθηκε τυχαία μετά από έρευνα της αστυνομίας για την πάταξη της εγκληματικότητας σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα, κοντά σε ζευγάρι αθίγγανων οι οποίοι το παρουσίαζαν ως παιδί τους. Σύμφωνα με την αστυνομία, πήραν τη μικρούλα όταν ήταν βρέφος και επί τέσσερα χρόνια, εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία της ελληνικής γραφειοκρατίας, έβγαζαν κάθε είδους πιστοποιητικά για να αποδείξουν τη σχέση τους με το κοριτσάκι. Η ίδια οικογένεια έχει 14 παιδιά, τα οποία γεννήθηκαν, ως εκ θαύματος, σε μερικούς μόνο μήνες και έπαιρνε το πολυτεκνικό επίδομα των 2.800 ευρώ. Ερωτώ: η ελληνική γραφειοκρατία είναι πράγματι τόσο αθώα και αφελής; Και φυσικά, δε μου προκαλεί εντύπωση που ο δήμος Λαρισαίων πετάει το μπαλάκι στο δήμο Αθηναίων και τούμπαλιν. Ποιος, όμως, θα δώσει πίσω στο κοριτσάκι τα χρόνια που έχασε σε μια τόσο τρυφερή ηλικία; Αλλά βέβαια, δε χάθηκε το παιδί του αχρείου που τα πήρε για να εκδώσει το τάδε πιστοποιητικό ή του Σαμαρά… Ένα άγνωστο κοριτσάκι χάθηκε, που του στέρησαν την αγάπη και τη στοργή των αληθινών του γονέων, χωρίς εκείνοι να είναι σύμφωνοι μ’ αυτό. Ε, και;




Ένα άλλο θέμα που με συγκλόνισε είναι το μακελειό που προσκάλεσαν Ισλαμιστές στο εμπορικό κέντρο Westgate του Ναϊρόμπι. Με σόκαρε το βίντεο που κατέγραψαν οι κάμερες. Είδα ένοπλους άντρες, χωρίς ίχνος δισταγμού, να ανοίγουν πυρ κατά των πανικόβλητων επισκεπτών, να εκτελούν εν ψυχρώ ανήμπορους τραυματίες που σέρνονται αιμόφυρτοι στο δάπεδο, να απειλούν μάνες με παιδιά. Δε μπορώ να βγάλω από το νου μου εκείνη τη μάνα με τα τρία της παιδιά, που προχωρεί με την κάννη του όπλου να είναι κολλημένη στην πλάτη της. 67 οι νεκροί…




Κι ανοίγω χθες την τηλεόραση και πέφτω σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Διαβάζω τον υπότιτλο του θέματος που έπαιζε εκείνη την ώρα: «ΣΑΦΗ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΝΟΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ». Τόσο καιρό τι κάνει; Όχι απλά αγνοεί την κοινωνική συνοχή, αλλά «ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ 2.500 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΣΚΟΤΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΔΕ ΔΙΝΕΙ ΔΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΟΠΕΣ, ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ, ΤΙΣ ΔΙΑΡΡΗΞΕΙΣ, ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΧΩΡΑ». Κοινωνική συνοχή; Είπατε κάτι, κύριε Σαμαρά; Κι ενώ το θέατρο του παραλόγου (αν και προσβάλλω τον παραλογισμό, όταν τον ταυτίζω με αυτούς τους ανθρώπους) συνεχίζεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια, μύτη κι αυτιά μου, δεύτερο πλάνο ο Στουρνάρας, ο οποίος δηλώνει: «Ουδείς δικαιούται να υποτιμά τις θυσίες του λαού!» Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το κορμί μου…


Όσα κι αν συμβούν σ’ αυτόν τον κόσμο, δε νομίζω ότι θα αλλάξει ποτέ. Απαισιόδοξος; Ρεαλιστής…

Θοδωρής Θεοχαρίδης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου