Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Συνέντευξη με τη σκηνοθέτη του πολυσυζητημένου "Τζαφάρ", Νάνσυ Σπετσιώτη.


Τον τελευταίο καιρό το YouTube σού πρότεινε να κλικάρεις και να δεις την ταινία μικρού μήκους «Τζαφάρ», της Νάνσυ Σπετσιώτη. Η ταινία διαδόθηκε ευρέως στο διαδίκτυο, συγκινώντας και αφυπνίζοντας την κοινή γνώμη. Είναι γυρισμένη το 2011, απέσπασε δύο βραβεία στο φεστιβάλ Δράμας, το πρώτο βραβείο στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «Πάμε απέναντι», ενώ πέρασε και από φεστιβάλ του εξωτερικού. Για την ταινία γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Τι γράφτηκε, αν την ενόχλησαν τα σχόλια δεξιού περιεχομένου και χαρακτήρα, ποιες είναι οι υπόλοιπες ταινίες της, ποιο το μήνυμα της καθεμίας. Γνωρίζουμε τη Νάνσυ Σπετσιώτη καλύτερα και μας λέει τη δική της γνώμη για ζητήματα του σήμερα.





Θ.Θ.: Με αφορμή την ταινία μικρού μήκους «Τζαφάρ», θέλω να σε ρωτήσω εν πρώτοις αν πιστεύεις ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές…

Ν.Σ.: Οι Έλληνες στον πυρήνα τους και μέχρι πριν από 20 χρόνια δε ήταν. Αλλά σα λαός είμαστε ευμετάβλητοι. Και δεν ήταν ρατσιστές, γιατί δεν είχαν τη συνθήκη. Πλέον, όμως, έχουν πειστεί από κάποιους άλλους που τους έχουν «φορέσει» τέτοιες ιδέες…

Θ.Θ.: Εννοείς τους Χρυσαυγίτες;

Ν.Σ.: Όχι μόνο. Προχθές μιλούσα με μία ηλικιωμένη κυρία από την Κυψέλη, η οποία μου έλεγε ότι δεν ήταν πάντα επικίνδυνοι οι μετανάστες. Η στάση τους οξύνθηκε εξαιτίας της συμπεριφοράς που εισπράττουν από εθνικιστικές οργανώσεις, από τη Χρυσή Αυγή κλπ… Και επίσης, ρωτώ: γιατί κανείς δεν επιτίθεται στους λαθρέμπορους, στους εμπόρους ναρκωτικών από άλλες χώρες που ζουν στη δική μας ή στους εμπόρους λευκής σαρκός; Ρητορικό  το ερώτημα…

Θ.Θ.: Κάτω από τον «Τζαφάρ» στο YouTube γράφτηκαν αρνητικά σχόλια για τις προθέσεις σου να φτιάξεις μία τέτοια ταινία. Είπαν π.χ. ότι πήρες λεφτά από τον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνεις προπαγάνδα, ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ίωνος Δραγούμη, προπάππου της Ναταλίας που έπαιξε στην ταινία… Σε ενόχλησαν αυτές οι κριτικές;

Ν.Σ.: Όχι. Όταν κάνεις κάτι για καλό, δε σκέφτεσαι τι θα πουν.

Θ.Θ.: Δεν μπήκες, όμως, στη διαδικασία να απαντήσεις.

Ν.Σ.: Δεν το ‘κανα γιατί θα έπρεπε να απαντήσω σε όλους και ήμουν σίγουρη ότι αυτό δε θα έβγαζε πουθενά.




Θ.Θ.: «Αποχαιρετισμός στα όπλα». Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τον ευνουχισμό και μάλιστα με αστείο τρόπο;

Ν.Σ.: Άκου πώς ξεκίνησε αυτή η ταινία. Ζητήθηκε από τον καθηγητή μας στη σχολή να γράψουμε μία πρωτότυπη σκηνή αποχαιρετισμού. Και θυμήθηκα το Θύμιο Καρακατσάνη, ο οποίος είχε δηλώσει δημοσίως ότι όταν του κόψανε τους όρχεις του ήθελε να τους αποχαιρετήσει και δεν τον αφήσανε. Και λέω «Αφού δε σ’ αφήσανε θα το γυρίσουμε ταινία!»

Θ.Θ: Και με τον ίδιο το Θύμιο Καρακατσάνη! Πώς αντέδρασαν οι ηθοποιοί όταν τους είπες για την ταινία;

Ν.Σ.: Φυσιολογικά, η ταινία είναι ανθρωποκεντρική, δεν έχει κάτι το πρόστυχο επειδή αποχαιρετά το συγκεκριμένο όργανο.




Θ.Θ: «Τιμωρία». Οι Έλληνες γονείς είναι πιο ανεκτικοί με τα παιδιά τους σε σχέση με τους γονείς άλλων χωρών;

Ν.Σ.: Φτάνει να σου πω το πιο απλό: βαθμοί στο σχολείο. Οι περισσότεροι γονείς όταν δουν ότι το παιδί τους έχει χαμηλούς βαθμούς θα απευθυνθούν στον καθηγητή κι όχι στο παιδί. Θα σου πω μια ιστορία σε σχέση με τη συγκεκριμένη ταινία. Πριν δυο χρόνια, επισκέφθηκα ένα σχολείο και έδειξα την «Τιμωρία». Μετά το τέλος της προβολής της ταινίας, σήκωσαν μερικά παιδιά το χέρι τους και είπαν «Κι εμένα, κυρία, με χτυπάν στο σπίτι» και τέτοια. Εντύπωση μου έκανε ένα παιδάκι από την Αλβανία, το οποίο σήκωσε το χέρι του και ρώτησε «Τουλάχιστον, κυρία, αυτό το παιδάκι παίρνει κανένα παιχνίδι όταν το κλείνουν οι γονείς του στην αποθήκη; Γιατί εγώ πάντα έχω».

Θ.Θ.: Κι η δασκάλα τι είπε;

Ν.Σ.: Τίποτα, σώπασε.




Θ.Θ.: «Σ’ ένα συνοριακό σταθμό». Διήγημα του Σαμαράκη. Τι σε ώθησε να γυρίσεις το συγκεκριμένο διήγημά του;

Ν.Σ.: Ο Σαμαράκης είναι ένας εξαίρετος λογοτέχνης και κατά βάση ανθρωπιστής. Όπως ήταν γραμμένο έβγαζε τη χροιά μιας άλλης εποχής. Ήθελα, λοιπόν, να το φέρω στο σήμερα. Και φυσικά είναι αλληγορία. Ο καθένας μας όλο θέλει να κάνει πράγματα κι όλο κάτι τον κρατάει πίσω. Και ουσιαστικά είναι ο εαυτός του που τον κρατάει πίσω.




Θ.Θ.: "Ουκ αν λάβοις". Κόβεις την ταινία σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Θέλω να μου πεις αν η κυρία Σοφία έδωσε τελικά κάτι «στην κυρία Ελένη από δίπλα» και γιατί το αφήνεις αυτό στη δική μας κρίση μας;

Ν.Σ.: Ηθελημένα το άφησα στην κρίση του θεατή, γιατί δεν είναι τόσο πολύ αν θα δώσει, είναι πιο πολύ η ματιά που ρίχνει αυτή η κοπέλα στην κυρία Ελένη. Και το ‘κανα γιατί είναι αυτό που λέω εγώ, ότι δεν πρέπει να δίνουμε έτοιμη τροφή, γιατί η ουσία της ταινίας είναι αλλού. Ότι ο άνθρωπος που δεν έχει είναι πολλές φορές πολύ πιο δοτικός από κάποιον άλλον που είναι πιο άνετος οικονομικά. Και πολλές φορές από αυτόν που ευεργετούμαστε, αν δεν το φέρουν οι συνθήκες, μπορεί να μη γυρίσουμε να δώσουμε τίποτα. Αυτοί που δεν έχουνε πολλά, είναι πάντα οι πιο δοτικοί άνθρωποι.

Θ.Θ.: Γιατί είναι δοτικοί αυτοί που δεν έχουν;

Γιατί έχουν κοπιάσει περισσότερο για να βγάλουν αυτά τα λίγα. Και οι άλλοι, με τα περισσότερα κέρδη, ίσως έχουν γίνει έρμαια του να βγάλουν περισσότερα χρήματα κι αυτό τους βάζει σ’ ένα καλούπι ότι αυτά τα χρήματα δεν πρέπει να τα ξοδέψουν γιατί πρέπει να τα πολλαπλασιάσουν.

Θ.Θ.: Οι φτωχοί του σήμερα, όμως, είναι δοτικοί όπως η κυρία Ελένη στην ταινία;

Ν.Σ.: Δε νομίζω. Και ίσως είναι κι οι πιο μεμψίμοιροι πλέον. Αυτοί, δηλαδή, που βρέθηκαν με περισσότερα χρήματα στα χέρια τους και λόγω κρίσης χάνουν συνεχώς, θα παραπονεθούν πιο πολύ. Ενώ κάποιος άνθρωπος που βρισκόταν ήδη σε δύσκολη συγκυρία, είναι τουλάχιστον πιο υπομονετικός.

Θ.Θ.: Υπάρχει κάποιο θέμα με το οποίο δε νιώθεις τη δύναμη ν’ ασχοληθείς, Νάνσυ;

Ν.Σ.: Δε νομίζω. Αν κάποιο θέμα μού κινήσει το πνευματικό και ψυχικό μου ενδιαφέρον, θα το κάνω. Δε θα ‘κανα κάποια σαχλοκωμωδία. Δε θα έκανα ποτέ το σινεμά που κάνει ο Λάνθιμος, ο Αβρανάς, η Τσαγγάρη… Εκτιμώ πολύ την προσπάθεια, αλλά σα Νάνσυ δε θα με κέντριζε να το κάνω.

Θ.Θ.: Ποια ελληνική ταινία τελευταία σού άρεσε πιο πολύ;

Ν.Σ.: Δεν είναι πρόσφατη η ταινία που θα σου πω, η «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα. Δε σου αναφέρω τη «Μικρή Αγγλία» του Βούλγαρη, που ήταν ωραία, αλλά πιστεύω ότι ήταν πολύ πιο ποιητικός απ’ όσο θα ‘πρεπε. Δηλαδή, είχε ποίηση εικόνας και ποίηση λόγου στο πρώτο 45λεπτο και νομίζω τη βάραινε την ταινία όλο αυτό. Αλλά ο Πάνος ο Κούτρας κοίτα τι έκανε. Το θέμα που θίγεται στην ταινία αν το αφηγηθείς σε δύο σειρές σε έναν άνθρωπο θα σου πει «Τι βλακεία ειν’ αυτό!» Αλλά το χειρίστηκε με έναν τρόπο που το ‘βλεπες πολύ ευχάριστα. Εγώ το είδα στην κινηματογραφική λέσχη Λάρισας μια βδομάδα μετά τον «Κυνόδοντα». Ξέρεις, οι τοπικές κινηματογραφικές λέσχες έχουν τον ίδιο κόσμο, οι ίδιοι κι οι ίδιοι πηγαίνουν, μεσήλικες από 45 και πάνω. Στον «Κυνόδοντα» πάρα πολύς κόσμος έφυγε στη μέση της προβολής, στη «Στρέλλα» οι ίδιοι άνθρωποι κάθισαν και τους άρεσε  γιατί τους ξύπνησε το συναίσθημα. Ο Κούτρας σε αυτό που έκανε είχε απόλυτη ειλικρίνεια και το χειρίστηκε με πολύ ενδιαφέρον.

Θ.Θ.: Έχεις συνεργαστεί με ηθοποιούς όπως ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο Παπαδημητράκης, η Έρση Μαλικένζου, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης και άλλοι… Υπάρχει κάποιος απ’ όλους αυτούς με τον οποίο να έχεις δεθεί περισσότερο;

Ν.Σ.: Αγαπώ πολύ το Γεράσιμο το Σκιαδαρέση, με τον οποίο έχουμε δουλέψει σε δύο ταινίες και το Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ένας ηθοποιός που αλήθεια σέβεται τη δουλειά του και έχει λίγο από τη στόφα του παλιού ηθοποιού. Αλλά είχα την πολύ μεγάλη τύχη όλοι οι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργάστηκα να είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και εξαιρετικού ήθους.

Θ.Θ.: Διάβασα ότι ήθελες να γίνεις ντεντέκτιβ;

Ν.Σ.: Πού το βρήκες αυτό! (γέλια) Όταν ήμουν τεσσάρων ήθελα. Τώρα όχι.  Αν και ένας σκηνοθέτης γίνεται ντεντέκτιβ όταν πρέπει να ερευνήσει όλες τις ιστορίες του.

Θ.Θ.: Λογοτεχνία διαβάζεις;

Ν.Σ.: Βεβαίως.

Θ.Θ.: Ξένη ή ελληνική;

Ν.Σ.: Και τις δύο. Έχουν το ενδιαφέρον τους και οι δύο. Ξέρεις, εμένα με αφορά πολύ η διασκευή των βιβλίων. Και πολύ καλοί σκηνοθέτες όπως είναι ο Κιούμπρικ ή ο Κώστας ο Γαβράς, όλες τους οι ταινίες είναι βασισμένες πάνω σε βιβλία.

Θ.Θ.: Γιατί η ελληνική λογοτεχνία είναι λίγο παρεξηγημένη;

Ν.Σ.: Είναι η νοοτροπία που έχουμε σα λαός ότι το ξένο μπορεί να είναι λίγο ανώτερο από το ελληνικό. Βέβαια, υπάρχουν και πολλά ελληνικά «σκουπίδια».

Θ.Θ.: Μουσική ακούς;

Ν.Σ.: Ναι.

Θ.Θ.: Τι μουσική;

Ν.Σ.: Ελληνικά έντεχνα, ροκ, τζαζ, soundtracks.

Θ.Θ.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης;

Ν.Σ.: Ο Χατζηδάκης.

Θ.Θ.: Ταινία μεγάλου μήκους θα κάνεις;

Ν.Σ.: Έχω κάποιες σκέψεις, θέλουνε βέβαια, προετοιμασία, επεξεργασία, εύρεση καλού παραγωγού…

Θ.Θ.: Τι σκέφτεσαι, δηλαδή;


Ν.Σ.: Εγώ κινούμαι σε ιστορίες ανθρωποκεντρικού περιεχομένου. Ίσως κάτι που βιώνουμε και ζούμε στις μέρες μας.

Νάνσυ, σ' ευχαριστώ!

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ - ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ταξιδεύουμε στη μαγεία της Πολιτείας των Ευχών στις Σέρρες. Γνωρίζουμε την πιο όμορφη χριστουγεννιάτικη Πολιτεία της Μακεδονίας. Η Πολιτεία των Ευχών ήταν ένα Μεγάλο Σπίτι για όλους τους Σερραίους, οι οποίοι την τίμησαν με την παρουσία και την αγάπη τους. Μία Μεγάλη Παιδική Χαρά, η οποία άνοιξε την αγκαλιά της σε μικρά, αλλά και μεγάλα παιδιά. Με διάρκεια ένα μήνα ακριβώς, στις 6 Ιανουαρίου 2014, η Πολιτεία, έκλεισε τις πόρτες της, με την υπόσχεση να τις ανοίξει και πάλι του… χρόνου. Χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των παιδιών, τρεχαλητά, παιχνίδια, φωτογραφίες με τον Άγιο Βασίλη, πατινάζ, ατελείωτες βόλτες, άφθονο φαγοπότι, αστείρευτο κέφι, είναι μερικά από τα στιγμιότυπα της Πολιτείας. Απίστευτη ενέργεια, ψυχαγωγία, συγκίνηση και αγάπη. Σκηνικά που χωρούν στο νόημα των γιορτών. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, καλύτερα αυτήν την ξεχωριστή Πολιτεία… Την Πολιτεία των Ευχών! 



Γίνεται χριστουγεννιάτικη διοργάνωση χωρίς παγοδρόμιο; Δε γίνεται! Στήθηκε, λοιπόν, μία πίστα 300 τετραγωνικών μέτρων, στην οποία έπεσαν και ξανασηκώθηκαν χιλιάδες κόσμου, μικροί και μεγάλοι. Ο Βασίλης Δημάδης, εκπαιδευτής επί πάγου στο χώρο του παγοδρομίου, υπεύθυνος τόσο για την προστασία των παιδιών όσο και για την εκμάθησή τους, μας εξηγεί ότι «η διαδικασία εκμάθησης πατινάζ για έναν αρχάριο είναι απλή και γρήγορη. Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν έχεις στο μυαλό σου ότι φοράς παπούτσια και όχι παγοπέδιλα». Πώς θα αποφύγουμε τις τούμπες και τα πεσίματα; «Μπροστά το κέντρο βάρους, λυγισμένα γόνατα και τα πόδια σε σχηματισμό γωνίας», μας επισημαίνει. Τέλος, ο Βασίλης μάς ενημερώνει ότι «από το παγοδρόμιο πέρασαν σχεδόν όλες οι ηλικίες, από 3 έως 80 χρονών», ενώ καταλήγει λέγοντας ότι «σημασία δεν έχει η ηλικία κάποιου, αλλά η αντίληψή του». Εκτός πάγου, συναντήσαμε τον Χαράλαμπο και τη Ζωή, οι οποίοι εξυπηρέτησαν με ανείπωτη χαρά και καλή διάθεση όσους έσπευσαν για μία βόλτα… επί πάγου. 


Μπαίνοντας στην Πολιτεία, δεξιά της εισόδου, ήταν στημένο το σπιτάκι των βιβλίων και των μυθιστορημάτων, των παραμυθιών και της… γνώσης! Η Σοφία, μία μορφωμένη και γοητευτική νέα, ήταν εκεί και υποδεχόταν όποιον ήθελε να «γευτεί» λίγο από… λογοτεχνία. Στα στοκ μπορούσε να βρει κανείς βιβλία από τον «Μάγειρα του Έρωτα» του Ζούτερ και το «Ζήσε Μαζί μου Αλλιώς» του Δαλάτση, μέχρι τον «Πειρασμό» της Οζακλιγκίλ και τη «Διαθήκη» του Perdue. «Οι Σερραίοι το ‘χουν ρίξει κανονικότατα στο διάβασμα», μας εξηγεί η Σοφία. Και συνεχίζει: «Φεύγουν πολύ τα παραμύθια, λόγω ημερών και λιγότερο τα λογοτεχνικά μυθιστορήματα». Θέλετε, όμως, να μάθετε τι προτιμούν οι Σερραίοι; «Περιπέτειες, αστυνομικά και αισθηματικά». Δεν αφήσαμε και τίποτα! 


Προχωρώντας βαθύτερα στην Πολιτεία των Ευχών, ως νεράιδα - τόσο όμορφη και γοητευτική - των ευχών, η σαγηνευτική παρουσία της Έλλης, η οποία προσέδιδε στο σπιτάκι των αρωμάτων με τις αισθησιακές μυρωδιές και τα αρωματικά έλαια μιαν άλλη αίγλη. «Κυρίως οι γυναίκες αγοράζουν αρώματα», θα μου πει. Τι αρώματα αγοράζουν οι Σερραίες, θα τη ρωτήσω. «Το χειμώνα προτιμούν τα βαριά και τα γλυκά και το καλοκαίρι τα ελαφρά και τα αισθησιακά». Ξέρουν τι κάνουν…
Στην Πολιτεία των Ευχών βρέθηκε και η Έλενα Ράπτη, η οποία έστησε το δικό της stand, με αφορμή την εκστρατεία και την ενημέρωση των Σερραίων πολιτών για την εξάλειψη της παιδικής βίας. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο ραδιοφωνικό σταθμό Noize Radio μεταξύ άλλων δήλωσε: «Η υπόθεση θα λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις, αφού  θα συνεργαστεί με το Χαμόγελο του Παιδιού». Μάλιστα, η ίδια και οι συνάδελφοί της, στη διάρκεια της μέρας διένειμαν τη σύντομη ιστοριούλα «Η Κίκο και το Χέρι», μέσω της οποίας τα παιδιά μαθαίνουν τον Κανόνα των Εσωρούχων και τη διαφορά ανάμεσα στο αθώο και στο πονηρό άγγιγμα, καθώς επίσης και ένα φυλλάδιο με «7 τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας». 

Τα παιδιά, βέβαια, είχαν πολύ περισσότερους λόγους να περάσουν καλά, καθώς οι ευκαιρίες ήταν πιο πολλές. 




(Συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, 14 σύγχρονα οχήματα ασφαλείας, σε μία πίστα 250 τ.μ.)


   

(Μπαλονοπισίνα).


 

 (Jumbing Τραμπολίνο).


 

 (Καρουζέλ 24 θέσεων, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, με προστατευτικά κάγκελα). 


 

 (Φουσκωτό Κάστρο, μεγέθους νταλίκας). 




   (Τρενάκι μεταφοράς επισκεπτών χωρητικότητας 46 θέσεων, μήκους 10 μέτρων).




(Ο Άγιος Βασίλης ήταν στην Πολιτεία των Ευχών και φωτογραφήθηκε με όλους).



Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Αγγελος Βασιλειου, ο 16χρονος παγκοσμιος πρωταθλητης


Στις 5 και 6 Οκτωβρίου 2013 πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα  Διάθλου και Τριάθλου και ο μόλις 16 ετών πρωταθλητής Άγγελος Βασιλείου κατέκτησε ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο. Έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στο τρίαθλο, το οποίο περιλαμβάνει 5 εύστοχες βολές από απόσταση 10 μέτρων με λέιζερ πιστόλι, κολύμπι 100 μέτρα και τρέξιμο 800 μέτρα και όλο αυτό τρεις φορές, ενώ κάλυψε τον αγώνα σε 12 λεπτά. Μια μέρα πριν, ο Άγγελος πήρε το χάλκινο μετάλλιο και στο δίαθλο, που περιλαμβάνει 1000 μέτρα τρέξιμο, 200 μέτρα κολύμπι, 1000 μέτρα τρέξιμο, τερματίζοντας πολύ κοντά στους 2 πρώτους. Πρόσφατα, ο ΠΣΑΤ τού απένειμε βραβείο.



Θ.Θ.: Πού αφιερώνεις το βραβείο που σου απένειμε ο ΠΣΑΤ;

Α.Β.: Το συγκεκριμένο βραβείο, αποτέλεσμα σκληρής δουλείας, αφιερώνεται κατά κύριο λόγο στο στενό οικογενειακό μου κύκλο και ιδιαίτερα στον πατέρα μου. Είναι ό,τι λιγότερο μπορώ να κάνω για τη μακροχρόνια στήριξή του, τόσο σε υλικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Και το οφείλω στους προπονητές μου και στην Ελληνική Ομοσπονδία Μοντέρνου Πεντάθλου. Είναι οι άνθρωποι που με έμαθαν να αγωνίζομαι.

Θ.Θ.: Πόσο καιρό προετοιμαζόσουν για τους αγώνες στην Κύπρο;

Α.Β.: Ένα χρόνο, χωρίς σχεδόν καθόλου ελεύθερη ώρα και πολλή κούραση. Όμως, δεδομένου του ότι το άθλημα είναι συνδυαστικό, η αρχή μοιάζει πολύ μακριά.

Θ.Θ.: Πότε ξεκίνησες;

Α.Β.: 11 χρονών, όταν εντάχθηκα στην αγωνιστική ομάδα κολύμβησης του Χαϊδαρίου.

Θ.Θ.: Είχες άγχος; Ποιος ήταν ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος; Η μεγαλύτερη ανησυχία σου;

Α.Β.: Πριν τον τελικό και των δυο αγωνισμάτων δεν είχα καθόλου άγχος και νευρικότητα. Ήξερα πως η προετοιμασία μου ήταν πολύ καλή. Μπορεί να μην ήμουν σίγουρος για μετάλλιο, αλλά μετά τους προκριματικούς κι έχοντας δει τους αντιπάλους μου ξεκίνησα τον τελικό με αυτοπεποίθηση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Οι μεγαλύτεροί μου αντίπαλοι ήταν ο χρόνος και ο κακός εαυτός μου. Σε ένα αγώνισμα δυναμικό, όπως αυτό, τα λάθη μπορούν να αποβούν μοιραία και ο γρηγορότερος χρόνος κερδίζει. Επομένως όπως μου είπε και ο προπονητής μου, ο κύριος Οικονόμου, «Άσε τους άλλους και κοίτα τον εαυτό σου».

Θ.Θ.: Ποιοι άνθρωποι σε στήριξαν πέρα από τους γονείς και τον προπονητή σου;

Α.Β.: Η Ελληνική Ομοσπονδία Μοντέρνου Πεντάθλου, συγκεκριμένα ο Πρόεδρος, κύριος Αλικάκος. Επίσης, όλο το αθλητικό τμήμα του κολλεγίου Αθηνών και ο σύλλογος ΣΑΚΑ, στον οποίο ανήκω και σαν αθλητής στίβου.

Θ.Θ.: Ποιος αθλητής είναι το πρότυπό σου;

Α.Β: Ο Σπύρος Γιαννιώτης. Είναι ένας αθλητής που χαρακτηρίζεται από θέληση. Από μικρός τον θαύμαζα, όταν δεν είχε όλες αυτές τις διακρίσεις στο αγώνισμα της ανοιχτής θάλασσας. Το απίστευτο με αυτόν τον αθλητή είναι ότι όσο μεγαλώνει τόσο βελτιώνεται σε θέληση και σκληρή δουλειά.

Θ.Θ.: Έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις τον πρωταθλητισμό; Αν ναι, για ποιους λόγους;

Α.Β.: Κάποιοι παραδοσιακοί λένε πως ο αθλητισμός είναι ένα «αλκοολίκι». Έτσι νοιώθω και ‘γω κάθε φορά που σκέφτομαι τον εαυτό μου χωρίς τις τιτάνιες ώρες προπόνησης καθημερινώς, στενοχωριέμαι.

Θ.Θ.: Τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να σε σταματήσει;

Α.Β.: Το διάβασμα. Προς το παρόν, τα συνδυάζω καλά.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη ήττα που έχεις υποστεί στον αθλητισμό;

Α.Β.: Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια χαρακτηριστική. Στον πρωταθλητισμό όμως δεν υπάρχουν μόνο νίκες. Από προσωπικές εμπειρίες πάντα αριθμητικά οι ήττες είναι περισσότερες.

Θ.Θ.: Άγγελε, ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει στο βωμό του πρωταθλητισμού;

Α.Β.: Η θυσία των φετινών μου διακοπών. Ήμουν πολύ κουρασμένος από πέρυσι και είχα ανάγκη από διακοπές. Παρόλα αυτά, με το παγκόσμιο να πλησιάζει  και τις προσδοκίες να μεγαλώνουν, εκεί στα τέλη Ιουλίου ξεκίνησαν τα δύσκολα. Διεθνείς προετοιμασίες και αγώνες. Ο γύρος της Ευρώπης σε 1 μήνα! Αρχικά Ρωσία για 2 βδομάδες, μετά Βουλγαρία για 3. Τέλος, το τελευταίο δοκιμαστικό, το ευρωπαϊκό εφήβων στη Πορτογαλία, για να καταλήξω στη Κύπρο αρχές Οκτωβρίου έτοιμος.

Θ.Θ.: Μίλησε μου για τις διακρίσεις σου στα Μαθηματικά και τη Φυσική.

Α.Β.: Ο πατέρας μου είναι μαθηματικός και έτσι από μικρός μυήθηκα στη, επιστήμη. Η αρχή έγινε στο γυμνάσιο, με τους πανελλήνιους μαθηματικούς διαγωνισμούς. Για τρεις χρονιές ήμουν στη τελευταία φάση του διαγωνισμού. Πέρυσι τον Οκτώβριο, σε ένα διεθνή επιστημονικό διαγωνισμό, τον «Space Olympics», που έγινε στη Ρωσία, πήρα το τρίτο βραβείο στη φυσική. Τέλος, πέρυσι το Μάιο, σε ένα διεθνή ερευνητικό διαγωνισμό στη Θεσσαλονίκη, η εργασία μου βραβεύτηκε ως η καλύτερη και η πιο πρωτότυπη.

Θ.Θ.: Υπάρχει κοινός παρονομαστής στον αθλητισμό, τα Μαθηματικά και τη Φυσική; Δηλαδή, πώς συνδέονται αυτά τα τρία; Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζεις τη σχολική ζωή, την αθλητική ζωή και την προσωπική ζωή;

Α.Β.: Όπως είναι λογικό, κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο. Η καθημερινή μου ζωή είναι τόσο γεμάτη από υποχρεωτικές ασχολίες, είτε για τον αθλητισμό είτε για το σχολείο, που ο ελεύθερος χρόνος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Όσον αφορά την προσωπική ζωή, ο πρωταθλητισμός και το πένταθλο είναι ένα κομμάτι αυτής, οπότε ακόμα και όταν κάνω προπόνηση περνάω καλά.

Θ.Θ.: Θα έπαιρνες ποτέ αναβολικά αν ο προπονητής σού το συνιστούσε; Χρησιμοποιείς παρόμοιες μεθόδους για καλύτερες επιδόσεις;

Α.Β.: Όχι. Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου και στη θέλησή του. Νομίζω πως μόνο έτσι μπορείς να κάνεις θαύματα. Τα αναβολικά απλά καταστρέφουν τον ανταγωνισμό και αυτό είναι που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα. Γιατί θα ήθελα μια μέρα να σταματήσω τον πρωταθλητισμό επειδή εγώ το διάλεξα και όχι επειδή θα αναγκαστώ να «ντοπαριστώ» για να μη χάσω.

Θ.Θ.: Από ‘δω και πέρα θα λάβες μέρος σε αγώνες;

Α.Β.: Επόμενη στάση είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πεντάθλου εφήβων πια τον προσεχή Μάιο. Με μια θέση στην 8άδα, θα κατοχυρώσω και το εισιτήριο για την Ολυμπιάδα Νέων. Ένα στόχο που είχα από παιδί!

Θ.Θ.: Σου εύχομαι καλή επιτυχία.

Α.Β.: Ευχαριστώ πολύ!


Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης